Lekha Books

அடைக்கப்பட்டிருந்த வாசல் கதவின் இடைவெளி வழியாக வெளியிலிருந்து பார்த்த இரண்டு கண்கள் மட்டும் உணர்ச்சிமயமான அந்தச் சம்பவத்திற்குச் சாட்சியாக இருந்தன.

பப்பு கண்களைத் திறந்தான். அப்போது அவனுடைய முகத்தின் உன்னதமான ஒரு அமைதித் தன்மை தெரிந்தது. ‘‘லட்சுமி...” - அந்த அழைப்பில் ஒரு மந்திரச் சக்தி கலந்திருந்தது. அவனுடைய கை உயர்ந்தது. தழும்பேறிப் போயிருந்த அந்தக் கை அவளுடைய சதைப் பிடிப்பான முகத்தை வருடியது. அவளுடைய கண்களிலிருந்து வழிந்த நீரை அது துடைத்தது.

லட்சுமியின் கை அவனுடைய ரோமங்கள் வளர்ந்திருந்த முகத்தைத் தடவியது. அவள் அவனுடைய கண்களில் இருந்த பீளையைத் துடைத்து விட்டாள்.

கல்யாணி பழைய நினைவுகளில் மூழ்கிப் போய் விட்டிருந்தாள்.

அவன் எழுந்து உட்கார்ந்தான். அவன் சொன்னான் தனக்கும் சோறு வேண்டுமென்று. அவனுக்குப் பசி எடுத்தது. ருசி உண்டானது. லட்சுமிக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவன் சாப்பிட்டான்.

சாப்பாடு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தபோது பள்ளிக் கூடத்தின் ஆண்டு விழாவைப் பற்றியும், அவளுக்குப் பரிசு தந்த ஆளைப் பற்றியும் அவள் சொன்னாள். அதற்குப் பிறகு அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொள்வது உண்டென்றும், பேசுவது உண்டென்றும் அவள் மனம் திறந்து சொன்னாள். பப்பு அவள் சொன்ன எல்லாவற்றையும் ‘‘உம்” கொட்டியவாறு கேட்டான். கடைசியில் அவள் கேட்டாள்: ‘‘மாமா, உங்களுக்கு அவரைத் தெரியுமா?” என்று.

‘‘ம்...”

‘‘அவருக்கு உங்களைத் தெரியும். உங்க ரிக்ஷாவுல அவர் ஏறியிருக்கறதா சொன்னாரு.”

‘‘ம்...”

‘‘உங்க மேல அவருக்கு நல்ல அன்பும் மரியாதையும் இருக்கு.”

‘‘ம்...”

‘‘மாமா, உங்களைப் பற்றி நான் அவர்கிட்ட சொல்லுவேன். என்னை ஒடையிலே இருந்து தூக்கினதுல இருந்து எல்லா விஷயங்களையும் நான் அவர்கிட்ட சொல்லியிருக்கேன்.”

கல்யாணி மேலே பார்த்துக் கைகளைக் கூப்பினாள்: தெய்வமே, இப்பவாவது என் குழந்தைக்கு நல்ல புத்தி வந்ததே!”

‘‘அம்மா, நான் அறிவில்லாம என்னென்னவோ பேசிட்டேன். பல நேரங்கள்ல நான் தப்பா நடந்திருக்கேன். பெரிசுன்னு நான் மனசுல நினைச்சிக்கிட்டு இருந்தது எதுவும் உண்மையில் பெருசே இல்லைன்னு அவர்தான் எனக்குச் சொல்லித் தந்தாரு. இந்த நகரத்தில் இருப்பவர்கள்லயே பெரிய ஆள், எல்லாரையும் விட உயர்ந்த மனிதர் என் மாமாதான்னு அவர்தான் எனக்குப் புரிய வைச்சாரு. எனக்கு என் மாமாவோட மதிப்பைப் புரிஞ்சிக்கிறதுக்கு அவரோட உதவி தேவைப்பட்டது... அம்மா, என் எல்லா தப்புகளுக்கும் நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன்...”

‘‘தெய்வத்துக்கிட்ட சொல்லு மகளே! தெய்வம் மன்னிப்பு தரும்.”

பப்பு எதுவும் பேசவில்லை.

மறுநாள் காலையில் அவன் லட்சுமியை அழைத்தான். ‘‘குழந்தை, இன்னைக்குத்தானே ஃபீஸ் கட்டணும்?”

‘‘ஆமா...”

அவன் ரூபாய் நோட்டுகளை எடுத்து அவளுடைய கையில் தந்தான். அவள் கேட்டாள்: ‘‘இது எங்கேயிருந்து கிடைச்சது மாமா?”

‘‘என் வண்டியை வித்துட்டேன்.”

அதைக் கேட்டு கல்யாணி பதறி விட்டாள்.

‘‘அய்யோ! வண்டியை வித்தாச்சா?”

‘‘ஆமா... வித்தாச்சு. அதை விற்காம ஃபீஸ் கட்ட வேற வழியே இல்ல...”

‘‘இனிமேல் செலவுக்கு என்ன செய்றது?”

‘‘அதை விற்கலைன்னாகூட, செலவுக்கு வேற வழி தேடத்தான் செய்யணும். இனிமேல் வண்டி இழுக்க என்னால் முடியாது.”

