Lekha Books

அதைக் கேட்டு லட்சுமிக்கு கோபம் வந்தது. அவள் கேட்டாள்: ‘‘அம்மா, நான் உங்ககிட்ட கேட்கலையே?”

‘‘ஆமா... இவள் என்கிட்டதானே கேட்டா!” - பப்பு லட்சுமிக்கு ஆதரவாகப் பேசினான். ‘‘இவளுக்குத் தேவைப்படுறது எதுவானாலும் நான் வாங்கித் தருவேன்.தோழிகளுக்கு மத்தியில் இவளுக்கு எந்தக் குறையும் இருக்கக்கூடாது.”

மறுநாள் புதிய ஜாக்கெட்டும் பாவாடையும் அணிந்து கொண்டுதான் அவள் பள்ளிக்கூடத்திற்கே சென்றாள்.

லட்சுமி படிப்பில் மிகவும் கெட்டிக்காரியாக இருந்தாள். அவளுக்கு நன்கு சொற்பொழிவாற்றத் தெரியும். பாடுவதற்குத் தெரியும். அவளுடைய சொற்பொழிவிற்கொரு அழகு இருந்தது. அவளுடைய பாட்டிற்கு ஒரு ஈர்ப்புச் சக்தி இருந்தது. சுறுசுறுப்பும் பேச்சுத் திறமையும் அவளிடம் இயற்கையாகவே இருந்தன. அவள் ஆசிரியர்களின் பிரியத்திற்குரிய மாணவியாகவும் - மாணவிகளின் அன்புக்குரிய தோழியாகவும் இருந்தாள். அவளுடைய தோழிகள் அனைவரும் வசதி படைத்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள். அவர்களின் வீடுகளுக்கெல்லாம் அவள் போயிருக்கிறாள். அவர்களுடைய தாய், தந்தைகளை அவள் பார்த்திருக்கிறாள்.

தன் தோழிகளை வீட்டிற்கு அழைக்க வேண்டும் என்றொரு மிகப்பெரிய ஆசை அவளுக்குமிருந்தது. ஆனால் அந்தக் குடிசைக்கு அவள் எப்படி அவர்களை அழைக்க முடியும்? அப்படி அவர்களை வரவழைக்கும்போது கல்வியறிவற்ற தன்னுடைய தாயையும் ரிக்ஷாக்காரனான பப்புவையும் தோழிகளுக்கு அவள் எப்படி அறிமுகப்படுத்தி வைப்பாள்?

அவளுடைய வீட்டைப் பற்றியும், தாய், தந்தையைப் பற்றியும் அவளுடைய தோழிகள் கேட்பார்கள். அவள் அதைப் பற்றி எதுவும் சொல்லாமல் வேறு எதைப் பற்றியாவது பேச்சை மாற்றுவாள். அவர்கள் எல்லாரும் அவள்மீது அன்பும், மதிப்பும் வைத்திருந்தார்கள். அவளுடைய வீடு ஒரு சிறு குடிசை என்ற விஷயம் தெரிந்தால், அவளுடைய பாதுகாவலன் ஒரு ரிக்ஷாக்காரன் என்ற உண்மை தெரிந்தால் அந்த அன்பும் மதிப்பும் இல்லாமல் போய்விடும் என்று அவள் பயப்பட்டாள்.

ஒரு நாள் நளினி சொன்னாள்: ‘‘லட்சுமி, உன் வீட்டுக்கு நான் வரணும்.”

லட்சுமியின் மனதில் ஒரு அதிர்ச்சி! அவள் சொன்னாள்: ‘‘அங்கே ஒரு வேலைக்காரன் இருக்கான். எதுவுமே தெரியாத பிணம் அவன். நளினி, வேற வேலைக்காரன் வந்தபிறகு, நீ வா.”

‘‘லட்சுமி, நான் என்ன வேலைக்காரனைப் பார்க்குறதுக்காக உன் வீட்டுக்கு வர்றேன்னு சொல்றேன். உன் அம்மாவைப் பார்க்கத்தானே நான் வர்றேன்?”

‘‘அம்மா உடம்புக்குச் சரியில்லாம படுத்திருக்காங்க. உடல் நல்லா ஆன பிறகு, நான் உன்னை அழைச்சிட்டுப் போறேன் நளினி.”

எப்படியோ, அப்போது வந்த அந்த ஆபத்திலிருந்து அவள் தப்பித்துக் கொண்டாள்.

ஒரு விடுமுறை நாளன்று வீட்டு வாசலில் லட்சுமி புத்தகத்தைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு நடந்து கொண்டிருந்தாள். சாலையில் ஒரு ஹார்ன் சத்தம் கேட்டு அவள் தலையை உயர்த்திப் பார்த்தாள். அவளுடைய தோழி சந்திரிகாவின் முகத்தை அவள் அங்கு பார்த்தாள். சந்திரிகாவும் அவளுடைய தந்தையும் காரில் எங்கோ போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். சந்திரிகா லட்சுமியைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். லட்சுமியின் முகம் இருண்டு போனது. மறுநாள் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் சென்றபோது சந்திரிகா கேட்டாள்: ‘‘லட்சுமி, அதுதான் உன் வீடா?”

