Lekha Books

15

சமையல்காரப் பெண்மணி ஜெயம்மாவிற்கு ஒத்தாசையாக இருக்கட்டும் என்று வள்ளி எனும் சின்னப் பெண்ணை வேலைக்கு அமர்த்தியிருந்தார் கனகசபை. வீடு பெருக்க, துடைக்க அவரது துணிமணிகள் துவைக்க, சமையல்காரப் பெண்மணிக்கு உதவி செய்வதற்கு என்று அவளை ஏற்பாடு செய்து இருந்தார். ஜெயம்மாவுக்கு வெங்காயம் வெட்டிக் கொடுப்பாள். பூண்டு உரித்துக் கொடுப்பாள். மஸாலா அரைத்துக் கொடுப்பாள்.

மிஞ்சிய நேரத்தில், வீட்டைச் சுற்றியுள்ள சிறிய தோட்டத்தில் வளர்க்கப்படும் செடி கொடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றிப் பராமரிப்பாள். அர்ச்சனா விதைத்து, முளைவிட்டு, தளிர்விட்டு, ஆசையாக வளர்த்து வந்த பூஞ்செடிகளை மிகவும் அக்கறையுடன் பராமரிப்பாள்.

கனகசபை, தன் மகள் அர்ச்சனா, ஆசைப்பட்டு வளர்த்த அந்தச் செடிகள் சிறிதும் வாடி விடக்கூடாது என்பதில் அதிக கவனம் கொண்டு, வள்ளியிடம் தினமும் ‘அந்த செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றினியா? உரம் போட்டியா?’ என்று கேட்டுக் கொள்வார். அவரும் அவ்வப்போது அவற்றைப் பார்த்துக் கொள்வார். மகள் வளர்த்த செடிகள் வாடி விடக் கூடாது என்பதில் அதிக அக்கறை கொண்ட கனகசபை, தன் மகள், புகுந்த வீட்டில் புருஷனின் கைகளில் வாடிய பூங்கொடியாய் கிடக்கிறாள் என்பதை அறிந்தால்....?

கனகசபையின் வீட்டிற்கு பக்கத்து இடம் நீண்ட காலமாக காலி இடமாக இருந்தது. அதில் புதிய வீடு கட்டி முடித்து மின்சார சம்பந்தமான வேலைகள் நடந்து கொண்டிருந்தன.

கனகசபையின் தோட்டத்தில் இருந்து பார்த்தால் அந்த கட்டிடத்தில் நடப்பவை எல்லாம் தெரியும். அந்தக் கட்டிடத்திலிருந்து பார்த்தால் கனகசபையின் தோட்டத்தில் நடப்பவை தெரியும்.

மின்சாரப் பணிக்கென்று அமர்த்தப்பட்ட பல தொழிலாளர்களுள் ஒருவன் கந்தன். தோட்டத்தில் செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றிக் கொண்டு இங்குமங்கும் நடமாடிக் கொண்டிருந்தாள் வள்ளி. அவன் பணிபுரியும் துறை சம்பந்தப்பட்ட மின்சாரம் கூட அவனை இந்த அளவிற்குத் தாக்கியதில்லை. அவளது கண்ணோடு, கந்தனின் கண்கள் கலக்கும்பொழுது அவனுக்கு 'ஷாக்’ அடித்தது. ஒரு நாள் அவள் தோட்டத்துப்பக்கம் வருவதற்கு தாமதமானால் 'லோ வோல்டேஜ் கரண்ட்’ போல அவன் உள்ளம் தளர்ந்து போனான்.

நாள் முழுக்க வள்ளி தோட்டத்துப்பக்கம் வந்து அவனை பார்க்கவில்லையெனில் 'பவர் கட்’ ஆனது போல் கந்தனின் மனம் இருண்டு போனது.

அவனைப் பார்த்து வள்ளி, ஒரு புன்னகையை உதிர்த்தால் போதும். 'நூறு வாட்ஸ் பல்ப்’ பிரகாசமாக எரிவது போல அவனது முகம் ஜொலிக்கும்.

பட்டிக்காட்டுப் பெண்ணாக இருந்தாலும், கறுப்பு நிறம் கொண்டவளாய் இருந்த போதும் பளபளவென மின்னும் கன்னங்களுடன், கண்களில் ஒரு வசீகரமும், யௌவனமான மேனியும் வள்ளிக்கு அதிகப்படியான அழகு சேர்த்திருந்தது.

தோட்டத்துப்பக்கம் வரும் வள்ளியிடம் குடிப்பதற்கு தண்ணீர் கேட்கும் சாக்கில் வர ஆரம்பித்தான் கந்தன். நாளடைவில் இருவருடைய நெஞ்சங்களும் கலந்து கொண்டன. அதன் விளைவால் அடிக்கடி இருவரும் சந்தித்துக் கொள்ள ஆரம்பித்தனர். செடி, கொடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றுவது போல அவளது நெஞ்சில் காதல் நீரூற்றைப் பொங்க விட்டாள் வள்ளி.

உள்ளம் தொட்டு பேசிக் கொண்டிருந்த அவர்கள், மெள்ள.... கை தொட்டு பேச ஆரம்பித்தார்கள். ஒரு ஞாயிறு அன்று வழக்கம் போல இருவரும் தங்களை மறந்து, ஒருவர் கைகளை ஒருவர் பிடித்தபடி பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

திடீரென கனகசபையின் குரல் இடிஇடித்தது போல் ஒலித்தது.

