Lekha Books

அப்படியே இல்லையென்றால் கூட இந்த அளவிற்கு ஒரு நாசம் குடும்பத்திற்கு நிச்சயம் உண்டாகியிருக்காது. அவன் அவளைப் பார்த்து கேட்டது அவள் காதில் விழவே இல்லை.

“இந்தப் பத்தொன்பது வருடங்களுக்கு இடையில்... ம்... உனக்கு ஏதாவது நடந்துச்சா? அப்படியே நடந்திருந்தாலும்...”

அவன் தான் கூறிக்கொண்டிருப்பதை நிறுத்துவதற்கு முன்பே அவள் இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

“நான் என்னைப் பற்றி எல்லா விஷயங்களையும் சொல்லிட்டேன். நான் எதையும் மறைச்சு வைக்கல. எனக்கு எதுவுமே நடக்கல. அஞ்சு வயசுல நான் எப்படி இருந்தேனோ, அப்படித்தான் இப்பவும் இருக்கேன்!”

அதை அவள் சொல்லி முடித்தபோது, அவளுடைய மனக்கண்களுக்கு முன்னால் பப்புவும் அந்த வீட்டின் சொந்தக்காரரும் தோன்றினார்கள். அவன் அவர்களைப் பார்க்கிறான் என்று நினைத்து அவள் பயந்தாள் ஓ! அவர்கள் மறைவாகத் தெரியவில்லை. திரும்பத் திரும்ப அவள் கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டு பார்த்தாள். வேகமான குரலில் அவள் சொன்னாள்:

“அது இல்ல. ரொம்பவும் தாமதமாயிடுச்சு. அதைத்தான் சொன்னேன். நான் என்னோட எல்லாத்தையும் உங்ககிட்ட கொடுத்துர்றேன். பத்திரமா வச்சுக்கோங்க. ஆனா... ஆனா... முப்பத்தெட்டாவது வயசுல...”

அவன் சிரித்தான். அந்தச் சிரிப்பு அவளுடைய வார்த்தைகளைத் தொண்டைக்குள்ளே தடுத்து நிறுத்தியது.

அன்று மாலை நேரத்தில் அவன் திடீரென்டு தன்னுடைய ஒரு முடிவை அவளிடம் சொன்னான். அன்றுவரை அவள் அதைப் பற்றி நினைத்திருக்கவில்லை.

அவன் சொன்னான்:

“நான் இன்னைக்குப் போறேன்.”

அவளுக்கு அவன் என்ன சொல்கிறான் என்பதே புரியவில்லை. அவன் மீண்டுமொருமுறை சொன்னான்:

“நான் இன்னைக்குப் போறேன்.”

அவளுக்கு அவன் என்ன சொல்கிறான் என்பதே புரியவில்லை. அவன் மீண்டுமொருமுறை சொன்னான்:

“நான் இன்னைக்குப் போறேன்!”

அந்த வார்த்தைகள் அவளுடைய தலைக்குள் சென்றன.

அதன் அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்கு அவளுக்குச் சிறிது நேரம் ஆனது. அவள் அதைக்கேட்டு உறைந்து போனது மாதிரி ஆகிவிட்டாள். ‘போவது’ என்ற செயலின் அர்த்தத்தை மெதுவாகத்தான் அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. நாளை முதல் அவன் அங்கு இருக்கமாட்டான். அதற்குப் பிறகு எப்போதும் அவன் இருக்க மாட்டான் என்ற சூழ்நிலை உண்டாகும். எங்கு, எதற்காகப் போகிறான் என்பதைக் கூட கேட்பதற்கு அவளால் முடியவில்லை. தன்னுடன் வர முடியுமா என்று அவளிடம் அவன் கேட்கவில்லை. அவன் போகிறான்.

அதற்குப் பிறகு எதுவும் பேசாமல் அவன் நடந்தான். கோவிலைச் சுற்றிலுமிருந்த இருட்டை நோக்கி நடந்த அவன் மறைந்து போனான்.

அவன் போய்விட்டானா?

பாவம் ஜானகி! அவள் யாருக்கும் ஒரு துரோகம் செய்தது இல்லை. அவள் கடவுளின் சந்நிதிக்குள் போய் உட்கார்ந்தாள். எதற்காக அவளைத் தட்டி எழுப்பவேண்டும்? எதற்காக அவளுக்குள் எதிர்பார்ப்புகளை உண்டாக்கவேண்டும்? அவள் ஒரு மூலையில் அமைதியாக இருந்திருப்பாளே!

ஆனால், அவன் ஒருநாள் கூட ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லையைத் தாண்டி தன் கால்களை எடுத்து வைத்ததில்லை. தன்னையே அறியாமல் ஜானகி அவனிடம் ஒருவித ஈர்ப்பை உண்டாக்கிவிட்டாள் என்பதே உண்மை. அவன் அவளைக் கெடுத்துவிட்டான் என்று கூறுவதற்கில்லை. அப்படிச் செய்ய நினைத்திருந்தால், நிச்சயம் அவன் அதைச் செய்திருக்கலாம். இந்த அளவிற்கு அவளுடைய இதயத்தைப் பல துண்டுகளாக அறுத்துவிட்டு அவன் போகிறான் என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.

