Lekha Books

அன்று அவள் குளித்து முடித்து, புதிய முண்டு உடுத்தி, பாடீஸும், ஜாக்கெட்டும் அணிந்தாள். தலைமுடியை வாரி, குங்குமத்தை எடுத்து கண்ணாடியில் பார்த்தவாறு நெற்றியில் வைத்துக்கொண்டு அவள் புன்னகைத்தாள். அவளுடைய அந்தப் புன்னகையில் ஒரு தனிச்சிறப்பு இருந்தது. ஒரு அழகு இருந்தது.

மாலை நேரம் ஆனதும் பப்பு வந்தான். லட்சுமி விளக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்து பாடம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். கல்யாணி மகளுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தாள். பப்பு திண்ணையில் ஏறியவுடன், கல்யாணி எழுந்தாள்: ‘‘மகளே, மாமா வந்தாச்சு...”

லட்சுமி ஓடிச்சென்று பப்புவின் கையைப் பிடித்துத் தொங்கினாள்: ‘‘மாமா, அம்மா புது முண்டு உடுத்தி, ஜாக்கெட் அணிஞ்சு நிக்கிறதைப் பார்த்தீங்களா?”

கல்யாணி சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள்.

இரவு சாப்பாடு முடிந்து கஞ்சா இருந்த சிறு டப்பாவை எடுத்துக் கொண்டு பப்பு திண்ணையில் வந்து உட்கார்ந்தான். ரிக்ஷா இழுக்க ஆரம்பித்த பிறகு, நண்பர்களிடமிருந்து தொற்றிக் கொண்ட ஒரு கெட்டப் பழக்கம் கஞ்சா புகைப்பது. அவன் கஞ்சாவையும் புகையிலையையும் சேர்த்து பலகையில் வைத்து அரைத்தான். கல்யாணி வாசலில் மறைந்தவாறு பப்புவையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

அவள் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள். பப்பு திரும்பிப் பார்த்தான்: ‘‘என்ன, இன்னும் படுக்கல?”

‘‘படுக்கலாம்.”

‘‘லட்சுமி தூங்கியாச்சா?”

‘‘அவள் தூங்கிட்டா.”

ஒரு படு அமைதி! பப்பு கஞ்சா அரைக்கவில்லை. அவள் அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

மீண்டும் பெருமூச்சு!

பப்பு திரும்பிப் பார்த்தான். கல்யாணி என்னவோ சொல்ல நினைத்தாள். ஆனால், அவள் சொல்லவில்லை.

பப்பு கேட்டான்: ‘‘லட்சுமி தூங்கியாச்சா?”

‘‘அவள் தூங்கிட்டா.”

முன்பு அதே கேள்வியைக் கேட்டதும் அவள் பதில் சொன்னதையும் அவர்கள் இருவரும் மறந்து விட்டார்கள். அவர்கள் என்னவோ கூற நினைத்தார்கள். சொல்ல நினைப்பதைச் சொல்லாமல் இருக்க அவள் முயற்சித்தாள்.

பப்பு சொன்னான்: ‘‘நான் அவளை பி.ஏ. படிக்க வைப்பேன்.”

‘‘அவள் படிப்புல கெட்டிக்காரி.”

‘‘அவள் ஒரு அழகான குழந்தை.!”

`‘‘அவள் என் மகள்...”

‘‘ஆமா...”

அமைதி!

கஞ்சா இழுத்து முடித்து, பப்பு தெற்குப் பக்கம் இருந்த அறையில் போய் படுத்தான். கல்யாணி வடக்குப் பக்கம் இருந்த அறையில் போய் படுத்தாள். அந்த இரவு முழுவதும் அவர்கள் இருவரும் ஒரு பொட்டுகூட தூங்கவில்லை.

பக்கத்து வீடுகளிலுள்ளவர்கள் பல மாதிரியும் பேசினார்கள். அவர்கள் கல்யாணியைப் பார்க்கும்போது அர்த்தம் நிறைந்த ஒரு சிரிப்பு சிரிப்பார்கள். அவர்களுக்குள் மெதுவான குரலில் என்னவோ முணுமுணுப்பார்கள்.

எங்கோயிருந்து வந்த ஒரு ஆள் இந்த வீட்டில் வந்து எதற்காக இருக்க வேண்டும்?

அவளுக்கும் அவளுடைய மகளுக்கும் அவன் எதற்காகச் செலவுக்குப் பணம் தர வேண்டும்? அவளுடைய மகளைப் பள்ளிக்கூடத்தில் எதற்காகச் சேர்க்க வேண்டும்? வீட்டை ஏன் புதுப்பிக்க வேண்டும்? நல்ல நல்ல முண்டும் ஜாக்கெட்டும் சோப்பும் சீப்பும் கண்ணாடியும் குங்குமமும் வாங்கிக் கொடுப்பதற்குக் காரணம் என்ன? இப்படி நூற்றுக்கணக்கான கேள்விகளைத் தங்களுக்குள் அவர்கள் கேட்டுக் கொண்டார்கள்.

‘‘அவளை இப்போ பார்த்தா, பதினெட்டு வயசு பொண்ணு மாதிரியே இருக்கா” - பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த ஒரு பெண் கல்யாணியைப் பற்றி இப்படிச் சொன்னாள்.

