Lekha Books

"ஏன் ஒரேயடியா மறுக்கறீங்க? நீங்களும் வாங்க. போயிட்டு வந்துடலாம்."

"நான்தான் சொன்னேனே.. எனக்கு ரொம்ப வேலை இருக்குன்னு.. ஒரு தடவை சொன்னா புரியாதா?"

"புரியாம பேசறது நீங்கதான். எனக்கு எங்கப்பாவைப் பார்க்கணும் போல இருக்கு. என்னை மட்டுமாவது அனுப்புங்களேன்..."

"திரும்ப திரும்ப ஒரே விஷயத்தை மாத்தி மாத்தி கேட்காத. நான் ஒரு விஷயத்துல முடிவு எடுத்தா எடுத்ததுதான்." ஆணித்தரமாக தியாகு கூறியதும் அழுகை வெடித்தது அர்ச்சனாவிற்கு. மிகுந்த சிரமப்பட்டு அழுகையை அடக்கிக் கொண்ட போதும் அவளது கண்களில் கண்ணீர்த் துளிகள் குளம் கட்டியது.

அவளது உணர்வுகளைப் புரிந்துக் கொள்ளாத தியாகு, மாடியறைக்கு சென்றான்.

அர்ச்சனா, தன் மொபைலில் கனகசபையை அழைத்தாள்.

"அப்பா, நாங்க திருவிழாவுக்கு வரலப்பா. நுங்கம்பாக்கத்துல இன்னொரு ஹோட்டல் ஆரம்பிக்கறாராம். அதனால நிறைய வேலை இருக்காம். வீட்ல அத்தை இல்லாததுனால என்னாலயும் வர முடியலப்பா..." சமாளித்துப் பேசினாள்.

"சரிம்மா. அதனாலென்ன... புதுசா ஹோட்டல் ஆரம்பிக்கறது நல்ல விஷயம்தானே? அது பாட்டுக்கு அது நடக்கட்டும். திருவிழாவுல நடக்கப் போற விசேஷ பூஜையில அதுக்கும் சேர்த்து வேண்டிக்கறேன்..."

"சரிப்பா. ஆனா... எனக்கு அங்க வர முடியலையேன்னு கஷ்டமா இருக்குப்பா..."

"இதில என்னம்மா கஷ்டம்? மாப்பிள்ளைக்கு வேலை இருக்கும்போது எப்பிடிம்மா வர முடியும்? அவரோட வேலையெல்லாம் முடிஞ்சப்புறம் சாவகாசமா ரெண்டு பேரும் வந்துட்டுப் போங்க. உங்க அத்தையும் ஊர்ல இல்ல.  உன்னை நம்பித்தானே விட்டுட்டுப் போயிருக்காங்க... பொறுப்பா இருந்துக்கம்மா..."

'பொறுப்பா இருக்கறதை விட பொறுமையா இருக்கேன்ப்பா. அது கூட உங்களுக்காக. என் கணவரோட ஆணாதிக்க நடவடிக்கையில அடிமை போல நான் இங்க வாழறது உங்களுக்குத் தெரியாதேப்பா. தெரியவும் கூடாதுன்னுதானே நானே எல்லா வேதனையையும் எனக்குள்ளயே புதைச்சு வச்சுருக்கேன்’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

"என்னம்மா எதுவுமே பேச மாட்டேங்கற?"

"அ... அ.. அது... ஒண்ணுமில்லப்பா.... அத்தை வந்தப்புறம் நான் அங்க வரேன்ப்பா."

"சரிம்மா. இங்கே திருவிழா வேலையெல்லாம் ரொம்ப ஜரூரா போயிட்டிருக்கு. எனக்கும் வேலை சரியா இருக்கு."

"மாத்திரையெல்லாம் கரெக்டா சாப்பிடுங்கப்பா. உடம்பை பார்த்துக்கோங்க."

"சரிம்மா. வச்சுடட்டுமா."

"சரிப்பா."

மொபைல் மௌனித்ததும், அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் பேசியது. தொடர்ந்து பேசியது. அது கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் தெரியாமல் கண்ணீர் உகுத்தாள்.

26

நாட்கள் நகர்ந்தன. பூவுக்குள் பூகம்பமாய் தனக்குள்ளேயே தன் துன்பங்களைப் புதைத்து வைத்துக் கொண்டு அர்ச்சனாவின் வாழ்க்கை சென்று கொண்டிருக்க, வெளியே புயல் உருவானது. அந்தப் புயல் ப்ரவீனின் உருவத்தில் வந்தது.

திடீரென சொல்லாமல் கொள்ளாமல் பரிசுப் பொருட்களுடன் உற்சாகமாய் சிரித்தபடி வீட்டிற்குள் வந்தான் ப்ரவீன். காலம், அவனது கோலத்தை மாற்றியிருந்தது.

சற்று கருமையான நிறம் கொண்ட அவன், லேசான வெளிர் நிறத்துக்கு மாறி இருந்தான். ஒல்லியாக இருந்த அவனது தேகம் எடை கூடியிருந்தது. ஹேர் ஸ்டைலையும் மாற்றி இருந்தான்.

