Lekha Books

34

தான் சொன்னதையெல்லாம் கேட்டு, எதிர்த்து எதிர்வாதம் செய்யாமல் இருந்த தியாகுவின் வித்தியாசமான நடவடிக்கையைப் பார்த்து மிகவும் ஆச்சர்யப்பட்டாள் அர்ச்சனா. அளவில்லாத ஆனந்தமும் அடைந்தாள்.

சுகந்தி வீட்டிற்கு வந்ததையும், அவளது மாமனார்- மாமியாரின் ஸஷ்டியப்த பூர்த்தி விழாவிற்கு வந்ததைப் பற்றியும் கூறினாள்.

"நாமளும் அந்த விழாவுக்கு கண்டிப்பா போகணும்ங்க..."

"என்னிக்கு?"

"இருபத்தி எட்டாம் தேதிங்க."

"இருபத்தி எட்டாந்தேதியா? அன்னிக்கு எனக்கு அஸோஸியேஷன் மீட்டிங் இருக்கு..."

'ம்... இப்பிடித்தான். ஏதாவது ஒரு சாக்கு சொல்லி போக வேண்டாம்பார். எவ்வளவு ஆசையா சுகந்தி கூப்பிட்டிருந்தா...’ ஏமாற்றத்துடன் அர்ச்சனா யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுதே, தியாகு அடுத்து கூறியதைக் கேட்டு மகிழ்ச்சி கொண்டாள்.

"என்னால வர முடியலைன்னா என்ன? நீ போயிட்டு வாயேன். ட்ராவல்ஸ்ல கார் சொல்லிடறேன். நீ போயிட்டு வா. வெள்ளியில நல்ல கிஃப்ட் வாங்கிட்டுப் போ....."

"சரிங்க. தாங்க்ஸ்" தன்னை மட்டும் போய் வரும்படி அனுப்புவான் என்று எதிர்பார்க்காததில் மேலும் வியப்பிற்கும் சந்தோஷத்திற்கும் உள்ளானாள் அர்ச்சனா.

“உன்னோட க்ரெடிட் கார்ட் அடிச்சு வாங்கிடு."

"சரிங்க."

'யப்பாடா..... நான் பேசியதுல கொஞ்சம் மனசு மாறி இருக்கார் போலிருக்கே?! இதே மாதிரி படிப்படியா இன்னும் முழுசா மாறிட்டார்ன்னா எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்?! இவர் திருந்திட்டார்ன்னா நான் எதுக்குமே வருத்தப்பட வேண்டியதில்ல. கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவரோட நெஞ்சத்துல இடம் பிடிச்சுடணும். நான் பொறுமையா இருக்கறதுக்குப் பலனில்லாமப் போகலை.” அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சும் வலிக்கவில்லை. வலுவான நம்பிக்கையை உருவாக்கியது,அன்றைய இரவு.

"நான் ஒரு முக்கியமான வேலையா வெளில போறேன். காலைலதான் வருவேன்..." தியாகு கூறியதும் அர்ச்சனாவின் இதயத்தில் கேள்விகள் எழுந்தன.

“அப்பிடி என்ன வேலை ராத்திரி முழுக்க? எங்கே போறீங்க?” இப்படி கேட்க நினைத்தவள், தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள். 'இப்பத்தான் கொஞ்சம் மாறிக்கிட்டிருக்கார். இப்ப போய் அநாவசியமா கேள்விகள் கேட்டு எரிச்சலூட்ட வேண்டாம்” என்று தீர்மானித்தாள்.

தியாகு கிளம்பிப் போனதும், பொன்னி இரண்டு நாட்கள் அவளது அக்காவிற்கு திருமணம் என்று லீவு போட்டு விட்டுப் போனபடியால் சமையலறையில் வேலைகளை முடித்தாள். படுத்து தூங்கலாம் என்று மாடி அறைக்கு வந்தாள். உடை மாற்றிக் கொண்டபின் வந்து படுத்தான். முதல் முறையாக தியாகுவின் பேச்சு நல்லவிதமாக இருந்ததை நினைத்துப் பார்த்தாள். அந்த நினைவு அளித்த நிம்மதியில் விரைவில் தூங்கிவிட்டாள்.

"அர்ச்சனா... எழுந்திரு... என்ன அதுக்குள்ள தூங்கிட்ட?" தியாகுவின் குரல் கேட்டு திடுக்கிட்டு வழித்தாள். 'அர்ச்சனா’ன்னு கூப்பிட்டது இவரா?!!’ வியந்தாள்.

"வெளில போகப் போறேன், காலைலதான் வருவேன்னீங்க?!.....?"

"கிளம்பிப் போனேன். கொஞ்ச தூரம் போனதுமே வெளில போறதுக்கே மனசு இல்லாம வீட்டுக்கே வந்துட்டேன். என்கிட்டதான் இன்னொரு சாவி இருக்குல்ல. அம்மாவும், அப்பாவும் டூர் போகும்போது சாவியை எடுத்து காரோட சாவி கூட மாட்டி வச்சுட்டேன். அது சரி, மணி எட்டரைதான் ஆகுது. அதுக்குள்ள என்ன தூக்கம்? எழுந்திரு."

அர்ச்சனா எழுந்தாள்.

"வா.. நாம கீழே போகலாம். வெளியே சாப்பிட்டுக்கறேன்னு சொன்னேன்ல? இப்ப நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து 'ஸம்பாரா’ ஹோட்டல் போய் சிக்கன், மட்டன், பிரியாணி எல்லாம் சாப்பிடலாம். அஞ்சு நிமிஷத்துல வேற சேலை கட்டிக்கிட்டு கிளம்பு. நல்லா அழகா டிரஸ் பண்ணிக்கிட்டு வரணும்..."

