Lekha Books

அதிலதான் நான் பலகாரம் செய்வேன். நம்ப வீட்ல 'இதயம்’ வாங்கறீங்க. அதை பொரியல், சட்னி, தோசை, சாம்பார், குழம்புக்குப் பயன்படுத்திட்டு, பூரி, மத்த பலகாரமெல்லாம் 'மந்த்ரா’வுல பண்ணலாம் அத்தை...."

"அடுத்த மாசம் லிஸ்ட் போடும்போது 'இதயம்’ கூட சேர்த்து 'மந்த்ரா’ வையும் எழுதிடு..."

"சரி அத்தை. துணிமணி அடுக்கற வேலை முடிஞ்சுடுச்சு. நீங்க தினமும் சாப்பிடற மாத்திரைகள் எல்லாம் ஞாபகமா எடுத்து வச்சுக்கோங்க அத்தை."

"நல்ல வேளை. ஞாபகப்படுத்தின. மறந்துட்டு போய், போன இடத்துல முழிச்சுக்கிட்டு நிப்பேன். உங்க மாமாகிட்ட வேற திட்டு வாங்கணும்." சொல்லியபடியே மருந்து அலமாரியிலிருந்து மாத்திரைகளை எடுத்து வைத்தாள் கமலா.

"தலைவலி தைலம், கண்ணுக்குப் போடற சொட்டு மருந்து கூட மறக்காம எடுத்து வச்சுக்கோங்க அத்தை. தேவைப்படற மாத்திரைகள் லிஸ்ட் போட்டு வாங்கிக்கலாம்."

"சரிம்மா. மருந்து சீட்டைப் பார்த்து எடுத்துத் தரேன். நீயே எழுதிடு."

"சரிங்க அத்தை."

இதற்குள் அர்ச்சனாவின் மொபைல் போன் பாட்டு பாடி அழைத்தது. அர்ச்சனா எடுத்தாள். நம்பரைப் பார்த்தாள்.

"அப்பா..."

"என்னம்மா? எப்படி இருக்க? சந்தோஷமா இருக்கியா?"

"இருக்கேன்ப்பா..."

"என்னம்மா... சந்தோஷமா இருக்கியான்னு கேட்டா... இருக்கேன்ப்பான்னு சொல்ற... சந்தோஷமா இருக்கேன்னு சொல்லலியே..."

"அது... அது... ஒண்ணுமில்லப்பா… கொஞ்சம் வேலையா இருந்தேன். அதான் அவசர அவசரமா பேசினேன். நீங்க எப்படிப்பா இருக்கீங்க? அண்ணா ஃபோன் பண்ணினானா? எப்பிடி இருக்கானாம்? எனக்கு அவன் ஃபோன் போட்டு பத்து நாளாச்சுப்பா."

"ஒவ்வொரு கேள்வியா கேக்காம ஒட்டு மொத்தமா கேக்கறியேம்மா. நான் நல்லா இருக்கேன்மா. நீ நல்லதொரு குடும்பத்துல நல்லபடியா வாழற நிம்மதிதான் என்னை வாழ வைக்குது. உன்னோட வாழ்க்கைதான் என் ஜீவநாடி. உன் மேல ஒரு துரும்பு பட்டாக் கூட என் ஜீவன் போயிடும்மா."

"இப்படியெல்லாம் பேசாதீங்கப்பா. நான் நல்லா இருக்கேன். சந்தோஷமா இருக்கேன். என்னைப் பத்தி கவலையே படாதீங்கப்பா. அண்ணா நல்லா இருக்கானாமா?"

"அவன் நல்லா இருக்கானாம். நீ இல்லாம நம்ம வீடு வெறிச்சோடிக் கிடக்கு. ஹாஸ்டல்ல உன் படிப்பை முடிச்சுட்டு ஆறு மாசம் என் கூட இருந்தியே... அதனால இப்ப உன்னோட பிரிவு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு..." கனகசபையின் குரல் கம்மியிருந்தது.

"அழறீங்களாப்பா? நான் வேணா அவர்கிட்ட கேட்டுட்டு அங்க வந்து உங்க கூட கொஞ்சநாள் இருக்கட்டுமாப்பா?"

"சச்ச... புதுசா கல்யாணம் ஆன பொண்ணு நீ... புருஷனை விட்டுட்டு இங்க வர்றதெல்லாம் சரியில்ல. நம்ம வீட்ல விசேஷம்னா ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து வாங்க. எனக்கு ஒரு கஷ்டமும் இல்லம்மா.

கடையில அந்தப் பொண்ணு கல்பனா உதவியா இருக்கா. வீட்ல ஜெயம்மா நேரத்துக்கு சமைச்சுக் குடுத்துடறா. ஊர்க்காரியம்னு கோயில், விழான்னு கூப்பிடறாங்க. போனா பொழுது ஓடிடுது..."

"சரிப்பா. நானே உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லணும்னு இருந்தேன்ப்பா. அத்தையும், மாமாவும் கோவில் யாத்திரை போறாங்க. அவங்க வர்றதுக்கு ஆறு மாசம் ஆகுமாம். அத்தை இல்லாம எனக்குத்தான் பொழுது போகாது..."

"அதான் மாப்பிள்ளை இருக்கார்லம்மா?"

"அ... அ... ஆமாம்ப்பா. அவர் இருக்கார்....."

