Lekha Books

திருமண நாள் நிச்சயிக்கப்பட்டது. கோபியின் வீட்டில் திருமணத்தை நடத்த வேண்டுமென்று முடிவு செய்யப்பட்டது. திருமணத்திற்கு முன்பே அவர்கள்  எல்லாரும் அங்கு வந்து வாழ வேண்டும் என்று அவன் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டான். அந்த வேண்டுகோளை பப்பு நிராகரித்துவிட்டான்.

லட்சுமி மயில் குஞ்சைப் போல சந்தோஷப்பட்டாள். கல்யாணி மகிழ்ச்சியில் மிதந்தாள். பப்பு வழக்கம்போல கயிறு திரித்து எடுத்துக் கொண்டு கடையைத் தேடிப் புறப்பட்டான்.

கல்யாணி தடுத்தாள்: ‘‘இதை எடுத்திட்டு எங்கே போறீங்க?”

அப்போதுகூட அந்த வறண்ட உதடுகளில் அலட்சியப் புன்னகை தவழ்ந்து கொண்டுதான் இருந்தது. ‘‘தெரியாது... அப்படித்தானே? இதை எடுத்துக்கிட்டு நான் எங்கே போவேன்னு தெரியாது. அப்படித்தானே?”

‘‘இனிமேலும் இதை எடுத்துக்கிட்டு போறது அவளுக்கும் அவருக்கும் குறைச்சலான விஷயம் இல்லையா?”

‘‘குறைச்சல்!” - கண்ணீர் அரும்பிய அந்தக் கண்களிலிருந்து நெருப்புப் பொறி சிதறியது. மூக்கு விடைத்தது. ‘‘அவளுக்கும் அவருக்கும் குறைச்சல்.... அப்படித்தானே? குறைச்சல்.... குறைச்சல்...” -  இருமல் உண்டானது. இருமி இருமி அவனுக்கு மூச்சு அடைத்தது.

லட்சுமி ஓடி வந்து அவனைப் பிடித்தாள்: ‘‘மாமா, இதை எடுத்துட்டுப் போகாதீங்க. இனிமேல் நீங்க கயிறு விற்கப் போகக் கூடாது.”

‘‘நான் கயிறு விற்கப் போறது உனக்கும் அவருக்கும் குறைச்சலான ஒரு விஷயம்... அப்படித்தானே?”

‘‘இல்ல. மாமா, நீங்க என்ன செய்தாலும் எங்களுக்குக் குறைச்சல் இல்ல. இவ்வளவு நாட்களாக வேலை செய்து நோயாளியாயிட்ட நீங்க இனிமேல் ஓய்வு எடுக்கணும்ன்றதுதான் என்னோட விருப்பம்.”

மீண்டும் அந்த அலட்சியப் புன்னகை. ‘‘குழந்தை, ஓய்வு எடுக்கப் பிறந்தவன் இல்ல நான். இந்த வாழ்க்கை ஓய்வெடுக்குறதுக்காக உள்ளது இல்ல. விடு... நான் போறேன்.”

அவள் தன் பிடியை விட்டாள். அவன் நடந்தான். அவள் தன் கண்களில் வழிந்த நீரைத் துடைத்தாள்.

தாய் மகளைத் தேற்றினாள்: ‘‘அவருக்குத் தோணினபடிதான் நடப்பாரு, மகளே. நீ அழாதே.”

‘‘அம்மா, ஒருவேளை அவர் சொன்னா கேட்பாரு.”

‘‘இல்ல மகளே... இல்ல... யாரு சொன்னாலும் கேட்க மாட்டாரு.”

உண்மைதான். யார் சொன்னாலும் கேட்கக் கூடிய ஆள் இல்லைதான். பப்பு. மற்றவர்கள் சொல்லிக் கேட்டுப் பழக்கமில்லாத மனம் அது. யாருக்கு முன்னாலும் குனிந்து பழக்கமில்லாத தலை அது.

கயிறைத் தோள் மீது இட்டுக் கொண்டு அவன் நடந்து சென்றான். அந்த வாழ்க்கைப் படகு எத்தனையெத்தனை அலைகளைக் கடந்து சென்றிருக்கிறது! நினைத்துப் பார்க்க முடியாத தியாகச் சிந்தனை, அடக்கினால் அடங்காத சுதந்திர உணர்வு - அவை இரண்டைத் தவிர அவனிடம் வேறு எதுவும் இல்லை. அந்தப் படகின் ஓட்டத்திற்கு உதவ வறுமைத் திமிங்கலத்தின் வாயிலிருந்து காப்பாற்றப்பட்ட இரண்டு உயிர்களின் சுமையையும் சேர்த்து அந்தப் படகு சுமக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. இருட்டும் அலைகளும் ஆக்கிரமித்திருக்கும் திசைகளில் அந்தப் படகு வேகமாகப் பயணித்தது. அலைகளின் அடிகள் பட்டு படகின் ஓரங்கள் பாதிக்கப்பட்டன. எந்த நிமிடத்திலும் அது மூழ்கிப் போகலாம். எனினும், அது அப்படியே போய்க் கொண்டிருந்தது.

