Lekha Books

ஒரே ஒரு பதிலைத்தான் அப்போது அவளால் கூற முடியும். அவன் தூக்குமரத்திலிருந்து தப்பித்துவிட்டான் என்றால், சில வருடங்களுக்குப் பிறகு ஓச்சிற கோவிலில் வந்து தங்களை வந்து பார்ப்பான் என்பதை மட்டுமே அவளால் கூற முடியும். அவனுடைய தந்தையின் கழுத்து, கொலைக்கயிறின் சுருக்கிலிருந்து தப்பியதா என்பதைஎப்படி தெரிந்து கொள்வது? தப்பித்துவிட்டான் என்றால் எத்தனை வருடங்கள் கழித்து அவள் அந்தச் சிறுவனை அழைத்துக் கொண்டு ஓச்சிற கோவிலில் போய் நிற்க வேண்டும். எதையும் அவளால் தெளிவாகத் தீர்மானிக்க முடியவில்லை.

அவன் துருவித் துருவி கேள்விகள் கேட்டால் எப்படிப்பட்ட நீளமான கதையை அவனுக்கு அவள் சொல்ல வேண்டியதிருக்கும்? அவன் வளர்ந்து நான்கு விஷயங்கள் தெரியும் நிலைக்கு வருகிறபோது நம்பமுடியாத அளவிற்கு இருக்கும் ஒரு கதை அல்லவா இது!

அவள் அவளிடம் ஒரு பெயரைக் கூறியிருந்தான். இடம் மாற மாற பெயரை மாற்றி மாற்றிச் சொன்னான். தான் எந்த ஊரைச் சேர்ந்தவன் என்பதை ஒருமுறை கூட கூறியதில்லை. தேவிகுளத்தில் இருக்கும்போது போலீஸ்காரர்கள் அவளைப் பிடித்துக் கொண்டு போனார்கள். எங்கு கொண்டு போனார்கள் என்பது தெரியவில்லை. அவளுடைய இதயத்தை வேதனைப்படுத்திக் கொண்டிருந்த ஒரு விஷயம் அது.

வீட்டிற்கு வசிக்க வந்து சில நாட்கள் ஆகிவிட்டன. பக்கத்து வீட்டிற்குப் புதிதாக ஆட்கள் வந்திருந்தார்கள். அது ஒரு போலீஸ்காரரின் குடும்பம். அவர் சாலையில் சீருடை அணிந்து போவதை ஜானகி பார்த்தாள். ஒருவேளை அந்த ஆளை விசாரித்தால் தகவல்கள் கிடைத்தாலும் கிடைக்கலாம் என்று ஜானகிக்குத் திடீரென்று தோன்றியது. அன்று ஜானகி வேலைக்குப் போகவில்லை. தனியான நோக்கம் அதற்கு இருந்தது. அவள் அன்று போலீஸ்காரருடைய மனைவியுடன் பழக்கம் உண்டாக்கிக் கொண்டாள். மறுநாள் போலீஸ்காரரிடம் அவள் விஷயத்தைச் சொன்னாள்.

பிறகு தினமும் ஏதாவது தகவல் வருமா என்று காத்திருந்தாள். ஒருநாள் அந்தப் போலீஸ்காரர் அவளை அழைத்தார். அவர் விவரங்களைத் தெரிந்து வைத்திருந்தார். துடிக்கும் இதயத்துடன் அவள் ஓடினாள். தன்னுடைய உயிர் நாயகனின் கழுத்திற்குக் கயிறு விழுந்ததா, இல்லாவிட்டால் சில வருடங்கள் கழித்தாவது அவனைப் பார்ப்பதற்கும் மகனுக்கு அவனுடைய தந்தையைக் காண்பிப்பதற்கும் வாய்ப்பு இருக்குமா என்பதும் சில நிமிடங்களில் அவளுக்குத் தெரிந்து விடும். அந்தக் காதல் நாடகங்களின் கதையைக் கொஞ்சம் நினைத்துப்பாருங்கள். நிச்சயமாக அவர்கள் ஒருவரையொருவர் மனப்பூர்வமாகக் காதலித்தவர்களே.

அவள் அந்தப் போலீஸ்காரருக்கு முன்னால் போய் நின்றாள். அவர் அவளைத் தலையிலிருந்து பாதம் வரை மூன்று நான்கு முறைகள் உற்றுப்பார்த்தார். பிறகு கேட்டார்:

“அப்படின்னா, உன் குழந்தையோட தகப்பன் அவன்தானா?”

அவள் சொன்னாள்: "தேவிகுளத்துல இருக்குற ஏலத்தோட்டத்துல போலீஸ்காரர்கள் பிடிச்ச ஆளு!"

அவர் சொன்னார்: "அதுதான்டி... அவனைப் பற்றித்தான் நான் கேக்குறேன்!"

ஜானகியின் கண்ணில் இருள் புகுந்தது. காதுகள் அடைத்து விட்டதைப் போல் இருந்தது. ஒரு கேள்வி அவளுடைய இதயத்தின் அடியிலிருந்து கிளம்பி வந்தது:

"என்ன ஆச்சு?"

அதற்கு அவர் பதில் கூறவில்லை. அவர் கேட்டார்:

"உனக்கு ஒரு குழந்தைதான் இருக்கா?"

