Lekha Books

பப்பு சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு சொன்னான்: ‘‘நான் கொண்டு வர்றேன். சாயங்காலம் கொண்டு வந்தா போதுமா?”

‘‘அது போதும்.”

அவன் வேகமாக வீட்டை நோக்கி நடந்தான். அங்கு சென்று காய்ந்த தேங்காய்களை எடுத்து அதை அடித்து நசுக்க ஆரம்பித்தான்.

‘‘அது எதுக்கு?” - கல்யாணி கேட்டாள்.

‘‘கயிறு திரிக்க.”

‘‘எதுக்குக் கயிறு?”

‘‘பீடிக் கடையில கொடுக்க.”

‘‘உடம்பு அசைஞ்சா நோய் அதிகமாயிடும்.”

அவன் அதைத் தமாஷாக எண்ணிச் சிரித்தான்.

‘‘நான் அதை நசுக்கித் தர்றேன். நீங்க கொஞ்சம் தள்ளி நில்லுங்க.” - அவள் அருகில் வந்தாள்.

‘‘வேண்டாம்... கயிறு திரிச்சுத் தந்தா போதும். தேங்காயை நான் நசுக்கித் தர்றேன்.”

அவன் அதை நசுக்கித் தந்தான். அவள் கயிறு திரித்துத் தந்தாள். அவன் அதைக் கொண்டு போனான். அதற்கு மூன்று அணாக்கள் கிடைத்தன.

அவன் ஒரு பீடிக் கடைக்கு வாடிக்கையாகக் கயிறு கொடுக்க ஆரம்பித்தான். வேறு இரண்டு கடைகளுக்கும் கூட அவன் வாடிக்கையாகக் கயிறு கொண்டு போய்க் கொடுத்தான். அதன் மூலம் அவன் செலவிற்கான பணத்தைச் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்தான்.

லட்சுமியின் காதலைப் பற்றியும், திருமண விருப்பத்தைப் பற்றியும் தெரிந்து கொண்டதிலிருந்து பப்புவிடம் சில மாறுதல்கள் உண்டாயின. அவன் எப்போது பார்த்தாலும் எங்கோ தூரத்தில் பார்த்துச் சிந்தித்துக் கொண்டேயிருப்பான். அவன் மிட்டில் இருக்கும்போதெல்லாம் லட்சுமி அவனுடைய தேவைகளைக் கேட்டுக் கொண்டும் அவனைக் கவனித்துக் கொண்டும் இருப்பாள். தான் வாசித்த புத்தகங்களில் இருக்கும் சுவாரசியமான விஷயங்களை அவனுக்கு அவள் வாசித்துக் காட்டுவாள். அவள் பாடுவாள். பப்பு அவற்றை வெறுமனே ‘‘உம்” கொட்டிக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பான். ஆகாயத்திற்கு அப்பால் எதையோ தேடுவதைப் போல அவன் தூரத்தில் பார்த்துக் கொண்டேயிருப்பான்.

லட்சுமியின் ஒரு பாட்டு அவனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அன்று - பள்ளிக் கூட ஆண்டுவிழா நாளன்று பாடிய பாட்டு. அந்தப் பாட்டிற்கு அசாதாரணமான ஒரு ஈர்ப்புச் சக்தி இருந்தது. அந்தப் பாடலுக்கு ஒரு சோக ரசம் கலந்த இனிமை இருந்தது. அந்தப் பாட்டைப் பாட ஆரம்பித்தால் அவன் அவளுடைய முகத்தையே கண்களைக்கூட இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான். கண்களிலிருந்து கண்ணீர் இடைவெளி இல்லாமல் வழிந்தவண்ணம் இருக்கும். ஒருமுறை பாட்டைப் பாடி முடித்தவுடன் லட்சுமி கேட்பாள்: ‘‘மாமா, இந்தப் பாட்டு உங்களுக்கு ரொம்பவும் பிடிக்கும்ல?”

‘‘ஆமா... அந்தப் பாட்டு என்னை அழ வச்சிடும்.”

‘‘மாமா, உங்களுக்கு அழுறதுல விருப்பமா?”

‘‘ஆமா...”’

என் பாட்டைக் கேட்டு அழுறதுன்றது அவருக்கும் விருப்பமான ஒரு விஷயம்தான்.”

‘‘யாருக்கு?”

லட்சுமி அதற்குப் பதில் சொல்லவில்லை. அவள் அமைதியாக இருந்தாள். பப்பு கேள்வியை மீண்டும் கேட்கவில்லை. அவன் வானத்தில் விளிம்பையே சிறிது நேரம் பார்த்தவாறு அதே இடத்தில் உட்கார்ந்திருந்தான். தொடர்ந்து ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டவாறு இருமத் தொடங்கினான்.

ஒரு நாள் அவள் கல்யாணியிடம் கேட்டாள்: ‘‘அம்மா, மாமாவுக்கு மனசுல ஏதோ கவலை இருக்குறது மாதிரி தெரியுதே! எப்போ பார்த்தாலும் தனியா உட்கார்ந்து என்னவோ சிந்திச்சக்கிட்ட இருக்காரே?”