அன்று செலவுக்குத் தேவையான பணத்துடன் மாலை நேரம் வந்ததும் அவன் திரும்பி வந்தான். லட்சுமியின் அருகில் சென்றான். அவள் பல கேள்விகளும் கேட்டாள். அர்த்தம் புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒரு பார்வை மட்டுமே அவளுக்குப் பதிலாகக் கிடைத்தது.

கல்யாணி அவன் இருக்கும் பக்கமே செல்லவில்லை. எதுவும் அவள் கேட்கவுமில்லை. அவளிடமும் ஏதோ ஒரு மாற்றம் உண்டாகியிருந்தது.

லட்சுமி சொன்னாள்: ‘‘அம்மா, மாமாகிட்ட கஞ்சி குடிக்கச் சொல்லுங்க.”

‘‘என்னால முடியாது. நல்லது சொன்னா கேட்காத ஆளுக்கிட்ட என்னால சொல்ல முடியாது.”

லட்சுமி கஞ்சி கொண்டு போய்க் கொடுத்தாள். அன்று இரவு இருமல் அதிகமாக இருந்தது. அவன் சிறிது கூட கண் மூடவில்லை.

மறுநாளும் பப்பு கயிறு எடுத்துக் கொண்டு கடைக்கு சென்றான். யாரும் அவனைத் தடுக்கவில்லை. லட்சுமி அவனைப் பார்த்தவாறு நின்று கொண்டு கண்ணீர் விட்டாள். கல்யாணி பற்களைக் கடித்தவாறு உள்ளே சென்றாள்.

அன்று பிற்பகல் நேரத்தில் கோபி அனுப்பி வைத்த ஆள் ஒரு பெரிய ட்ரங்க் பெட்டி நிறைய ஆடைகளும் அணிகலன்களும் கொண்டு வந்து லட்சுமியிடம் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றான். பக்கத்து வீடுகளிலிருந்த பெண்கள் திருமண ஆடைகளைப் பார்ப்பதற்காக அங்கு வந்து கூடினார்கள். அவற்றின் உயர்ந்த தன்மையையும் அழகையும் அவர்கள் பாராட்டினார்கள். அவர்கள் லட்சுமியை ஆசீர்வதித்தார்கள். கல்யாணியைப் புகழ்ந்தார்கள்.

மாலை நேரம் ஆனபோது பப்பு இருமிக் கொண்டும் நடுங்கிக் கொண்டும் திரும்பி வந்தான். கல்யாணி முன்னறையில் நின்றிருந்தாள். வாசலில் நின்றவாறு அவன் ஒரு சிறு தாள் பொட்டலத்தை அவளுக்கு நேராக நீட்டினான்.

‘‘என்ன அது?” - அவளுடைய கேள்வியில் அதற்கு முன்பு எப்போதும் இருந்திராத அதிகாரத் தொனி இருந்தது.

‘‘ம்...” அவன் நீட்டி முனகினான்.

‘‘நான் சொன்னேன்ல பீடிக் கடைக்குக் கயிறு கொண்டு போகக் கூடாதுன்னு” - அவளின் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் கோபத்தின் வீச்சு

கலந்திருந்தது. ‘‘என் மகளுக்கு அவமானம் உண்டாகனும்ன்றதுக்காகத் தானே இப்படியெல்லாம் நடக்கிறீங்க?”

ஒரு மின்னல்! பப்பு சகலத்தையும் மறந்துவிட்டான். உலகம் அவனுக்கு முன்னாலிருந்து மறைந்து போனது. ‘‘ம்...” - அந்த முனகல் ஒரு இடியைப் போல் முழங்கியது. அவன் அவளுக்கு முன்னால் வேகமாக குதித்தான். கம்பீரமும் அன்பும் நிறைந்த அந்த மனதின் வேகப் பாய்ச்சலுக்கு ஏற்றபடி குதிக்க உடலுக்குச் சக்தியில்லை. அவன் பின்னால் சாய்ந்து விழுந்தான். லட்சுமி ஓடி வந்து அவனைத் தாங்கிக் கொண்டாள்.

பாதி இரவு தாண்டியது. லட்சுமி தூங்கவில்லை. அவளுடைய மனம் வாழ்க்கையின் வசந்த காலங்களைப் பற்றிய நினைவுகளில் ஆழ்ந்து பறந்து பாடிக் கொண்டிருந்தது. கவலைகளை மறப்பதற்கும் எதிர்கால இனிய நினைவுகளில் மூழ்குவதற்கும் இளமைக்கு முடியும்.

வடக்குப் பக்க அறையில் ஒலித்த கல்யாணியின் குறட்டைச் சத்தத்தையும், வெளியே தெரிந்த மங்கலான நிலவொளியில் பறந்து கொண்டிருந்த வவ்வால்களின் சிறகடிப்பைத் தவிர வேறு சத்தங்கள் எதுவும் இல்லை. மறுநாளின் அதிகாலைப் பொழுதில்தான் லட்சுமியின் அதிர்ஷ்டச் சூரியன் உதயமாகப் போகிறான். கடந்த காலத்தின் நினைவுகள் எதுவும் அப்போது அவளுடைய மனதை அலைக்கழிக்கவில்லை. அவள் எதிர்காலத்தின் மடியில் படுத்தவாறு சந்தோஷத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தாள்.

‘‘ம்...”- வெளியே ஒரு நீண்ட முனகல் சத்தம் கேட்டது.