அவன் அவளுடைய கன்னித்தன்மை பற்றி சந்தேகம் கொள்கிறானோ? அப்படித்தான் ஜானகி நினைத்தாள்

3

உலகமே முழுமையாக சுயநினைவு இழந்து உறங்கும் நேரம் சிறிது இருப்பதுண்டு. இரவு நேரத்தில் தூங்காமல் இருக்கும் அந்த நிமிடத்தில், நம் கண்கள் மூடப்பட்டிருக்க வேண்டிய அந்த நேரத்தில், நாம் கண்களை முழுமையாகத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருப்போம். அந்தநேரம் எதுவென்று கைதேர்ந்த திருடர்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

ஆலமரத்திற்குக் கீழே இங்குமங்குமாக வாழ்க்கையில் எல்லா நிலைகளிலிருந்தும் காலால் மிதித்து வெளியேற்றப்பட்ட பல உயிர்கள் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தன. பயந்து போய் அழுவதும், கோபமும், வாய்க்கு வந்ததை உளறுவதும்- எல்லாமே அங்கு கேட்டுக்கொண்டுதானிருந்தன. அந்தத் தீராத நோய் பீடிக்கப்பட்டிருக்கும் மனிதனும், நொண்டியும், கிழவனும், கிழவியும், சமூகத்தின் பிரச்சினைக்குரியவர்கள்தானே? அப்படியென்றால் உறக்கத்தின் சுயநினைவற்ற சூழ்நிலையில் அவை எல்லாம் உண்டாகத்தான் செய்யும். ஆனால், மனிதர்கள் முழுமையாகத் தூக்கத்திற்கு அடிமையாகிப் போகும் அந்தச் சில நிமிடங்களுக்கு ஓச்சிற படு அமைதியாக இருக்கும். ஜானகி மட்டும் தூங்காமல் இருந்தாள். அவள் ஆலமரத்தில் சாய்ந்தவாறு தலையைக் குனிந்துகொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். விரல் சொடுக்கப்படும் ஒலியைக்கொண்டு அவள் தன் தலையை உயர்த்தினாள். அந்தத் தாடிக்காரன் அவளுக்கு முன்னால் வந்து நின்றிருந்தான். அவனுக்கு இப்போது முன்பிருந்ததை விட உயரம் அதிகரித்திருப்பதைப் போல் தோன்றியது. ஒரு பெரிய மாற்றமும் அவனிடம் தெரிந்தது.

ஜானகி எழுந்தாள். அவன் திரும்பி நடந்தான். தன்னைப் பின் தொடர்ந்து வரும்படி அவன் செய்கை காட்டுவதாக அவள் உணர்ந்தாள். அவளுடைய கால்சுவடுகள் ஒவ்வொன்றாக அவனைப் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தன.

அவர்கள் கோவிலுக்கு வெளியே வந்தார்கள். அவன் நடந்து கொண்டிருந்தான். திரும்பிக் கூடப் பார்க்கவில்லை. அவள் தனக்குப் பின்னால் இருக்கிறாள் என்பது அவனுக்குத் தெரியுமா என்பது கூட சந்தேகமாக இருந்தது. எங்கோ தூரத்தை நோக்கி கண்களைப் பதித்தவாறு அவன் உடம்பை நேராக வைத்துக்கொண்டு நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் கனவில் நடப்பதைப் போல அவள் நடந்தாள்.

ஓணாட்டுக்கரை பகுதிகளில் இருக்கும் நெல் வயல்கள் வழியாகவும் இரு பக்கங்களிலும் செடிகள் அடர்ந்திருக்கும் ஒற்றையடிப் பாதைகள் வழியாகவும் அவர்கள் நடந்தார்கள். ஆள் அரவமற்ற ஒரு தென்னந்தோப்பை அவர்கள் அடைந்தார்கள். முழுநிலவு பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு இரவு அது. அவன் திரும்பி நின்று கொண்டு கேட்டான்:

“நீ வர்றியா?”

அந்த நிமிடத்திலேயே அவளிடமிருந்து பதில் வந்தது:

“நான் வர்றேன்!”

சிறிதுநேர அமைதிக்குப் பிறகு அவன் கேட்டான்:

“எங்கேன்னு தெரியுமா?”

அதற்கும் உடனடியாகப் பதில் வந்தது.

“நீங்க எங்கே போறீங்களோ, அங்கே!”

மீண்டும் ஒரு அமைதி. அது சற்று கனம் கொண்ட ஒன்றாகத் தோன்றியது. அவனுடைய கண்கள் உருள்வதையும், ஏதோ ஒரு பிரகாசம் அவற்றில் தெரிவதையும் அவள் பார்த்தாள். பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு அவன் பேசுகிறானோ என்று அவள் சந்தேகப்பட்டாள்.

“உன்னை... உன்னை... நான் கொல்லப்போறேன்னு வச்சுக்கோ... அப்படின்னா...”

“நான் சாகத் தயார்!”