'அவர் இருக்கறது மட்டுமில்லப்பா. என் மனசை அறுக்கறாரே’ அவளது மனக்குரல் ஒலித்தது. நெஞ்சம் வலித்தது.

கனகசபையிடம் சமாளித்துப் பேசிவிட்டு மொபைல் போனை அடக்கி வைத்தாள் அர்ச்சனா.

13

ரயில் நிலையம். பெட்டி, படுக்கை என்று ஏராளமான சாமான்கள் இருந்தபடியால் ட்ராலியில் ஏற்றிக் கொண்டு வந்தான் தியாகு. முருகேசனும், கமலாவும் யாத்திரைக்குப் புறப்படுவதால் அவர்களை வழியனுப்ப வந்திருந்தனர் தியாகுவும், அர்ச்சனாவும்.

அர்ச்சனாவை ஸ்டேஷனுக்கு அழைத்து வருவதில் சிறிதும் உடன்பாடில்லாதிருந்தான் தியாகு.

கமலா வற்புறுத்தவே, வேறு வழியின்றி அவளையும் உடன் அழைத்து வந்தான்.

ஸ்டேஷனில் சரியான கூட்டம். பிரயாணிகளைத் தவிர்த்து, திண்பண்டம், தண்ணீர், குளிர்பானங்கள், பத்திரிகை போன்றவற்றை விற்பனை செய்யும் விற்பனையாளர்கள் நெடுக நடந்துக் கொண்டிருக்க, கையில் சுமைகளுடன் தங்கள் இருக்கை உள்ள ரயில் பெட்டியைத் தேடி, பரபரப்பாக ஓடிக் கொண்டிருந்தனர் சில பயணிகள். சிறு குழந்தைகளை ஜாக்கிரதையாகப் பிடித்துக் கொண்டு மூச்சு வாங்க, வேக நடை போட்டுக் கொண்டிருந்த தாய்மார்கள் ஒரு பக்கம்.

அத்தனை பேருக்கும் எத்தனையோ காரணங்கள் வெளியூர் போவதற்கு. யாரோ முன்னே பின்னே முகம் தெரியாத மனிதர்களைப் பார்க்கக்கூடிய பொது இடங்களில் ஒன்று ரயில் நிலையம்.

பெரும்பாலானோர் வேலை நிமித்தமாகவும், உறவினர் ஊர்களுக்கு செல்வதுமாகவும், நோய் காரணமாக மருத்துவ வசதி பெறுவதற்காகவும் போன்ற பல்வேறு காரணங்களுக்குப் பயணத்தை மேற்கொள்ள, வேலை வெட்டி இல்லாத கல்லூரிக் காளைகள், கலர் கலரான கன்னிப் பெண்களைக் கண்டுகளிக்கும் கண்ணோட்டத்தோடு வந்து வேடிக்கை பார்த்தபடி நின்றனர்.

அவர்களில் சிலர், மிக அழகாய் 'பளிச் என்று காணப்பட்ட அர்ச்சனாவை ரசித்துக் கொண்டிருந்தனர். கண்களால் அவளது அழகை கைது செய்து மானசீகமாகத் தங்கள் கைகளால் அவளுக்கு விலங்கு பூட்டியபடி கனவில் மிதந்தனர்.

இதைக் கவனித்த தியாகு, வெகுண்டான். சினம் கொண்டான். பற்களைக் கடித்தான்.

அர்ச்சனாவின் அருகே வந்தான். மற்றவர்களுக்குக் கேட்டு விடாமல் மெதுவாகப் பேசினான்.

"எல்லாப் பயலுகளும் உன்னைத்தான் 'ஸைட்’ அடிக்கறானுங்க." தியாகு கோபமாகப் பேசினாலும் அதைக் கேட்டு சிரிப்புதான் வந்தது அர்ச்சனாவிற்கு. அடக்கிக் கொண்டாள்.

'வாலிப வயசுல, பொண்ணுக பையன்களைப் பார்க்கறதும், பையனுக பொண்ணுகளைப் பார்க்கறதும் இயல்பான விஷயம்தானே... இதுவும் அதைப் போன்ற ஒரு சாதாரண சமாச்சாரம். என்னை கல்லூரி மாணவியா நினைச்சு 'ஸைட்’ அடிக்கறானுங்க. இதுக்குப் போய் இவர் ஏன் இத்தனை கோபப்படறாரு? இவரும் அந்த காலேஜ் பருவத்தையெல்லாம் தாண்டி வந்தவர்தானே’ எண்ணங்கள் மேலும் உண்டாக்கிய சிரிப்பை அடக்க பெருமுயற்சி எடுக்க வேண்டி இருந்தது.

அர்ச்சனா உள்ளுக்குள் உதிர்த்த புன்னகையை, அவளது முகம் லேசான சிரிப்பை வெளிப்படுத்தி, அவளைக் காட்டிக் கொடுத்து விட்டது. இதைப் பார்த்து விட்ட தியாகு முறைத்தான்.

"அவனுங்க உன்னை ரசிக்கறது உனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கோ?..."

"சந்தோஷமாவும் இல்ல.... சங்கோஜமாவும் இல்ல.... எங்கயும், எப்பவும் நடக்கறதுதானே இது...."

"எங்கயோ எப்பவோ நடந்ததெல்லாம் கிடக்கட்டும். இனி இங்கயோ எங்கேயுமோ இதெல்லாம் நடக்கக் கூடாது."

"அதுக்கு நான் என்ன பண்ண முடியும்?"