Lekha Books

"என்ன பண்ணனும்னு நான்.. யோசிக்கறேன்.... சரி சரி அம்மா அப்பா ஊருக்குக் கிளம்பற நேரம் சர்ச்சை பண்ணிக்கிட்டிருக்காதே. கடுமையான குரலில் அவளிடம் பேசிவிட்டு, கமலாவிடம் திரும்பினான்.

"ட்ரெயின் கிளம்பப் போகுதும்மா. ஏறிக்கோங்க. அப்பா, நீங்களும் ஏறுங்க. பணம் இருக்கற பையை ஜாக்கிரதையா வச்சுக்கோங்க. பத்திரமா போயிட்டு வாங்கப்பா. அம்மா... மாத்திரையெல்லாம் தவறாம சாப்பிடுங்கம்மா..."

"சரிப்பா. அர்ச்சனா தனியா இருப்பா. நீ கொஞ்சம் நைட்ல சீக்கிரமா வீட்டுக்கு வந்துடுப்பா."

"சரிம்மா."

"அர்ச்சனா... கிளம்பறேன்மா. நேரத்துக்கு சாப்பிடு. பொன்னியை துணைக்கு வச்சுக்க. நாங்க ஊர்ல இருந்து வர்றது வரைக்கும் பொன்னியை நம்ம வீட்டோட தங்கிக்கச் சொல்லு.  வரட்டுமா?"

"சரி அத்தை. நல்லபடியா போயிட்டு வாங்க." ரயில் கிளம்பியது. புஸ் புஸ் என்று மெதுவாக நகர ஆரம்பித்தது.

ரயில் நகர்ந்த அடுத்த நிமிடம் அர்ச்சனாவின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு வெகு வேகமாக நடந்தான். பொதுவாக கணவன், மனைவியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு நடக்கும்பொழுது, அது சுக அனுபவமாக இருக்கணும். அர்ச்சனாவின் கணவனான தியாகு, அவளது மனைவியான அர்ச்சனாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தான். ஆனால் அதன் சுகானுபவம்தான் இல்லை.

அவனுக்கு ஈடு கொடுத்து வேகமாக நடக்க மிகுந்த சிரமப்பட்டாள் அர்ச்சனா. காரில் ஏறும்வரை கஷ்டப்பட்டு நடந்து சென்றாள். கார் கிளம்பியது. கோபமாக காரைக் கிளப்பிய வேகத்தில் புழுதி எழும்பியது.

14

வீடு வந்து சேரும் வரை 'உர்’ என்று இருந்தான் தியாகு. முதல் முறையாக அவனுடன் வெளியில் வந்த அனுபவம் எந்த மகிழ்ச்சியையும் அளிக்கவில்லை. அவனது நடவடிக்கைகள் அவ்விதம் இருந்தன. அழகான தன் மனைவியை அடுத்தவர்கள் பார்த்து விடக்கூடாது, ரசித்து விடக்கூடாது என்பது சில ஆண்களின் இயல்பு. ஆனால் அதில் ஒரு ஆழ்ந்த அன்பு இருக்கும். ஆனால் அது போன்ற அன்பு இல்லாமல் ஒரு கள்ளத்தனமான உணர்வும், கடுமையான உணர்வும் கொண்டு மனைவியை இழிவாக நடத்தும் கணவனாக நடந்துக் கொண்டான் தியாகு.

வீட்டிற்கு வந்ததும் இரவு உணவிற்கான தயாரிப்பில் இறங்கினாள் அர்ச்சனா. இட்லி தட்டுகளில் மாவை ஊற்றி, மிக மிருதுவான இட்லிகளை செய்தாள். தக்காளி சட்னி செய்து, அதைத் தாளித்து வைத்தாள்.

சாப்பிட உட்கார்ந்தான் தியாகு. மேஜை மீது தட்டு எடுத்து வைத்தாள். இட்லிகளைப் பரிமாறினாள். இட்லிகள் மீது நல்லெண்ணெய்யை ஊற்றி, தட்டின் ஒரு ஓரத்தில் தக்காளிச் சட்னியை வைத்தாள்.

சாப்பிட ஆரம்பித்த தியாகு, தக்காளிச் சட்னியின் சுவையுடன் கூட்டணி அமைத்துக் கொண்ட மென்மையான இட்லிகளை ரசித்து, சாப்பிட்டான். அர்ச்சனாவிற்கு இருக்கிறதா இல்லையா என்று கூட பார்க்காமல் அங்கிருந்த பன்னிரண்டு இட்லிகளையும் உள்ளே தள்ளினான்.

சுவைத்து சாப்பிட்ட அவனது பாராட்டுகளை பெரிதாக எதிர்பார்க்காவிடினும் இதயத்தின் ஓரத்தில் ஒரு சின்ன எதிர்பார்ப்பு இருக்கத்தான் செய்தது. அதனால் அவளையறியாமல் அவனது முகத்தைப் பார்த்தாள். ம்கூம். உணர்வுகளின் எந்த வெளிப்பாடும் இல்லாமல் அவன் பாட்டுக்கு எழுந்து, கை கழுவச் சென்றான்.

பெருமூச்சோடு மேஜை மீதிருந்தவற்றை ஒழுங்கு செய்துவிட்டு சமையலறைக்கு போனாள். அங்கிருந்த சில சின்ன வேலைகளை முடித்துவிட்டு மாடியறைக்கு சென்றாள்.

