Lekha Books

"சரிதான் விடுடி" என்றவன் அவளது பிடியிலிருந்து விடுபட்டு வேகமாக வெளியேறினான். கோபத்தில் மூச்சிரைத்தது அர்ச்சனாவிற்கு. தொடர்ந்து கோபத்திலிருந்து துக்கத்திற்கு மாறினாள். அப்படியே கால்கள் மடங்க, படிக்கட்டுகளில் சரிந்து அமர்ந்து அழ ஆரம்பித்தாள்.

"அழாதம்மா அர்ச்சனா.... உன் புருஷன் சரியான சந்தேகப் பேர்வழியா இருப்பான் போலிருக்கே... அதுவும் அண்ணன், தங்கச்சி உறவைப் பத்திக் கூட சந்தேகப்படற இவன் என்னம்மா மனுஷன்? அக்கா, தங்கைன்னு யாருமே உடன்பிறப்புங்க இல்லாததுனால அந்தப் பாசம் கூட அத்துப் போச்சா அவனுக்கு? பைங்கிளியை வளர்த்து ஒரு பூனை கையில குடுத்துட்டாரேம்மா உங்கப்பா..."

"ஐய்யோ.... சந்திரண்ணா..... அப்பா.... அப்பாவுக்கு இவரைப்பத்தி எதுவுமே தெரியாது. அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சா அவரு நெஞ்சு வெடிச்சுடும் சந்திரண்ணா. அவர்கிட்ட சொல்லிடாதீங்க சந்திரண்ணா ப்ளீஸ்...."

அழுது கொண்டே பேசிய அர்ச்சனா, தன் உள்ளங்கையை நீட்டி அவனிடம் சத்தியம் வாங்கிக் கொண்டாள்.

"அழாதம்மா. உங்கப்பாவோட ஹார்ட் ப்ராப்ளம் பத்தி எனக்குத் தெரியாதாம்மா? உன் மேல எவ்வளவு பாசம் வச்சிருக்காருன்னு தெரியாதா? என் மூலமா இந்த விஷயம் அவரோட கவனத்துக்குப் போகாது. ஆனா எத்தனை நாளைக்கு இந்த நாடகம்? இந்தப் பிரச்னைக்கு என்ன தீர்வு? அதை நீ யோசிக்கணும். உன் புருஷன் சரியில்லம்மா. அவன்கிட்ட தப்பு இருக்கு. மருத்துவ ரீதியா அவனுக்கு ட்ரீட்மென்ட் தேவை. ஒரு நல்ல சைக்யாட்ரிஸ்ட் ரெக்கமண்ட் பண்றேன். கூட்டிட்டு போ. கௌன்ஸல்லிங் குடுக்கணும். இதை ஆரம்பத்திலேயே பார்த்துத் தகுந்த ட்ரீட்மெண்ட் குடுக்கணும்மா. இல்லைன்னா ஆபத்து...."

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல சந்திரண்ணா. இவரோட புத்தியே அப்படித்தான். கேவலமான புத்தி...."

"அப்படியெல்லாம் நீயா நினைச்சுக்காதம்மா. உஷாரா இருக்கப் பாரும்மா."

"சரிண்ணா."

கீழே வந்தனர். ஸோஃபாவில் உட்கார்ந்து சில நிமிடங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அதன் பின் சந்திரன் விடைபெற்றான்.

மறுபடியும் அவனிடம் கெஞ்சினாள் அர்ச்சனா.

"அப்பாவை பார்க்கும்போது தப்பித் தவறி எதையும் சொல்லிடாதீங்கண்ணா. இந்தப் பிரச்சனையை நான் சமாளிக்கறேன்.

"சரிம்மா. நான் இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல ஆஸ்திரேலியா போயிடுவேன். நான் போறதுக்குள்ள உன்னோட பிரச்னை ஒரு தீர்வுக்கு வரணும்."

"சரி சந்திரண்ணா."

சந்திரன் கிளம்பினான். கண்களில் கண்ணீர் மல்க அவனுக்கு விடை கொடுத்தாள் அர்ச்சனா.

18

இரவு பதினொரு மணி. தியாகுவின் கார் வந்து நிற்கும் ஓசை கேட்டது. சோகத்துடனும், சோர்வுடனும் படுக்கையில் குப்புறப் படுத்தபடி இருந்த அர்ச்சனா கார் வந்து நிற்கும் ஒலி கேட்டும் சலனமற்று இருந்தாள்.

வழக்கமாய் காலை ஆறு மணிக்கு வாசல் கதவைத் திறந்தால் இரவு எட்டு மணி வரை வெறுமனே சாத்தி வைப்பதே வழக்கமாக இருந்தது. தனி வீடாகவும், மிக்க பாதுகாப்பான பகுதியாகவும் இருந்தபடியால் அப்படியே வழக்கமாக வைத்திருந்தாள் கமலா. அதன்படி வாசல் கதவை எட்டு மணிக்கு பூட்டிவிட்டு மாடியறைக்கு சென்று விட்டாள் அர்ச்சனா.

'பொன்னி கதவைத் திறக்கட்டும்’ என்ற நினைப்பில் படுத்தே இருந்தாள். தடதடவென்று வேகமாக படிகளில் ஏறி வந்தான் தியாகு. அவனுக்கு பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது.

"வந்து சாப்பாடு எடுத்து வை" என்றான். எதுவும் பதில் கூறாமல் எழுந்தாள் அர்ச்சனா.

படிகளில் இறங்கினாள். சமையலறைக்குச் சென்றாள்.