‘‘அவளை பிள்ளை பெத்தவள்னு யாரும் சொல்லமாட்டாங்க.” - இன்னொரு பெண்ணின் கருத்து இது.

ஒரு பெண் கல்யாணியிடம் கேட்டாள்: ‘‘அந்த ஆளு நல்ல அன்பு உள்ள ஒரு மனிதன். அப்படித்தானே?”

கல்யாணி அதற்கு வெறுமனே ‘‘உம்” கொட்டினாள்.

‘‘அந்த ஆளு ஒரு கஞ்சன் இல்ல... அப்படித்தானே கல்யாணி?”

அதற்கும் அவள் வெறுமனே ‘‘உம்” கொட்டினாள்.

‘‘மற்ற ரிக்ஷாக்காரர்களை மாதிரி இல்ல அந்த ஆளு. பெரிய ஆளுகளெல்லாம் அந்த ஆளோட ரிக்ஷாவுலதான் ஏறுறாங்க. நல்ல பணம் கிடைக்கும். கடவுள் கருணையுள்ளவர், கல்யாணி.”

அதற்கும் அவள் ‘‘உம்” மட்டுமே கொட்டினாள்.

ஒரு நாள் கல்யாணி பப்புவிடம் சொன்னாள்: ‘‘இப்படியெல்லாம் வாழ்றதா இருந்தா பணம் வேண்டாமா? செலவைக் கொஞ்சம் குறைக்கணும்?”

‘‘செலவு விஷயத்தைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம். அது எல்லாமே நடக்கும். அதற்காகத் தேவைப்படுறதைக் குறைச்சிக்கணும்னு அவசியமில்லை...”

‘‘இருந்தாலும் வரவுக்கேற்ற மாதிரி செலவு செய்யிறதுதானே நல்லது.”

‘‘செலவு அதிகரிக்கிறப்போ, வரவும் அதிகமாகும்.”

அவன் சொன்னது சரிதான். பப்புவின் செலவுகள் அதிகமானபோது, வரவும் அதிகமாகவே வந்தது. வேலை செய்வதில் இப்போது அவனுக்கு ஈடுபாடும் ஆர்வமும் அதிகமானது. அவனுடைய வாழ்க்கைக்கு இப்போது ஒரு நோக்கம் இருந்தது. அவன் தன்னுடைய தேவையற்ற செலவுகளைக் குறைத்துக் கொண்டான். காலையில் கஞ்சி குடித்துவிட்டு வேலைக்குப் போகும்போது ஒரு பொட்டலத்தில் சாதத்தைக் கட்டி எடுத்துச் செல்வான். அதை ரிக்ஷாவின் இருக்கைக்குக் கீழேயிருக்கும் பெட்டியில் வைத்திருப்பான். மதிய நேரம் வந்ததும் அதை எடுத்துச் சாப்பிடுவான். அவசியம் என்று தோன்றினால் மட்டுமே தேநீர் அருந்துவான். முன்பெல்லாம் கொடுக்கும் கூலியை அவன் பொதுவாக வாங்கிக் கொள்வான். இப்போது பேரம் பேசி கூலி வாங்குவதை அவன் வழக்கமாகக் கொண்டான். அதன் மூலம் லட்சுமிக்காகவும் கல்யாணிக்காகவும் தன்னுடைய செலவுகளை ஒரு கட்டுக்குள் கொண்டு வந்து வரவைப் பெருக்குவதில் கவனமாக இருந்தான். ஒவ்வொரு நாளும் கஞ்சா புகைப்பதை மட்டும் கட்டுப்படுத்த அவனால் முடியவில்லை.

ஒரு நாள் பப்பு லட்சுமியிடம் கேட்டான்: ‘‘கண்ணு, நீ திரைப்படம் பார்க்கணுமா?”

‘‘ம்... பார்க்கணும் மாமா, பார்க்கணும்...”

அவன் கல்யாணியிடம் கேட்டான்: ‘‘திரைப்படம் பார்க்க வர்றீங்களா?”

அவள் முகத்தைக் குனிந்து கொண்டாள்: ‘‘ஆளுங்க என்ன சொல்லுவாங்க?”

பப்பு அதற்குப் பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை.

லட்சுமி திரைப்படம் பார்க்கப் புறப்பட்டாள். பப்பு அவளுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கிளம்ப ஆரம்பித்தபோது, கல்யாணி கேட்டாள்: ‘‘எப்போ வருவீங்க?”

‘‘பதினொண்ணு ஆயிடும் திரும்பி வர்றதுக்கு.”

‘‘அதுவரை நான் தனியா இருக்கவா?”

‘‘நாங்க வர்றது வரை தெற்கு வீட்டுல இருக்குற கிழவியை வர வச்சு கூட இருக்க வேண்டியதுதான்.”

‘‘அவங்க வர மாட்டாங்க.”

‘‘அப்ப என்ன செய்யிறது?”

‘‘எனக்கு என்ன தெரியும்?”

‘‘அப்படின்னா வாங்க.”

அவள் உள்ளே சென்று சலவை செய்த ஆடைகளை எடுத்து அணிந்து வெளியே வந்தாள். தலைமுடியை வாரி, குங்குமத்தை நெற்றியில் வைத்து, மேல் துணி ஒன்றை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு அங்கு வந்து அவள் நின்றாள்.