Lekha Books

அப்து வந்தான். ஒரே பார்வையில் அவன் நல்லவன் என்ற எண்ணம் ஜானகிக்கு உண்டாகிவிட்டது. கபடமும், வெளியே பார்க்க முடியாத ஏதாவது விஷயங்களும் அவனுடைய மனதிற்குள் இல்லை என்பது தெரிந்தது. அவன் ஒரு கூச்ச சுபாவம் உடையவன். ஒரு சிறு பையனைப் போல அவன் வெட்கப்பட்டான். திரேஸ்யாவை விட அவன் அதிகக் கூச்சம் கொண்டவனாக இருக்கிறான் என்று ஜானகி நினைத்தாள். அவன் பிரச்சினைகள் எதையும் உண்டாக்கமாட்டான் என்று ஜானகி நினைத்தாள். அதனால் ஜானகிக்கு அவனைப் பிடித்துவிட்டது. அவனைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயங்களை விட அதிகமாக அவனுக்கு அவள் கூற நினைத்தாள். எல்லா விஷயங்களையும் தெரிந்து கொண்ட பிறகு அவன் திரேஸ்யாவைக் காதலிப்பானா? அதைத்தான் அவள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஜானகி மகனைப் போல அப்துவை வரவேற்றாள். அது திரேஸ்யாவின் வாழ்க்கையில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க நாளாக இருந்தது. பெரியம்மாவின் பாசம் அவளை ஆனந்த வெள்ளத்தில் மூழ்கடித்தது. ஜானகி அப்துவை 'மகனே' என்று அழைத்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தைப் பார்த்து திரேஸ்யா மெய்சிலிர்த்துப் போய்விட்டாள். ஜானகி தாயாக மாறி அருகில் அமர்ந்து அப்துவிற்குச் சாதம் பரிமாறினாள். ஒரே ஒரு விஷயத்தைத்தான் அப்துவிடம் அவள் கூற நினைத்தாள். திரேஸ்யா மீது அன்பு வைத்திருக்க வேண்டும். அவள் ஒரு அப்பிராணியான நல்ல பெண். அவளுக்கு அப்துவைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லை. அத்தனையையும் ஜானகி கூறி முடிந்தபோது, கதவுக்குப் பின்னால் மறைந்து நின்றிருந்த திரேஸ்யாவின் கண்களும் அப்துவின் கண்களும் ஒன்றோடொன்று சந்தித்தன. அவள் சுட்டு விரலை உயர்த்தி 'அதை மனசுல வச்சிக்கணும்' என்று முன்னறிவிப்பாகக் கூறுவது மாதிரி சைகை செய்தாள்.

ஜானகி தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"சுடு தண்ணியில குதித்த பூனை பச்சைத் தண்ணியைப் பார்க்குறப்பவும் பயப்படும், மகனே. அதுனாலதான் நான் இதையெல்லாம் சொல்றேன்."

பிறகு ஜானகி கேட்டாள்:

"மகனே, நீ இந்தக் குடும்பத்துல ஒருவனா ஆகணும்னு நினைச்சா, எங்களைப் பற்றி நீ தெரிஞ்சுக்க வேண்டாமா?"

தொடர்ந்து அந்தக் கதையை ஜானகி சொன்னாள். அவள் எதையும் மறைக்கவில்லை. நீண்ட அந்தக் கதையைக் கூறி முடிப்பதற்கு முன்பு பல தடவைகள் ஜானகி சொன்னாள்:

"எல்லாரும் சிதறிப்போய் வேற வேற வழிக்குப் போயிட்டோம். ஒருநாள் நானும் என் மகளும் சந்திச்சோம். இனிமேல் இதேமாதிரி சாலையில நடந்து போறப்போ பவானியையும், பத்மினியையும், இல்லாட்டி... அவங்க பிள்ளைகளையும் பார்க்குற மாதிரியான சூழ்நிலை வரலாம். அவர்களையும் உங்ககூட சேர்க்கணும். குடும்பத்துல மூத்தவளா ஆயிட்டதுனால அவ்வளவுதான் என்னால சொல்ல முடியும்!"

அந்தக் கதையை ஆர்வத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அப்துவிற்குப் பக்கத்தில் ஜானகியின் மகன் பரமு இருந்தான். அவன் அப்துவின் மடியில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். அப்து அவனுடைய முதுகைத் தடவிக் கொண்டிருந்தான்.

அந்தக் கதை பவானியைப் பற்றி கூறப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அப்து மேலும் கவனமாகக் கதையைக் கேட்டான். அவன் ஜானகியை முன்பை விட கூர்மையாகக் கவனித்தான். அவன் இடையில் புகுந்து சொன்னான்:

"அம்மா, பவானின்ற பேரைக்கொண்ட ஒரு பெண்ணை எனக்குத் தெரியும். இப்போதான் நான் அதை நினைச்சுப் பார்க்குறேன். அவங்களுக்கு உங்க முக சாயல் அப்படியே இருக்கும்."

