Lekha Books

'இந்தப் பூவைப் போலவே நானும் வாடிப் போயிட்டேனா? என் வாழ்க்கையும் வாடிப் போச்சா? ஒண்ணுமே புரியலையே? உண்மையான விஷயங்களை மறைக்காம அவர்கிட்ட சொன்னது தப்போ? ஏன் மறைக்கணும்? என் மனசில எந்தத் தப்பும் இல்லாதப்ப நான் ஏன் மறைக்கணும்?’ யோசித்துக் கொண்டிருந்தவளின் கவனத்தை மொபைல் போன் சப்தித்துக் கலைத்தது.

"ஹலோ..."

"ஹாய் அர்ச்சனா... சுகந்தி பேசறேன்டி. என்ன... உனக்கு என்னோட ஃபோன் நம்பர் கூட மறந்துப் போச்சா? ஹலோங்கற?"

"ஹாய் சுகந்தி... ஸாரிடி. ஏதோ யோசனையில இருந்தேன்."

"இன்னும் கனவுலகத்துலதான் இருக்கியா? அது சரி, அவர் எப்படி இருக்கார்? உன் கல்யாண வாழ்க்கை எப்பிடி இருக்கு?"

"வாழ்க்கைங்கறது யாரோட வாழணும்ங்கறதைவிட எப்பிடி வாழறோம்ங்கறதுலதான் இருக்கு..."

"என்ன அர்ச்சனா, என்னவோ மாதிரி பேசற?"

"அவர்... அவர்... நான் நினைச்ச மாதிரி இல்லை சுகந்தி... என் கிட்ட பிரியமா பேசமாட்டேங்கிறார்."

"கல்யாணமாகி கொஞ்ச நாள்தானே ஆகுது? போகப் போகத்தான் புரியும். அவசரப்படாத..."

"ஒரு பானை சோறு வெந்துருக்கான்னு பார்க்கறதுக்கு ஒரு பருக்கையைத்தானே எடுத்து பார்க்கறோம். அது போலத்தான் இதுவும்..."

"கிடையாது. நீ சொல்றது தப்பு. என்னோட ஹஸ்பண்ட் கூட எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆன புதுசுல ரொம்ப ரிஸர்வ்டா இருந்தார். உனக்குத்தான் தெரியுமே என்னைப் பத்தி... 'வாயாடி ' ‘வாயாடி’ன்னுதானே நீ கூட கூப்பிடுவ? அப்படிப்பட்ட எனக்கு இப்பிடி ஒரு அமைதியான, அதிகம் பேசாதவர், புருஷனா அமைஞ்சுட்டாரேன்னு ரொம்ப அப்ஸெட் ஆயிட்டேன். கொஞ்ச நாளானதும், நான் பேசறதைப் பார்த்து, அவரும் நிறைய பேச ஆரம்பிச்சுட்டாரு. அதனாலதான் சொல்றேன். நீயும் அவசரப்பட்டு எந்த எண்ணத்தையும் மனசில வச்சுக்காத. உன்னோட அழகுக்கும், உன்னோட சகலகலா திறமைக்கும் அப்பிடியே மயங்கிட மாட்டாரு?..."

"மயங்கறதென்னவோ நிஜம்தான்... அதாவது என்னோட அழகுல... அதுவும் கூட அழகான இந்த உடம்பு மேல மட்டும்..."

"ஹய்யோ அர்ச்சனா... ப்ளீஸ்… அவரைப் பார்த்தா நல்லவராத்தான் தெரியுது..."

"அவரோட வெளிப்படையான உருவத்தைப் பார்த்துட்டுப் பேசற. அவர் உள்ளுக்குள்ள இருக்கற நச்சுத் தன்மையை முதல் இரவுலயே புரிஞ்சுக்கிட்டேன். அனுபவிச்சுட்டேன்."

"முதல் இரவைத் தொடர்ந்து வர்ற ஆயிரமாயிரம் இரவுகள்ல்ல... புரிஞ்சுக்க வேண்டியதை, பொறுத்திருந்து புரிஞ்சுக்குவ..."

"பொறுமை! அதை எனக்குக் கடவுள் அளவுக்கு மீறி குடுத்திருக்காரு. அன்பு பொங்கி வழியற எங்க அப்பாவோட மனசுல துக்கம் பொங்கிடக்கூடாதுன்னு தான் நான் பொறுமையா இருக்கேன்..."

"உங்க அப்பா பார்த்து தேர்ந்தெடுத்த மாப்பிள்ளைதான் உன் கணவர். அவருக்குத் தெரியாததா?"

"ஆமா. அவருக்குத் தெரியாமலே அவரை அறியாமலே எனக்கு இவரை மாப்பிள்ளையா தேர்ந்தெடுத்துட்டார். மகளோட எதிர்காலம்ங்கற பரீட்சையில அப்பா பெயிலாயிட்டார்."

"வருஷம் முழுசும் படிச்சு முடிச்சு அதுக்கப்புறமா வர்ற பரீட்சையிலதான் பாஸ், ஃபெயில் ரிசல்ட் சொல்வாங்க. க்ளாஸ்ல சேர்ந்த கொஞ்ச நாள்ல வைக்கற மன்த்லி டெஸ்ட்ல அதெல்லாம் கிடையாது. அதனால வாழ்க்கையை வாழ்ந்து பார்க்காமலே முடிவு எடுக்காதே. என் ஹஸ்பண்ட்டுக்கு ஆபீஸ் போற டைம் ஆச்சு. எனக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. நான் அப்புறமா பேசட்டுமா?..."

