Lekha Books

நள்ளிரவு தாண்டிய பிறகுதான் திரும்பியே வருவான். இரவு உணவு சாப்பிட்டுவிட்டு சில நேரங்களில் தூங்குவான். சில நேரங்களில் தூங்காமலே இருந்து விடுவதும் உண்டு. அப்படிப்பட்ட நேரங்களில் எழுந்து வெளியே கிளம்பி விடுவான். இரவில் மட்டுமே அவன் சாப்பிடுவான். இடையில் எப்போதாவது தேநீர் குடிப்பான். பயணிகள் யாராவது வருவார்களா என்று எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது ரிக்ஷாவின் படியில் இருந்தவாறே இலேசாகக் கண்களை மூடுவதுதான், அவனைப் பொறுத்தவரை உறக்கம் மட்டுமல்ல, குளிப்பதுகூட எப்போதோ ஒருமுறைதான்.

அவன் வீட்டில் லட்சுமியை பார்ப்பதில்லை. வேலைக்குப் போகும்போது அவள் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்திருக்க மாட்டாள். வேலை முடிந்து திரும்பி வரும்போது, அவள் நன்கு தூங்கிக் கொண்டிருப்பாள். அவளுடைய தேவைகள் ஒவ்வொன்றையும் கல்யாணி மூலம்தான் அவன் தெரிந்து கொள்வான். அவள் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்லும்போதும், திரும்பி வரும்போதும் அவளுக்குத் தெரியாமல் அவன் மறைந்து நின்று கொண்டு அவளைப் பார்ப்பான்.

ஒரு நாள் பொழுது விடிவதற்கு முன்னால் அவன் தூக்கத்திலிருந்து கண் விழித்தான். கட்டிலை விட்டு எழுந்தான். கீழே பாயில் படுத்திருந்த கல்யாணியும் எழுந்தாள். மிகவும் களைப்பாக இருந்ததால், அவன் திரும்பவும் கட்டிலில் போய் அமர்ந்தான். கல்யாணி கெஞ்சுகிற குரலில் அவனிடம் சொன்னாள்: ‘‘பேசாம படுங்க... பொழுது விடியட்டும். அதற்குப் பிறகு போனா போதும்.”

‘‘வண்டி வர்றதுக்கு நேரமாச்சு. நான் கிளம்பணும்.”

‘‘வண்டியில வர்றவங்க எப்படியாவது போய்க்குவாங்க. இன்னைக்குப் பொழுது விடிஞ்சு, கஞ்சி குடிச்சிட்டு போனா போதும்.”

‘‘லட்சுமிக்கு இன்னைக்கு ஃபீஸ் கட்டணும். என் கையில் பணம் எதுவும் இல்ல...” - அவன் எழுந்தான்.

‘‘நான்கைந்து நாட்கள் கழிச்சு ஃபீஸ் கட்டினா போதாதா?”

‘‘இன்னைக்கு ஃபீஸ் கட்டலைன்னா, அதற்குப் பிறகு நாம அதற்கு அபராதமும் சேர்த்துக் கட்டணும். அபராதம் தர்றது அவளுக்குக் குறைச்சலான ஒரு விஷயம்.”

சொல்லிவிட்டு அவன் வெளியேறினான். கல்யாணி ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள்.

ஒன்பது மணி ஆன பிறகும் கல்விக் கட்டணத்திற்கான பணம் முழுமையாகச் சேரவில்லை. பப்பு அதற்காகக் கவலைப்பட்டான். கல்விக் கட்டணம் கட்டாமல் தேநீர் கூட குடிக்கக் கூடாது என்று அவன் மனதிற்குள் தீர்மானித்து வைத்திருந்தான். அவன் ரிக்ஷாவுடன் அப்படியே நடந்தான். பள்ளிக்கூட வாசலில் அவன் சிறிது நேரம் நின்றான். அதுவரை கிடைத்த கூலியை எண்ணிப் பார்த்தான். இனிமேலும் பணம் தேவைப்பட்டது. ஒன்றரை ரூபாய் வேண்டும். பயணிகள் யாரும் கிடைக்கவில்லை. லட்சுமி தன் தோழிகளுடன் தூரத்தில் வந்து கொண்டிருப்பதை அவன் பார்த்தான். அடுத்த நிமிடம் அவன் அங்கிருந்து புறப்பட்டு விட்டான்.

மணி பத்தானது. பப்புவிற்கு ஒருவித பதைபதைப்பு உண்டானது. இனியும் ஒன்றரை ரூபாய் வேண்டும். அதற்கு என்ன வழி? இதுவரை அவன் யாரிடமும் ஒரு பைசாகூட கடன் என்று வாங்கியதில்லை. யாரிடமும் கடன்படுவது என்ற விஷயம் அவனுக்குப் பிடிக்காத ஒன்று. அவனுக்கு வேறொரு வழியும் தோன்றவில்லை. ரிக்ஷாவை இழுத்துக்கொண்டு அவன் அப்படியே நடந்து கொண்டிருந்தான். நடந்து நடந்து அவன் முன்பு தங்கியிருந்த தேநீர் கடைக்கு முன்னால் வந்து விட்டான். ஏதோ ஒரு சிந்தனையில் அவன் அந்தக் கடையின் முன்னால் நின்றுவிட்டான். தேநீர்க் கடைக்காரன் பப்பு நிற்பதைப் பார்த்துவிட்டு கேட்டான்: ‘‘என்ன பப்பு, கவலையோட நின்னுக்கிட்டு இருக்கே?”