‘‘எனக்கு என்ன தெரியும் மகளே! யாராலயும் அதைப் புரிஞ்சிக்க முடியாது...”

லட்சுமி பள்ளி இறுதி வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றதாகச் செய்தி கிடைத்தது. அவள் அந்த மகிழ்ச்சியான செய்தியுடன் பப்புவைத் தேடி ஓடி வந்தாள்: ‘‘மாமா... நான் தேர்வுல வெற்றி பெற்றுவிட்டேன்.”

‘‘ம்....” - அவன் வெறுமனே ‘‘உம்” கொட்டினான். மகிழ்ச்சியடைவதற்குப் பதிலாக ஒரு கவலையின் நிழல் அந்த முகத்தில் தெரிந்தது.

அவள் ஏமாற்றத்துடன் கேட்டாள்: ‘‘மாமா, நான் வெற்றி பெற்றது உங்களுக்குச் சந்தோஷமான விஷயம்தானே?”

‘‘ம்...”

‘‘பிறகு எதுக்கு உங்க முகத்துல ஒரு கவலை?”

‘‘குழந்தை...” - அந்த அழைப்பில் சோகமயமான ஒரு சாந்தம் கலந்திருந்தது. ‘‘இனி நான் யாருக்காக வேலை செய்வேன்?”

‘‘மாமா, இனி யாருக்காகவும் நீங்க வேலை செய்ய வேண்டாம். இனிமேல் வேலை செய்யிறதுக்கு உங்க கைக்குப் பலமில்லை.”

‘‘குழந்தை... இந்தக் கையும் இந்தக் காலும் வேலை செய்து பழகிப் போனது...”

‘‘அந்தப் பழக்கத்தை இனி மாற்றணும். மாமா, இவ்வளவு நாட்களும் அம்மாவுக்காகவும், எனக்காகவும் நீங்க வேலை செய்தீங்க. ஓடையில கிடந்த ஒரு புழுவாக இருந்தேன் நான். மாமா, நீங்க அந்தப் புழுவை எடுத்து மனுஷியா ஆக்கினீங்க. மாமா, எனக்கு நீங்க படிப்பையும் பண்பையும் தந்தீங்க. காய்ந்து காணாமல் போக இருந்த என்னோட பிறவித் திறமைகளை வெளியே தெரியவச்சது நீங்கதான்...” - அவள் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அந்த எலும்புக் கூட்டைக் கட்டிப் பிடித்தாள். ‘‘மாமா... உங்களின் கடுமையான உழைப்பின் பலன் நான்... மாமா, நான் உங்க சொத்து, அதே மாதிரி மாமா, நீங்க என் சொத்து.”

ஊற்றுக் குழிகளுக்குள்ளிருந்து நீர் பொங்கி வருவதைப் போல பப்புவின் குழிவிழுந்த கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. அவன் அவளுடைய தலையைப் பாசத்துடன் தடவினான். ‘‘குழந்தை, நான் என் இலக்கை அடைஞ்சிட்டேன். உன் உயர்வு, உன் சந்தோஷம் - இதுதான் என் நோக்கமா இருந்தது. அந்த நோக்கத்தை நான் அடைஞ்சிட்டேன். இனி நான் எங்கே போறது? யாருக்காக வாழ்வேன்?”

‘‘மாமா, நீங்க இனிமேலும் எனக்காக வாழணும். நீங்க இல்லைன்னா எனக்குச் சந்தோஷம் இல்ல. நீங்க சந்தோஷமா இருக்குறதைப் பார்த்து நான் சந்தோஷப்படுவேன். மாமா, உங்களை நான் மதனப்பள்ளிக்கு அனுப்பி சிகிச்சை செய்ய வைப்பேன். அவரும் அதைத்தான் சொன்னாரு.”

பப்புவின் உதடுகளில் ஒரு அலட்சியப் புன்னகை தோன்றியது. ‘‘இந்த நோய்க்கா சிகிச்சை! இதுக்கு யாரும் சிகிச்சை செய்ய வேண்டாம். இந்த நோய் சிகிச்சை செய்யாமலே குணமாயிடும்.

அப்போது கல்யாணி அறைக்குள் வந்தாள். ‘‘என் கடவுளே! இது என்ன குணம்? சிகிச்சை செய்யாம நோய் குணமாகுமா?”

‘‘குணமாகும்... என் நோய் சிகிச்சை செய்யாமலே குணமாகும்.”

‘‘சாகுறப்பவா இருக்கும்.”

‘‘ஆமா... சாகுறப்போ குணமாயிடும். சாகுறப்போதான் குணமாகும்.”

‘‘என் மாமா...” - லட்சுமி தேம்பித் தேம்பி அழுதாள். ‘‘என் மாமா, நீங்க சாக மாட்டீங்க... நீங்க எனக்காக வாழணும்.”

அவன் அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்ல முயற்சித்தான். ‘‘குழந்தை... அழாதே. உனக்காக வாழ இனி வேற ஆள் இருக்காங்க.”

முன்னறையில் காலடிச் சத்தம் கேட்க, எல்லாரும் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்.

கோபி அங்கு நின்றிருந்தான்.