Lekha Books

"ஓ... அந்தப் பாட்டா? கேட்டிருக்கேன். ஆனா நீ ரசிக்கற அளவுக்கு ஆழமா ரசிச்சதில்லை... அடடே... பேச்சு வாக்கில ரொம்ப தூரம் நடந்துட்டமே, கார் ரொம்ப தூரத்தில நிக்குது..."

"அதனாலென்ன... இப்பிடியே திரும்பி கார் இருக்கற இடத்துக்கு நடந்து போயிடலாம்." அர்ச்சனாவின் தோளோடு தோள் உரச, நடந்த தியாகுவின் ஸ்பரிசம் புதிதாய் இருந்தது அவளுக்கு. திருமணமான நாளிலிருந்து தொட்டவன், தன் மேல் பட்டவன், தன் உடலை ஆட்கொண்டவன் இன்றென்ன புதிதாய் இருக்கிறது அவன் தொடும்பொழுது? இயந்திரகதியாய் சென்று கொண்டிருந்த என் வாழ்க்கை, மந்திரஜாலமாய் மாறி சொர்க்கத்தைக் காட்டுவது என்றும் நிலை பெற வேண்டுமே” என்ற தவிப்பில், அலை பாய்ந்த தன் மனதை கடல் அலைகளை ரசிப்பதில் ஈடுபடுத்தினாள்.

கார் அருகே வந்ததும் அவளுக்கு காரின் கதவைத் திறந்து விட்டு அன்போடு அவளை அணைத்தபடி காருக்குள் உட்கார வைத்தான். வீடு வந்து சேர்ந்தனர். உடை மாற்றவதற்காக மாடியறைக்குச் சென்ற அர்ச்சனாவின் பின்னாலே சென்ற தியாகு, அவளைக் கட்டிப் பிடித்தான். மறு நிமிடம் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு அவளை கண்களால் மட்டும் ரசித்தான்.

"இந்தப் புடவையில நீ ரொம்ப அழகா இருக்க. இன்னிக்கு நைட்டி போட வேண்டாம். விடிய விடிய உன்னை ரசிக்கப் போறேன்."

வெட்கப்பட்ட அர்ச்சனா, ரம்மியமான புன்னகையை உதிர்த்தாள்.

அவளது நாணம் கலந்த புன்னகை, தியாகுவின் மனதை மயக்கியது. அதுவரை கண்களால் மட்டுமே ரசித்துக் கொண்டிருந்தவன், அவள் மீது தன் கைகளை மிக மென்மையாகப் படர விட்டான். உணர்ச்சி மேலீட்டால் உந்தப்பட்ட அர்ச்சனா முதல் முறையாக அவனை விரும்பி, வலிய அணைத்துக் கொண்டாள்.

மெதுவாகக் கட்டிலுக்கு வந்த இருவரும் படுக்கையில் படுத்து கட்டிப்பிடித்தபடியே உருண்டு புரண்டனர். கட்டிலின் விளிம்பு வரை வருவதும், மீண்டும் திரும்புவதுமாகக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டிருந்த அவர்களின் கவனக் குறைவால் கட்டிலிலிருந்து கீழே விழுந்தனர். கீழே விழுந்திருந்த தியாகுவின் மேல் படர்ந்து விழுந்துக் கிடந்தாள் அர்ச்சனா.

"ஐய்யோ... அப்பா... உடம்பெல்லாம் வலிக்குதே. கால் முட்டி பயங்கரமா வலிக்குதே" கட்டிலிலிருந்து கீழே தரை மீது கவிழ்ந்து விழுந்து கிடந்த அர்ச்சனா, தூக்கத்தில் கனவு கண்டிருந்ததை உணர்ந்தாள். தரையிலிருந்து எழுந்தாள். கட்டிலில் உட்கார்ந்தாள்.

“அடக்கடவுளே... இது வரைக்கும் நான் கண்டதெல்லாம் கனவுதானா?” ஏக்கத்திலும், ஏமாற்றத்திலும் வெறுத்துப் போனாள். அடிபட்ட இடங்களுக்கு மருந்து போட்டு நீவி விட்டாள்.

“ச்சே... இந்தக் கனவு நிஜமானால்? என் வாழ்வு சொர்க்கமாக இருக்குமே. நிச்சயம் அந்த நாள் சீக்கிரமாய் வரும்” நம்பிக்கையை உருவாக்கிக் கொண்டாள். அப்போது காலை மணி ஆறு. வீட்டின் அழைப்பு மணி ஒலித்தது. அர்ச்சனா கீழே இறங்கி கதவைத் திறந்தாள். தியாகு வந்திருந்தான். அவனது முகம் களைப்பாகக் காணப்பட்டது. அர்ச்சனாவை நேருக்கு நேர் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தபடி மாடியறைக்குப் போவதற்காக படிக்கட்டுகளில் ஏறினான். 'இரவு நான் கனவில் கண்டவரா இவர்?... ம்... மெல்ல மெல்லதான் கதவு திறக்கும். பொறுத்திருக்க வேண்டும்’ எண்ணங்களை சுமந்தபடி அவனுக்கு காபி போடுவதற்காக சமையலறைக்குச் சென்றாள்.

35

பிரம்மாண்டமானதாகவும் இன்றி, மிகச் சிறியதாகவும் இன்றி நடுத்தரமான அளவு கொண்ட திருமண மண்டபம். அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது. மேடை மீது வண்ணத்திரைகள் தொங்க விடப்பட்டிருந்தன.

