Lekha Books

முகம் கழுவி லேசான ஒப்பனை செய்து கொண்ட போதும் பொன்னிக்கு அவளது பழகிய முகம், புதிய முகமாகத் தோன்றியது அர்ச்சனாவின் அழுகை அளித்திருந்த அடையாளத்தைப் பார்த்த பொன்னி கேட்டாள்.

"என்னங்கக்கா... கண்ணெல்லாம் வீங்கி இருக்கு? உடம்பு சரியில்லையாக்கா?" பவ்யமாகவும், பாசத்துடனும் கேட்ட பொன்னியைப் பார்த்து சுயபரிதாப சிரிப்பு உதிர்த்தாள் அர்ச்சனா.

"ஒண்ணுமில்ல பொன்னி... லேசா தலைவலி..."

"மாத்திரை எடுத்தாந்து குடுக்கவாக்கா?"

"மாத்திரையெல்லாம் வேணாம். தைலம் தடவிக்கறேன். அது போதும்" கூறியபடியே உணவு வகைகளை கேரியரில் எடுத்து வைத்தாள். கேரியரை கூடையில் வைத்து, கொடுத்தனுப்புவதற்குத் தயாரானாள். பொன்னியை அழைத்தாள்.

"பொன்னி... சாப்பாடு எடுக்கறதுக்கு ஆள் வந்தா கொடுத்தனுப்பிடு. எனக்கு மாடி ரூம்ல கொஞ்சம் வேலை இருக்கு..."

"சரிங்கக்கா. தலை வலிக்குதுன்னிங்களேக்கா. கொஞ்ச நேரம் படுத்துத் தூங்குங்கக்கா…” பரிவுடன் கூறினாள் பொன்னி.

"சரி பொன்னி. நீ போய் சமையலறையைச் சுத்தம் பண்ணு."

"சரிக்கா."

அர்ச்சனா மாடிக்கு வந்து மறுபடியும் படுக்கையில் படுத்தாள். ஏதேதோ சிந்தனைகள் இதயச்சுவரில் அலை அலையாய் மோதியபடியிருக்க, கிணுகிணுத்த மொபைல் ஒலியால் சிந்தனை கலைய, எழுந்தாள். பேசினாள்.

"ஹலோ...."

"என்னம்மா அர்ச்சனா... அப்பா பேசறேன். நல்லா இருக்கியாம்மா? மாப்பிள்ளை எப்பிடி இருக்காரு?"

"நான் நல்லா இருக்கேன்பா. நீங்க எப்பிடி இருக்கீங்க? உடம்புக்கு நல்லா இருக்கா?"

"எனக்கென்னம்மா? மாத்திரையை தவறாம போட்டுக்கிட்டா பி.பி. நார்மலா இருக்கு. எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. அது மட்டுமில்லம்மா. 'என் பொண்ணு நல்ல இடத்துல வாழ்க்கைப்பட்டு நல்லபடியா வாழறாங்கற சந்தோஷத்துலயும், நிம்மதியிலயும் என் உடம்பு ஆரோக்யமா இருக்கு. அது சரி, உன் மாமியார், மாமனார் புண்ணிய ஸ்தலங்களுக்குப் போனாங்களே, அங்கிருந்து போன் போட்டுப் பேசினாங்களாம்மா?"

"ரெண்டு தடவை கூப்பிட்டுப் பேசினாங்கப்பா. அவங்க போயிருக்கற இடங்கள்ல இருந்து மொபைல் போன்ல பேச முடியலையாம்ப்பா..."

"சரிம்மா. மத்தபடி நீ சந்தோஷமா இருக்கில்ல... அது போதும்மா எனக்கு..."

"எனக்கென்னப்பா குறை? பெரிய வீடு, கார், வேலைக்கு ஆள், செலவுக்குப் பணம்... எந்தப் பிரச்னையும் இல்லாத வாழ்க்கை! ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்."

வாய் வழிவந்த குரல் இப்படி பேசியதே தவிர அவளது மனம்? 'எல்லாமே இருந்தும் எது இருக்க வேண்டுமோ, அந்த அன்பு இல்லையே, யார் அதைத் தர வேண்டுமோ அவர் எனக்கு அந்த அன்பைத் தரும் நேயம் இல்லாதவராய் அமைஞ்சுட்டாரேப்பா...’ அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.

அர்ச்சனா, தன் மனதில் உள்ளதை மறைத்து, கனகசபையின் நிம்மதிக்காக பொய்யான வார்த்தைகளைப் பேசியதால் அவர் மகிழ்ச்சி பொங்க மேலும் உற்சாகமாகப் பேசினார்.

"உன்னோட சந்தோஷம்தான்மா எனக்கு முக்கியம். உன்னை இப்ப உடனே ஓடி வந்து பார்க்கணும் போல ஆசையா இருக்கும்மா. ஆனா இங்க திருவிழா சீசன். கடையில வியாபாரம் நல்லா நடக்கற நேரம். அதனால உடனே கிளம்பி வர முடியாம இருக்கேன்மா. ஏம்மா, நம்ம ஊர் திருவிழான்னா உனக்கு ரொம்பப் பிடிக்குமே? நீயும், மாப்பிள்ளையும் வந்து போங்களேன். நான் வேண்ணா மாப்பிள்ளையைக் கூப்பிட்டுப் பேசட்டுமாம்மா?"