ஆர்வத்தால் ஜானகி, திரேஸ்யா இருவரின் மூச்சும் நின்றுவிடும் போல் இருந்தது. இருவராலும் சிறிது நேரத்திற்கு எதுவும் பேசமுடியவில்லை. அப்போதும் அப்து ஜானகி, திரேஸ்யா இருவரின் முகத்தையும் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருந்தான். அவன் சொன்னான்:

"அந்தப்பெண் உங்க தங்கச்சியாத்தான் இருக்கும்னு நினைக்கிறேன், அம்மா!"

ஜானகி கேட்டாள்:

"என் தங்க மகனே, அவ எங்கே இருக்கா? நாம உடனே புறப்படுவோம். என் பிள்ளையை நான் உடனே பார்க்கணும்!"

திரேஸ்யாவும் அதையேதான் கேட்டாள். அவள் தன் சித்தியைப் பார்ப்பதில் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தாள்.

அப்து அந்த இரண்டு பெண்களிடமும் இருந்த ஆர்வத்தைப் பார்த்தான்.

அவன் கூறுவதற்கு ஒரு நிமிடம் தாமதித்தான். ஜானகியால் அந்த ஒரு நிமிடத்தைக் கூட பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. இன்னும் ஒரு நிமிடம். ஆனால், அந்த நெஞ்சே வெடித்துவிடும் போல் இருந்தது. ஜானகி அப்துவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கேட்டாள்.

"எங்கே மகனே? சொல்லு... நாம போவோம். என் தங்கச்சியை நான் பார்க்கணும். அவள் என்னைப் பார்க்கட்டும்!"

அப்து ஒரு தர்மசங்கடமான நிலையில் இருந்தான். அந்தப் பெண்களிடமிருந்த ஆர்வத்தைப் பார்த்து அவனே ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான். தான் தெரிந்திருப்பது முழுவதையும் கூற அப்துவால் முடியாது. அந்தக் கதையை அவன் எப்படி அவர்களின் முகத்தைப் பார்த்துக் கூறுவான்? ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன் அப்து சொன்னான்:

"அம்மா... திரேஸ்யா... கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க... நீங்க ரெண்டு பேரும் இப்படி அவசரப்பட்டா எப்படி?"

தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்:

"எனக்குத் தெரிஞ்ச அந்தப் பெண் அவங்கதான்னு எப்படித் தெரியும்? நான் அப்படி இருக்குமோன்னு நினைச்சேன். அவங்க அந்தப் பெண் இல்லைன்னா என்ன செய்யிறது?"

அதற்கு திரேஸ்யாதான் பதில் சொன்னாள்:

"ஆமா... அது நிச்சயமா சித்திதான்!"

ஜானகியும் சொன்னாள்:

"ஆமா... அவளேதான். நாங்க எல்லாருமே ஒரே சாயல்லதான் இருப்போம். ஒரு ஆளைப் பார்த்தா மத்தவங்களைப் பார்க்க வேண்டியதில்ல. நிச்சயமா இந்த விஷத்துல வேற மாதிரி இருக்கவே இருக்காது. மகனே, நீ நினைச்சதுல எந்தத் தப்பும் இருக்காது. திரேஸ்யா என்னை அப்படித்தான் கண்டுபிடிச்சா!"

அப்து அதற்கு விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

"அப்படி உங்க மனசுல இப்போ தோணுது. பல வருடங்களா காணாமப் போயிருந்த தங்கச்சி உயிரோட இருக்குறதா சொன்னவுடனே அப்படி உங்களுக்குத் தோணுது. உலகத்துல பவானின்ற பேர்ல எத்தனையோ பேர் இருப்பாங்க!"

ஜானகியின் ஆர்வத்தைச் சற்று குறைக்கக்கூடியதாக இருந்தது அந்தப்பேச்சு. அப்து கூறியது ஒரு வேளை உண்மையாக இருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் வேறொரு விஷயமும் இருக்கிறது. முன்பு பவானி என்ற பெயரைக் கொண்ட ஒரு பெண்ணை அப்து பார்த்திருக்கலாம். அவள் இப்போது இல்லாமல் இருக்கலாம். அப்துவின் முகத்தைப் பார்த்தபோது அவன் எதையோ மறைக்கிறான் என்பது போல் அவளுக்குத் தோன்றியது. அவன் எதையோ சொல்லத் தயங்குகிறான் என்று அவள் நினைத்தாள். எத்தனையோ அனுபவங்களைத் தாண்டி வந்தவளாயிற்றே ஜானகி!