Lekha Books

பப்பு கடைக் கண்களால் அவளைப் பார்த்தான். கல்யாணி புன்னகைத்தாள். அவள் கேட்டாள்: ‘‘அந்தப் பழைய லுங்கியை உடுத்திக்கிட்டா போறது?”

‘‘ஏன்? இதை உடுத்திக்கிட்டு போனா என்ன?”

‘‘அது வேலைக்குப் போறப்போ உடுத்துகிற லுங்கி ஆச்சே! அதை உடுத்திக்கிட்டா திரைப்படம் பார்க்கப் போறது? மகளே, பெட்டியில சலவை செய்து வச்சிருக்கிற லுங்கியையும் சட்டையையும் எடுத்துக் கொண்டு வந்து மாமாகிட்ட கொடு?”

அடுத்த நிமிடம் லட்சுமி வீட்டிற்குள் ஓடினாள். அவள் லுங்கியையும் சட்டையையும் எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள். பப்பு அதை வாங்கி அணிந்தான். அன்று முதல் தடவையாக அவன் தன் தலைமுடியை வாரினான். கல்யாணி அவனை ஓரக்கண்களால் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள். அவள் கதவைப் பூட்டி சாவியை பப்புவின் கையில் கொடுத்தாள்.

பப்பு லட்சுமியின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு நடந்தான். கல்யாணி அவர்களைப் பின் தொடர்ந்து நடந்தாள்.

பக்கத்து வீட்டுக்காரி ஜானு எதிரில் வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் பப்புவை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு அர்த்தம் நிறைந்த புன்னகையுடன் கல்யாணியிடம் மெதுவான குரலில் கேட்டாள். ‘‘எங்கே போறீங்க?”

‘‘திரைப்படம் பார்க்க...” கல்யாணி முகத்தைக் குனிந்து கொண்டாள்.

அவர்கள் பிரதான சாலைக்கு வந்தார்கள். பப்புவின் நண்பர்களில் ஒருவன் கேட்டான். ‘‘எங்கே போறாப்ல?”

‘‘திரைப்படத்துக்கு...”

‘‘இந்தக் குழந்தை யாரு?”

‘‘அவங்க மகள்.” - அவன் பின்னால் சுட்டிக் காட்டினான்.

மற்றொருவன் கேட்டான். ‘‘எங்கே போறாப்ல?”

‘‘திரைப்படம் பார்க்க...”

‘‘அந்தப் பெண் யாரு?”

‘‘இந்தக் குழந்தையோட அம்மா.”

‘‘ம... அர்த்தம் நிறைந்த ஒரு முனகல்.

பத்து மணிக்குத் திரைப்படம் முடிந்து அவர்கள் வீட்டிற்குத் திரும்பினார்கள்.

புதிய திரைப்படங்கள் வரும்போதெல்லாம் பப்பு லட்சுமியையும் கல்யாணியையும் படம் பார்ப்பதற்கு அழைத்துச் செல்வான்.

ஒரு இரவு நன்கு இருட்டின பிறகும் பப்பு வேலை முடிந்து வரவில்லை. கல்யாணி இரவுச் சாப்பாடு சாப்பிடாமல் அவனுக்காகக் காத்திருந்தாள். லட்சுமிக்கு அவள் சாதம் தந்தாள். அவள் தூங்க ஆரம்பித்தாள். நீண்ட நேரமாகியும் பப்பு வராததால், கல்யாணி வெளியே சென்று சாலையைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். சிறிது நேரம் அங்கேயே நின்ற பிறகு, பப்பு ரிக்ஷாவை இழுத்துக் கொண்டு வருவதை அவள் பார்த்தாள்.

வீட்டிற்கு அருகில், பாதையோரத்தில், பப்புவின் ரிக்ஷா பத்திரமாக இருக்கும் வண்ணம் ஒரு சிறிய ‘ஷெட்’ உண்டாக்கப்பட்டிருந்தது. அவன் ரிக்ஷாவுடன் அதற்கள் சென்றான். ரிக்ஷாவை அங்கு நிறுத்திவிட்டு, அவன் வாசலுக்கு வந்தான்.

‘‘யார் நிக்கிறது? - அவன் கேட்டான்.

‘‘நான்...”

‘‘இங்கே எதுக்கு நிக்கணும்?”

உங்களைக் காணோம்னு...”

அவன் அருகில் சென்றான். ‘‘ஏன் தூங்கல?”

‘‘தூக்கம் வரலை...”

‘‘சாப்பிட்டாச்சா?”

‘‘இல்ல...”

‘‘ஏன் சாப்பிடல?”

‘‘வரலையேன்னு...”

அமைதி!

பப்பு மேலும் சற்று அவளுக்கு அருகில் வந்தான். அவனுடைய வலது கை அவளுடைய தோள் மீது விழுந்தது. அவளுடைய முகம் அவனுடைய மார்பின் மீது சாய்ந்தது. அவன் கைகள் அவளின் உடலை அணைத்தன.

7

லட்சுமி நான்காம் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றாள். அவளை ஆங்கிலம் படிக்க அனுப்ப வேண்டுமென்று முன்கூட்டியே பப்பு தீர்மானித்திருந்தான். ஆங்கிலம் படிக்க வேண்டுமென்பது அவளின் விருப்பமும்கூட.

