Lekha Books

தினம் கோயிலுக்குப் போய் தெய்வ சந்நிதியில் தன் சோகங்களைக் கூறி தனக்கு நல்ல வழி பிறக்கவும், தியாகு மனம் திருந்தி தன்னிடம் அன்பு செலுத்தவும் வேண்டிக் கொண்டாள்.

கோயிலில் பத்து நிமிடங்கள் இருந்துவிட்டு வீட்டிற்கு கிளம்பினாள். வீட்டிற்கு வரும் வழியில் திடீரென அவளை 'மேடம்’ 'மேடம்’ என்றழைக்கும் குரல் கேட்டது.

திரும்பினாள்.

"மேடம்... நான் உங்க ஹோட்டல் மேனேஜரோட மகன். உங்க கல்யாணத்துக்கு நான் வந்திருந்தேன்...."

"ஓ.... அப்படியா? உன் பேர் என்ன?"

"விக்ரம். என்ஜினியரிங் காலேஜ்ல ஃபைனல் இயர் படிக்கிறேன்."

"சரிப்பா. நான் கிளம்பறேன்."

"சரி மேடம்."

விர்ரென்று சைக்கிளில் பறந்தான் அந்தப் பையன்.

20

வீடு வந்து சேர்ந்த அர்ச்சனாவை ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்த கனகசபை வரவேற்றார்.

அர்ச்சனா இன்ப அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.

"அப்பா...." ஓடிச் சென்று அவரது கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். கையைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்ற அந்த நிமிடம் அவளது நெஞ்சம் கலங்கி, முட்டிக் கொண்டு வந்த அழுகையை அடக்க மிகுந்த பாடுபட்டாள்.

"நல்லா இருக்கியாம்மான்னு உன்னைக் கேக்கவே வேண்டியதில்லைம்மா. உன்னைப் பார்த்தாலே தெரியுது நீ நல்லா இருக்கன்னு...."

'பட்டுப்புடவை கட்டிக்கிட்டிருக்கறதுனாலயும், கோயிலுக்குப் போய்ட்டு வந்ததுனால கிடைச்ச நிம்மதி என் முகத்துல பிரதிபலிச்சதுனாலயும் அப்பாவுக்கு நான் நல்லா இருக்கேன்னு எண்ணம் தோணியிருக்கு. இப்பிடியே இருக்கட்டும். என்னோட இந்தத் தற்கால பொய் முகம் எங்க அப்பாவுக்கு நிஜமாவே நிம்மதியைக் குடுக்குது. அது போதும்.’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

"காபி சாப்பிடறீங்களாப்பா?"

"குடும்மா. உன் கையால காபி சாப்பிட்டு ரொம்ப நாளாச்சு."

"இதோ வரேம்ப்பா."

அர்ச்சனா சமையலறைக்குப் போனதும், வீட்டை ஒரு பார்வை பார்த்தார் கனகசபை. வீட்டின் ஒவ்வொரு இடமும் மிகவும் சுத்தமாக இருந்தது.

"இந்தாங்கப்பா..." காபியைக் கொடுத்தாள். நுரை பொங்க இருந்த காபியை ரசித்துக் குடித்தார் கனகசபை.

"வேற என்னம்மா விசேஷம். மாப்பிள்ளையோட ஹோட்டல் நல்லபடியா நடக்குதா?"

"நல்லா நடக்குதுப்பா."

"வீட்டுக் கதவு ஏம்மா திறந்தே இருக்கு? வேலை செய்யற பொண்ணு உட்கார்ந்திருந்தா. இருந்தாலும் இப்பிடி கதவைத் திறந்தே வச்சிருக்கறது சரி இல்லம்மா."

"அது அப்பிடித்தான்பா. அத்தையால சும்மா சும்மா போய் திறக்க முடியாதுங்கறதுனாலயா என்னன்னு தெரியல. அப்படியே பழகிட்டாங்க."

"சரிம்மா... உங்க மாமாவும், அத்தையும் போற இடங்கள்ல இருந்து போன் போட்டுப் பேசறாங்களா?"

"அப்பப்ப கூப்பிடுவாங்கப்பா. நல்லபடியா போய்க்கிட்டிருக்காங்களாம்."

"உங்கம்மா இருந்தா நாங்களும் இப்பிடி யாத்திரைக்குப் போயிருப்போம்...." பெருமூச்சு விட்டார் கனகசபை.

"அம்மா இல்லாம நீங்க கஷ்டப்படற மாதிரி எனக்கும் கஷ்டமா இருக்குப்பா..."

"ஏம்மா.... முன்னல்லாம் அம்மாவைப் பத்தி ரொம்ப நினைக்கவே மாட்டியே... இப்ப என்ன அம்மாவைப் பத்தி பேசற?.... ம்...? புருஷன் வீட்டுக்கு வந்தாச்சு.... மாமியார், மாமனார்ன்னு உனக்காக ஒரு குடும்பமே இருக்கு.... சந்தோஷமா இருக்க வேண்டியதுதானே?...."

"அதில்லப்பா.... அது... வந்து...."

"ஓ.... எனக்குப் புரிஞ்சிருச்சும்மா.... உன் சந்தோஷத்தையெல்லாம் பகிர்ந்துக்க ‘அம்மா இருந்தா நல்லாயிருக்குமே’ன்னு நினைக்கற. வாஸ்தவம்தான்மா. அப்பா எவ்வளவுதான் பாசத்தோட இருந்தாலும்... பெண் பிள்ளைங்களுக்கு அம்மாதான் நல்ல துணை. என்ன பண்றதும்மா...? நீ குடுத்து வச்சது அவ்ளவுதான்...."

