Lekha Books

"சரிம்மா. அவசரமா கிளம்பிடாதே. நிதானமா ஃபங்ஷன் முடியற வரைக்கும் சுகந்தி கூட இருக்கணும். விருந்து சாப்பிடணும்..."

"சரி ஆன்ட்டி." மேடையில் இருந்து இறங்கிய அர்ச்சனா, சுகந்தியின் அருகே வந்தாள்.

"நீ வந்தது எனக்கே அதிசயமா இருக்கே. எப்பிடி அர்ச்சு உன் ஹஸ்பண்ட் உன்னை இங்கே வர்ற்துக்கு அனுமதிச்சார்?" "அதான் எனக்கும் ஒரே ஆச்சர்யம். நேத்து அவர்கிட்ட கொஞ்சம் மனம் விட்டு பேசினேன். அதனாலயோ என்னவோ தெரியலை. கேட்டதுமே 'சரி போயிட்டு வாயேன்’னு சொன்னார். அதைவிட முக்கியமான விஷயமெல்லாம் உன்கிட்ட நான் பேச வேண்டி இருக்கு. நாளைக்கு நீ ஃப்ரீயானதும் எனக்கு போன் பண்ணு."

"சரி அர்ச்சு" என்ற சுகந்தி, வேறு விருந்தினர்களை வரவேற்கச் சென்றாள். ஏற்கெனவே குழுமியிருந்த இருநூறு பேருக்கு மேல் வருகையாளர்கள் வந்த வண்ணமிருந்தனர்.

தற்செயலாய் மண்டப வாசலைப் பார்த்த அர்ச்சனா சற்றே திகைத்தாள். ப்ரவீன் வந்து கொண்டிருந்தான். அவனைப் பார்த்ததுமே அர்ச்சனாவின் கண்களில் கண்ணீர் துளிர்த்தது. சமாளித்தாள்.

சுகந்தியின் மாமியார், மாமனாருக்கு பூங்கொத்து கொடுத்து விட்டு அர்ச்சனாவின் அருகே வந்தான் ப்ரவீன்.

"அர்ச்... உன்னை இங்கே சந்திப்பேன்னு நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை...."

"நா... நானும்தான். நீ பெங்களூர் போகப் போறதா சொல்லியிருந்த...?"

"சுகந்தி என்னை இந்த ஃபங்ஷனுக்கு கண்டிப்பா வரணும்னு சொல்லிட்டா. அதைத் தவிர வேற ஒரு முக்கியமான வேலை இருந்துச்சு. அதனால நான் என்னோட பெங்களூர் ட்ரிப்பைத் தள்ளிப் போட்டுட்டேன்."

"ஸ... ஸ... ஸாரி... ப்ரவீன். என் ஹஸ்பண்ட் உன்னை அவமானப்படுத்திட்டார். அவர் ஒரு சந்தேகப்பிராணின்னு தெரிஞ்சுக்காம, நீ எனக்கு லவ் லெட்டர் குடுத்ததைப் பத்தி விலாவாரியா அவர்கிட்ட உளறிக் கொட்டிட்டேன். அதனால் அவருக்கு என் மேலயும் சந்தேகம், உன் மேலயும் சந்தேகம். நான் அழகா இருக்கறதுனால சந்தேகம். நீ எனக்கு லவ் லெட்டர் குடுத்தது தப்பாம். நான் உன்னைக் காதலிக்கறேனாம். இப்பிடி கண்டபடி கற்பனை பண்ணி என்னைக் கொடுமை படுத்தறாரு...."

"எல்லாம் எனக்குத் தெரியும். சுகந்தி சொன்னா. அதைப்பத்தி நாம நிறைய பேச வேண்டி இருக்கு."

"இனிமேல் பேசி எதுவும் ஆகப் போறது இல்லை."

"அர்ச்சனா... நீ, நான், சுகந்தி மூணு பேரும் சந்திச்சு பேசியே ஆகணும். அதையெல்லாம் நினைச்சா எனக்கே எவ்ளவு அதிர்ச்சியா இருக்கு தெரியுமா?"

"அதிர்ச்சியாத்தாண்டா இருக்கும். ரகசியமா சந்திக்க வந்த இடத்துல நான் வந்துட்டேன்ல..." திடீரென அங்கே வந்த தியாகு பல்லைக் கடித்தபடி கேட்டான்.

அங்கே, அந்த விழா மண்டபத்தில் தியாகுவை முற்றிலும் எதிர்பார்க்காத அர்ச்சனாவிற்கு கண்கள் இருட்டிக் கொண்டு வந்தது.

"என்னடி கண்ணை உருட்டற? உன் ஃப்ரெண்டு சுகந்தி... இவனுக்கும் ஃப்ரெண்டுதானே? கண்டிப்பா இந்த ஃபங்ஷனுக்கு இவன் வருவான்னு எனக்குத் தோணுச்சு. 'ரெண்டும் ரெண்டும் நாலு’ன்னு கூட்டல் போட்டேன். என் கணக்கு தப்பலை. நீ இவனை இங்கே வரச் சொல்லி பேசுவன்னும் எனக்குத் தெரியும். காதலர்கள்ன்னா இப்பிடித்தான்... சந்தர்ப்பம் பார்த்து சந்திப்பை ஏற்படுத்திக்குவாங்கங்கற புள்ளி விவரம் கூட தெரியாத மடையனா நான்?"

