Lekha Books

'போகப் போகப் புரியும்னு எல்லாரும் இதையே சொல்றாங்க. என்னை ஒரு போகப் பொருளா மட்டுமே நினைச்சு செயல்படறதைப் பத்தி யாருக்குத் தெரியும்? வெளில சொல்லக் கூடிய விஷயமா அது’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

'மாமியார் என்பதற்கேற்ப கோபமாகவோ, சிடுசிடுப்பாகவோ பேசாமல் சற்று சாந்தமாகவே பேசிய கமலாவிடம் எதிர் வார்த்தையாடாமல் அடக்கமாக இருந்துக் கொண்டாள் அர்ச்சனா.

"ஸாரி அத்தை. நான் தப்பா பேசி இருந்தா மன்னிச்சுக்கோங்க..."

"சரிம்மா... காபி போட்டுக் கொண்டு போய் குடு. அவனை சமாதானம் பண்ணு."

"சரி அத்தை" கூறியவள், மணக்கும் ஃபில்டர் காபியைத் தயாரித்து சூடாக எடுத்துக் கொண்டு அவர்களது அறைக்குச் சென்றாள்.

விட்டத்தை வெறித்தபடி படுத்திருந்தான் தியாகு. கட்டிலருகே சென்றாள். எதுவும் பேசாமல் காபியைக் கொடுத்தாள். தியாகுவிற்கு அந்த நேரத்தில் சுடச்சுட காபி தேவைப்பட்டது. எனவே வீம்பு பண்ணாமல் 'கப்’பை எடுத்துக் கொண்டான். ரசித்துக் குடித்தான்.

'காபி சூப்பர்... தலைவலிக்கு இதமா இருந்துச்சு’ இப்படிக் கூறுவான், பாராட்டுவான் என்று எதிர்பார்த்திருந்தாள் அர்ச்சனா.

ஆனால் அவனோ? காலி 'கப்’பை கட்டிலின் அருகே இருந்த மேஜை மீது வைத்தான். திரும்பிப் படுத்துக் கொண்டான்.

நொந்து போன உள்ளத்துடன் கப்பை எடுத்துக் கொண்டு கீழே இறங்கி வந்தாள்.

'நானென்ன இந்த வீட்டு மருமகளா... வேலைக்காரியா?’ அவளது மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

7

அர்ச்சனாவின் இயந்திரகதியான வாழ்வில் நாட்கள் கடந்தது என்னவோ யுகங்கள் செல்வது போல ஆமையாக ஊர்ந்தது.  அவளுடன் இணைந்த இரவுகள், தியாகுவுக்கு இன்பத்தை அளித்தன. அர்ச்சனாவிற்கு இன்னலை அளித்தது.  உள்ளங்கள் இரண்டும் உறவாடாமல், உதடுகள் உரையாடாமல், உடல்கள் மட்டுமே உறவு கொள்வதால் அவளது ஒவ்வொரு இரவும் கேள்விக் குறியாய் ஆகிப் போனது.

'பெண் என்பவள் ஆணுக்கு சுகம் கொடுக்கும் சதைப்பிண்டம் மட்டும்தானா? மனைவி என்பவள் கணவனின் படுக்கையைப் பகிர்ந்து கொள்ள மட்டும்தானா? இவரது இயல்பே இப்படித்தானா? யாருடனும் பேச மாட்டாரா? மிக அருகில், நெருக்கத்தில் படுத்திருக்கும் தன் மனைவியுடன் அன்பாக ரெண்டு வார்த்தை கூடவா பேசத் தோன்றாது?’ கேள்விகள் நீண்டுக் கொண்டே போயின. கேள்விகள் உருவாக்கிய அவளது மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

8

"எப்பம்மா வந்தே என் உயிரே.... நீ இல்லாம ஒரே போர்..."

'இவ்வளவு அன்பா, அன்யோன்யமா பேசறார்... 'உயிரே’ன்னு வேற டைலாக். இப்பிடியெல்லாம் கூட இவரால பேச முடியுமா? அப்படி யார்கிட்ட பேசறார்...’ அர்ச்சனாவின் உள்ளத்தில் எழுந்த கேள்விகளுக்கு, தியாகு அடுத்துப் பேசிய சம்பாஷணையில் விடை கிடைத்தது.

"டே அண்ணா... என் கல்யாணத்தன்னிக்கு ராத்திரி ஊருக்குக் கிளம்பிப் போன நீ... இன்னிக்குதான் வந்திருக்கியா... நீ இல்லாம எனக்கு வாழ்க்கையே வெறுத்துப் போச்சுடா...."

'ஓ... கல்யாணத்தன்னிக்கு 'நெருங்கிய நண்பன்’ன்னு ஒருத்தரை அறிமுகப்படுத்தி அவரோட பேர் கூட 'அண்ணாதுரை’-ன்னு சொன்னாரே... அவராத்தான் இருக்கும். கல்யாணத்தப்ப, 'டே அண்ணா’ 'டே அண்ணா’ன்னு கூப்பிட்டுப் பேசிக்கிட்டிருந்தாரே....

நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தான் தியாகு. மடை திறந்த வெள்ளமாய் அவன் கதை பேசிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்த அர்ச்சனா அதிர்ந்தாள். ஆச்சர்யப்பட்டாள். அவன் பேசி முடித்ததும், கமலா அவனருகே சென்றாள்.

