Lekha Books

புடவை இருந்த கவரை சுகந்தியின் கையில் கொடுத்தாள். பூவை அவளது தலையில் சூடி விட்டாள்.

"எதுக்கு அர்ச்சு இதெல்லாம்..." சிணுங்கியபடி வாங்கிக் கொண்ட சுகந்தியின் கன்னத்தில் செல்லமாகக் கிள்ளி, அவளை வாசல் வரை வந்து வழி அனுப்பினாள். கண்கள் கலங்க, கையை ஆட்டி விடை கொடுத்தாள் அர்ச்சனா.

24

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. அர்ச்சனாவிற்கு வெளியே எங்கேயாவது போக வேண்டும் போலிருந்தது. சிட்டுக்குருவி போல சிறகடித்துப் பறந்துக் கொண்டிருந்த அவளால் வீடு எனும் கூட்டுக்குள்ளேயே கட்டுப்பட்டு அடைந்து கிடக்க முடியவில்லை. ஹோட்டலுக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த தியாகுவிடம் சென்றாள்.

"எனக்கு வெளியில போகணும். கூட்டிக்கிட்டுப் போறீங்களா?"

"எங்கே போகணும்?"

"எங்கேயாச்சும் ஷாப்பிங் காம்ப்ளக்ஸ் போணும். சிட்டி சென்டர் அல்லது ஸ்பென்சர்ஸ்.. இப்பிடி எங்கயாவது போணும்ங்க."

"எதுக்கு?"

"ஷாப்பிங் காம்ப்ளெக்ஸ்க்கு எதுக்குப் போவாங்க? வேண்டியதை வாங்கத்தான்..."

"உனக்கு என்ன வேணும்னு சொல்லு. நான் வாங்கிட்டு வந்து தரேன்..."

"வீட்டுக்குள்ளயே அடைஞ்சுக் கிடக்கறது போர் அடிக்குதுங்க. எனக்கு வெளியில போயே ஆகணும். ப்ளீஸ்..."

"நீ எங்கயும் போக வேணாம். லிஸ்ட் எழுதிக் குடு. நானே வாங்கிட்டு வரேன்..."

"என்னோட பெர்ஸனல் உபயோகத்திற்கான பொருளெல்லாம் நான் பார்த்து செலக்ட் பண்ணி வாங்கணும்ங்க..."

"அப்பிடியென்ன பெரிய பெர்சனல்...? நான் எதை வாங்கிட்டு வர்றேனோ, அதை யூஸ் பண்ணா போதும்."

முகத்தில் அடித்தாற் போல தியாகு பேசியதைக் கேட்டு கோபம் அடைந்தாள் அர்ச்சனா. கூடவே அழுகையும் வந்தது. அடக்கிக் கொண்டாள்.

"நீங்க எதுவும் வாங்க வேண்டாம்." கூறிவிட்டு மாடிப்படிகளில் ஏறினாள். தியாகு காரில் ஏறி கிளம்பினான்.

மாடிக்கு சென்ற அர்ச்சனா, படுக்கையறை கட்டில் மீது போடப்பட்டிருந்த மெத்தை மீது 'தொப்’பென்று விழுந்தாள். குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள். தலையணையை தாய் மடியாகவும், தந்தையின் தோளாகவும் நினைத்துக் கொண்டு முகம் புதைத்து அழுதாள்.

'சுதந்திரப் பறவையாக வளர்ந்தேனே.... இப்பிடி எந்த உரிமையும் இல்லாம ஒவ்வொரு சின்ன விஷயத்துக்கும் அனுமதி கேட்டு... அது மறுக்கப்பட்டு... கொத்தடிமை மாதிரியான இந்த வாழ்க்கையும் ஒரு வாழ்க்கையா? பண வசதி இல்லாதவங்க கூட ஜோடி ஜோடியா உல்லாசமா, உற்சாகமா ஊர் சுத்தறாங்க. எல்லாம் இருந்தும் மனசு இல்லாதவரான என் புருஷன்?! புன்னகைக்க கூட முடியாத இயல்பு உள்ள ஒரு மனுஷன் என் புருஷன்?! அழகான மனைவி வேண்டும்; ஆனா அவளை அடுத்தவன் ரசித்து விடுவான் என்று கீழ்த்தரமான எண்ணத்தில் அடைத்து வைக்கும் மனுஷன் என் புருஷன்?! சமைச்சுப் போடவும், சந்தோஷப்படுத்தவும் மட்டுமே மனைவி என்று நினைக்கும் மனிதாபிமானம் இல்லாத மனுஷன் என் புருஷன்?! ஏமாந்துட்டோமே அப்பா...’ மேலும் கதறி அழுதாள்.