"இதோ சீக்கிரமா ரெடியாயிடறேங்க."

துள்ளல் நடை போட்டு டிரஸ்ஸிங் ரூம் சென்று ஆலிவ் பச்சை நிற கிரேப் சேலையில் அழகிய வேலைப்பாடு செய்த புடவையும், அதற்கு பொருத்தமான ஜாக்கெட்டும் அணிந்து கொண்டு வந்தாள்.

"வாவ்... எவ்ளவு அழகா இருக்க தெரியுமா? சரி, வா நாம 'ஸம்பாரா’ ஹோட்டல் போய் சாப்பிட்டுட்டு கொஞ்ச நேரம் பீச்ல காத்து வாங்கிட்டு வரலாம்..."

மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் கிளம்பினாள் அர்ச்சனா. 'ஸம்பாரா’வில் அர்ச்சனாவிற்குப் பிடித்த சிக்கன், மட்டன் வகைகளை வாங்கிக் கொடுத்து சாப்பிட வைத்தான். அதன் பிறகு 'பீச்’சிற்கு அழைத்துச் சென்றான். கடற்கரையோரம் இருவரும் நடந்தனர். நடக்கும் பொழுது அர்ச்சனாவின் கைவிரல்களை தன் விரல்களுடன் சேர்த்துக் கொண்டான். முதல் முதலாய் அவன் தொட்டது போல் தேகம் சிலிர்த்தது அர்ச்சனாவிற்கு. கடலில் மீன் பிடிக்கும் சின்ன சின்ன படகுகள் மிதந்ததைப் பார்த்து ரசித்த அர்ச்சனாவின் மனதும் மகிழ்ச்சியில் மிதந்தது.

“இவ்வளவு சீக்கிரம் இந்த அளவுக்கு மாறுவார்ன்னு எதிர்பார்க்கவே இல்லையே... அதைப் பத்தி இவர்கிட்ட பேசலாமா? ம்கூம்... நான் பாட்டுக்கு எதையாவது பேசப்போக ஏடாகூடமா ஏதாவது ஆகிடக் கூடாது... “ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் எச்சரித்தது.

"என்ன அர்ச்சனா... சின்னக் குழந்தைங்கதான் பீச்சுக்கு வந்தா இவ்வளவு சந்தோஷப்படுவாங்க... வந்ததுல இருந்து நானும் பார்க்கறேன்.... ஒரே குஷியா இருக்க?!..."

"கடற்கரையோரம் இப்பிடி நடக்கறது எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்ங்க. காலேஜ்ல படிக்கும்போது என்னோட ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாரும் சேர்ந்து இங்க வந்து, கடல்ல காலை நனைச்சு... ஒரே ஜாலிதான். இந்தக் கடல் அலையைப் பாருங்க. போயிட்டு போயிட்டுத் திரும்பத் திரும்ப வந்து கரையில அது மோதற அழகு! ஒரே டிரஸ்ஸைப் போட்டா 'போர்’ அடிக்குதுங்கறோம். ஒரே சாப்பாட்டை தினமும் சாப்பிட்டா 'போர்’ அடிக்குதுங்கறோம். ஒரே இடத்துக்கு தினமும் போனா 'போர்’ அடிக்குதுங்கறோம். ஒரே புத்தகத்தைப் படிச்சா 'போர்’ அடிக்குதுங்கறோம். ஆனா, இந்தக் கடல் அலையைப் பாருங்க. ஓயாம கரைக்கு வர்றதும் திரும்ப போறதுமா தன்னோட இயற்கையான செயலை ஒரு நிமிஷம் கூட விடாம செஞ்சுக்கிட்டிருக்கு. அதுக்கு 'போர்’ அடிக்கவே அடிக்கலை பார்த்தீங்களா?"

"அடேங்கப்பா... கடல் அலையைப் பத்தி இப்பிடி ஒரு கோணத்துல பார்க்கறதைப் பத்தி நான் யோசிச்சது கூட இல்லை."

"நான் யோசிப்பேன்ங்க. சீஸன் பார்த்து பூக்கற பூக்கள், காலம் பார்த்து இலைகளை உதிர்க்கற மரங்கள், சூரிய ஒளிக்காக அந்த ஒளியை நோக்கி, வளைஞ்சு வளர்ந்து, அதுக்கப்புறம் காயாகி, கனியற இயற்கையின் அற்புதம், காக்கைகளின் ஒற்றுமை, நாயின் நன்றி உணர்வு, பூனையின் சாகசமான திருட்டு... இதைப்பத்தியெல்லாம் நிறைய யோசிப்பேன். ரசிப்பேன்."

"கவிதை மாதிரி பேசற. எனக்கு இப்பிடியெல்லாம் பேசத் தெரியாது..."

"பேசத் தெரியாட்டி என்ன? ரசிக்கறீங்க... பாராட்டறீங்க.. ரசனை உணர்வும், பாராட்டும் மனப்பான்மையும் பெரிய விஷயம்தானே?.."

"என்ன பெரிய விஷயமோ போ..."

"சின்ன விஷயத்தைப் பத்தி கவிஞர் வைரமுத்து எவ்வளவு அழகா பாடல் எழுதி இருக்கார் தெரியுமா?"

"தெரியாதே..."

"சின்ன சின்ன ஆசை; சிறகடிக்கும் ஆசை பாட்டு நீங்க கண்டிப்பா கேட்டிருப்பீங்க. ஒரு இளம் பெண்ணோட மனசுக்குள்ள இருக்கக் கூடிய நூதனமான, சின்ன சின்ன ஆசைகளை எத்தனை அழகான வார்த்தைகள்ல பாடலா எழுதி இருக்கார் கவிஞர்?"