Lekha Books

என்றொரு நம்பிக்கை எப்படியோ அவளுக்கு வந்துவிட்டது. ஆனால், அப்படி ஏதேனும் ஆபத்து வந்தால்? அப்படியானால் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறியது ஒரு முட்டாள்தனமான செயலோ?

ஜானகி எழுந்து நடந்தாள். அந்த வீட்டிற்குத் திரும்பி அல்ல எந்த இலக்குமில்லாமல் முன்னோக்கி அவள் நடந்தாள்.

மாலை நேரம் வந்தது. எங்காவது ஒரு கூரைக்குக் கீழே அபயம் தேட வேண்டும். பாதையோரத்தில் இருந்த ஒரு சிறு வீட்டின் வாசலில் ஒரு மனைவியும் கணவனும் அமர்ந்திருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அவள் அங்கு சென்றாள். அன்று இரவு அங்கு தங்கிச் செல்ல தன்னை அனுமதிக்க முடியுமா என்று கெஞ்சிக் கேட்டாள். ஆனால், சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. கணவன் மனைவியிடம் கேட்டார்: "என்னடி, அந்தப் பெண் கேட்டது காதுல விழலியா!"

மனைவி பதில் சொன்னாள்: "ம்... இன்னைக்குத் தங்கிக்கட்டும்!"

அந்த இல்லத்தரசியின் அனுமதி கிடைத்தது, ஒரு மனதில்லா  மனதுடன்தான் என்பதை ஜானகி புரிந்து கொண்டாள்.

அந்த இரண்டு பெண்களும் இரவில் இருட்டுவது வரை பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஜானகி தன்னுடைய கதையை விரிவாகக் கூறுவதற்கு நேரம் அதிகம் ஆகுமல்லவா? அந்தக் கதை சற்று நீளமானதுதானே? பகலில் நடந்து வந்த களைப்பு அதிகமாக இருந்தாலும், ஜானகிக்கு உறக்கமே வரவில்லை. சாதாரணமாக ஒரு ஆள் தூங்குவதற்குப் படுத்து, தூக்கம் வரக்கூடிய நேரம் தாண்டிய நேரத்தில் பக்கத்து அறையில் கணவர் மனைவியிடம் கேட்பது அவள் காதில் விழுந்தது.

"அடியே! அந்தப் பெண் எங்கேயிருந்து வர்றாப்ல?" மனைவி ஜானகியின் கதையை விளக்கி அவரிடம் சொன்னாள். அந்தப் பெண் சொன்னாள்: "அவள் ஒரு வீட்டு வேலைக்காகப் போயிருக்கா. நேத்து அந்த வீட்டின் சொந்தக்காரர் அவ அறைக்குள்ள நுழைஞ்சிட்டாருன்னு அவ சொல்றா. வீட்டில இருக்கிறவங்க கண் விழிக்கிறதுக்கு முன்னாடி அங்கேயிருந்து கிளம்பியாச்சாம்..."

ஒரு நிமிடம் கழித்து அந்தப் பெண் தொடர்ந்தாள்:

"எனக்குத் தோணுறது என்னன்னா, அந்தப்பெண் அந்த வீட்டுச் சொந்தக்காரரை கைக்குள்ள போடப் பார்த்திருக்கா. வீட்டம்மாவுக்கு விஷயம் தெரிஞ்சு போச்சு. ராத்திரியோட ராத்திரியா அவங்க அடிச்சு வெளியே விரட்டிட்டாங்க. அதுதான் உண்மையிலேயே நடந்திருக்கும். இருந்தாலும் நம்மகிட்ட அவ கற்புக்கரசி மாதிரி நடிக்கிறா. நேற்றுத்தான் அவளுக்கு அப்படி ஒரு அனுபவம் உண்டானதுன்னு அவ சொல்றா. அவ அதைச் சொன்னப்பவே, எல்லாம் சுத்தமான பொய்யின்னு எனக்குத் தெரிஞ்சிடுச்சு. அதுக்கு முன்னாடி வரை அவ மேல நான் இரக்கப்படத்தான் செய்தேன். வீட்டு வேலை செய்யிற பெண்தானே! மோசமானவளாத்தான் இருப்பா!”

அந்த மனிதர் சொன்னார்.

"இல்லடி... அந்தப் பெண்ணைப் பார்க்குறப்போ அவ ஒரு கேவலமான பெண் மாதிரி மனசுக்குத் தோணல. அந்தப் பெண்ணோட முகத்தைப் பார்த்தாலே தெரிஞ்சுக்கலாம்!"

கிண்டலுடன் அந்த மனைவி சொன்னாள்:

"அப்படின்னா நாம இங்கேயாவது அவளைக் குடி வச்சிடலாம். சரிதானா?"

ஒரு செயலற்ற மனிதரைப் போல அவர் கூறுவது ஜானகியின் காதில் விழுந்தது.

"அப்படின்னு நான் சொன்னேனா?"

மனைவி கேட்டாள்:

"எனக்குத் தெரியும் யார் எப்படின்னு. உடம்பு முழுக்கத் துணி சுத்தினா, தூக்கிப் பார்க்கிற ஆளு அவன்றது பார்த்தாலே தெரியுதே!"