‘‘எனக்கு ஒண்ணரை ரூபா வேணும்.”

‘‘நான் தர்றேன்.”

‘‘நான் கடன் வாங்க மாட்டேன்னு உங்களுக்குத் தெரியும்ல?”

‘‘நீ என்கிட்ட சேர்த்து வைக்கச் சொன்ன பணத்துல இன்னும் மீதி இருக்கு. அதைத்தான் நான் தர்றேன்னு சொன்னேன்.”

‘‘இனியும் மீதி இருக்கா?”

‘‘இருக்கு.”

அவன் ஐந்து ரூபாயைக் கொடுத்தான். ரிக்ஷாவை அந்தக் கடைக்கு முன்னாலேயே இருக்க வைத்துவிட்டு, பப்பு கிடைத்த பணத்துடன் பள்ளிக்கூடத்தை நோக்கி ஒடினான்.

வகுப்பு அப்போதுதான் ஆரம்பமாகியிருந்தது. பப்பு வகுப்பறைக்குள் நேராகச் சென்றான். எல்லோரும் பரபரப்புடன் பார்த்தார்கள். லட்சுமியின் முகம் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.

‘‘ச்சீ... வெளியே போடா”- ஆசிரியர் கட்டளைக் குரலில் கத்தினார். பப்புவின் மரியாதைக்கு அங்கு காயம் ஏற்பட்டது. இரண்டு மூன்று நிமிடங்கள் அவன் அசையாமல் அங்கேயே நின்றான். கண்கள் கலங்கின. உதடுகள் நடுங்கின. அவனுடைய வலது கை தலைக்கு மேலே உயர்ந்தது.

‘‘அய்யோ!” - லட்சுமி உரத்த குரலில் கத்தினாள்.

பப்புவின் கை அப்படியே நின்றுவிட்டது. அவன் அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்தான். அவனுடைய கை தளர்வடைந்தது. அது மெதுவாகக் கீழே இறங்கியது.

பள்ளிக்கூடத்தின் ப்யூன் ஓடிவந்தான். ஆசிரியர் ப்யூனிடம் அதிகாரக் குரலில் சொன்னார். ‘‘இந்த ஆளைப் பிடிச்சு வெளியே தள்ளு...”

ப்யூன் பப்புவை நெருங்கினான். ‘‘பக்கத்துல வந்தேன்னா நான் உன் மண்டையை உடைச்சிடுவேன்.” - பப்பு கத்தினான். அவன் லட்சுமியின் அருகில் சென்றான். ‘‘இந்தா ஃபீஸ்...” - மடியிலிருந்த பணத்தை எடுத்து அவளுக்கு முன்னால் வைத்துவிட்டு அவன் வெளியேறினான். கோபத்துடன் பின்னால் ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு படுவேகமாக அவன் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.

ஆசிரியர் அதிகாரக் குரலில் கேட்டார் ‘‘அது யாரு லட்சுமி?”

‘‘ஒரு ரிக்ஷாக்காரன். அந்த ஆளுக்கு எதுவும் தெரியாது.” அன்று முழுவதும் அவள் வகுப்பறையில் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.

சோர்வு அதிகமானதால் பப்பு மாலை ஆனதும் வேலையை நிறுத்திவிட்டு வீட்டிற்குத் திரும்பினான். அவன் வீட்டு வாசலில் கால் வைத்தபோது உள்ளே பேசிக் கொண்டிருந்தது காதில் விழுந்தது.

லட்சுமி கூறிக் கொண்டிருந்தாள்: ‘‘அம்மா, நான் திரைப்படம் பார்க்கப் போகணும்.”

அடுத்த அறையிலிருந்த கல்யாணி பதில் சொன்னாள்: ‘‘அதை என்கிட்ட ஏன் சொல்லணும்?”

‘‘பிறகு யார்கிட்ட சொல்றது?”

‘‘சொல்ல வேண்டியவங்கக்கிட்ட சொல்லணும்.”

‘‘மாமாகிட்ட சொல்லச் சொல்றீங்களா? அது என்னால முடியாது. நான் இனிமேல் மாமாகூட எங்கேயும் போகமாட்டேன்?”

‘‘ஏன்?”

‘‘நான் மாமாகூட போகுறதை யாராவது பார்த்தாங்கன்னா, எனக்குத்தான் குறைச்சல்.”

‘‘என்ன சொன்னே?” - கல்யாணியின் குரல் உயர்ந்தது. அவளுடைய குரல் அவ்வளவு சத்தமாக ஒலிப்பதை, அந்த அளவிற்குக் கோபத்துடன் இருப்பதை அப்போதுதான் முதல் தடவையாகக் கேட்கிறான் பப்பு.

‘‘என்னடீ சொன்னே?” - அவள் லட்சுமியின் அறைக்குள் வேகமாகச் சென்றாள்: ‘‘மாமாகூட போகுறது உனக்குக் குறைச்சலா தெரியுதாடீ? இது எப்போ இருந்து ஆரம்பமாச்சுடீ நன்றி கெட்ட நாயே?” - கோபத்தால் அவள் உடலே நடுங்கியது.