நல்ல வேளையாக ப்ரவீனும், அர்ச்சனாவும் பேசிக் கொண்டிருந்த இடத்தில் ஆட்கள் அதிகம் இல்லை. தான் பேசினால் அன்று அர்ச்சனாவின் வீட்டில் நடந்தது போல அசிங்கமாகிவிடும் என்று கருதிய ப்ரவீன் எதுவும் பேசாமல் மண்டபத்தை விட்டு வேகமாக வெளியேறினான்.

இதற்குள் இவர்களைப் பார்த்துவிட்ட சுகந்தி, முகமலர்ச்சியுடனும், வியப்புடனும் தியாகுவை வரவேற்றாள். தியாகுவின் முகம் கோபத்தைப் பிரதிபலிப்பதைப் புரிந்துக் கொண்ட சுகந்தி செய்வதறியாது திகைத்து நின்றாள்.

நிலைமையை சமாளிக்கும் பொருட்டு, தியாகுவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு நடிப்பாய் சிரித்தபடி, "நாங்க கிளம்பறோம் சுகந்தி.. இவருக்கு வீட்ல ஏதோ ஃபைல் எடுக்கணுமாம். வீட்டுக்கு ஒரு சாவிதான் இருக்கு. அது என்கிட்ட இருக்கு. அதனால என்னைக் கூப்பிட வந்திருக்கார். வாசு ஸார்... வரட்டுமா? உங்க அத்தை கிட்ட சொல்லிடு சுகந்தி" என்று கூறி அவசரம் அவசரமாக தியாகுவுடன் மண்டபத்தை விட்டு வெளியேறினாள் அர்ச்சனா.

36

காரில் வீடு வந்து சேரும் வரை வாயைத் திறக்காமல் வந்த தியாகு, வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் அர்ச்சனாவின் கன்னத்தில் 'பளார்’ என அறைந்தான். எதிர்பாராத சமயத்தில் அதிரடியாக கன்னத்தில் விழுந்த அறையினால் அர்ச்சனா நிலைகுலைந்து தரையில் விழுந்தாள்.

"ஆ... அப்பா...." பொதுவாகத் துன்பம் நேரிடும்பொழுது 'அம்மா’ என்று அலறுவதும், அழுவதும் தான் வழக்கம். ஆனால் நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்து 'அப்பா’ என்றுதான் அர்ச்சனா அழுவாள். அந்த அழுகை கூட ஏதாவது வலியினால் இருக்குமே தவிர உள்ளம் குமுற அவள் அழுததே இல்லை தியாகுவைத் திருமணம் செய்யும்வரை.

"என்னடி அப்பனைக் கூப்பிடுற? உன் முன்னாள் காதலனை சுகந்தி வீட்டு ஃப்ங்ஷனுக்கு வரச் சொல்லிட்டு, எதுவும் தெரியாத மாதிரி என்கிட்ட பர்மிஷன் கேட்டிருக்க. உங்க நாடகம் புரிஞ்சுதான் வேணும்னே உன்னை அங்க போக அனுமதிச்சேன். நீயும் சீவி முடிச்சு சிங்காரம் பண்ணிக்கிட்டு அங்க போயிட்ட. அங்கே அவனோட சுவாரஸ்யமா பேசிக்கிட்டிருக்க... ம்... என்னவோ 'நான் சுத்தமானவ. நல்லவ. என்னை நம்புங்க’ன்னு பத்தினி வேஷம் போட்ட? ஊரை ஏமாத்தலாம். என்னை ஏமாத்த முடியாது. ஊருக்கெல்லாம் பஞ்சாயத்துப் பண்ற உங்கப்பா கிட்ட அவரோட பொண்ணுக்கு பஞ்சாயத்துக்குப் போகலாமா?" துருப்புச்சீட்டை வீசினான் தியாகு.

வலியினால் துடித்துக் கொண்டிருந்த அர்ச்சனா அவனது கடுமையான சொற்களால் மேலும் துடித்தாள். “அப்பாவுக்கு எதுவும் தெரிஞ்சுடக்கூடாது’ன்னு இவர்கிட்ட உளறினது தப்பாப் போச்சே. ப்ளாக் மெயில் பண்றாரே. எந்தத் தப்பும் செய்யாமலே எனக்கு ஏன் இந்த தண்டனை? நான் நல்லவள், என் மனசுல களங்கம் துளியும் இல்லைன்னு இவர்கிட்ட எப்பிடி நிரூபிக்க முடியும்? 'பனை மரத்துக்கு அடியில இருந்து பாலைக் குடிச்சா கூட கள் குடிச்சதாத்தான் சொல்வாங்க’ன்னு அப்பா ஒரு பழமொழி சொல்வார். அது போலத்தான் இன்னிக்கு நடந்ததும். ப்ரவீன் அங்க வர்றது எனக்குத் தெரியாது. நான் வர்றது அவனுக்குத் தெரியாது. தற்செயலா சந்திச்சு யதார்த்தமா பேசிக்கிட்டிருந்ததைப் பார்த்து அவனுக்காகத்தான் நான் அங்கே போனேன்னு அடிக்கறார். காக்கா உட்கார பனம்பழம் விழுந்த கதையா ஆகிப் போச்சே இன்னிக்கு நடந்தது. விவரம் தெரிஞ்ச நாள்ல இருந்து இந்த நிமிஷம் வரை என்னை யாரும், கைநீட்டி அடிச்சதில்ல. சரவணன் அண்ணன் விளையாட்டா கூட என்னை அடிச்சதில்ல. இந்த மனித நேயமே இல்லாத மனுஷன், இப்பிடி என்னை கன்னத்தில அறைஞ்சுட்டாரே...’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.