Lekha Books

வேறு ஏதோ வேலை காரணமாக  வெளியே செல்வதால் 'தனக்கு மதிய உணவு கொடுத்தனுப்ப வேண்டாம்’ என்று சொல்லிவிட்டுப் போயிருந்தான் தியாகு. எனவே லஞ்ச் எடுத்து வைக்கும் வேலை இல்லை. சாப்பிடும் மேஜை மீது பொன்னியின் உதவியோடு சமைத்து வைத்துள்ள உணவு வகைகள் மற்றும் பீங்கான் பிளேட்டுகள், தண்ணீர் டம்ளர்கள், கரண்டிகள் போன்றவற்றை அழகாக எடுத்து வைத்தாள் அர்ச்சனா.

"ஆஹா... பார்த்தாலே பரவசமா... சாப்பிட்டாலே நவரசமா இருக்கும் போலிருக்கே..." தமாஷாக பேசியபடியே சாப்பிட உட்கார்ந்தான் அண்ணாதுரை.

அர்ச்சனா பரிமாற ஆரம்பித்தாள். அவளைத் தடுத்தான் அண்ணாதுரை.

"ம்கூம்... நீங்களும் கூடவே உட்கார்றீங்க. சேர்ந்து சாப்பிடறீங்க. நம்ப வீட்ல என்ன ஃபார்மாலிட்டி? நானே எனக்குத் தேவையானைதை எடுத்துப் போட்டு சாப்பிட்டுக்குவேன். நான் வேண்ணா உங்களுக்கு பரிமாறட்டுமா?"

அண்ணாதுரை இவ்வாறு கேட்டதும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட அர்ச்சனாவின் கண்களிலிருந்து மளமளவென்று கண்ணீர் திரண்டு, அவளது கன்னங்களில் உருண்டு வந்தது.

பதறிப் போனான் அண்ணாதுரை.

"என்ன அண்ணி? நான் ஏதாவது அதிகப்பிரசங்கித் தனமா பேசிட்டனா? "அவன் பேசி முடிப்பதற்குள் குறுக்கிட்டாள் அர்ச்சனா.

"சச்ச... அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. 'பரிமாறட்டுமா’ன்னு அன்போடயும், பாசத்தோடயும் நீங்க கேட்டதும் எனக்கு எங்க அப்பாவோட ஞாபகம் வந்துடுச்சு. அவர் இப்பிடித்தான்... நான் ஹாஸ்டல்ல இருந்து லீவுக்கு வீட்டுக்குப் போகும்போது என்னை உட்கார வச்சு அவரே பரிமாறி, சாப்பிட வைப்பார்..."

"அப்போ... அப்பா சாப்பிட வச்சார்ல... இப்போ இந்த அண்ணாதுரை சாப்பிட வைக்கிறேன்..." என்றபடியே அர்ச்சனாவின் முன் ஒரு ப்ளேட்டை எடுத்து வைத்து, அதில் தக்காளி பிரியாணி, சிக்கன் வறுவல், தயிர் பச்சடி ஆகியவற்றைப் பரிமாறினான். தன்னுடைய ப்ளேட்டிலும் உணவு வகைகளை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டான்.

"சாப்பிடுங்க அண்ணி" அவனது பாசமான நடவடிக்கைகள் அவள் இதயத்தைக் கட்டிப் போட்டது. நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு மிகவும் ரசித்து, ருசித்துச் சாப்பிட்டாள் அர்ச்சனா.

"ஆஹா... இது வரைக்கும் இந்த மாதிரி சுவையான தக்காளி பிரியாணியை நான் சாப்பிட்டதே இல்லை அண்ணி..." பாராட்டு மழை பொழிந்தபடியே அண்ணாதுரையும் நன்றாக சாப்பிட்டான்.

சாப்பிட்டு முடித்ததும் பொன்னியை அழைத்தாள் அர்ச்சனா.

"பொன்னி, டேபிளை க்ளீன் பண்ணிடு. நீ சாப்பிடு. நாலு மணிக்கு டீ போடணும். மைசூர் போண்டா பண்ணலாம்னு இருக்கேன். அதுக்கு மாவு அரைச்சுடு. உருளைக்கிழங்கு வேக வச்சுடு. நான் வந்து பண்ணிடறேன்."

"சரிக்கா."

தொடர்ந்து பெய்யும் மழை போல் பேச்சு மழை பொழிந்துக் கொண்டிருந்தான் அண்ணாதுரை. அவனுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதும், அவன் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பதும் அர்ச்சனாவின் மனதை பஞ்சு போல் லேசாக்கிக் கொண்டிருந்தது. அளவற்ற ஆனந்தத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தாள். நான்கு மணியானதும் டீ போட்டுக் கொண்டு வந்தாள் பொன்னி. டீ கப்களை இருவரிடமும் கொடுத்து விட்டுப் போனாள்.

டீ குடித்த அண்ணாதுரை, "அண்ணி, சர்க்கரைப் பத்தலை. கொஞ்சம் சர்க்கரை வேணுமே."

இதோ நான் போய் எடுத்துட்டு வரேன்" எழுந்து சென்ற அர்ச்சனா, தரையில் லேஸாக சிந்தியிருந்த டீயின் மீது கால் வைக்க, கால் இடறிக் கீழே விழப் பார்த்தாள். இதைக் கண்ட அண்ணாதுரை பதறிப் போய் அர்ச்சனா கீழே விழுந்து விடாதபடி தாங்கிப் பிடித்தான்.

