Lekha Books

தியாகு வேணும்னா 'நட்பு’ங்கற வலிமையான அன்பை துச்சமா நினைச்சுத் தூக்கி எறியலாம். ஆனா நாம? மனசுக்குள்ள ஆழமா வேர் விட்டு வளர்ந்துட்ட நட்பை யாருக்காகவும் எதுக்காகவும் விட்டுக் கொடுக்க முடியாது. அப்படிப்பட்ட நட்பையே தன் புருஷனுக்காக விட்டுக் கொடுக்கவும் தயாரா இருக்கற அர்ச்சனாவைப் போல மனைவி கிடைக்க அந்தத் தியாகு எந்த ஜென்மத்துல புண்ணியம் பண்ணினானோ? அவனைப் போல ஒரு கயவனை கணவனா அடையறதுக்கு அர்ச்சனா எந்த ஜென்மத்துல பாவம் பண்ணினாளோ...?"

"நீ என்ன பெரிய ஸ்வாமிஜி மாதிரி பாவ, புண்ணியத்தைப் பத்தி பேசிக்கிட்டிருக்க? தியாகு விஷயமா என்ன செய்யப் போறேன்னு சொல்லேன்..."

"சொல்லிட்டு செய்ய ஆரம்பிக்கறதை விட, செஞ்சு முடிச்சுட்டு வந்து சொல்றது நல்லதுன்னு நினைக்கறேன்."

"உனக்கே இது கொஞ்சம் ஓவரா இல்ல ப்ரவீன்?" வாசு, சிரித்துக் கொண்டே கேட்டான்.

"சரி, வாயை மூடிக்கறேன். சுகந்தி... நீ என்ன சொல்ற?"

"நான் நினைச்சேன். நீங்க சொல்லிட்டீங்க..." சுகந்தியும் சிரித்தாள்.

"நான் பேச நினைப்பதெல்லாம் நீ பேச வேண்டும்’னு நான் பாட வேண்டியதில்லையோ..." வாசு கூறினான்.

"அடடா... இப்ப இது உங்களுக்கு ரொம்பவே ஓவரா இல்ல வாசு ஸார்?"

மூவரும் சிரித்தனர்.

சூழ்நிலை அளித்த அந்த இறுக்கமான மன நிலையிலும், நட்பின் பரிமாணம், அந்த மன இறுக்கத்தை மாற்றியது. உதடுகளில் சிரிப்பை வரவழைத்தது. நட்பின் மகிமை இதுதான்.

"அப்பப்ப உங்களோட உதவியும் தேவைப்படும்..." ப்ரவீன் கெஞ்சினான்.

"அதெல்லாம் செய்வோம். நம்ம அர்ச்சனாவுக்கு செய்யாம வேற யாருக்கு செய்யப் போறோம். ஒரே ஒரு விஷயம் என்னன்னா... எங்க மாமனாரோட ஸஷ்டியப்த பூர்த்தி விழாவுக்குரிய வேலை நிறைய இருக்கு. அந்த வேலையா அங்க... இங்கன்னு திரிஞ்சுக்கிட்டிருப்போம்.."

"ஓ.கே. நான் பார்த்துக்கறேன். நீங்க உங்க வேலைகளை கவனிங்க. அவசியம்னு தேவைப்பட்டா மட்டும் உங்களைக் கூப்பிடறேன். இப்ப நான் கிளம்பறேன்."

28

ப்ரவீன் நேராக ஒரு சலூனுக்குச் சென்றான். பெங்களூரில் நவீன ஸ்டைலில் வெட்டியிருந்த தலைமுடியை வேறு விதமாக வெட்டச் சொன்னான். மிகக் குறைந்த அளவு முடியை மட்டும் வைத்து மீதியை வெட்டி எறியச் சொன்னான். மீசையை மழிக்கச் சொன்னான். கண்ணியமான உடைகளை பெட்டிக்குள் வைத்து பூட்டினான். சினிமா ஸ்டண்ட் ஆர்ட்டிஸ்ட்கள் அணிவது போன்ற வண்ணங்களில் டி-ஷர்ட்களை பாண்டி பஜாரில் வாங்கி அணிந்து கொண்டான். ஒற்றைக் காதில் வளையம் மாட்டிக் கொண்டு கழுத்தில் தடிமனான ஸ்டீல் செயின், கையில் மண்டை ஓடு டாலர் பொருத்திய கைவளையம் இவற்றை அணிந்து, அடையாளமே கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு உருமாறி இருந்தான். விலை குறைந்த செல்போன் ஒன்றை வாங்கினான். கழுத்தில் அணியும் போன் பெல்ட் ஒன்றையும் வாங்கி அதில் மொபைல் போனை பொருத்தி தொங்க விட்டுக் கொண்டான்.

ப்ரவீனின் அம்மாவே பார்த்தாலும் கூட அது ப்ரவீன் என்பதை நம்பி இருக்க மாட்டார்கள். அந்த அளவிற்குத் தன் உருவத்தை முற்றிலுமாக மாற்றி அமைத்துக் கொண்டான்.

29

இரவு எட்டு மணி. தியாகுவின் உணவகம். சற்று ஓரமாகப் போடப்பட்டிருந்த மேஜையை தேர்ந்தெடுத்து அந்த மேஜையின் முன் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான் ப்ரவீன்.