"வேணாம்ப்பா. அவர் வரமாட்டார். மாமா ஊர்ல இல்லை. ஹோட்டல் பொறுப்பு முழுக்க அவர்தான் பார்த்துக்கணும். அதனால அவரால வர முடியாதுப்பா. ஆனா எனக்கு வரணும்னு ஆசையா இருக்குப்பா. உங்களையும் பார்த்த மாதிரி இருக்கும். திருவிழா கலகலப்பையும் ரசிச்சது மாதிரி இருக்கும். அவர்கிட்ட கேட்டுட்டு நான் மட்டும் வரட்டுமாப்பா?"

"இதென்னம்மா கேள்வி? நீ பொறந்து, வளர்ந்த வீடு. இங்க வர்றதுக்கு நீ, 'வரட்டுமா’ன்னு என்கிட்ட கேட்கணுமாம்மா? நம்ப சம்பிரதாயப்படி, முறையா மாப்பிள்ளையைக் கூப்பிட்டு அழைச்சுடறேன். அவரும் வந்தார்னா உனக்கும் நல்லா இருக்கும். நீ சொன்னது போல ஹோட்டல் வேலை காரணமா வரலைன்னா நீ மட்டும் வந்துட்டுப் போ."

"சரிப்பா. நீங்க அவர்கிட்ட பேசுங்க. மத்ததை நான் பார்த்துக்கறேன். சந்தர்ப்பம், சூழ்நிலை பார்த்து நான் வரேன்ப்பா."

"சரிம்மா. நான் இப்பவே மாப்பிள்ளையைக் கூப்பிட்டுப் பேசிடறேன்." சந்தோஷ மிகுதியில் கனகசபையின் குரல் ஓங்கி உரக்க ஒலித்தது.

பேசி முடித்த அர்ச்சனா, மொபைலை வைத்து விட்டு மீண்டும் சிந்தனை வயப்பட்டாள்.

'அப்பா சந்தோஷத்துல துள்ளிக் குதிக்கறாரு. என்னோட பொய்யான வாழ்க்கை பற்றிய உண்மையான விஷயங்கள் அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சுட்டா துக்கத்துல துவண்டு போயிடுவாரு. அந்தத் துக்கம் அவரோட உயிரையே குடிச்சுடும்... நினைச்சுப் பார்க்கவே பயம்மா இருக்கு...’ வேதனை நெஞ்சை அடைக்க, புரண்டு புரண்டு படுத்தாள் அர்ச்சனா. பகல் நேரத்தில் படுக்கும் வழக்கமோ, தூங்கும் வழக்கமோ இல்லாத அர்ச்சனா, சும்மாவே படுத்துக் கிடந்தாள்.

25

"உங்கப்பா போன் பண்ணினாரு. உங்க ஊர்ல ஏதோ திருவிழாவாம். அதுக்கு நாம ரெண்டு பேரும் வரணுமாம்..."

'கிளம்பத் தயாரா இரு’ன்னு சொல்வான் என எதிர்பார்த்த அர்ச்சனாவிற்கு அவனது தொடர்ந்த பேச்சு, ஏமாற்றத்தை அளித்தது.

"ஊருக்குப் போணும்னு கனவு காண ஆரம்பிச்சுடாதே. எனக்கு எங்கேயும் நகர முடியாத அளவுக்கு வேலை. நுங்கம்பாக்கத்துல இன்னொரு ஹோட்டல் ஆரம்பிக்கற வேலையில ரொம்ப பிஸியா இருக்கேன். அதனால போக முடியாது..."

"நீங்க, உங்க வேலையைப் பாருங்க. நான் மட்டும் போயிட்டு ரெண்டு நாள்ல வந்துடறேன்..."

"ம்கூம். இங்க அம்மா, அப்பா இல்லாத நேரம் வீட்டை பூட்டிட்டு போறது சரி இல்லை. அதனால நீயும் போக வேண்டாம்."

"எங்க ஊர் திருவிழான்னா எனக்கு ரொம்ப இஷ்டம்ங்க. போயிட்டு ரெண்டே நாள்ல வந்துடறேன். அப்பாவையும் பார்த்துட்டு அவர்கூட ரெண்டு நாள் இருந்த மாதிரியும் இருக்கும். ப்ளீஸ்..."

"நான் வேண்டான்னு சொன்னா சொன்னதுதான்."

'இந்த மாடர்ன் யுகத்துல, பிறந்த வீட்டுக்குப் போறதுக்கு புருஷனோட அனுமதி வேணுமா? அனுமதி கேக்கறது கூட தப்பு இல்லைன்னு வச்சுக்கிட்டாலும் 'போகக்கூடாது’ன்னு எப்படித் தடுக்கலாம்? இதென்ன இவர்கிட்ட இப்பிடி ஒரு ஆணாதிக்க உணர்வு? பெத்து, வளர்த்த அப்பாவை, நான் பார்க்கணும்னு நினைக்கும்போது பார்க்கப் போகக் கூடாதா? பிறந்த ஊர்ல ஒரு திருவிழா, பண்டிகைன்னு போகணும்னு எனக்கும் ஆசை இருக்காதா? இவர் எப்படி மறுக்கலாம்? ஏன் மறுக்கணும்? ரெண்டு நாள் ஆள் இல்லாம வீட்டைப் போட்டுட்டுப் போறதுல அப்படி என்ன ஆயிடும்? ம்கூம். அது ஒரு சாக்கு இவருக்கு. அப்பாவோட முகத்தைப் பார்த்துட்டு வந்தாலாவது கொஞ்சம் ஆறுதலா இருக்குமே... அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.