"ஆமாம்" என்று அவள் பதில் சொன்னாள். மற்றொரு கேள்விக்குப் பதிலாக "ஒரு குழந்தைதான் பெற்றேன்" என்றாள். சிறிது ஆச்சரியம் கலக்க அவளைப் பார்த்த அந்தப் போலீஸ்காரர் சொன்னார்:

"அப்படின்னா நீ உன் குழந்தைக்குத் தகப்பனா ஆக்கிய ஆளு பரவாயில்லையேடி! நீ எவ்வளவு நாட்கள் அவன் கூட இருந்தே?"

அவள் "ஒன்றரை வருடங்கள்" என்றாள்.

"நீ எப்படி அவன் கூட வாழ்ந்தேடி?"

பக்கத்தில் நின்றிருந்த அவருடைய மனைவி உள்ளே நுழைந்தாள்.

"என்ன இது? ஒரே கூத்தா இருக்கு. இந்தக் கூத்தெல்லாம் ஸ்டேஷன்ல நடக்குறது போதாதா? இந்த அப்பாவிப் பெண் மனசு வெடிச்சு நிக்கிறப்போ, பூனை எலியைப் பாடாய்ப்படுத்துறது மாதிரி கொல்லணுமா என்ன?"

அவர் தன் மனைவியின் பக்கம் திரும்பிச் சொன்னார்:

"அவன் பத்து வருடங்களா யாருக்கும் பிடி கொடுக்காம திரிஞ்சான். ஒரு போலீஸ்காரரோட தொப்பியைக் கழட்டினவன் அவன். பொண்டாட்டியைக் கொன்னுட்டு, அவன் வேற ஒருத்தனையும் கொன்னான். அந்த அளவுக்குப் பயங்கரமான ஒரு ஆளைப் பார்க்கவே முடியாது."

போலீஸ்காரரின் மனைவி கேட்டாள்:

“அதுக்கு இந்தப் பெண் என்ன செய்ய முடியும்? அதுக்கு இவள் என்ன பொறுப்பா? இவளோட குழந்தைக்குத் தகப்பனாயிட்டான் அவன்!”

போலீஸ்காரர் சொன்னார்:

“இவளும் சாதாரண ஆள் மாதிரி தெரியலை. பார்க்குறதுக்கு வேணும்னா பாவம் போல இருக்கலாம். ”

போலீஸ்காரரின் மனைவி அந்த பேச்சை எதிர்த்தாள்:

“தேவையில்லாம எதையாவது சொல்லிக்கிட்டு இருக்காதீங்க.”

போலீஸ்காரர் சொன்னார்:

“இல்லாட்டி அப்படிப்பட்ட ஒருத்தனைத் தன் குழந்தைக்கு அப்பனா ஆக்கியிருப்பாளா?”

அதற்குப் பிறகும் அந்தப் போலீஸ்காரரின் ஆச்சரியம் நிற்பதாக இல்லை. அவ்வளவு பயங்கரமான ஒரு கொலைகாரனுடன் எப்படி அவள் வாழ்ந்தாள் என்பதுதான் அந்த ஆச்சரியத்துக்கான காரணம்.

போலீஸ்காரரின் மனைவி சொன்னாள்:

“அது இந்தப் பெண்ணுக்கு அப்போ தெரியாம இருந்திருக்கலாம்!”

போலீஸ்காரரின் நடவடிக்கை சற்று மாறியது. “ஆமா அப்படிக்கூட இருக்க வாய்ப்பு இருக்குல்ல...?”

அவர் சொன்னவை எல்லாம் ஆட்சேபத்திற்குரியவையே. அவள் அப்படி நடக்கவில்லை. அவன் அவளை ஏமாற்றவில்லை. அவள் எப்படி அவனுடன் வாழ்ந்தாள் என்பதைப் பற்றி ஆச்சரியப்படுவதற்கு எதுவுமில்லை. அதற்கு விளக்கம் கொடுக்க வேண்டும் என்றும் அவள் நினைக்கவில்லை. அவள் எந்தத் தகவலுக்காக காத்திருக்கிறாளோ, அது அவளுக்குக் கிடைத்தால் போதும்.

அதற்குப் பிறகும் அந்தப் போலீஸ்காரர் எதுவும் சொல்லவில்லை. ஒரு மனதுடன் இப்படியெல்லாமா குரூரத்தனமாக விளையாடுவது? அவர் ஒரு போலீஸ்காரராக இருப்பதால் அப்படி நடந்து கொள்கிறாரோ? அவர் கேட்டார்:

“அந்த ஆளோட பேர் என்னன்னு நீ சொன்னே?”

அவள் சொன்னாள்: “கோவிந்தன்...”

அவர் கிண்டல் கலந்த ஒரு சிரிப்புடன் சொன்னார்:

“அவன் பேரு கோபாலன். அவன் உன்னையும் ஏமாத்திட்டான்.”

அவனுடைய பெயர் எதுவாக இருந்தால் அவளுக்கு என்ன?

போலீஸ்காரர் தொடர்ந்தார்: “அவன் எர்ணாகுளம் நீதிமன்றத்தின் அதிகார எல்லைக்குள் இருப்பவன். அங்கேதான் அவன் கொலை செய்திருக்கிறான். அவனை செஷன்ஸுக்கு கமிட் செய்திருக்காங்க. ஒரு மாதத்துல அவனோட தலைவிதி என்னன்னு தெரியும்!”

அது போதும். அவளுக்கு இப்போது நிம்மதியாக இருந்தது. அப்படியென்றால் எதுவும் நடக்கவில்லை. ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு தெரியும்.

போலீஸ்காரர் அவளை அந்த அளவிற்கு கஷ்டத்திற்குள்ளாக்கினாலும், ஒரு தகவலை அவளிடம் அவர் சொன்னார்: