Lekha Books

லட்சுமி அதற்குப் பிறகு எதுவும் சொல்லவில்லை. அவள் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள். கல்யாணி தன்னுடைய கோபம் அடங்குவது வரை அவளைத் திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

பப்புவின் இதயம் துடித்தது. தன்னுடன் போவது தனக்கு மதிப்பு குறைவான செயல் என்று சொன்ன அந்த நாக்கை அறுத்து எறிந்தால் என்ன என்று அவன் நினைத்தான். வீட்டிற்கு நெருப்பு வைத்துவிட்டு அங்கிருந்து ஓடிவிட வேண்டும் என்று அவன் ஆசைப்பட்டான். அவன் முஷ்டிகளைச் சுருட்டி வைத்துக் கொண்டு காற்றில் வீசினான். அவன் முன்னோக்கி வேகமாக வந்தான். பின்னர் என்ன நினைத்தானோ, தன்னைத் தானே அவன் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான். அறையில் விளக்கிற்கு முன்னால் எந்தவிதமான அசைவும் இல்லாமல் உட்கார்ந்திருந்த லட்சுமியின் முகத்தை அவன் பார்த்தான்.

ஒன்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் ஓடையிலிருந்து பிடித்துத் தூக்கிய ஒரு சிறுமி - அவள்தான் அவனுடைய வாழ்க்கைக்கு ஒரு நோக்கத்தை உண்டாக்கினாள். அவனுடைய ஒன்பது வருட கடுமையான உழைப்பின் பலன் அவள். கொடுமையான வறுமையின் வெம்மையில் கருகிக் கொண்டிருந்த அந்த ஒதுக்கப்பட்ட செடி இன்று வாழ்க்கை என்னும் வசந்தத்தில் விரிந்து கொண்டிருக்கும் மொட்டுகளுடன் நின்று கொண்டிருக்கிறது. சூழ்நிலைகளின் வீணான பகட்டுகளைப் பார்த்து மயங்கி அவள் தவறாக நடந்திருக்கலாம். பாவம்! அவளை ஏன் பழி சொல்ல வேண்டும்? ஒன்பது வருட தொடர் உழைப்பால் உண்டாக்கப்பட்ட அந்தக் கண்ணாடிப் பாத்திரத்தை ஒரு நிமிடத்தில் உடைத்தெறிவதா? பப்பு இருட்டைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான்.

பப்பு உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது கல்யாணி அவளிடம் சொன்னாள்: ‘‘இவளோட படிப்பை இதோட நிறுத்திடுறதுதான் நல்லது.”

அதைக்கேட்டு பப்புவிற்குச் சிரிப்புதான் வந்தது. அவன் கேட்டான்: ‘‘ஏன் இவளோட படிப்பை நிறுத்தணும்?”

‘‘இவ ஆங்கிலம் படிச்சு படிச்சு உருப்படாமல் போயிட்டா. இவ தலையை மறந்து எண்ணெய் தேய்க்கிறவ.”

‘‘ம்... என்ன இருந்தாலும் இவ சின்னப் பிள்ளைதானே! இவ சொல்றது எதையும் பெருசா எடுத்துக்கக் கூடாது.”

8

லட்சுமி பள்ளி இறுதி வகுப்பிற்குத் தேர்வு பெற்றாள். கல்விக் கட்டணம் அதிகமானது. மற்ற தேவைகளும் அதிகரித்தன.

பப்புவின் உடல் நிலை மிகவும் மோசமாகிக் கொண்டு வந்தது. அவனுக்குச் சரியான உணவு இல்லை. தூக்கம் இல்லை. எப்போதும் வேலை செய்து கொண்டேயிருந்தான். ஒரு நாளில் எப்போதாவது ஒரு தடவை வீட்டுக்குத் தேவைப்படும் சாமான்களைக் கொண்டு வருவான். லட்சுமியின் தேவைகள் என்ன என்பதைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வான். அந்தத் தேவைகளையெல்லாம் நிறைவேற்றி விட்டு, அவன் ஏதாவது சாப்பிட்டாலும் சாப்பிடலாம். இல்லாவிட்டால் சாப்பிடாமலே இருப்பதும் உண்டு. அப்போது அவன் அங்கிருந்து கிளம்பி விடுவான்.

முன்பு எவ்வளவு தூரம் ஓடினாலும் பப்புவிற்கு இளைப்பு உண்டாகவே உண்டாகாது. இப்போது ஒரு ஃபர்லாங் ஓடினால் அவன் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு விட ஆரம்பித்து விடுகிறான். சில நேரங்களில் அவன் ரிக்ஷாவை இழுத்துக் கொண்டு மிக மிக மெதுவாக நடந்து செல்வதை நாம் பார்க்கலாம். ஒரு நாள் அவனுடைய ஒரு நண்பன் இன்னொருத்தனிடம் சொன்னான்: ‘‘பப்புவின் காலம் முடிஞ்சதுடா. ஆள் ரொம்பவும் தளர்ந்து போயாச்சு.”