"என்னப்பா தியாகு! அண்ணாதுரை வந்துட்டானா?" முகமெல்லாம் சந்தோஷம் பொங்கக் கேட்டாள் கமலா.

"வந்துட்டான்மா. பிஸினஸ் டூர்னு ஊர் ஊராப் போய்ட்டு ஷீரடிக்கும் போயிட்டு வந்திருக்கான். உங்களுக்காக சாயிபாபா சிலை, மந்த்ரா பாக்ஸ், பிரசாதமெல்லாம் வாங்கிட்டு வந்திருக்கானாம். கொண்டு வந்து தர்றானாம்...."

இதைக் கேட்டதும், மேலும் மகிழ்ச்சி அடைந்தாள் கமலா.

"அண்ணாதுரைக்கு நம்ப மேல ரொம்ப அன்பு, பாசமெல்லாம் இருக்கு. நல்ல பையன். யாராவது கஷ்டம்ன்னு அவன்கிட்ட போய் நின்னா போதும். எதுவும் யோசிக்காம உதவி செய்வான். நல்லவங்க யாரு, ஏமாத்தறவங்க யாருங்கற பாகுபாடே அவனுக்குத் தெரியாது....."

'ஒரு ஃப்ரெண்டு கிட்ட அதுவும் ஒரு ஆண்கிட்ட இவ்வளவு அன்பா, மனசையே தொடற அளவுக்கு 'உயிரே’ன்னு கூப்பிடத் தெரியுது. கட்டின மனைவி மேல துளிகூட அன்பு செலுத்த முடியலையே இவருக்கு யோசித்தாள் அர்ச்சனா.

'சுபாவமே அப்படித்தான்’னு அத்தை சொன்னாங்களே, அப்பிடி இல்லையே இவரோட போக்கு! இந்தக் குடும்பத்தில் என்னுடைய பங்கு என்ன? சமைத்துப் போடுவதும், சாப்பிடுவதும், வீட்டை சுத்தமாக வைப்பதும், படுக்கையறையில் சுகம் கொடுக்கும் போகப்பொருளாய் இயங்குவதும்.... இதுதான் திருமண வாழ்க்கையா?’ மேலும் ஏகமாய் யோசித்துக் குழம்பினாள்.

9

'ஏன்தான் இந்த ராத்திரி பொழுது வருதோ நெஞ்சில் கலக்கத்துடன் தூங்க முயற்சி செய்த அர்ச்சனாவைத் தன் வலிமை மிக்க கைகளால் அணைத்துப் புரட்டினான் தியாகு.

'இன்றாவது தன்னிடம் மனம்விட்டு, வாய்விட்டு பேசமாட்டானா’ என்று ஏங்கினாள் அர்ச்சனா. ஒவ்வொரு நாளும் இதே எதிர்பார்ப்புடன் இருப்பதும், அந்த எதிர்பார்ப்பு, ஏமாற்றத்தில் முடிவதுமாக கடந்தபோதும், நாள்தோறும் 'இன்றாவது அவன் மனது திறக்காதா’ என்ற ஏக்கத்தில் இருந்தாள். ஆனால் நாள் தவறாமல் ஏமாந்தாள்.

அன்றும், வழக்கம்போல தன் தாபத்தீயால் அது அணையும்வரை அவளது உடலைச் சுட்டெரித்தான். உடலை மட்டுமா சுட்டெரித்தான்? அவளது மனதையுமல்லவா சுட்டெரித்தான்?

தலையணை நனைய அழுதுக் கொண்டு திரும்பிப் படுத்துக் கொண்டிருந்த அவளை மீண்டும் தன் பக்கம் திருப்பினான்.

"எவனோ உனக்கு லெட்டர் குடுத்தான்னு சொன்னியே... அவனோட பேர் என்ன?"

"ப்ரவீன்"     

"ஓ... மறக்க முடியாத ஆள்... இல்ல...?"

"இல்லைங்க.... அவன் மேல காதல் இல்லைன்னு நான் மறுத்த ஆள்..."

"அது சரி... அவன் நம்ப கல்யாணத்துக்கு வந்தானா இல்லையா?"

"வரலை..."

"ஏன்?"

"அதான் அன்னிக்கே சொன்னேனே? அவங்க அம்மாவுக்கு ஏதோ சீரியஸ்னு வரலை."

"ம்கூம்... தான் காதலிச்ச பொண்ணை இன்னொருத்தன் கூட மணக்கோலத்துல பார்க்க சகிக்காமத்தான் அவன் வரலை. இதுதான் உண்மையான காரணம்..."

'ஜிவ்’வென்று ஏறிய கோபத்தைத் தணித்துக் கொண்டாள் அர்ச்சனா.

'சுகந்தி சொன்னது போல கொஞ்ச நாள் பொறுமையா இருந்துதான் பார்ப்போமே!’ நினைத்தவள் பேச ஆரம்பித்தாள்.

"நான் அன்னிக்கு உங்ககிட்ட சொன்னதுதான் நடந்தது. அவன் எனக்கு நண்பன். இந்த எண்ணம் தவிர வேற எந்த எண்ணமும் எனக்குக் கிடையாது. நீங்க எத்தனை தடவை கேட்டாலும் இதுதான் உண்மை..."

"இவ்வளவு அழகான உன்னை மிஸ் பண்ணிட்டோமேன்னு அவன் மனசு உறுத்திக்கிட்டே இருக்குமே..."