சுமார் இருநூறு பேர் குழுமியிருந்தனர். குமரன் சில்க்ஸ் மற்றும் நகரத்தின் பிரபல ஜவுளிக்கடைகளின் பட்டுப் புடவைகள் சரசரக்க பெண்கள் நடமாடிக் கொண்டிருந்தனர். பட்டுப் பாவாடை சட்டை, பளபளவென மின்னும் சுடிதார் உடையில் சிறு வயது பெண்கள் சந்தோஷமாக சிரித்தபடி இங்கும் அங்கும் உலவிக் கொண்டிருந்தனர்.

திருமண விழாக்களுக்கே உரித்தான ரோஜாப்பூ, பன்னீர் வாசனை நாசியில் மணத்தது. சுகந்தியின் மாமனார்தான் விழாவின் நாயகன். சுகந்தியின் மாமியார் விழா நாயகி. ஐம்பத்து ஐந்து வயதிலும் நாணம் குறையாத புன்னகையுடன் காட்சி அளித்தார் லட்சுமி. பெயருக்கேற்றபடி அவரது முகம் லஷ்மிகரமாகவும், மங்களகரமாகவும் இருந்தது. மாமனார் ஜெகதீசன் சஃபாரி உடையில் கம்பீரமாக இருந்தார். தங்கள் மகனும், மகள்களும் சேர்ந்து தங்கள் சஷ்டியப்த பூர்த்தியைக் கொண்டாடுவது குறித்து அளவில்லா ஆனந்தத்தில் மிதந்துக் கொண்டிருந்தனர். சுகந்தியும், அவளது கணவன் வாசுவும் விழா நடவடிக்கைகளில் உற்சாகமாக ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.

கையில் பரிசுப் பார்சலுடன் மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தாள் அர்ச்சனா. குங்குமக்கலர் பட்டில் வெளிர் நீல நூலும், வெள்ளி ஜரிகையும் கலந்த வேலைப்பாடு மிகுந்த புடவையை அணிந்திருந்தாள். அதற்கேற்ற வண்ணத்தில் மிகச் சரியாக தைத்த ஜாக்கெட்டின் கையிலும், கழுத்துப் பகுதியிலும் புடவையில் உள்ள பார்டர் போலவே தைக்கப்பட்டிருந்தது. இரண்டு வரிசைகளாகத் தொங்கும் முத்து ஜிமிக்கிகளும், கழுத்தில் மூன்று வரிசைகளாகத் தொங்கும் நல்முத்தும், தங்கமும் கலந்த மாலையையும் அணிந்திருந்தாள். கைகளில் முத்து வளையல்கள்! மருதாணியிட்டு குளித்த கூந்தல், அரோக்கியமாக மின்னியது. தளர்வாக விட்டு, பின்னி இருந்தாள். மல்லிகைப்பூ சீஸன் என்பதால் அடர்த்தியாகக் கட்டி இருந்த மல்லிகைச் சரத்தை மிக அழகாக சூடி, அவை அவளது தோளோடு உரசிக் கொண்டிருந்தன. கண்களுக்கு ஐ லைனர் போட்டு மேலும் அழகு கூட்டியிருந்தாள். புடவையின் வண்ணத்தில் அவள் வைத்திருந்த ஸ்டிக்கர் பொட்டு அவளது அழகை மேலும் பரிமளிக்கச் செய்தது.

அவள் உள்ளே நுழைவதைப் பார்த்த சுகந்தி ஓடிச் சென்று அவளைக் கட்டிப் பிடித்து வரவேற்றாள்.  அங்கு கூடியிருந்த ஆண்கள் கவனம் முழுவதும் அர்ச்சனா மீது தாவியது.  'யார் இந்தப் பெண்? இத்தனை அழகா’ என்கிற ரீதியில் பார்த்தனர். பெண்களும் அவளைப் பார்த்து பிரமித்தனர்.

சுகந்தியின் கணவன் வாசுவும், அர்ச்சனாவை வரவேற்றான்.

சுகந்தியின் மாமனார் ஜெகதீசனையும், மாமியார் லஷ்மியையும் நமஸ்காரம் செய்து ஆசிகள் பெற்றாள் அர்ச்சனா.

"எழுந்திரும்மா. தீர்க்க சுமங்கலியா, திவ்யமா, சுபிட்சமா வாழ்ந்து நல்ல வாரிசுகளைப் பெத்து, நீயும் உன் புருஷனும் நூறாண்டு காலம் நீடூழி வாழணும்மா" லஷ்மி, மனதார வாழ்த்தினார்.

"உன் புருஷன் வரலியாம்மா?" ஜெகதீசன் அன்புடன் கேட்டார்.

"அவர் ரொம்ப பிஸியா இருக்கார் அங்கிள். அதனால நான் மட்டும் வந்தேன். என்றவள் பரிசுப் பார்சலை லஷ்மியிடம் கொடுத்தாள்.

"எதுக்கும்மா இதெல்லாம்? நீ எங்க பொண்ணு மாதிரி. சும்மா வரக் கூடாதா?"

"பொண்ணு மாதிரின்னு நீங்களே சொல்லிட்டீங்கள்ல? பொண்ணுன்னா அம்மாவோட மணி விழாவுக்கு நிச்சயமா பரிசு குடுக்கணும்..."