‘‘எவ்வளவோ வருடங்கள் ரிக்ஷா இழுத்தாச்சு. இனி இது போதும். ஆமா... அந்த ஆளு எதுக்காக இப்படி பாடுபடணும்?”

‘‘ஓரு தாயையும் மகளையும் காப்பாற்ற வேண்டாமா?” பாடுபடாம இருக்க முடியுமா?”

‘‘நமக்குக் கூடத்தான் தாயும் மகளும் இருக்காங்க. நாம அப்படியொண்ணும் பாடுபடறது இல்லையே!”

‘‘அந்தப் பொண்ணை அந்த ஆளு ஆங்கிலம் படிக்க வச்சிருக்காப்ல... பி.ஏ. படிக்க வைக்கிறதா திட்டம்...”

‘‘எதைச் செய்ய இயலுமோ அதைத்தான் செய்யணும். இல்லாட்டி இந்த நிலைமைதான்...”

பப்புவிற்குச் சில நேரங்களில் காய்ச்சல் வரும். ஆனால் அவன் அதைப் பெரிதாகவே எடுத்துக் கொள்வதில்லை. வெயில், மழை, பனி எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் அவன் வேலை செய்வான். படிப்படியாக காய்ச்சல் அதிகமானது. ஜலதோஷமும் குணமாவது மாதிரி தெரியவில்லை. சில நாட்கள் கழித்து இருமலும் ஆரம்பித்தது.

சோறு, கஞ்சி எதையும் அவனால் சாப்பிட முடியவில்லை. அவ்வப்போது தேநீர் மட்டும் குடிப்பான். அப்போதுகூட வழக்கமாகப் பிடிக்கும் கஞ்சாவை நிறுத்தவில்லை. குழல் வழியாக கஞ்சாப் புகையை வாய்க்குள் இழுக்கும்போது இருமல் அதிகமாகும். இருமி இருமி மூச்சை அடைத்து கண்கள் வெறிக்கும். எனினும், அவன் அதை நிறுத்த மாட்டான்.

அவன் அங்குலம் அங்குலமாக அழிந்து கொண்டிருப்பதைக் கல்யாணி பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தாள். ஏதாவதொரு டாக்டரிடம் மருந்து வாங்கிச் சாப்பிட வேண்டுமென்று அவள் அவனிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்வாள்.

அவன் அப்போது வெறுமனே ‘உம்’கொட்டுவான். அவ்வளவுதான், பகலில் மட்டும் வேலை செய்தால் போதும் என்றும், இரவு வேளைகளில் உறங்க வேண்டும் என்றும் அவள் கூறுவாள். அவன் அதைக் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ள மாட்டான். அவள் யாருக்கும் தெரியாமல் அழுவாள். ஒரு நாள் அவள் அவனிடம் கேட்டாள்: ‘‘நான் ஏதாவது கூலி வேலைக்குப் போகட்டுமா?”

‘‘அதுக்கான நேரம் இன்னும் வரல” - இதுதான் அவனுடைய பதிலாக இருந்தது.

அந்த வருடம் லட்சுமி படிக்கும் பள்ளிக்கூடத்தின் ஆண்டு விழாவை மிகவும் சிறப்பாகக் கொண்டாட வேண்டுமென்று திட்டமிட்டிருந்தார்கள்.

மாணவிகள் இசை, நடனம், நாடகம், கவிதைப் போட்டி, சமயச் சொற்பொழிவுப் போட்டி, பொதுக்கூட்டம் என்று பலவித அம்சங்களையும் கொண்டு ஒரு செயல்திட்டம் தயாரிக்கப்பட்டது. ஆசிரியர்களும், மாணவிகளும் ஒன்று சேர்ந்து ஆண்டு விழாவின் வெற்றிக்காகப் பாடுபட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

லட்சுமிக்கு எல்லா விஷயங்களிலும் முக்கிய பங்கு இருந்தது. அவளுடைய கருத்துகளுக்கு ஆசிரியர்கள் மத்தியில் முக்கியத்துவம் தரப்பட்டது. மாணவிகள் மத்தியில் அவற்றுக்கு வரவேற்பு இருந்தது.

ஆண்டு விழா நாள்! அந்த நாளைப் பற்றிய இனிய நினைவுகளுடன் இருந்தாள் லட்சுமி. அன்று எப்படிப்பட்ட ஆடையை அணிய வேண்டும் என்றும், எப்படி தலை முடியை வாரிக்கட்ட வேண்டும் என்றும் அவள் மனிதில் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். வெள்ளை நிறத்தில் ஜாக்கெட்டும், பச்சை நிறம் கொண்ட பூமாலைச் சூடி, செருப்புகள் அணிந்து பள்ளிக் கூடத்திற்குச் செல்ல வேண்டுமென்று அவள் தீர்மானித்திருந்தாள். பச்சை நிறத்தில் அவளிடம் புடவை எதுவும் இல்லை. அதை வாங்க வேண்டும் என்ற விஷயத்தை பப்புவிடம் நேரடியாகக் கூற வேண்டுமென்பதற்காக அவன் வருவதை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தாள்.