ஏற்கெனவே தயாரித்து வைத்திருந்த ரவா கிச்சடியை எடுத்து, கண்ணாடி பாத்திரத்தில் போட்டாள். மைக்ரோ அவனில் வைத்து சுவிட்சை அழுத்தினாள். சட்னியை மேஜை மீது கொண்டு போய் வைத்தாள். சாப்பிடும் ப்ளேட், தண்ணீர் எல்லாம் எடுத்து வைத்து, சூடேறிய ரவா கிச்சடியை எடுத்து வந்து பரிமாறினாள்.

சாப்பிட்டு முடித்த தியாகு மாடிக்குச் சென்றான். மேஜை மற்றும் சமையலறையை பொன்னியின் உதவியுடன் ஒழுங்கு செய்தாள். கைகள்தான் வேலை செய்தன. மனம் சிந்தனையில் மூழ்கி இருந்தது.

'இன்னிக்கு அவர்கிட்ட மனம் விட்டுப் பேசணும். சந்திரண்ணா சொன்னது போல மனரீதியா பிரச்சனை இருக்குதான்னு பேசிப் பார்க்கணும். அவர் என்னோட கணவர். நான் அவரோட மனைவி. அவர்ட்ட என் மனசுவிட்டு வெளிப்படையா பேசினா ஒரு தெளிவு கிடைக்கும். அவரும் பேசாம நானும் பேசாம இப்பிடியே மௌனப் போராட்டம் நடத்திக்கிட்டிருந்தா இதுக்குத் தீர்வே கிடைக்காது. கண்டிப்பா இன்னிக்கு பேசியே ஆகணும். கல்யாணமான புதுசுன்னுதான் பேர். புருஷன்கிட்ட பேசறதுக்கு எத்தனை ஆர்வமான விஷயங்கள் இருக்கணும். நல்லவிதமா பேசறதுக்கு எத்தனையோ சந்தோஷமான விஷயங்கள் இருக்கணும்? ஆனா... எனக்கு? ஏன் இப்பிடி ஒரு நிலைமை? அவரைப் பார்த்து, பேசித்தானே அப்பா இவரை எனக்கு மாப்பிள்ளையா தேர்ந்தெடுத்தாரு? மேலோட்டமா நல்லவரா தெரியற இவரோட உள்ளுக்குள்ள இப்பிடியெல்லாம் தப்பான எண்ணங்கள், சந்தேகங்கள் இருக்குன்னு யாரால கண்டுபிடிக்க முடியும்? கழுத்துல தாலி விழுந்தாச்சு. அது எனக்கு சுருக்குக் கயிறா மாறிடறதுக்குள்ள அவர்ட்ட நான் பேசணும். பேசி என்னோட வாழ்க்கையை சீர் பண்ணனும் முடிவு செய்த அர்ச்சனா படுக்கை அறைக்கு வந்தாள்.

"என்னங்க.... உங்ககிட்ட நான் கொஞ்சம் பேசணும். இன்னிக்கு நம்ம வீட்டுக்கு வந்த சந்திரண்ணா என்னோட பெரியப்பா மகன்னு தெரிஞ்சும் ஒளிஞ்சு நின்னு வேவு பாக்கறது உங்களுக்கே அசிங்கமா தோணலியா?....." அவள் பேசி முடிப்பதற்குள் அவன் குறுக்கிட்டான்.

"அவன் உன்னோட அண்ணன்னு நீ சொல்ற. எனக்கு எப்படித் தெரியும் அவன் உன்னோட அண்ணன்தான்னு?...."

"இதுதான் உன்னோட அப்பான்னு நம்ப அம்மா சொல்லித்தான் ஒருத்தரை அப்பான்னு ஏத்துக்கறோம். கூப்பிடறோம். அது மாதிரிதான் உறவு முறைகள் எல்லாமே. சந்திரண்ணா என்னோட பெரியப்பா மகன்னு நான் சொல்றதை நம்பாம... வேற எப்பிடி நிரூபிக்கச் சொல்றீங்க?"

"எனக்கு எந்த நிரூபணமும் வேண்டாம்" முகத்தில் அடித்தாற் போல் தியாகு பேசியும், மிகுந்த சிரமப்பட்டுப் பொறுமை காத்தாள் அர்ச்சனா.

"சரி... அது போகட்டும். நீங்க நல்லவரா இருக்கீங்க. உங்க அம்மா மேல உயிரையே வச்சிருக்கீங்க. அண்ணாதுரை உங்க நண்பன். ரத்த சம்பந்தமே இல்லாத அவர் மேல எவ்வளவோ பாசம் வச்சிருக்கீங்க. கல்யாணத்துக்கு முன்னால உங்களைப் பத்தி எங்கப்பா விசாரிச்சப்ப எல்லாருமே 'நல்ல பையன்’னுதான் சொன்னாங்களாம். ஆனா உங்க மனைவியான என்னை ஏன் சந்தேகப்பட்டு சிறுகச் சிறுக சாகடிக்கிறீங்க. என்னோட பெரியப்பா மகன், உங்க நண்பன் இப்பிடி எந்தப் பாகுபாடும் இல்லாம அவங்களையெல்லாம் சேர்த்து சந்தேகப்படறீங்க? பொதுவா நல்லவரான நீங்க இப்பிடி நடந்துக்கறதுக்கு என்ன காரணம்? உங்க மனசுல..... உங்களுக்கு.... வெளில சொல்ல முடியாத பிரச்சனை ஏதாவது இருக்கா? அப்பிடி இருந்தா என் கிட்ட சொல்லுங்க ப்ளீஸ்.... மனரீதியா நீங்க... உங்களுக்கு.... எ.... ஏதாவது.... பிரச்னை இருந்தா.... ஒரு..... சைக்யாட்ரிஸ்ட் கிட்ட போய் கன்சல்ட் பண்ணி....."