Lekha Books

ஆனால், அந்த விஷயத்தை திரேஸ்யாவால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. என்னதான் சொன்னாலும், அவளுடைய தலைக்குள் அது நுழையவே இல்லை. என்ன கஷ்டமோ என்னவோ? அந்த ஊரைவிட்டு கிளம்பிவிட்டால் என்ன என்று ஜானகி நினைத்தாள். இனிமேல் அந்த ஊருக்கு மீண்டுமொருமுறை திரும்பி வரக்கூடாது என்று அவள் நினைத்தாள். ஒரு கரு நிழல் விழாத தூர இடம் எதையாவது தேடிப்போக வேண்டும் என்று அவளுடைய மனம் விரும்பியது.

திரேஸ்யா சொன்னாள்:

“என்னைக்காவது ஒருநாள் தன்னை அவங்க விலைக்கு வாங்கியிருக்காங்கன்ற உண்மையை அவன் தெரிஞ்சுக்கத்தான் போறான். அந்தச் சமயத்துல...”

ஜானகி சொன்னாள்:

“அப்பவும் யார்கிட்டயிருந்துன்ற விஷயம் அவனுக்குத் தெரியாம இருக்குறதுதானே நல்லது?”

சில நேரங்களில் அந்த முதலாளி மீது திரேஸ்யாவிற்குத் தாங்க முடியாத அளவிற்கு வெறுப்பு வரும். அவள் கூறுவாள்:

“அந்த ஆளு மீன் சந்தையில மீனை விலைபேசி வாங்குறது மாதிரி சித்திகிட்ட பேரம் பேசியிருப்பாரு. எல்லாம் முடிஞ்சதும் அந்த மகாபாவி சித்திகிட்ட இனிமேல் திரும்பி இந்தப் பக்கம் வரக்கூடாதுன்னும் சொல்லியிருக்காரு. அந்த விஷயத்துக்காக அந்த ஆளுக்கு ஒரு பாடம் கத்துக்கொடுக்கணும்.”

அந்தக் குழந்தை அதனால் நன்றாக வளர்கிறது என்ற வாதத்தை அவளால் புரிந்துகொள்ளவே முடியவில்லை. இன்னொரு வார்த்தையில் கூறுவதாக இருந்தால் அவள் அதைப் பொருட்படுத்தவேயில்லை. அப்துக்குட்டி இந்த விஷயத்தில் ஜானகி அம்மாவின் பக்கம் நின்றான்.

திரேஸ்யா இந்த உறவு பற்றிய விஷயங்களைத் தொழிற்சாலையில் வேலை பார்க்கும் மற்ற பெண்களிடமும், பிறகு தனக்கு நன்கு பழக்கமான பலரிடமும் சொன்னாள். சிலர் அதை முழுமையாக நம்பினார்கள். சிலர் அதை நம்ப மறுத்தார்கள். அந்தக் குழந்தைக்கு மிகவும் நெருக்கமான உறவு கொண்டவர்கள் எர்ணாகுளத்திலும் கொச்சியிலும் இப்போது இருக்கிறார்கள் என்ற உண்மையை அந்தப் பணக்காரர் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தாள் திரேஸ்யா. அந்த முதலாளி தங்களுக்கு கூட கொஞ்சம் பணம் தர வேண்டியதுதானே என்று கூட சில நேரங்களில் அந்த உறவைப் பற்றித் தெரிந்திருப்பது, அந்தச் சிறுவனுக்கும் அவர்களுக்கும் கூட நன்மை பயக்கக்கூடிய ஒரு விஷயமே என்று அவள் மனம் நினைத்தது.

ஆனால், ஒரே ஒரு ஆசை அவளுடைய மனதை முழுமையாக ஆக்கிரமித்திருந்தது. அறிவு, பொறுமை எதற்குமே அந்த விஷயத்தில் இடமில்லை என்றாகி விட்டது. ஒரு பச்சிளம் குழந்தையை விட அவள் சில நேரங்களில் கஷ்டப்பட்டாள். அது எதற்காக? அந்தக் குழந்தையை ஒரு முறையாவது வாரி எடுத்து அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று அவள் ஆசைப்பட்டாள். அடக்க முடியாத ஒரு விருப்பம் அது. எல்லாக் கட்டுப்பாடுகளையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, அந்த ஆசை தலையை உயர்த்திக் கொண்டு பலமாக நின்றது. அந்த அளவுக்கு அந்தச் சிறுவனின் பிறப்பின் மூலம் தங்களுக்கு உரிமை இருக்கிறதே என்று அவள் நினைத்தாள்.

“நான் சிறைக்குப் போகவேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானாலும், அதைப்பற்றி எனக்குக் கவலை இல்ல. என்னை அடிச்சுக் கொன்னாலும் அதைப்பற்றி நான் கவலைப்படல. நான் அதை நிறைவேற்றியே தீருவேன்”

இப்படியும் அவள் கூறுவதுண்டு. தினமும் காலையிலும் மாலையிலும் அதற்கான நேரத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு அந்தப் பெரிய வீட்டுப் பகுதியில் அவள் உட்கார்ந்திருப்பாள்.

