மழை நாளில் குடையானாய்! - Page 22
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சித்ரலேகா
- Hits: 6835
மொபைலின் வாயை அடைத்துவிட்டு, அவன் வாயைத் திறந்தான்.
"இனிமேல் அந்த அண்ணாதுரை இங்கே வரக் கூடாது. அவனுக்கும் எனக்கும் இனி எதுவுமே இல்லை. எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு. துரோகி..." அர்ச்சனாவிடம் கத்தி விட்டு அவசரமாக வெளியேறிச் சென்றான் தியாகு.
'உயிருக்குயிராகப் பழகிய நண்பன். வெள்ளை மனம் கொண்டவன். அப்படிப்பட்ட அண்ணாதுரையை எவ்வளவு கேவலமா பேசிட்டாரு? அண்ணாதுரையோட மனசு என்ன பாடுபட்டிருக்கும்? இவரோட சந்தேகப்புத்தி ஒரு ஆத்மார்த்தமான நட்பையே சிதைச்சிடுச்சே..... அர்ச்சனாவின் மனக்குரல் ஒலித்தது. அவளது நெஞ்சம் வலித்தது.
23
வாசல் பக்கம் இருந்து வேகமாக ஓடி வந்தாள் பொன்னி.
"அக்கா யாரோ வந்திருக்காங்கக்கா." வந்து பார்த்தாள் அர்ச்சனா.
"ஹாய் சுகந்தி வா... உள்ளே வா...."
சுகந்தி உள்ளே வந்தாள். பெண்களுக்குரிய சராசரி உயரத்தை விட மிக அதிகமான உயரம். எனவே கட்டியிருந்த மிகப்பெரிய பார்டர் போட்டிருந்த புடவை அவளுக்கு மிகவும் எடுப்பாக இருந்தது. மாநிறம் என்றாலும் முகத்திலும் ஒரு களை இருந்தது. சிரித்த முகமாய் இருந்தாள்.
"வா சுகந்தி. நீ எப்ப வருவேன்னு காத்துக்கிட்டிருக்கேன். வந்து உட்கார்."
இருவரும் உட்கார்ந்தனர்.
பையிலிருந்த பத்திரிகையை எடுத்து அர்ச்சனாவிடம் கொடுத்தாள் சுகந்தி.
"எங்க மாமனாரோட அறுபதாவது பிறந்தநாள் திருக்கடையூர்ல சம்பிரதாயப்படி செய்யறோம். இங்கே சென்னையில தடபுடலா கேக் கட் பண்ணி விருந்து வைக்கறோம். கண்டிப்பா நீயும், உன் ஹஸ்பண்டும் வரணும்."
பத்திரிகையை வாங்கிப் பார்த்தாள் அர்ச்சனா.
"சரி... சரி... காபி சாப்பிடறியா... இல்ல.... ஜுஸ் ஏதாவது குடிக்கறயா?"
"நீதான் காபி எக்ஸ்பர்ட்டாச்சே. காபி குடு."
"வா. என்னோட கிச்சனைப் பாரு."
அர்ச்சனாவுடன் கூடவே வந்தாள் சுகந்தி.
"ஹய்... அழகா இருக்கே? மாடர்ன் கிச்சன் சூப்பரா இருக்குடி. புருஷன் ஹோட்டல் மேனேஜ்மென்ட் படிச்சவர். பொண்டாட்டி நீ என்னடான்னா வீட்டு கிச்சனை அசத்தற..."
"ஆமா... நீதான் மெச்சிக்கோ. அசந்து போய் பாராட்ட வேண்டியவரே அசமந்தமா இருக்காரு."
"ஆரம்பிச்சுட்டியா... புகார் பண்றதுக்கு?"
"இன்னும் ஆரம்பிக்கவே இல்ல. முதல்ல காபியைக் குடி. என் புராணம் பெரிய புராணம். அதைக் கேட்டு முடிக்க நேரமே பத்தாது. இன்னிக்கு லஞ்ச் உனக்கு இங்கதான். அதனால போறதுக்கு அவசரப்படாதே."
"என் ஹஸ்பண்ட்ட சொல்லிட்டுதான் அர்ச்சு வந்தேன். வர்றதுக்கு சாயங்காலமாயிடும்னு. அதனால கவலையே படாதே."
மதிய விருந்து தயாரிப்பதற்காக சின்ன சின்ன முன் வேலைகளை செய்யும்படி பொன்னிக்குப் பணித்தாள்.
"வா... சுகந்தி... மாடிக்குப் போகலாம்."
இருவரும் மாடியறைக்குச் சென்றனர்.
படுக்கை அறையின் முன் பக்கம் இருந்த மாடிப்படி வளைவின் அருகே போடப்பட்டிருந்த சோஃபாவில் சுகந்தி உட்கார்ந்தாள். சுகந்தி உட்கார்ந்ததும், அர்ச்சனாவும் அவளருகே உட்கார்ந்து அவளது மடியில் முகம் புதைத்து அழ ஆரம்பித்தாள்.