"இருட்டுல வீட்டைத் தேடி வந்த ஒரு பெண்ணோட முகத்தைப் பார்த்து நல்லா தெரிஞ்சுக்கிட்ட! பொழுது விடியட்டும். நான் சொல்லி அனுப்பிடுறேன்!"

அவருக்கு அதில் கருத்து வேறுபாடு இல்லை. ஆனால், அவர் ஒன்று சொன்னார். தெருவே கதி என்ற நிலையில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணைப் பற்றி வாய்க்கு வந்தபடி எதையும் பேசக்கூடாது என்று அவர் சொன்னார். அதைக் கேட்டு அந்த மனைவி பயறு வறுப்பதைப் போல சொன்னார்:

"ஒருத்தி ராத்திரி நேரத்துல வீட்டைத் தேடி வந்துட்டா. அதுனால எனக்குத்தான் ஈட்டி மேல படுத்து இருக்குற மாதிரி இருக்கு!"

கணவர் கேட்டார்! "ஏன் அப்படிச் சொல்றே?"

"என்னால உறங்க முடியுமா? ராத்திரி நேரத்துல என்கிட்ட இருந்து எந்திரிச்சுப் போய் நீங்க அவ இருக்குற அறைக்குள்ள நுழைஞ்சிட்டா?"

"அவ படுத்திருக்குற இடத்துக்கு வீட்டுல இருக்குற ஆண் எப்படி எழுந்திருச்சுப் போக முடியும்?"

"அப்படித்தானே நேற்று நடந்திருக்கு. அதுனாலதானே அவளை அடிச்சு விரட்டியிருக்காங்க..."

மறுநாள் காலையில் பொழுது புலர்வதற்கு முன்பே ஜானகி எழுந்து வெளியேறினாள். வீட்டின் சொந்தக்காரி அவளைப் போகச் சொல்வதற்கு முன்பே அவள் புறப்படத் தயாராக இருந்தாள். எனினும், தான் உண்மையானவள் என்பதை அந்தப் பெண்ணுக்குப் புரிய வைக்க வேண்டுமென்று ஜானகி விரும்பினாள். எப்படி அவளுக்குப் புரிய வைப்பது? அந்தப் பெண்ணுக்கு மட்டுமல்ல- உலகத்திற்கே அவள் எப்படி அதைப் புரிய வைப்பாள்? சத்தியம் பண்ணிச் சொல்லலாம். காலைப் பிடித்துக்கொண்டு கூறலாம். எல்லாவற்றையும் பொய் என்றுதான் மனிதர்கள் கூறுவார்கள். இந்த அகன்ற சாலையில் நடக்கும் போது அவளைப் பார்க்கும் ஆட்கள் ஒரு நல்ல பெண் நடந்து போகிறாள் என்று கூறமாட்டார்கள். இந்த உலகத்தில் அவள் யாருடனும் எதைப் பற்றியாவது பேச வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானால், நல்லவளாக இல்லாத ஒரு பெண் பேசுகிறாள் என்ற எண்ணத்தில்தான் அவர்கள் அவள் சொல்வதைக் காதில் வாங்குவார்கள். அவளுடைய துரதிர்ஷ்டம் என்றுதான் இதையெல்லாம் கூறவேண்டும்! அவள் வீட்டின் சொந்தக்காரரை கைக்குள் போடப் பார்த்தாளாம்! தெருவே கதி என்றிருக்கும் அவளுக்கு இரவு நேரத்தில் தங்கிச் செல்ல அனுமதி அளித்த பெண்ணின் கணவர் மெதுவாக ஊர்ந்து போய் அவள் இருக்கும் அறைக்குள் நுழைந்து விடுவாராம்! இனியும் இப்படிப்பட்ட எத்தனையெத்தனை பேச்சுக்களை அவள் சகித்துக் கொள்ள வேண்டியதிருக்கும்!

மனைவியும் கணவரும் தூக்கத்திலிருந்து இன்னும் எழுந்திருக்கவில்லை. அவள் வாசலில் நின்றவாறு சொன்னாள்:

"நான் கிளம்புறேன்!"

வீட்டின் சொந்தக்காரர்கள் வெளியே வந்தார்கள். நெஞ்சம் நிறைந்த நன்றியுடன் ஜானகி சொன்னாள்:

"என் வாழ்க்கையில் நான் இதை மறக்க மாட்டேன். அவ்வளவு பெரிய உதவியை நீங்க செய்திருக்கீங்க..."

வீட்டின் சொந்தக்காரி அந்த நன்றி வார்த்தைகளைக் காதில் வாங்கின மாதிரி தெரியவில்லை. ஜானகியின் கண்கள் நீரால் நிறைந்திருப்பதை அந்த மனிதர் பார்த்தார்.

மிகவும் சோர்வுடன் நடந்து செல்லும் அவளையே பார்த்தவாறு அவர் நின்றிருப்பதை நீண்ட நேரமாக அந்த மனைவி கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த மனிதர் தன்னையே மறந்துவிட்டதைப்போல் இருந்தது. அதைப் பார்த்து அவளுக்கு எரிச்சல் வந்தது.

மனைவி அவரைத் திட்டினாள்: