Lekha Books

அண்ணாதுரை தன் சமையலைப் பாராட்டிப் பேசியதைக் கேட்டு முகம் மலர, வாய்விட்டு சிரித்தாள் அர்ச்சனா. சட்டென்று அவளுக்கு நினைவில் ஒரு பொறி தட்டியது.

'நானா....? நானா இப்படி... வாய் விட்டு... மனம் விட்டு சிரிப்பது.... எத்தனை நாளாயிற்று இப்படி நான் சிரிச்சு... ‘ யோசனைக்குப் போய் விட்டாள் அர்ச்சனா.

"அண்ணி.... அண்ணி....."

அண்ணாதுரை அழைத்ததும் நினைவிற்கு வந்தாள் அர்ச்சனா.

"இதோ போய் காபி போட்டுக் கொண்டு வரேன்."

அர்ச்சனா சமையலறைக்கு ஓடினாள்.

"என்னடா தியாகு... பேசவே மாட்டேங்கற?"

"அதான் நீயும், அவளும் வாய் ஓயாம பேசிக்கிட்டிருக்கீங்களே...."

இதற்குள் மணக்கும் காபியை அழகிய கப் அண்ட் சாஸர் செட்டில் ஊற்றி ட்ரேயில் வைத்து எடுத்து வந்துக் கொண்டிருந்தாள் அர்ச்சனா.

காபியை இருவருக்கும் எடுத்துக் கொடுத்தாள்.

"அண்ணி... சிம்ரன் மாதிரி அழகா இருக்கீங்க...."

'சுர்’ரென்று சூடேறினான் தியாகு. உணர்வுகளை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் அவனது முகம் இறுகியதை அர்ச்சனா மட்டும் கவனித்தாள்.

"அண்ணா... ஏற்கெனவே ஹோட்டலுக்குப் போறதுக்கு லேட்டாயிடுச்சு. வா. கிளம்பலாம்..."

"நீ வேணும்ன்னா போடா... நான் இன்னிக்கு இங்கதான் 'டேரா’. காலை டிபன் சாப்பிட்டாச்சு. இனி மத்யான சாப்பாடு அண்ணி கையால் சாப்பிட்டுட்டுதான் வேற வேலை...."

இந்த பதிலை எதிர்பார்க்காத தியாகு, தடுமாறினான். அவனது முகம் மாறியதைக் கவனித்த அர்ச்சனா மனதிற்குள் சிரித்துக் கொண்டாள்.

"சரி... சரி... நானும் இருக்கேன். வா... நாம மாடிக்குப் போகலாம்..."

"நான் எங்கயும் வரலை. நீயும் இங்கேயே இரு. நாம மூணு பேரும் சேர்ந்து இருக்கலாம். ஜாலியா அரட்டை அடிக்கலாம்."

"சரி" சுரத்தில்லாமல் பதில் கூறினான் தியாகு.

மொபைல் போனில் எண்களை அழுத்தினான். அது உயிர் பெற்றதும் உரையாடினான்.

"ஹலோ.... பத்மநாபா... நான் இன்னிக்கு ஹோட்டலுக்கு வர மாட்டேன். நீயே பார்த்துக்க."

மறுமுனையில் பதில் வந்ததும் தன் மொபைல் போனை அடக்கி வைத்தான். உயிர் நண்பன் அண்ணாதுரை. அவன் அர்ச்சனாவிடம் பேசுவதில் மனம் துணுக்குற்றான் தியாகு.

'அம்மா, ஊருக்கு போயிட்டதுனால இந்த பிரச்னை... அவனது மனம் உளைந்தது. அர்ச்சனாவின் மனம் மகிழ்ந்தது.

பேச்சு பேச்சு என்று தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டே இருந்தான் அண்ணாதுரை.

கல்மிஷம் சிறிதும் இல்லாமல் வெள்ளையான மனதுடன் சிரித்துச் சிரித்துப் பேசினான். அர்ச்சனா சமையலறைக்குள் நுழைந்தாலும் அவள் பின்னாடியே அவனும் போனான். சமையல் மேடைப் பக்கம் ஏறி உட்கார்ந்துக் கொண்டான். அர்ச்சனா சமைத்து முடிக்கும் வரை கலகலப்பாக அவளுடன் பேசிக் கொண்டே இருந்தான்.

அர்ச்சனாவிற்கு மனசெல்லாம் இறக்கைகள் முளைத்து, சிறகடித்துப் பறப்பது போல் ஆனந்தமாக இருந்தது. தினமும் ஒரே மாதிரியாக போய்க் கொண்டிருந்த வாழ்க்கையில், அவளது உள் மன உணர்வையும், அந்த உணர்வு அளித்த சந்தோஷத்தையும் சற்று நேரத்திற்கேனும் வெளிக் கொண்டு வந்த அண்ணாதுரையின் அன்பும், பாசமும், பழகும் விதமும், அவளது மனச்சோர்வை அடியோடு நீக்கியது. உள்ளம் துள்ளியது.

இவர்கள் இருவரது உரையாடலிலும் ஏனோ தானோவென்று அவ்வப்போது கலந்து கொண்டாலும் தியாகுவின் மனதிற்குள் ஒரு மிருகம் உயிர் பெற்று எழுந்தது.

'அண்ணி’ 'அண்ணி’ என்று பேசும் அண்ணாதுரையிடம் சிரித்துப் பேசும் அர்ச்சனாவைக் கண்டு அவனது உள்ளம் எரிந்தது.

இதுபோல் வேறு எவருடனாவது அர்ச்சனா பேசி இருந்தாலோ பழகி இருந்தாலோ எரியும் உள்ளத்தில் மேலும் கோபத்தீயை மூட்டிக் கொண்டு அவளையும் எரித்திருப்பான்.

ஆனால் பழகுவது... தன் உயிர் நண்பன்! ஏதும் செய்ய வழியின்றி தவித்தான். அவனது தவிப்பைப் புரிந்து கொண்ட அர்ச்சனா அவனுக்காகப் பரிதாபப்பட்டாள்.

மாலை நேர டிபன், காபி வரை கூடவே இருந்து சுவைத்துச் சாப்பிட்டான் அண்ணாதுரை. அர்ச்சனாவின் மனதை பாராட்டு மழையால் நனைத்தான். கிளம்பவே மனமின்றிப் புறப்பட்டுச் சென்றான்.

“எந்த விதத்திலும் ரத்தத் தொடர்பே இல்லாத ஒரு மனிதன்! முதல் பழக்கத்திலேயே தன் மனதில் உள்ள ஒட்டு மொத்த அன்பை எல்லாம் அள்ளித் தெளித்துப் பழகும் குணநலன் கொண்ட இவன்! தியாகுவும் இவனைப் போல கள்ளம் இல்லாத உள்ளம் கொண்டவன் என்றால் என் வாழ்க்கை சொர்க்கமாக இருக்குமே... அண்ணாதுரை என் கூட பேசும்பொழுதெல்லாம் இவர் என்னை அவ்வப்போது முறைத்துப் பார்ப்பதும், உர்ரென்று இருப்பதும் எத்தனை கஷ்டமாக இருந்தது.... இன்னும் எத்தனையோ விஷயங்கள் மனம்விட்டுப் பேச இருப்பினும், தியாகுவின் முகப் போக்கு தன் வாய்க்குப் பூட்டு போட்டதே...’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

17

நாட்கள் உருண்டன. காலம் எப்படி இரவு, பகல் என்று எந்த வித மாற்றமும் இன்றி தன் கடமையை செய்து வந்ததோ அது போல அர்ச்சனாவின் மணவாழ்க்கையிலும் எந்த மாறுதலும் இன்றி போய்க் கொண்டிருந்தது. மதிய சமையல் வேலை முடித்து, தியாகுவிற்கு கேரியரில் அனுப்பி விட்டு உட்கார்ந்தாள் அர்ச்சனா.

மொபைல் போன், 'எங்கேயும் எப்போதும் சங்கீதம்... சந்தோஷம்...’ என்ற பாடலை இசைத்தபடி அவளை அழைத்தது.

'என் வாழ்க்கைக்கு சிறிதும் சம்பந்தம் இல்லாத பாடல்... அட்லீஸ்ட் இந்த போனிலாவது இருக்கட்டும்’ நினைத்தபடியே போனை எடுத்துப் பேசினாள்.

"ஹலோ...."

"என்னம்மா அர்ச்சனா... நான் சந்திரன் பேசறேன்... எப்படி இருக்க? கல்யாணமெல்லாம் தடபுடலா நடந்துச்சாமே?... என்னாலதான் வர முடியாமப் போச்சு. முக்கியமான கான்ஃப்ரன்ஸ் அட்டெண்ட் பண்ண வேண்டியதாயிடுச்சு. சரிம்மா.... நான் இப்ப சென்னை வந்திருக்கேன். உன் வீட்டுக்கு வரணும். நீ வீட்லதானே இருப்ப? இதோ வந்துடறேன்...."

"சந்திரண்ணா... மடமடன்னு பேசிக்கிட்டே இருக்கீங்களே... வாங்க அண்ணா. நான் வீட்லதான் இருக்கேன்."

"சரிம்மா. இன்னும் அரைமணி நேரத்துல நான் அங்க வந்துடுவேன்."

"சரி சந்திரண்ணா. வாங்க."

மொபைல் போன் தொடர்பை துண்டித்து விட்டு சோபாவில் சாய்ந்தாள் அர்ச்சனா.

'சந்திரன்ணா வர்றதுக்குள்ள கொஞ்சம் பாதாம் கீர் போட்டு வைக்கலாம்’ என்று நினைத்தவள் இருபது நிமிடங்களில் பாதாம் கீர் தயாரித்து, ஃப்ரிட்ஜுக்குள் வைத்தாள்.

தியாகுவின் கார் வரும் ஓசை கேட்டு வியப்படைந்தாள். இதற்குள் காரை நிறுத்திவிட்டு வந்தான் தியாகு.

"என்னங்க இந்த நேரத்துல திடீர்னு வந்திருக்கீங்க?"

"எதிர்பார்க்காத நேரத்துல வந்துட்டேன்னு யோசிக்கிறியா?" அவன் பேசிக் கொண்டிருக்கும்பொழுதே சந்திரன் உள்ளே வந்தான்.

'யார் இவன்’ என்பது போல அவனைப் பார்த்தான் தியாகு.

"வாங்க சந்திரண்ணா. உட்காருங்க" என்றவள் தியாகுவை அழைத்தாள்.