‘‘இல்ல இல்ல... அதற்கு அடுத்த இருக்குறது என் வீடு. அங்கே வந்து நான் சும்மா நின்னுக்கிட்டு இருந்தேன். அவ்வளவுதான்...”

 பப்புவை வழியில் எங்காவது பார்த்தால் லட்சுமி அவனைப் பார்க்காதது மாதிரி அங்கிருந்து நடந்துவிடுவாள். வீட்டிற்குச் சென்ற பிறகும் அவள் பப்புவிடம் அதிகமாக எதுவும் பேசுவதில்லை. கல்யாணியுடனும் மிகவும் முக்கியமான விஷயங்களை மட்டுமே பேசுவாள். பப்பு அவளிடம் ஏதாவது கேட்டால், ஒன்றோ, இரண்டோ வார்த்தைகளில் பதில் கூறிவிட்டு, அவள் அங்கிருந்து நகர்ந்து விடுவாள். பாடச் சொன்னால் படிக்க வேண்டியதிருக்கிறது என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து போய்விடுவாள். அவர்களுடன் எந்தவொரு உறவும் இல்லாதவளைப் போல, அவர்களிடமிருந்து மிகவும் தூரத்தில் இருப்பதைப் போல அவள் எப்போதும் அறையில் இருந்து கொண்டு படித்துக் கொண்டே இருப்பாள். அவளுக்குத் தன்னுடைய காரியங்களில் மட்டுமே எப்போதும் கவனம்.

அவள் தெற்குப் பக்கம் இருந்த அறையை வண்ணத்தாள்கள் கொண்டு அலங்கரித்தாள். அவள் அமர்வது, படுப்பது, படிப்பது, எல்லாமே அங்குதான். அங்கு யாரும் உள்ளே நுழையக்கூடாதென்று அவள் உத்தரவு போட்டாள். அங்கு யாரும் நுழைவதில்லை. பப்பு படுப்பது வடக்குப் பக்கம் இருந்த அறையில்தான். அவனுடைய தகரப் பெட்டியும் கஞ்சா வைத்திருக்கும் சிறு டப்பாவும் வடக்குப் பக்கமிருந்த அறைக்கு மாற்றப்பட்டன.

மகளிடம் உண்டான இந்த மாறுதல்களைக் கல்யாணி புரிந்து கொண்டாள். ஆனால், அவள் எதுவும் சொல்லவில்லை. எல்லாவற்றையும் மனதிலேயே அடக்கிக் கொண்டு அவள் அமைதியாக இருந்தாள்.

ஒரு நாள் பப்பு வடக்குப் பக்க அறையிலிருந்து தெற்குப் பக்க அறையை நோக்கிச் சொன்னான். ‘‘லட்சுமி, ஒரு பாட்டு பாடு!”

‘‘என்னால இப்போ பாட முடியாது. நான் இப்போ படிக்கணும்.”

அதைக் கேட்டு கல்யாணிக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. ‘‘என்னடி! உன்னால பாட முடியாதா? பாட்டுப் பாடின பிறகு படிச்சா போதும். பெரிசா படிக்கிறாளாம்...”

லட்சுமியிடம் உண்டான மாற்றங்களை பப்புவும் உணராமலில்லை. அது எதுவும் அவன் மனதில் ஒரு சிறு சலனத்தையும் உண்டாக்கவில்லை. அவள் தன்னை மதிக்க வேண்டும் என்றோ, நன்றியுணர்வுடன் இருக்கவேண்டுமென்றோ அவன் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை. வாழ்க்கை என்றால் அதற்கு ஏதாவது ஒரு சிறு நோக்கம் இருக்க வேண்டும். அன்பு செலுத்த யாராவது ஒரு ஆள் இருக்க வேண்டும். அவனுக்கு அதற்கு அவள் தேவைப்பட்டாள்.

லட்சுமி ஒவ்வொரு வருடமும் தேர்ச்சி பெற்று விடுவாள். அவள் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் பெருமை சேர்க்கக் கூடிய ஒரு மாணவியாக இருந்தாள். ஆசிரியர்கள் அவளுக்குப் பிரகாசமான எதிர்காலம் இருக்கும் என்று உறுதியான குரலில் சொன்னார்கள்.

அவளுக்கு ஆகும் செலவுகள் ஒவ்வொரு நாளும் கூடிக்கொண்டேயிருந்தது. ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் வெற்றி பெற வெற்றி பெற அவளுடைய கல்விக்கான கட்டணமும் கூடிக் கொண்டே வந்தது. புத்தகங்களுக்கும் நோட்டுப் புத்தகங்களுக்கும் ஆகும் செலவும் கூடிக்கொண்டே வந்தது. கல்விக் கட்டணம், புத்தகம், பேப்பர், நோட்டுப் புத்தகங்கள், பென்சில், ஃபவுண்டன் பேனா, பவுடர்,சோப் - இப்படிப் பல தேவைகளின் பட்டியலை அவள் ஒவ்வொரு நாளும் பப்புவின் முன்னால் கொண்டு வந்து வைப்பாள். பப்பு அந்தத் தேவைகள் அனைத்தையும் நிறைவேற்றுவாள்.

பப்பு சிறிதும் ஒய்வே இல்லாமல் வேலை செய்தான். பொழுது புலர்வதற்கு முன்பே வீட்டிலிருந்து எழுந்து கிளம்பி விடுவான்.