அங்கே அவளுக்கு முன் வந்து கட்டிலில் படுத்திருந்தான் தியாகு. பத்திரிகை ஒன்றை படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

"இனிமேல் நீ சுடிதார் போடாதே..." அவன் கூறியதும் அவனைக் கூர்மையாகப் பார்த்தாள் அர்ச்சனா.

"என்ன பார்க்கற? இனிமே புடவை மட்டும் கட்டு. சுடிதார் போடாதே..."

"ஏன்?"

"ஏன், எதுக்குன்னெல்லாம் கேள்வி கேட்கக் கூடாது. போடதன்னா 'சரி’ன்னு கேளேன்..."

"பாவாடை, தாவணி, புடவை உடுத்தற கலாச்சாரம் மாறி இப்ப சுடிதார்ங்கற ஒரு பொதுவான உடைன்னு ஆகிட்ட இந்தக் காலக் கட்டத்துல நீங்க சொல்றது புரியாத புதிரா இருக்கு. அதனாலதான் கேக்கறேன். சுடிதார் ஏன் போடக்கூடாதுன்னு?"

"ரயில்வே ஸ்டேஷன்ல பசங்க உன்னை ஸைட் அடிச்சது எதனால? இந்த சுடிதார்ல நீ கல்யாணமாகாத பொண்ணுன்னு நினைச்சதுனாலதான்..."

"இதே நான், புடவை கட்டிட்டு வந்திருந்தா? அவனுங்க என்னைப் பார்த்திருக்க மாட்டாங்களா?"

"பார்த்திருப்பானுங்கதான். ஆனால் அவனுக உன் முகத்தை மட்டும்தான் பார்த்திருப்பானுங்க. இந்த ஏறி இறங்கற வளைவு, நெளிவுகளையும் சேர்த்துல்ல பார்க்கறானுங்க... பார்க்கறானுங்களா.... கண்ணாலயே கற்பழிக்கறானுங்க...."

"ச்சீ... ஏன் இப்படி பேசறீங்க?"

"பேசும்போது வலிக்குதுல்ல? உன்னை அவனுக பார்க்கும்போது எனக்கும் இப்பிடித்தான் வலிக்குது. இந்த சுடிதார் செட்டையெல்லாம் மூட்டைக் கட்டிப் போட்டுட்டு புடவையை மட்டுமே கட்டப்பாரு."

"என்னைக் கட்டிக்கிட்ட நீங்க சொல்றதுக்கெல்லாம் நான் கட்டுப்பட்டுதான் நடந்துக்கறேன். ஆனா என்கிட்ட எந்த உரிமை எடுத்துக்கிட்டு எனக்கு கட்டுப்பாடு விதிக்கறீங்க?"

"அதான் சொன்னியே... உன்னைக் கட்டிக்கிட்டேன்னு..."

"கட்டின பொண்டாட்டின்னா கட்டுப்பெட்டியா இருக்கணும்னு ஏன் நினைக்கறீங்க?"

"இங்க பாரு... உன் கூட வாக்குவாதம் பண்றதுக்கெல்லாம் நான் தயாரா இல்லை. நான் சொன்னா சொன்னதுதான்."

பதில் ஏதும் கூறாமல் குளியலறைக்குச் சென்று இரவு உடையில் தன் உடம்பைத் திணித்துக் கொண்டு வந்தாள். கட்டிலில் படுத்தாள். பசி, வயிற்றை சுருட்டியது. தனக்கு மிச்சமேதும் வைக்காமல் அவனே சாப்பிட்டு முடித்ததை நினைத்துப் பார்த்தாள். வெறுப்படைந்தாள்.

'கணவன்-மனைவி என்றால் நீ பாதி, நான் பாதி என்பார்களே அதெல்லாம் சும்மாதானா? 'நீ சாப்பிட்டியா’ன்னு கூட ஒரு வார்த்தை கேட்கும் மனநிலை இல்லாத இவரெல்லாம் ஒரு புருஷன்...’ அவளது மனக்குரல் ஒலித்தது. நெஞ்சம் வலித்தது.

எழுந்தாள். 'கீழே ஃப்ரிட்ஜில் ஏதாவது பழங்கள் இருந்தால் சாப்பிடலாம்’ என்ற எண்ணத்தில் எழுந்தவளைப் பிடித்து இழுத்தான் தியாகு.

அவனது கையைத் தட்டிவிட முயற்சித்த போதும் விடாப்பிடியாகப் பிடித்து, படுக்கையில் தள்ளினான். பசியும், அதனால் ஏற்பட்ட களைப்பும் சேர்ந்து அவளைக் கஷ்டப்படுத்தியது. அவன் இஷ்டப்படி அவளைத் தன் ஆசை தீர அனுபவித்தான் தியாகு.  பழத்தைத் தின்று பறவை துப்பிய கொட்டை போல அயர்ச்சியுடன் கண்களை மூடிய அர்ச்சனா அப்படியே தூங்கிப் போனாள்.

தூக்கத்தில் வரும் கனவில் கூட அவள் நினைக்கவில்லை இந்த உடல் வலியும், மன வலியும் சேர்ந்து தன்னை எப்படியெல்லாம் வதைக்கப் போகிறது என்று.