"ஹாய் அர்ச்... உன் கல்யாணத்துக்கு என்னால வர முடியாமப் போச்சு. அட, இவர்தானே மாப்பிள்ளை? ஹலோ மாப்பிள்ளை ஸார்... கங்க்ராஜுலேஷன்ஸ்! எப்பிடி இருக்கீங்க? கல்யாணத்துக்கு முன்னால உங்க ஃபோட்டோவைப் பார்த்திருக்கேன். ஸ்போர்ட்ஸ் வீரர் மாதிரி கட்டுமஸ்தா சூப்பரா இருக்கீங்க. உங்க கல்யாணத்தப்ப எங்கம்மாவுக்கு உடம்பு சீரியஸாயிடுச்சு. அதனால வர முடியாமப் போச்சு. இந்தாங்க... இது உங்களுக்கு என்னோட ஸ்பெஷல் கிஃப்ட்." வைரக்கற்கள் பதித்த அழகிய தங்க மோதிரம் அடங்கிய சிறு பெட்டியை தியாகுவிடம் கொடுத்தான் பிரவீன்.

அர்ச்சனாவிடம் திரும்பினான். "அர்ச்.... இதெல்லாம் உனக்கு. ஏராளமான பரிசுப் பொருட்களை அவளிடம் கொடுத்து விட்டு சோபாவில் உட்கார்ந்தான்.

"என்ன அர்ச், திடீர்னு என்னைப் பார்த்ததுல உனக்கு பேச்சு கூட வரமாட்டேங்குதா? உன் ஹஸ்பண்ட் கிட்ட என்னை அறிமுகப்படுத்தி வை..."

"ஸாரி ப்ரவீன்... என்றவள், தியாகுவிடம் திரும்பினாள்.

"இவன் ப்ரவீன். எங்க அண்ணனோட ஃப்ரெண்டு."

"ஓ... அந்த ப்ரவீனா?" 'அந்த’ என்ற சொல்லுக்கு அதிகமான அழுத்தம் கொடுத்து உச்சரித்து நக்கலாகப் பேசினான் தியாகு. பின் தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டு, "ஹலோ" என்றான் ப்ரவீனைப் பார்த்து.

"என்ன மாப்பிள்ளை ஸார்... உங்க ஹோட்டல் பிஸினஸெல்லாம் எப்பிடி இருக்கு? நம்ம அர்ச்சனாவுக்கு நல்ல நிர்வாகத் திறமை இருக்குமே. அவளும் சேர்ந்து ஹோட்டல் மேனேஜ்மென்ட்டைப் பார்த்துக்கறாளா?"

'நம்ம அர்ச்சனா’ என்ற வார்த்தை தியாகுவிற்குள் எழுப்பிய கோபக் கனலை மூடி மறைக்க சிரமப்பட்டான் தியாகு. அதற்கு அடுத்தபடியாக ப்ரவீன் கூறிய அர்ச்சனாவின் நிர்வாகத் திறமை பற்றிய விஷயம் அதை விட அதிகமாக கடுப்பேற்றியது.

முகத்தில் எந்தவித பிரதிபலிப்பையும் வெளிக்காட்டாமல் இருந்து கொள்வதற்கு பிரயத்தனப்பட்டபடி தவித்தான் தியாகு.

இதை முற்றிலும் அறிந்து கொள்ளாத ப்ரவீன், சகஜமாக அர்ச்சனாவிடம் பேச்சைத் தொடர்ந்தான்.

"என்ன அர்ச்... கல்யாணத்துக்கப்புறம் அட்லீஸ்ட், பூசி மெழுகினாப்லயாவது எடை கூடியிருப்பன்னு பார்த்தா ஏற்கெனவே இருந்ததை விட இளைச்சுப் போயிருக்கியே? உடம்புல வெயிட் ஏறிடக் கூடாதுன்னு ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்டா இருக்கியாக்கும்?"

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல ப்ரவீன். உட்கார். எதுக்கு இவ்வளவு கிஃப்ட் வாங்கிட்டு வந்திருக்க? ரொம்ப அதிகமா செலவு பண்ணியிருக்க? அது சரி, உங்க அம்மா நார்மலா ஆயிட்டாங்களா?"

"அம்மா நார்மலுக்கு வந்தாச்சு. பழைய மாதிரி சுறுசுறுப்பா இருக்காங்க. உன்னைப் பத்தி கேட்டுக்கிட்டே இருக்காங்க. எனக்கு பெங்களூர்ல வேலை கிடைச்சதும் நான் போயிட்டேன்னு அம்மாவுக்குக் கொஞ்சம் வருத்தம். அம்மா, அப்பா, தங்கச்சி மூணு பேரையும் எங்க ஊர்ல, எங்க பூர்வீக வீட்ல கொண்டு போய் குடி வச்சுட்டேன்.”

"பெங்களூர்ல நீ வேலை பார்க்கற கம்பெனி எப்படி?"

"அதை ஏன் கேக்கற? பெரிய மல்ட்டி நேஷனல் கம்பெனி. ஸ்டார்ட்டிங் சம்பளமே நாற்பதாயிரம். என்னோட திறமையைப் பார்த்து இன்னும் ஜாஸ்தி பண்ணி ப்ரமோஷன் பண்றதா சொல்லி இருக்காங்க. இது எல்லாமே உன்னாலதானே?"

அவன் வெகுளித்தனமாகப் பேசுவதைப் புரிந்து கொண்ட அர்ச்சனா, தவியாய்த் தவித்தாள். பேச்சை வேறு திசைக்கு மாற்றினாள்.

"ப்ரவீன்... அப்பா, ஃபோன் பண்ணும் போதெல்லாம் உன்னைப் பத்திப் பேசுவாரு. எங்க ஊர்ல திருவிழா. அதுக்காக அப்பா கூப்பிட்டாரு. இவருக்கு ரொம்ப வேலை இருக்கறதுனால நாங்க போகல..."