திரேஸ்யாவிற்கு அது ஒரு பைத்தியம்போல ஆகிவிட்டது. அவளை எவ்வளவு திட்டினாலும், பயமுறுத்தினாலும் அதனால எந்த பிரயோஜனமும் உண்டாகவில்லை. பல விதங்களிலும் ஜானகிக்குப் பயம் வர ஆரம்பித்தது. தன் மனதில் நினைத்திருப்பதை அடைவதற்காக திரேஸ்யா எதைச் செய்யவும் அஞ்சாமல் இருக்கிறாள் என்ற விஷயம் ஜானகிக்கு நன்றாகவே தெரியும். சாகசங்கள் நிறைந்த, ஆபத்தான பல நூறு கதைகள் ஜானகியின் தலைக்குள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. திரேஸ்யா ஒரு கொள்ளைக்காரியைப் போல அந்த வீட்டிற்குள் நுழைந்த செய்தி காதில் விழலாம். ஒரு திருடியைப் போல வீட்டிற்குள் அவள் ஒளிந்திருக்கலாம். இந்த விஷயங்களைச் சொன்னபோது திரேஸ்யாவின் முகத்தில் ஏதாவது மாறுதல்கள் தெரிகின்றனவா என்பது கூட சந்தேகமாக இருக்கும். அப்படி ஏதாவது காரியம் நடந்தால், அதன் விளைவு என்னவாக இருக்கும்? அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை என்பது வேறு விஷயம். எனினும், என்றாவது, ஏதாவது தொந்தரவுகள் இருக்கக்கூடிய ஒரு சம்பவம் கட்டாயம் நடக்குமென்ற விஷயத்தில் ஜானகிக்குச் சிறிது கூட சந்தேகமில்லை.

ஒரு இடத்திலிருந்து புறப்பட்ட ஒரு நதி இரண்டு பாதைகளில் பிரிந்து போகிறது. அது ஓடுகின்ற திசையில் ஓடட்டும். அதுதானே சரியானது! அந்த நோக்கில்தான் ஜானகியால் சிந்திக்க முடிந்தது.

ஒரு புதிய ஊருக்கு இனி ஒருநாள் கூட இங்கு திரும்பி வராத மாதிரி. பயணம் செய்வது- அந்த ஒரு வழிதான் ஜானகிக்குத் தெரிந்தது. அந்தக் குழந்தையை அவனுடைய பாதையில் எந்தவிதத் தடைகளும் இல்லாத மாதிரி தனியே விட்டு விடுவது- - அதில் கவலைப்படுவதற்கு வழியே இல்லை. ஆனால், அதில் ஒரு பிரச்சினை இருக்கிறது. தன்னுடைய இந்தத் தீர்மானத்தை அப்துக்குட்டி ஒத்துக்கொள்வானா?

ஜானகியைப் பொறுத்தவரை குறிப்பிட்டுக் கூறுகிற வகையில் அவள் ஓச்சிற கோவிலை அடைய வேண்டியிருக்கிறது. அங்கு போய் சேரும் நாளை அவள் ஒவ்வொரு நாளும் எண்ணிக் கொண்டேயிருக்கிறாள். அந்த நாள் தவிர, மீதி எல்லா நாட்களிலும் உலகத்தின் எந்தப் பகுதியில் வேண்டுமானாலும் வாழ அவள் தயாராக இருந்தாள். எந்த இடமாக இருந்தாலும் அவளுக்கு ஒரே மாதிரிதான். ஆனால், இப்போது கொச்சி வாழ முடியாத இடமாக மாறிவிட்டிருப்பதென்னவோ உண்மை.

அவள் நினைப்பது மாதிரி பெரிய பிரச்சினைகள் எதுவும் உண்டாகவில்லை. அந்த ஊரைவிட்டு கிளம்புவதில் அப்துக்குட்டிக்கு எந்தவித எதிர்ப்பும் இல்லை. ஒரு நோக்கம் மனதில் இருப்பதைப் போல திரேஸ்யா மட்டும் கூறிக் கொண்டிருந்தாள்:

“கொல்லத்துக்குப் போனால் என்ன? கொல்லத்துல இருந்து கொச்சிக்கு வர்றதுக்குப் பாதை இருக்கு!”

அந்தப் பைத்தியக்காரத்தனம் திரேஸ்யாவை விட்டுப் போவது மாதிரி தெரியவில்லை.

அவர்களுக்குத் தோற்றம் தருவதைப் போல ஒருநாள் மாலை நேரத்தில் அந்தச் சிறுவன் மாடியில் தெரிந்தான். அங்கு அவன் தன்னுடைய வளர்ப்புத் தந்தையின் கழுத்தில் கையைச் சுற்றிக் கொண்டு அவரின் மடியில் உட்கார்ந்திருந்தான். அவனுடைய நிலை மிகவும் பத்திரமாக இருந்தது. பவானியையே எடுத்துக் கொண்டாலும், அதற்கு மேல் பார்ப்பதற்கும், தெரிந்து கொள்வதற்கும் வேறு என்ன இருக்கிறது? அந்தக் குழந்தையைக் கொன்றுவிடாமல், அது நன்றாக வளரவேண்டும் என்பதற்காக பவானி அதை விற்றாள் என்று ஏன் எடுத்துக்கொள்ளக்கூடாது? மனப்பூர்வமாகத் தெரிந்து செய்த ஒரு வியாபாரம்! ஜானகிக்குப் பூரண திருப்தி உண்டானது. அவளுடைய கண்கள் ஈரமாயின.