"அதிருக்கட்டும்பா... இன்னிக்கு உங்களைப் பார்ப்பேன்னு நினைச்சுக் கூடப் பார்க்கலப்பா. ஒரு நாலு நாள் இங்க தங்கிட்டுப் போங்கப்பா...."

"என்னது நாலு நாளா? இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துல நான் கிளம்பணும்மா..."

"என்னப்பா நீங்க... வந்ததும் வராததுமா உடனே போணும்ங்கறீங்க...."

"இங்க பாரும்மா அர்ச்சனா.... 'கொண்டான்..’ 'குடுத்தான்.. ‘ங்கற உறவு முறையில சில பாரம்பரிய பழக்க வழக்கங்கள் இருக்கு. பொண்ணைக் குடுத்த வீட்டுக்கு வந்தமா போனோமான்னு போய்க்கிட்டே இருக்கணும். அதுதான் பொண்ணக் குடுத்த எனக்கு மரியாதை. நான் இந்த மாதிரி விஷயங்கள்ல ரொம்ப கண்டிப்புமா. ஏதோ மனசு கேக்காம உன்னைப் பார்க்கணும்னு ஓடி வந்தேன். அவ்வளவுதான்."

"இப்பல்லாம் காலம் எவ்வளவோ மாறிடுச்சேப்பா. இன்னுமா அந்தப் பழைய பாரம்பர்யம், பழக்க வழக்கம்னு... பார்க்கணும்? நீங்க என்னோட அப்பா. நான் உங்களோட பொண்ணு. உங்க பொண்ணோட வீட்ல நீங்க இருக்கறதுக்கு என்னப்பா சாஸ்திரம் சம்பிரதாயம் வேண்டியிருக்கு?"

"நம்ம முன்னோர்கள் ஏற்படுத்தின சாஸ்திரம் சம்பிரதாயத்துலயெல்லாம் ஒரு சத்தியம் இருக்கும்மா. ஒரு ஒழுங்கு முறை இருக்கு. காலம் மாறினாலும், நான் என்னிக்கும் ஒரே மாதிரிதான் இருப்பேன். அதுதாம்மா நல்லது. என்னடா இது, இவ்வளவு சொல்லியும் அப்பா இருந்துட்டுப் போக மாட்டேங்கறாரே’ன்னு நீ நினைப்ப. மனசு கஷ்டப்படுவ. எனக்குப் புரியுது. ஆனா எல்லாமே நல்லதுக்குத்தாம்மா சொல்றேன். பெரிய அழகான வீடு, ஹோட்டல் பிஸினஸ், நல்ல மாப்பிள்ளை, பிரச்சனை பண்ணாத மாமியார், மாமனார்... இதைவிட ஒரு பொண்ணுக்கு வேற என்னம்மா வேணும்? நீ நிறைஞ்ச வாழ்க்கை வாழறதைப் பார்க்கற சந்தோஷமே போதும்மா எனக்கு.... உன் வாழ்க்கை நல்லபடியா அமைஞ்சுட்டதைக் கண் குளிரப் பார்த்த திருப்தியில என்னோட வயசுல அஞ்சு வருஷம் குறைஞ்ச மாதிரி உணர்றேன்மா. அதனால அப்பப்ப வர்ற இந்த நெஞ்சு வலியையும் மீறி அஞ்சு வருஷம் ஆயுசும் கூடுதலா கிடைக்கும் போலிருக்கும்மா..." உற்சாக மிகுதியிலும், சந்தோஷத்திலும் பேசினார் கனகசபை.

'எல்லாம் சரிதான்ப்பா. 'நல்ல மாப்பிள்ளைன்னு சொல்றீங்களே... உள்ளம் முழுசும் கள்ளத்தனம் நிறைஞ்ச மாப்பிள்ளைப்பா உங்க மருமகன். மகள் நிறைவான வாழ்க்கை வாழறாங்கற அந்த சந்தோஷம் பொய்யானதுப்பா... பொய்யானது’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

"என்னம்மா.... ஒண்ணும் பேச மாட்டேங்கறே? கோபமா?"

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லப்பா. உங்களுக்குப் பிடிச்ச உருளைக்கிழங்கு குருமா பண்றேன். ரெண்டு தோசை சாப்பிட்டுப் போங்கப்பா. அதுக்கும் மாட்டேன்னு சொல்லிடாதீங்கப்பா."

"சரிம்மா."

பொன்னியின் உதவியுடன் மளமளவென்று உருளைக் கிழங்கு குருமாவைத் தேங்காய் இல்லாமல் தயாரித்தாள். மிருதுவான தோசைகளை வார்த்தாள். பிரியமாகப் பரிமாறினாள். ருசித்து சாப்பிட்ட கனகசபை கிளம்பினார்.

"இந்தாம்மா. வெறுங்கையோட வரக்கூடாதுன்னு ஸ்வீட்டு, காரம், பழமெல்லாம் வாங்கிட்டு வந்தேன். எடுத்து வச்சுக்க. சாப்பிடு. மாப்பிள்ளைக்கும் குடு. இதில ஒரு பட்டுப்புடவை, பாண்ட், ஷர்ட் இருக்கு. பட்டுப்புடவை உனக்கு. பாண்ட், ஷர்ட்... மாப்பிள்ளைக்கு. மாப்பிள்ளை வர்ற வரைக்கும் காத்திருக்கலாம்னா நான் ஊர் போய் சேர நடுராத்திரி ஆயிடும். உங்க அத்தை, மாமா வந்தப்புறம் இன்னொரு நாள் வந்து எல்லாரையும் பார்த்துட்டுப் போறேன். கிளம்பட்டுமாம்மா?"