"என்ன ஸார் சாப்பிடறீங்க?" பவ்யமாக வந்து கேட்டான் பரிமாறும் பணியாள்.

"ரவா கிச்சடி, காபி" பதில் கூறிய ப்ரவீன், உணவகத்தை சுற்றிலும் ஒரு நோட்டம் விட்டான்.

'ம்.. பெரிய ஹோட்டலாத்தான் இருக்கு. நினைத்தவன், கல்லாவில் உட்கார்ந்திருந்த தியாகுவைப் பார்த்தான்.

"பார்த்தா 'இந்தப் பூனையும் பால் குடிக்குமா’ங்கற மாதிரி ஒரு பாவனையில இருக்கான். ஆனா, பசிச்சா பாய்ஞ்சு அடிக்கற புலி மாதிரி அர்ச்சனாவை என்னமா படுத்தறான்?’ தியாகுவின் நடவடிக்கைகள் பற்றிய நினைவுகள் தோன்றியது. நினைவுகளுக்கு ஒரு 'ப்ரேக்’ கொடுத்துவிட்டு அங்கே நடப்பதைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தான்.

தியாகுவின் முன் ஒருவர் வந்து நின்றார். வெள்ளை வேஷ்டியும், சந்தனக்கலர் ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்தார். நெற்றியில் விபூதிக் கீற்று வைத்து அதன் நடுவே குங்குமப்பொட்டு வைத்திருந்தார். தலையில் நேர் வகிடு எடுத்து வாரி இருந்தார். மெல்லிய, தங்கநிற ஃப்ரேம் போட்ட மூக்குக் கண்ணாடி அணிந்திருந்தார். என்றாலும் அவரது தோற்றம் கண்ணியத்தை அளிக்கவில்லை. 

அவரிடம் ஏதோ ரகசியமாய் பேசினான் தியாகு.

அவர், சரி என்பதற்கு அடையாளமாக தலையை ஆட்டினார்.

உடனே தியாகு எழுந்து வெளியேறினான். இதைக் கண்ட ப்ரவீன் அவசர அவசரமாக தியாகுவை பின் தொடர்ந்தான்.

30

ஈஸ்ட் கோஸ்ட் ரோடில் உள்ள ஒரு ஆடம்பரமான உணவகத்தின் முன் தன்னுடைய காரை நிறுத்தினான் தியாகு. ஒரு ஆட்டோவில் அவனைப் பின் தொடர்ந்த ப்ரவீனும் ஆட்டோவை அங்கே நிறுத்தச் சொல்லி இறங்கிக் கொண்டான். தியாகு தன்னை பார்த்து விடாதபடி அவனைப் பின் தொடர்ந்தான்.

ஹோட்டலில் தியாகுவிடம் ரகசியமாக பேசிக் கொண்டிருந்த சந்தனக்கலர் சட்டைக்காரர் அங்கே தியாகுவிற்காக காத்திருந்தார். அவரிடம் கற்றையாக பணத்தைக் கொடுத்தான் தியாகு.

தியாகுவின் ஹோட்டலில் தியாகுவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த சந்தனக்கலர் சட்டைக்காரர், பெண்களை வாடகைக்கு அனுப்பும் நபர் என்பதை ப்ரவீன் புரிந்துக் கொண்டான்.

உணவகத்தின் உள்ளே சென்ற தியாகு, ஒரு இளம் பெண் உட்கார்ந்திருந்த மேஜையின் அருகே சென்றான். அங்கிருந்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான். தியாகுவின் நடவடிக்கைகளைத் தீவிரமாக கண்காணித்துக் கொண்டிருந்த ப்ரவீன், அந்தப் பெண்ணை நன்றாக கவனித்தான். 'இவள்... இவள்... ராதிகாவாச்சே... காலேஜ்ல எனக்கு ஜுனியர். ஆடல், பாடல், மேடைப் பேச்சு இவற்றில் மிக்க திறமை கொண்டவள். கல்லூரி முழுவதும் இவள் பிரபலமாச்சே...’ யோசித்துக் கொண்டே கண்காணித்தான்.

தியாகுவைக் கண்டதும் அவளது முகம் மலர்ந்தது. தியாகு அவளுடன் சிரித்துச் சிரித்துப் பேசினான். பேசும்பொழுது ராதிகாவின் கன்னத்தில் செல்லமாகத் தட்டுவதும், கிள்ளுவதுமாக இருந்தான் தியாகு. வகை வகையான அசைவ உணவு வகைகளையும், ஐஸ்க்ரீமையும் சாப்பிட்டு முடித்தனர். பில் கொண்டு வந்த பணியாளிடம் அலட்சியமாக பணத்தை வீசி எறிந்தான் தியாகு. ராதிகா எழுந்தாள். தியாகுவும், ராதிகாவும் ஒருவர் கைகளை ஒருவர் கோர்த்தபடி வெளியே நடந்தனர். ப்ரவீனும் எழுந்து அவர்கள் பின்னாடியே சென்றான்.

வெளியே வந்த அவர்கள் இருவரும் அந்த உணவகத்திலிருந்து பத்து கட்டிடங்கள் தள்ளி இருந்த பெரிய பங்களாவிற்குச் சென்றனர்.