தன்னுடைய மகளை ஆங்கிலம் படிக்க வைத்துப் பெரிய அதிகாரியாக ஆக்க வேண்டுமென்ற விருப்பம் கல்யாணிக்கும் இருந்தது. எனினும், அந்த ஆசையை மனதில் அடக்கிக் கொண்டு அவள் கேட்டாள்: ‘‘மலையாளம் படிக்கிறது மாதிரி ஆங்கிலம் படிக்க முடியுமா? படிப்புக் கட்டணம் கட்டணும். புத்தகங்கள் வாங்கணும். மற்ற பெண் பிள்ளைகளுடன் சேர்ந்து போறப்போ நல்ல உடைகள் அணிந்து போகணும். அதுக்கெல்லாம் பணமிருக்கா என்ன?”

பப்புவிற்கு அதுவெல்லாம் சாதாரண விஷயம். லட்சுமி நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகத் தான் செய்யும் எந்தவொரு செயலும் அதிகப்படியான ஒன்று என்றோ, சிரமமான ஒன்று என்றோ அவன் எப்போதும் நினைத்ததேயில்லை. அவன் உறுதியான குரலில் சொன்னான்:

‘‘எல்லாம் நடக்கும். அவளை நான் ஆங்கிலம் படிக்க அனுப்புவேன். அவளுக்குக் கல்வி கட்டணம், புத்தகங்கள் எல்லாவற்றையும் நான் தருவேன். நான் வேலை செய்றதே அவளுக்காகத்தான்.”

அதைக் கேட்டு கல்யாணியின் இதயம் நிறைந்துவிட்டது. அவள் மேல்நோக்கிக் கைகளைக் குவித்து வணங்கினாள்.

லட்சுமி ஆங்கிலப் பள்ளிக்கூடத்தில் மாணவியாக ஆனாள். ஒவ்வொரு நாளும் தான் படித்த எழுத்துக்களையும் வார்த்தைகளையும் அவள் வீட்டில் வந்து கூறுவாள். சில நேரங்களில் அவள் பப்புவைப் பார்த்துக் கேட்பாள்: ‘‘வாட் ஈஸ் யுவர் நேம்?” அவள் பப்புவை ‘அங்கிள்’ என்றும் கல்யாணியை ‘மம்மி’ என்றும் அழைக்க ஆரம்பித்தாள்.

குறிப்பிட்ட நாளன்று கல்விக்கட்டணத்தைக் கட்டவேண்டுமென்பதிலும் மற்ற பிள்ளைகளைப் போல அவளும் நன்றாக ஆடைகள் அணியவேண்டுமென்ற விஷயத்திலும் பப்பு மிகவும் பிடிவாதமாக இருந்தான். அவள் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்வதற்கு முன்பே அவன் வேலைக்குப் போய்விடுவான். அவன் வழியில் எங்காவது அவளுக்காகக் காத்து நின்றிருப்பான். அவள் பள்ளிக்கூடம் செல்வதைப் பார்ப்பதற்காகத்தான். பெரிய வசதி படைத்த செல்வந்தர்களின் வீட்டுப் பெண்களுக்கு இணையாக அவள் சாலையில் போய்க் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும்போது அவனுக்கு மிகவும் பெருமையாக இருக்கும். அவன் உணர்ச்சிவசப்பட்டுப் போய் நின்றிருப்பான். ஒருநாள் அவள் படிக்கும் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அருகில் அவன் அப்படி நின்றிருந்தபோது நீதிபதியின் மகள் நளினி, லட்சுமியின் தோளில் கையைப் போட்டவாறு வருவதைப் பார்த்தான். அடடா! அன்று உண்டான அளவிற்கு ஒரு மிகப் பெரிய சந்தோஷத்தை அவன் அதற்கு முன்பு ஒருமுறை கூட அனுபவித்ததில்லை என்பதே உண்மை.

கல்யாணி மிகவும் கவனமாக வாழ்க்கையை நடத்தினாள். அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும் - பப்பு தன்னால் தாங்க முடியாத அளவிற்கு ஒரு பெரிய சுமையைத் தற்போது ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறான் என்று. அவள் வீட்டுச் செலவுகளைக் கட்டுப்படுத்த ஆரம்பித்தாள். வீட்டைச் சுற்றிலும் காய்கறிகளை வளர்த்தும் கோழிகளை வளர்த்தும் பப்புவின் செலவுகளைக் குறைப்பதற்குத் தன்னால் ஆன மட்டும் முயன்றாள்.

ஒருநாள் லட்சுமி பப்புவிடன் சொன்னாள் நீதிபதியின் மகள் அணிந்திருப்பதைப் போல ஒரு ஜாக்கெட்டும் பாவாடையும் தனக்கு வேண்டுமென்று. அந்தத் துணியின் ஒரு துண்டையும் அவள் கொண்டு வந்திருந்தாள். பப்பு வாங்கித் தருவதாக ஒப்புக்கொண்டான். மறுநாள் தைத்து வாங்கித் தருவதாகவும் சொன்னான். அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கல்யாணிக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. ‘‘பொண்ணு தட்டுற தாளத்துக்கெல்லாம் ஆடிக்கிட்டு இருக்கிறதா? இருக்குறதை உடுத்திக்கிட்டு போனா போதாதா? பணக்காரங்களுக்கு இணையா இருக்கணும்னு நினைச்சா, எதுவுமே இல்லாமல் போகும்” என்றாள் அவள்.