Lekha Books

“என்ன இவ்வளவு அசிங்கமா பேசறீங்க?”

“இதோ ப்ரவீன் அப்படின்னு போன் புக்ல அவனோட பேரையும், நம்பரையும் குறிச்சு வச்சிருக்கியே... இது அசிங்கம் இல்லையா...? சொல்லு... அவன் கிட்ட இருந்து போன் வந்துச்சா?”

“ஆமா, வந்துச்சு.”

“எவ்வளவு திமிர் இருந்தா அவன் போன் பண்ணினதை தைரியமா என்கிட்டயே சொல்லுவ?”

“போன் வந்துச்சான்னு கேட்டீங்க. ‘ஆமா’ன்னு உண்மையைச் சொன்னேன். இதில என்ன தப்பு இருக்கு?”

"தப்பு இருக்குடி உன் கிட்ட..."

அர்ச்சனா குறுக்கிட்டாள்.

"இங்க பாருங்க. அவன் போன் பண்ணினான். அது வரைக்கும் சரி. அதுக்கு நான் என்ன பண்ணினேன்னு நீங்க கேக்கணும். அதுதான் முறை..."

"முறை கேடா நடந்துக்கற உன் கிட்ட முறைப்படி நடந்துக்கணுமா?..."

"ஐய்யோ... நான் சொல்றதைக் கொஞ்சம் காது குடுத்துக் கேளுங்களேன். ப்ரவீன்கிட்ட 'இனிமேல் நீ எனக்கு போன் போடாதே. என்கிட்ட பேசாதே, என்னைப் பார்க்காதே’ன்னு சொல்லிட்டு அவனோட லைனை கட் பண்ணிட்டேன்."

"ஆஹா... அப்பிடியே நீ சொல்றதை நான் நம்பிடணும்... உண்மை விளம்பி...?"

"உண்மையைத்தான் சொல்றேன். நம்பறதும் நம்பாததும் உங்க இஷ்டம்... எனக்கு பேசக் கூட சக்தி இல்லை. ப்ளீஸ்... எனக்கு உடம்பு சரியில்லை. உடம்பெல்லாம் அணு அணுவா வலிக்குது. வலி உயிர் போகுது..."

"இந்த நாடகத்தையெல்லாம் நம்பறவன் நான் இல்ல" என்றவன், அர்ச்சனாவின் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தான்.

"ஐய்யோ..." அலறினாள் அர்ச்சனா. மேலும் தொடர்ந்து கண் மூடித்தனமாக அடிக்க ஆரம்பித்தான்.

பொறுக்க முடியாத அர்ச்சனா தடுமாறியபடி துடிக்க, அவளது மொபைல் ஒலித்தது. கண்கள் செருகிய நிலையிலும் நம்பரைப் பார்த்தாள் அர்ச்சனா. மொபைலை எடுக்கப் பாய்ந்து வந்தான் தியாகு. அவன் எடுப்பதற்குள் அர்ச்சனா எடுத்துப் பேச முற்பட்டாள்.

தியாகு, அவளது கையிலிருந்த போனை பிடுங்க முயற்சி செய்தபோது, அது தவறி கீழே விழுந்தது. சுகந்தியின் லைன் தொடர்பிலேயே இருந்தது. இதை அறியாத தியாகு, மீண்டும் அர்ச்சனாவை அடிக்க ஆரம்பித்தான்.

வலி பொறுக்க முடியாத அர்ச்சனா அலறினாள்.

"ஐய்யோ... வலிக்குதே... வலியில என் உயிர் போகுதே...."

அவள் அலற, அவன் தொடர்ந்து அடிக்க, அர்ச்சனாவின் அலறலை மொபைல் லைனில் கேட்டாள் சுகந்தி. அவளது லைன் துண்டிக்கப்பட்டது.

சிறிது நேரத்தில் பூட்டிக் கிடந்த கதவை 'படபட’ என்று தட்டும் ஓசை கேட்டது. தியாகு சென்று கதவைத் திறந்தான். கதவை திறந்ததும் சுகந்தி, அவளது கணவன் வாசு, ப்ரவீன் மூவரும் உள்ளே நுழைந்தனர்.

அங்கே வேடனின் அம்பு பட்ட மானாய் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள் அர்ச்சனா.

இதைப் பார்த்துக் கோபம் அடைந்த ப்ரவீன், தியாகுவைப் பார்த்துக் கத்தினான்.

“எத்தனை நாளைக்கு மிஸ்டர்... உன்னோட நாடகத்தை மூடி மறைக்க முடியும்?” என்றவன், அர்ச்சனாவிடம் திரும்பினான்.

“அர்ச்சு... இவனோட இரவு நேர நடவடிக்கைகளையெல்லாம் கண்டு பிடிச்சுட்டேன். இருட்டுல இவன் நடத்தின ரகசிய வாழ்க்கை வெளிச்சத்துக்கு வந்தாச்சு... இந்த ஆளு ஏன் உன்னை சந்தேகப்பட்டார்ங்கற காரணத்தைக் கண்டு பிடிச்சுட்டேன். தன்னோட தவறான நடத்தையினால தான் உன்னை சந்தேகப்பட்டு கொடுமை படுத்தி இருக்கார்...” என்று ஆரம்பித்தவன், தியாகுவைப் பற்றி தான் கண்டறிந்த உண்மைகளை அர்ச்சனாவிடம் அழுத்தமாகவும், சுருக்கமாகவும் கூறி முடித்தான்.