‘‘லட்சுமி பப்புவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு சொன்னாள்: மாமா, இனிமேல், நீ வண்டி இழுக்க வேண்டாம். இனிமேல் வண்டி இழுக்க உங்கக்கிட்ட பலமில்ல. மாமா, எங்களுக்காகப் பத்து வருடங்கள் நீங்க வண்டி இழுத்தீங்க. வண்டி வித்து கிடைச்ச பணத்தையும் இதோ என் கையில் கொண்டு வந்து தந்திருக்கீங்க. இதுபோதும். மாமா, இனிமேல் நீங்க ஓய்வு எடுக்கணும்.”

பப்பு கவலையுடன் புன்னகைத்தான்: ‘‘குழந்தை... வாழ்க்கை ஓய்வு எடுக்குறதுக்காக இல்ல. வாழ்க்கையின் முடிவுலதான் ஓய்வுன்றதே இருக்கு. அதுக்குப் பேர்தான் மரணம்” - அவன் அவளுடைய தலையை வருடியவாறு சொன்னான்: ‘‘நீ போயி குளிடா கண்ணு. குளிச்சு முடிச்சு பள்ளிக்கூடத்துக்குக் கிளம்பு. ஃபீஸைக் கட்டிட்டு மீதி இருக்குற பணத்தை பத்திரமா வச்சிரு. உனக்கு ஏதாவது தேவைப்பட்டா, வாங்கிக்கோ” - அவன் அவளை ஆசீர்வதித்துவிட்டு வாசலுக்கு வந்தான்.

‘‘எங்கே போறீங்க?” - கல்யாணி கேட்டாள்.

‘‘சொல்றேன். நான் போயிட்டு வரட்டுமா?”- அவன் படியை நோக்கி நடந்தான்.

லட்சுமி ஓடி வந்து அவனைத் தடுத்தாள்: ‘‘மாமா, எங்கே போறீங்க?”

‘‘பிறகு சொல்றேன். நான் போகட்டுமா?”

‘‘மாமா, இனிமேல் நீங்க எங்கேயும் போகக்கூடாது.”

‘‘தள்ளி நில்லு இங்கேயிருந்து” - அது ஒரு கட்டளையாக இருந்தது.

அவள் விலகி நின்றாள். அவன் படியைக் கடந்து நடந்தான்.

லட்சுமி அறையில் போய் அமர்ந்தாள். அவள் ஆழமான சிந்தனையில் மூழ்கினாள்.

‘‘லட்சுமி!” - அன்பான ஒரு அழைப்பு கேட்டது.

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். கோபி அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தவாறு முன்னறையில் நின்று கொண்டிருந்தான். அவள் எழுந்தாள். ஆச்சரியமும், ஆனந்தமும் சேர்ந்து அவளைத் திக்குமுக்காடச் செய்தன.” ‘‘இது... இது... இதை நான் எதிர்பார்க்கல.”

‘‘எதை எதிர்பார்க்கல?”

‘‘இங்கே நீங்க வருவீங்கன்னு...”

‘‘மற்றவர்களின் எதிர்பார்ப்புக்கு நேர் எதிராகத்தான் நான் எப்பவுமே நடப்பேன். நான் இங்கே வர்றது இது முதல் தடவை இல்ல.”

‘‘இதுக்கு முன்னாடியும் இங்கே வந்திருக்கீங்களா?”

‘‘நேற்று இரவு நான் இங்கே வந்தேன்.”

‘‘இரவிலா? எப்போ?”

உணர்ச்சிமயமான அந்தக் காட்சியை நான் பார்த்தேன். அந்தக் கட்டிலில் படுத்திருந்த அந்தத் தியாகக் கடவுளின் பாதங்களில் விழுந்து வணங்க வேண்டும்போல எனக்கு இருந்தது. லட்சுமி, அவரோட கை உன் முகத்தைத் தடவினப்போ எனக்குப் பொறாமையா இருந்தது. அவர் எனக்கும் மாமாவா இருக்கக்கூடாதான்னு நான் ஆசைப்பட்டேன்.”

‘‘அந்த ஆசை...” - அவள் சொல்ல வந்ததைப் பாதியில் நிறுத்திவிட்டு அமைதியாக இருந்தாள்.

‘‘ஆமா... அந்த ஆசையை நிறைவேற்றுறதுக்குத்தான் நான் இப்போ இங்கே வந்திருக்கேன். லட்சுமி, உனக்கு சம்மதம்தானா...?”

‘‘அது யார் மகளே?” என்று கேட்டவாறு, அப்போது கல்யாணி வடக்குப் பக்க அறையிலிருந்து தெற்குப் பக்க அறைக்குள் வந்தாள்.

‘‘அன்னைக்கு எனக்கு மோதிரம் பரிசு தந்தது இவர்தாம்மா?”

கல்யாணி கோபியை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு லட்சுமியிடம் கேட்டாள்: ‘‘அவர் ஏன் உட்காராம இருக்காரு?”

அதற்கு கோபிதான் பதில் சொன்னான்: ‘‘வேண்டாம்... நான் இங்கேயே நிக்கிறேன். லட்சுமிக்கு நான் தந்த பரிசுக்குப் பதிலாக ஒரு பரிசை வாங்கறதுக்குத்தான் நான் வந்தேன்.”

‘‘அய்யோ! நாங்க ஏழைங்க... உங்களுக்கு நாங்க என்ன தர முடியும்?”

‘‘தர்றதுக்கு எதுவுமே இல்லைன்னா, உங்களையே எனக்குத் தரக்கூடாதா?”