Lekha Books

நண்பர்கள் மற்றும் சிநேகிதிகளுடன் மனம்விட்டுப் பேசுவாள். அரட்டை அடிப்பாள். அவளது பேச்சும், சிரிப்பொலியும் உடன் பழகுபவர்களுக்கு ஊக்கமும், ஊட்டமும் தரும் 'டானிக்’ ஆக இருக்கும். இங்கே அவளது பேச்சுக்கே வாய்ப்பளிக்காமல், வாளிப்பான அவளது உடலின் செழுமையைக் கையாண்டு இன்பம் அடைந்துக் கொண்டிருந்தான் தியாகு.

'பெண்’ என்பவள் ஒரு போகப்பொருள் என்ற கருத்து இன்றைய நவீன யுகத்திலுமா? அடக்கி ஆள்பவன் ஆண். அடங்கி வாழ்பவள் பெண் எனும் சித்தாந்தம், படித்த தியாகுவிற்குமா? இன்று மட்டும்தான் இப்படியா…? இனி என்றும் இப்படியேதானா? ஐய்யோ... அப்படியானால் என் மண வாழ்க்கை? மணமே இல்லாத கனகாம்பரம் பூ போல வெளி அழகு மட்டும்தானா? தன் இச்சை நிறைவேறியதும் மறுபுறம் திரும்பிப் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்த தியாகுவின் முதுகுப்பக்கம் வெறித்துப் பார்த்தபடி யோசித்துக் கொண்டிருந்த அர்ச்சனா, பின் இரவில் தூங்கி, விடியற்காலை விழிப்பு ஏற்பட்டு எழுந்தாள்.

இரவு படுத்திருந்த அதே கோலத்தில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான் தியாகு. படுக்கை அறையில் இருந்த குளியலறைக்குச் சென்றாள் அர்ச்சனா. உடம்பு வலி தீர சுடு தண்ணீரில் குளித்தாள். அவள் தலைக்கு ஊற்றிக் குளித்த தண்ணீருடன் சேர்ந்து அவளது கண்ணீரும் வழிந்தது. மனதைத் தேற்றிக் கொண்டு, குளியலை முடித்த அர்ச்சனா, அழகிய கத்தரிப்பூ நிறத்தில் க்ரேப் சில்க் சேலையும், அதற்கு ஏற்ற வண்ணத்தில் ஜாக்கெட்டும் அணிந்து கொண்டு அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். கீழே இறங்கினாள்.

"ஏம்மா இத்தனை சீக்கிரமா எழுந்து குளிச்சிருக்க? இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கியிருக்கலாமே?" புன்னகையுடன் கேட்ட மாமியார் கமலாவிற்குத் தன் புன்னகையையே பதிலாகக் கொடுத்த அர்ச்சனா, கேட்டாள்.

"முதல்ல என்ன செய்யணும் அத்தை? காபி போடவா?"

"அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேன். நீ பூஜை ரூம்ல போய் விளக்கு ஏத்தி சாமி கும்பிட்டுட்டு வாம்மா" பூஜை அறையைக் காட்டினாள் கமலா.

"சரி அத்தை."

பூஜை அறைக்குச் சென்ற அர்ச்சனா, அங்கே இருந்த வெள்ளி விளக்கைத் துடைத்தாள். முன்தினம் சாமி படங்களுக்குப் போடப்பட்டிருந்த வாடிய பூக்களை எடுத்தாள். புதிய பூக்களைப் போட்டாள். விளக்கின் அருகே இருந்த 'இதயம் கவரில் ஜோதிகாவின் அழகிய சிரித்த முகம்! கவரைக் கத்தரித்து அதிலிருந்த நல்லெண்ணெய்யை விளக்கில் ஊற்றினாள். பழைய திரியை எடுத்துவிட்டு, புதிய திரியைப் போட்டாள்.       

'இந்தத் திரி போல என் வாழ்வும் கருகி விட்டதா? அல்லது புதிய திரியை ஏற்றும்பொழுது கிடைக்கும் புத்தொளி போல் ஒளி விடுமா? பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்’ நொறுங்கிப் போயிருந்த உள்ளத்திற்கு, பூஜையின் மூலம் ஆறுதல் தேடினாள். இறையருளை வேண்டினாள்.

பூஜை அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். சமையலறைக்குச் சென்றாள். கமலா இறக்கி வைத்திருந்த டிகாஷனில் காபி கலந்தாள்.

"அத்தை காபி கப்பெல்லாம் எங்கே இருக்கு?"

"இதோ இந்த ஷெல்ப்பில் இருக்கும்மா."

கமலா சுட்டிக்காட்டிய ஷெல்ஃபில் இருந்து அழகான பீங்கான் காபி கப்களை எடுத்து காபியை ஊற்றினாள். ஒன்றை எடுத்து கமலாவிடம் கொடுத்தாள்.

"மாமா எங்கே இருக்கார் அத்தை?"

"அவர் தோட்டத்துல இருக்கார்மா."