சிறிதும் எதிர்பார்க்காத அந்தத் தகவல்களை கேட்டுக் கொண்டிருந்த அர்ச்சனா அதிர்ச்சி அடைந்தாள். ஆத்திரம் கொண்டாள்.

தன்னைப் பற்றின உண்மைகள் அனைத்தையும் தெள்ளத் தெளிவாக எடுத்துக் கூறிய ப்ரவீன் மீது பயங்கரமான கோபம் கொண்டான் தியாகு. ப்ரவீனை அடிப்பதற்காக கையை ஓங்கினான். ஓங்கிய கையை தன் வலிமையான கைகளால் தடுத்துப் பிடித்தான் ப்ரவீன்.

"உன்னோட சந்தேகப்புத்தியினால ஒரு நல்ல பொண்ணோட வாழ்க்கையை நாசமாக்கி, அவளை இப்பிடி அடிக்கிறியே? பொம்பளையை கை நீட்டி அடிக்கற நீயெல்லாம் ஒரு ஆம்பளையா?... இன்னும் கொஞ்ச நேரம் நாங்க வரலைன்னா இவளை அடிச்சே கொன்னுருப்ப...."

"ஆமாண்டா.... நீயும், இவளும் போன்ல கொஞ்சுவீங்க... குலாவுவீங்க... நான் இவளை அடிக்காம...."

"மிஸ்டர் தியாகராஜன்....."

தியாகு திடுக்கிட்டுப் போனான் அர்ச்சனாவின் அந்த அழைப்பைக் கேட்டு.

"உங்களைத்தான் மிஸ்டர். நம்பிக்கை இல்லாத புருஷன் கூட வாழற வாழ்க்கை நரகத்தை விட மோசமானது. அந்த நரக வாழ்க்கையைத்தான் இத்தனை நாளா நான் வாழ்ந்திருக்கேன். உங்களுக்கு என்னோட வெளி அழகும், இந்த சிவந்த தோலும்தான் தெரிஞ்சது. என்னோட வெள்ளை மனசு உங்களுக்குப் புரியலை. இவ்வளவு உரிமை எடுத்துக்கறீங்களே... எதுக்காக? எதனால? என் கழுத்தில இந்தத் தாலியைக் கட்டிட்டதுனாலதானே? இது புனிதமானதுதான். ஒத்துக்கறேன். ஆனா மனைவியை தன் மனசுல சுமக்கற புருஷன் கட்டியிருந்தா மட்டும்தான் இது புனிதமானது. என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் இது ஒரு புதிராத்தான் இருக்கு. மனசு ஒட்டாத தாம்பத்யத்துல தாலிக்குரிய மரியாதையே இல்லையே... சேர்ந்து வாழ்ந்தா மட்டும் போதாது. வாழற வாழ்க்கையில தாலி கட்டினவளை புரிஞ்சுருக்கணும். புரிஞ்சுக் கொள்றதே இல்லாத இந்த இல்லறத்துல இந்தத் தாலி ஜஸ்ட் ஒரு 'மெட்டல் பீஸ்’ அவ்வளவுதான். ஒரு நாளாவது 'நீ சாப்பிட்டியா’ன்னு என்னைக் கேட்டிருக்கீங்களா? என் அழகை என்னோட அனுமதி இல்லாமயே அனுபவிச்சீங்களே... ஒரு நாளாவது என் அழகை பேசி இருக்கீங்களா? படுக்கை அறையில ஒரு விலங்கு போல நடந்துக்கிட்ட நீங்க 'நீ எனக்கு மட்டும்தான் சொந்தம்’ன்னு எனக்கு விலங்கு போட்டீங்க. அதுக்குரிய தகுதி இருக்கா உங்களுக்கு?

“என்னோட மொபைல் போன்ல உள்ள 'இன்கமிங் கால்’ நம்பரையெல்லாம் திருட்டுத்தனமா குறிச்சு வச்சிருக்கீங்க. புத்திசாலியா இருந்தா ஒரு விஷயம் உங்களுக்குப் புரிஞ்சிருக்கும். உங்களுக்குத் தெரியாம நான் யார் கூடயும் பேசணும்ன்னா 'கால் லாக்’ல உள்ள நம்பர்களை பேசி முடிச்ச உடனே டெலிட் பண்ணி இருக்கலாமே. இந்த ஒரு சின்ன விஷயம் கூட உங்க மூளையில உதிக்கலை. தான், தன் சுகம், தன் விருப்பம், நான், எனது, எனக்கு, எனக்கு மட்டுமேங்கற சுயநலப்பிண்டமான உங்களோட போராடிப் போராடி கண்ணீர்ல நீராடற வாழ்க்கைதான் மிச்சம்... பொறுமை, சமுத்திரத்தை விடப் பெரிதுன்னு சொல்லுவாங்க. நானும் பொறுமையா காத்திருந்தேன். இன்னிக்கு மாறுவீங்க... நாளைக்கு மாறுவீங்கன்னு... நீங்க மாறவே இல்லை. இப்ப நான்...? மாறிட்டேன். நூறு வருஷம் சேர்ந்து வாழணும்னு பெரியவங்க வாழ்த்த, நம்ம கல்யாணம் நடந்துச்சு.