திடீரென்று வீட்டிற்கு வந்த தியாகு, அர்ச்சனாவை, அண்ணாதுரை பிடித்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து வெறி கொண்டவனைப் போல் கத்தினான்.

"டேய் அண்ணாதுரை..."

'டே அண்ணா’ என்று செல்லமாக அழைக்கும் தியாகுவா இப்படி 'டேய் அண்ணாதுரை’ என கோபமாகக் கத்துவது என்று நினைத்தபடியே திரும்பிப் பார்த்தான் அண்ணாதுரை.

"நான் வீட்ல இல்லாத நேரமா பார்த்து என் வீட்டுக்கு வந்து என் பொண்டாட்டி கூட இப்பிடி அசிங்கம் பண்ணிக்கிட்டிருக்கியா?" அநாகரீகமான வார்த்தைகளால் ஆத்திரத்துடன் கத்தினான் தியாகு.

அதைக் கேட்ட அண்ணாதுரையின் இதயம் சுக்கு நூறாக சிதறியது. பெண் பிள்ளை போல கதறி அழுதான். அர்ச்சனா, அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றாள்.

"வெளிய போடா..." அண்ணாதுரையைப் பார்த்துக் கத்தினான் தியாகு.

அவமானத்தில் கூனிக் குறுகிப் போன அண்ணாதுரை தளர்ந்த நடையுடன் தியாகுவின் அருகே சென்றான்.

"உன் உயிரான என்னையா தியாகு இப்பிடி பேசற? அண்ணி கால் தடுக்கி கீழே விழப் பார்த்தாங்க. அவங்க விழுந்திடாதபடி தடுக்கறதுக்காகத் தாங்கிப் பிடிச்சேன். இதுதான் நடந்தது..."

"கேட்டனா... உன் கிட்ட விளக்கம் கேட்டனா? இனி நீ என் நண்பன் இல்லை. நீ ஒரு துரோகி..."

"தியாகு...... என்னையா துரோகிங்கற?"

"ஆமாண்டா... நான் இல்லாத நேரம், என் கிட்ட கூட சொல்லாம நீ எதுக்காக இங்கே வரணும்?..."

"டேய்... என்னைக்குடா உன் கிட்ட சொல்லிட்டு உன் வீட்டுக்கு வந்திருக்கேன். நீ இருக்கியா இல்லையான்னு பார்க்காமத்தானடா வருவேன்? அம்மா இருப்பாங்க. அவங்க கிட்ட பேசிட்டு, அவங்க போடற சாப்பாடை சாப்பிட்டுட்டு..... இந்த வீட்ல சகல உரிமையும் எனக்கு குடுத்ததே நீதானேடா?.."

"அதே நான்தான் இப்ப சொல்றேன். நீ இனிமேல இங்கே வராதே. என் முகத்துல கூட முழிக்காதே."

"தியாகு....."

"கெட் அவுட்......"

தலை குனிந்தபடி வெளியேறினான் அண்ணாதுரை.

பலி ஆடு போல நடுங்கியபடி நின்றிருந்த அர்ச்சனாவின் அருகே சென்றான் தியாகு.

"என்னடி நாடகம் இது? உன் மேல ஒருத்தன் கையை வைக்கற வரைக்கும் சும்மா இருக்கியே? வெட்கமா இல்லை?....."

"தரையில சிந்தின டீயை பொன்னி துடைக்காம விட்டுட்டா. அதுல கால் வச்சதுனால வழுக்கி விழப் பார்த்தேன்...."

"வாழ்க்கையில வழுக்கி விழுந்துடாத....."

"ஹய்யோ....." காதுகளைப் பொத்திக் கொண்டாள் அர்ச்சனா.

அன்பே உருவான அண்ணாதுரை அவமானப்பட்டு, கண்ணீருடன் வெளியேறிய சோகம் போதாதென்று, தியாகுவின் கேவலமான வார்த்தைகளும் சேர்ந்து அவளை வதைத்தது.

தியாகுவின் மொபைல் ஒலித்தது. எடுத்துப் பேசினான்.

"ஹலோ... அனுஷ் ஸார்...?" தியாகுவின் ஆடிட்டர் அனுஷ் பேசினார்.

"ஆமா தியாகு. புது ப்ராஜக்ட் சம்பந்தமான பேப்பர்கள்ல நீங்க கையெழுத்துப் போடணும். வர்றீங்களா? இன்னிக்கே, இப்பவே முடிச்சாகணும். லேட்டாயிடுச்சுன்னா.... மறுபடியும் இந்த ப்ரொஸிஜரை ஆரம்பத்துல இருந்து புதுசா துவங்கணும். எல்லா பேப்பர்ஸையும் மறுபடியும் ரெடி பண்ணணும். நான் நாளைக்கு மும்பை போறேன். திரும்பி வர பத்து நாளாயிடும். உடனே வந்துட்டீங்கன்னா நல்லா இருக்கும்." ஆடிட்டர் அனுஷ் பேசினார்.

"இதோ உடனே கிளம்பி வந்துடறேன் ஸார்."