"ஏ வள்ளி..." குரல் கேட்டதும் கந்தன், வள்ளியின் கையை உதறிவிட்டு ஓடினான்.உடல் முழுவதும் நடுங்கியபடி நின்றாள் வள்ளி.

"என்ன பிள்ள.... இப்பிடி அசிங்கம் பண்ணிக்கிட்டு நிக்கற? கல்யாணம் கட்டிக்காம ஒருத்தன் ஒடம்பைத் தொட்டு பேசிக்கிட்டிருக்கியே? வெக்கமா இல்ல? மானம் கெட்ட கழுதை...."

"அய்யா என்னை மன்னிச்சுடுங்க அய்யா..." கனகசபையின் காலில் விழுந்து அழுதாள் வள்ளி.

"ஒழுக்கம் இல்லாத உனக்கு என் வீட்ல இடம் இல்லை. நீ கிளம்பு. இனி நீ வேலைக்கு வர வேண்டாம்."

"அய்யா..." மேலும் அழுதாள் வள்ளி.

கனகசபையின் கோபமான முகத்தைப் பார்த்து பயந்து விட்டாள்.

"ஜெயம்மா.... இவளோட துணிமணிகளை எடுத்துட்டு போகச் சொல்லு. அவ கணக்கைப் பார்த்து பணத்தை குடுக்கறேன். வாங்கிட்டு உடனே கிளம்பச் சொல்லு." கூறிவிட்டு துண்டை உதறி தோளில் போட்டபடி வெளியேறினார் கனகசபை.

வாசல் வரை வந்த அவரை வழிமறித்தாள் ஜெயம்மா. "ஐயா... ஏதோ சின்னஞ்சிறுசு. வயசுக் கோளாறுல இசகு பிசகா நடந்துக்கிட்டா. மன்னிச்சுடுங்கய்யா. அம்மா, அப்பா இல்லாத பொண்ணு. வளர்த்த மாமன்காரன் கொடுமையில துன்பப்பட்டவ நம்ம வீட்டுக்கு வந்தப்புறம்தான் கொஞ்சம் நல்லா இருக்கா..."

"போதும் ஜெயம்மா... நிறுத்திக்கோ. பொண்ணா பொறந்தவ, பாடையில போற வரைக்கும் ஒழுக்கமா இருக்கணும். கன்னிப் பொண்ணு கண்டவன் கூட கைதொட்டுப் பேசற கண்றாவியெல்லாம் என்னால சகிச்சுக்க முடியாது. ஒரு பொண்ணு தன் உயிரை விட மானத்தைத்தான் முக்கியமா நினைக்கணும். மதிக்கணும். நீ என்ன சொன்னாலும் சரி, இனிமே அவளுக்கு இந்த வீட்ல இடம் கிடையாது. அம்மா, அப்பா இல்லைன்னுதான் வீட்ல தங்க வச்சு வேலை போட்டுக் குடுத்து ஆதரவு குடுத்தேன். என் மூஞ்சியில கரி பூசிட்டா. இனிமே அவளுக்காக வக்காலத்து வாங்காத. நான் சொன்னா சொன்னதுதான்."

உறுதியான குரலில் தன் இறுதியான முடிவைக் கூறி விட்டு வெளியேறினார் கனகசபை.

16

ஞாயிறு காலை ஆறு மணி. குளித்து முடித்து எம்ப்ராய்டரி வேலை செய்த கறுப்பு ஷிஃபான் புடவையும், கறுப்பு ஜாக்கெட்டும் அணிந்திருந்தாள் அர்ச்சனா. தலைக்கு மருதாணி போட்டு அரைமணி நேரம் ஊற விட்டு, அதன்பின் ஷாம்பூ போட்டு குளித்த கூந்தல் இடுப்பிற்குக் கீழ் பக்கம் வரை நீளமாக தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. இரண்டு காதோரங்களிலும் சிறிதளவு முடிக்கற்றையை எடுத்து க்ளிப் போட்டிருந்தாள். சேலையில் பூ தைத்திருந்த வண்ணத்தில் கண்ணாடி வளையல்களை அணிந்திருந்தாள். கண்ணாடி வளையல்களுக்கு இரண்டு ஓரங்களிலும் தங்க வளையல்களை அணிந்திருந்தாள். ஸ்டிக்கர் பொட்டும், கண்ணிற்கு 'ஐ லைனர்’ கொண்டு வரைந்திருந்த கலைநயமும் அவளது அழகிற்கு மேலும் மெருகூட்டியது.

கண்ணாடி முன் நின்று, தன் அழகை தானே ரசித்தாள். 'என் அழகை ஆராதிப்பவன் கணவனாக வருவான் என்று கனவு கண்டேன். என் அழகை ஆள்பவன் என் கணவராக அமைந்து விட்டார். கணவன் அமைவதெல்லாம் இறைவன் கொடுத்த வரம். ஆனால் எனக்கு? இறைவன் கெடுத்த வரமாகிவிட்டதே? சில நொடிகள் அழகை ரசிப்பதற்குள் அவளது மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.       

மாடிப்படிகளில் இறங்கினாள். சமையலறைக்கு பக்கத்திலிருந்த சிறிய அறையில், பொன்னி அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். தினமும் தியாகு வருவதற்கு தாமதமாவதால் கமலா வரும்வரை பொன்னியை வீட்டோடு தங்கி இருக்கும்படி கூறி இருந்தாள். அர்ச்சனா வந்து எழுப்பும்வரை தூங்கிக் கொண்டிருப்பாள். அர்ச்சனா வந்து எழுப்பியதும் குளித்து விட்டு வருவாள்.