'கணவனோடு கை கோர்த்தபடி, கடல் அலையில் கால்கள் நனைய நடக்க வேண்டும்; பெரிய அலை வந்து மோதும் பொழுது, அவன் தன்னைப் பாதுகாப்பாய் இழுத்து அணைக்க வேண்டும்; கால்கள், மணலில் புதைய புதைய கணவனின் தோளோடு தோள் உரசியபடி நடக்க வேண்டும், ராஜேஷ்குமார் எழுதும் க்ரைம் நாவலைப் படித்து அதன் முடிவைப் படிக்காமல் விட்டு, அவர் எழுதி இருக்கும் முடிவு என்னவாக இருக்கும் என்று விளையாட்டாய் விவாதித்து, பின்னர் அவரது சஸ்பென்ஸ் என்னவென்று படித்துப் பார்த்து இருவர் சொன்னதுமே தப்பு என்று கண்டு, வாய்விட்டு சிரித்து மகிழ வேண்டும், அனுராதா ரமணனின் கதைகளில் வரும் கதாப்பாத்திரங்கள் போன்றவர்கள், நமக்குத் தெரிந்த குடும்பங்களில் வாழும் கதாபாத்திரங்கள் என்பது பற்றிப் பேச வேண்டும், மதனின் கார்ட்டூன் வரையும் அற்புதத் திறமை பற்றி பேச வேண்டும், மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன் அவர்களின் இசை அமைப்பில் உருவான தேன்மழை போன்ற பாடல்களை கணவனோடு சேர்ந்து கேட்டு ரசிக்க வேண்டும். இக்கால நவீன இளைய தலைமுறையினரின் ரசனைக்கேற்ப இசை அமைக்கும் இளம் இசையமைப்பாளர் யுவன் சங்கர் ராஜாவின் திறமை பற்றி பேச வேண்டும். தரமான ஆங்கிலப்படங்களை கணவருடன் சேர்ந்து, பார்த்து ரசிக்க வேண்டும், அவரது உடையைத் தான் அணிந்து குறும்பு செய்ய வேண்டும்... அப்பாவைப் பற்றிய நினைவு வந்து வாட்டும் பொழுதெல்லாம் அந்தப் பிரிவின் பரிதவிப்பை அவரிடம் பகிர்ந்து கொண்டு, அவர் தரும் பரிவை அனுபவிக்க வேண்டும், அவருடைய உடைகளைத் தன் எண்ணத்திற்கேற்ற ஃபேஷனில் உடுத்தும்படி செல்லமாய் கெஞ்ச வேண்டும், ஷேவ் செய்யும் க்ரீமிற்கு பதிலாக பற்பசை ட்யூபை வைத்து ஏமாற்ற வேண்டும். இப்படி எத்தனை வண்ணக்கனவுகள் என் உள்ளத்தில்?’ அத்தனையும் நொறுங்கிப் போச்சே? கனவுகளுக்கு வழி திறக்கும் கதவுகளே இல்லாத வாழ்க்கையாகிப் போச்சே என் வாழ்க்கை? கடவுளே... சாப்பிடுவது, மிருகம் போல தன் இச்சையைத் தீர்த்துக் கொள்வது... தூங்குவது... மறுநாள் எழுந்து கிளம்பி ஹோட்டலுக்குப் போவது இப்படி ஒரு வறண்ட அட்டவணை கொண்டவருடன் எத்தனை காலம் சலிப்பின்றி வாழ முடியும்? ஒண்ணுமே புரியலையே... அப்பாவின் உடல்நிலை காரணமாக எதுவுமே பேச முடியாம கனவு கண்ட ஊமையாய் நான் வாயடைத்துக் கிடக்கிறேனே...’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சும் வலித்தது.      

திருமணமானபின் தனக்கு நேர்ந்த ஒவ்வொரு அனுபவத்தையும் நினைத்து நினைத்து அழுதாள் அர்ச்சனா. அவளது கண்கள் சிவந்தன. முகம் வீங்கியது. துக்க நினைவுகளின் தேக்கத்தில் தன்னை அறியாமலே தூக்கத்திலாழ்ந்தாள். நெஞ்சம் வெடிக்க, விம்மி அழுததால், ஏற்பட்ட சோர்வினால் திடீர் தூக்கம்! வழக்கமாக அந்த நேரத்தில் அவள் படுப்பதும் இல்லை. தூங்குவதும் இல்லை. அழுகை தந்த களைப்பு அளித்த தூக்கம்.

திடீரென 'திக்’ என்று விழித்துக் கொண்ட அர்ச்சனா, சுவர்க்கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள். 'ஆ.. மணி பதிணொன்னா... ஒரு மணிக்கு சாப்பாடு எடுக்கும் ஆள் வந்துடுவானே’ பரபரப்பானாள். முகத்தைக் கழுவினாள். கழுவும் பொழுது கண்ணாடியில் தன் முகத்தைப் பார்த்தாள். கண்ணில் போட்டிருந்த ஐ லைனர் அழிந்திருந்தது. சிவந்து வீங்கியிருந்த கண்கள், அவள் அழுததைக் காட்டிக் கொடுத்தன. முகத்தை நன்றாகத் துடைத்துவிட்டு லேசாக பவுடர் போட்டாள். ஐ லைனர் வரைந்து, நெற்றியில் ஸ்டிக்கர் பொட்டை ஒட்டிக் கொண்டு கீழே இறங்கினாள்.

சமையலறையில் பொன்னி தயாராக காய்கறி மற்றும் வெங்காயம், பூண்டு முதலியவற்றை உரித்து, நறுக்கி வைத்திருந்தாள். புடவை முந்தானையை அள்ளி இடுப்பில் செருகினாள். மடமடவென்று சமையலை முடித்தாள்.