"சரி சுகந்தி. நான் இப்ப பேசினது எதையும் அப்பாகிட்ட சொல்லிடாதே..."

"இதெல்லாம் நீ சொல்லணுமா? டேக் கேர்."

இருவரது கைபேசிகளும், பேசுவதை நிறுத்திக் கொண்டன.

4

கிராமமும் இல்லாமல் நகரமும் இல்லாமல் சற்று முன்னேறி இருந்த ஊர் அது. சென்னையிலிருந்து மூன்று மணி நேரம் பிரயாணித்தால் சேர்ந்துவிடக் கூடிய தூரத்திலிருந்தது. அர்ச்சனா பிறந்து வளர்ந்த ஊர் அது, ஓரளவு படிப்படியாக முன்னேற, கனகசபை நடத்தி வந்த ஜவுளிக்கடையும் முன்னேறியது. சென்னைக்கு வந்து விடுதியில் தங்கிப் படித்து வந்த அர்ச்சனா, விடுமுறைக்கு வரும்பொழுதெல்லாம் கனகசபையின் கடைக்கு வந்து அவருக்கு உதவி செய்வது வழக்கம்.

படிப்பை முடித்த அர்ச்சனா, திருமணமாகி சென்னையிலுள்ள புகுந்த வீட்டுக்குச் சென்றதும், மூத்த மகன் சரவணன் வெளிநாட்டிற்கு மேல் படிப்பிற்காக சென்றதும், கனகசபைக்கு நடப்பது ஏதோ கனவு போல் இருந்தது. எல்லாமே வெகு விரைவாய் நடந்தேறியதால் திடீரென தனிமைப்படுத்தப்பட்டார்.

'பிள்ளைங்க எங்க இருந்தாலும் நல்லா இருக்கணும்’ என்ற எண்ணத்தில், தனிமை உணர்வை மாற்றிக் கொள்வதற்காக ஊர்க்காரியங்களில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். எனவே ஊருக்குள் ஏதாவது பிரச்னை ஏற்பட்டால் அவரைத் தேடி வந்தார்கள். நாலைந்து ஊர்ப் பெரியவர்களுடன், கனகசபையையும் கலந்தாலோசித்து, தங்கள் பிரச்னைக்குத் தீர்வு கண்டனர். கடையில் வியாபாரத்தைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த நேரம், ஒரு நடுத்தர வயது வாலிபன் வந்தான். அவன், ஊர் பொதுமக்களுள் ஒருவன். கனகசபைக்குப் பரிச்சயமானவன்.

"வணக்கம்ங்க ஐயா." கனகசபையைப் பார்த்துக் கும்பிட்டான்.

"வணக்கம் வேலா. என்ன விஷயம்?"

வேலன் தலையை சொறிந்தான். மூக்கை நிமிண்டிக் கொண்டான். தலையை குனிந்து கொண்டான். அவனது குரலும் கமறி இருந்தது.

"என்ன வேலா... எதுவும் பேசாம இருந்தா என்ன அர்த்தம்? வியாபாரம் சூடு பிடிச்சு விற்பனையாகற நேரம். சீக்கிரமா சொல்லுப்பா வந்த விஷயத்தை..."

"அது... வந்துங்கய்யா... குடும்பத்துல குழப்பம். ஐயா வந்து பேசினீங்கன்னா நல்லா இருக்கும்..."

"என்ன குழப்பம்? நல்லாத்தானே இருந்த?"

"நான் நல்லாத்தானுங்கய்யா இருக்கேன். எம் பொண்டாட்டிதான்..."

"ஏன்? அவளுக்கென்ன?"

"அவ... அவ... சரியில்லீங்கய்யா..."

"சரி.. இங்க வச்சு எதுவும் பேச வேணாம். நீ கோயில் கிட்ட போய் நில்லு. நான் வந்துடறேன்." அவர் கூறியதும், வேலன் நகர்ந்தான்.

"கல்பனா... இங்கே வாம்மா" அர்ச்சனாவின் வயதையொட்டிய பெண் ஒருத்தி வந்தாள்.

"அவசரமா வெளில போக வேண்டியிருக்கு. கடையைப் பார்த்துக்க. கவனம். நான் சீக்கிரமா வந்துடறேன்."

"சரிங்கய்யா."

கனகசபை, கடையை விட்டு இறங்கினார். வெளியே வந்தார்.

5

அந்த ஊரில் பிரதானமாக அமைந்திருந்த அம்மன் கோயிலுக்கு வந்தார் கனகசபை. கோயிலருகே காத்திருந்த வேலனைப் பார்த்தார். அவனுடன் ஊர்ப்பெரியவர்கள் மூணு பேர் கூடி இருந்தனர். சற்றுத் தள்ளி வேலனின் மனைவி நாகா நின்றிருந்தாள். குடும்பப் பிரச்னையை வேலனால் சமாளிக்க இயலாமல், ஊர்ப் பெரியவர்கள் மூலமாகத் தீர்த்துக் கொள்ளலாம் என்று அவர்களைக் கூட்டி இருந்தான். கனகசபையையும் அழைத்திருந்தான்.

கனகசபையைப் பார்த்த மற்றவர்கள் அவருக்கு வணக்கம் தெரிவித்தனர். பதில் வணக்கம் தெரிவித்தார் கனகசபை.

"என்ன விஷயம்ங்க? என்ன ஆச்சு வேலனுக்கு?"

"அவனையே கேளுங்க...." கந்தசாமி என்ற பெரியவர் கூறினார்.

"என்னப்பா வேலா சொல்லு....."