தோட்டத்திற்கு சென்று முருகேசனுக்குக் காபியைக் கொடுத்தாள். கமலாவைப் போல அவரும் அர்ச்சனாவைப் பார்த்து அன்பாக புன்னகைத்தார். 'தாங்க்ஸ்’ சொல்லியபடி காபி கப்பை வாங்கிக் கொண்டார். அங்கிருந்து நகர்ந்து வீட்டின் வரவேற்பறைக்கு வந்தாள் அர்ச்சனா.

"இதை தியாகுவுக்கு குடும்மா.  'பெட் காபி’ குடிச்சுட்டுதான் படுக்கையை விட்டே எழுந்திருப்பான்." காபியையும், அன்றைய பேப்பரையும் கொடுத்தாள் கமலா.

"அப்போ... பல் விளக்கறது?"

"அதெல்லாம் காஃபி குடிச்சுக்கிட்டே பேப்பர் படிச்சு முடிச்சு, நிதானமாத்தான்..."

'ஐய்ய... பல் விளக்காம காஃபி குடிக்கறதா?’ குமட்டிக் கொண்டு வந்தது அர்ச்சனாவிற்கு.

"சரி அத்தை. குடுங்க." காபி கப்பை வாங்கிக் கொண்டாள்.

'இந்தக் குடும்பத்துல சகிச்சுக்க வேண்டிய விஷயங்கள்ல இது ரெண்டாவது போலிருக்கு’ நினைத்தபடியே படுக்கை அறைக்குச் சென்றாள்.

தன் அழகினால் ஏற்பட்ட ஆசையின் விளைவால் முதல் இரவில் அப்படி நடந்து கொண்ட தியாகு, 'இன்று தன்னுடன் நிறைய பேசுவான், அன்பு மொழிகள் கூறுவான்’ என்று எதிர்பார்த்தது அவள் மனம்.

தூக்கக் கலக்கம் மாறாத முகத்துடன், கண்களைக் கசக்கியபடி அப்போதுதான் எழுந்திருந்தான் தியாகு.

"குட் மார்னிங்..."

"ம்.. ம்.." என்றான் தியாகு.

"இந்தாங்க காபி."

காபியை பெற்றுக் கொண்ட தியாகு, அவளது கையிலிருந்த பேப்பரை வாங்கினான். காபி குடித்தபடியே பேப்பரில் மூழ்கினான்.

'இவர்தான் பேச மாட்டேங்கிறார். நான் பேசலாமா? என்ன ஈகோ வேண்டியிருக்கு’ நினைத்த அர்ச்சனா, அவனருகே உட்கார்ந்தாள்.

"தியாகு..."

"என்ன நீ? புருஷன்ங்கற மரியாதை இல்லாம பேரைச் சொல்லி கூப்பிடற?" திடுக்கிட்டாள் அர்ச்சனா. இந்த மாடர்ன் யுகத்தில் கணவனின் பெயரைச் சொல்லிக் கூப்பிடுவதை அவன் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டான் என்பது அவள் எதிர்பாராதது.

"ஸ... ஸாரிங்க. உங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா பேர் சொல்லிக் கூப்பிடாம இருந்துக்கறேன். காலையில பல் விளக்காம காபி குடிக்கறது உடம்புக்கு ரொம்ப கெடுதல்ங்க..."

"இது என்னோட பதினெட்டு வருஷப் பழக்கம். ஒரே நாள்ல உனக்காக இதை மாத்திக்க முடியாது..."

'ஹும்... எனக்காகவா சொல்றேன்?’ மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

"மாற வேண்டாம். என் கூட கொஞ்சம் பேசுங்களேன்...."

"ஆமா. நான் கூட உன்கிட்ட பேசணும்னு நினைச்சிருந்தேன்..."

அர்ச்சனா சந்தோஷப்பட்டாள். 'ஒரே நாளில் தியாகுவைப் பற்றி தவறாக நினைச்சுட்டேனா.’ என்று நினைத்தவள், "என்ன பேசணுமோ பேசுங்க. அதுக்காகத்தான் காத்துக்கிட்டிருக்கேன்."

"நீ கோ-எட் காலேஜ்லதானே படிச்ச? அப்போ நீ யாரையாவது லவ் பண்ணி இருக்கியா?"

'இதுதான் புது மனைவி கிட்ட பேச நினைக்கற விஷயமா?’ மறுபடியும் மனதின் குரல்.

"ம்... நான் யாரையும் லவ் பண்ணலை. என்னை 'லவ்’ பண்றதா சில பையன்க பெனாத்தி இருக்காங்க. ஒரே ஒரு பையன். பேர் ப்ரவீன். அவன் எனக்கு லவ் லெட்டர் குடுத்தான்..."

தியாகுவின் முகத்தில் ஏற்பட்ட கோபத்தினால் அவனது நரம்புகள் புடைத்தன. முகபாவத்தை மறைத்து மேலும் கேள்விகள் கேட்டான்.

"யார் அவன்?"

"என் அண்ணனோட ஃப்ரெண்டு."

"லெட்டர் முழுசும் நீ படிச்சியா?"

"ஆமா. படிச்சேன்."

"அப்புறம்?"

கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்தபொழுது ப்ரவீன் தனக்கு கடிதம் கொடுத்த சம்பவத்தை நினைத்துப் பார்த்தாள்.