திடுக்கிட்டாள் சுகந்தி.
"ஏ... அர்ச்சு... என்னடி இது? ஏன் இப்பிடி அழறே..."
மேலும் தொடர்ந்து அழுதாள் அர்ச்சனா.
'சற்று நேரம் அழுது தீர்க்கட்டும்’ என்று அவளை அழ விட்டாள் சுகந்தி.
அழுது ஓய்ந்த அர்ச்சனா எழுந்தாள். கண்கள் சிவந்திருந்தன. மூக்கு லேசாக வீங்கி இருந்தது. புடவையின் மாராப்புப் பகுதி கண்ணீரால் நனைந்து போயிருந்தது.
"சுகந்தி... என்னால தாங்க முடியலைடி. என் ஹஸ்பண்ட்டுக்கு என் மேல அன்பே இல்லை. என் உடம்பு மேலதான் ஆசை. ஒரு மிருகம் போல நடந்துக்கறாரு. மனம் விட்டுப் பேசறதே இல்லை. அவர் பேசினார்ன்னா, அப்ப வர்ற வார்த்தைகள் சவுக்கடிகளா இருக்கும். சந்தேகப்புத்தி பிடிச்சவரா இருக்கார் சுகந்தி...."
"பொஸஸிவ்நெஸ் நேச்சரை சந்தேகம்னு தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டியா அர்ச்சு?..."
"இல்லை... இல்லவே இல்ல. அன்பு செலுத்தறவங்களுக்குத்தான் ஆதிக்கம் செலுத்தவும் உரிமை இருக்கு. ஆனா, இவர் என் மேல துளி கூட அன்பு காட்டறதில்ல. கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதே என்னவோ கட்டில் சுகத்துக்காகத்தான்ங்கற மாதிரி நடந்துக்கறார். இது போதாதுன்னு சந்தேகப்புத்தி வேற..... மனம் விட்டு பேசலாம்ன்னு முயற்சி பண்ணினேன். அந்த முதல் முயற்சியே தோல்வியாயிடுச்சு. தாம் தூம்ன்னு குதிச்சாரு. கத்தினாரு. பிரளயம் பண்ணாரு. ஒரு மனைவியை எவ்வளவு கீழ்த்தரமா பேச முடியுமோ அவ்வளவு கீழ்த்தரமா பேசினாரு. 'கல்யாணம் பண்ணினதுக்கப்புறம் உன் மனைவியை காதலி’ன்னு ஆண்களுக்கு பெரியவங்க அறிவுரை சொல்லுவாங்க. கல்யாணம் பண்ணினதே காமத்துக்குத்தான்ங்கறது அவரோட வாதமா இருக்கே. அது மட்டுமில்ல... அவரை இந்த சமூகம் 'ஆம்பளைன்னு நம்பறதுக்கு, புள்ள பெத்துக் குடுக்கறதுக்குத்தான் மனைவியாம். இதெல்லாம் நேத்து ராத்திரி நடந்த பேச்சு."
ப்ரவீன், தனக்கு காதல் கடிதம் கொடுத்ததை தியாகுவிடம் மறைக்காமல் கூறியதையும், அதற்கு அவன் எரிச்சலுற்று சந்தேகத்தோடு பேசியது முதற்கொண்டு முந்தின நாள் அண்ணாதுரை வந்தபோது நடந்த சம்பவம் வரை அனைத்தையும் கூறினாள். கேட்டுக் கொண்டிருந்த சுகந்தி திகைத்தாள். அதிர்ந்தாள். ஆதங்கப்பட்டாள்.
"படுக்கை அறைக்குள்ள ஒளிஞ்சு நின்னு மனைவியை வேவு பார்க்கற அளவுக்கு மோசமானவரா உன் கணவர் இருப்பார்ன்னு நான் நினைக்கவே இல்லை. ஏதோ கல்யாணமான புதுசு. நீதான் அவரைப் பத்தி சரியா புரிஞ்சுக்கலையோன்னு நினைச்சேன். இப்ப நீ சொன்னதையெல்லாம் கேக்கறபோது... ரொம்ப பயம்மா இருக்கு அர்ச்சு... உங்க அப்பா, நல்லா விசாரிச்சுத்தானே இந்த தியாகுவிற்கு உன்னை நிச்சயம் பண்ணினாரு?..."
"வீட்ல இருக்கற அவரோட அம்மா, அப்பாவுக்கே இவரைப் பத்தி தெரியலை.. ஊரார்கிட்ட விசாரிச்சு என்ன தெரிஞ்சுடப்போகுது?..."
"உங்க அப்பா கிட்ட சொல்லி... அவனோட முகத்திரையைக் கிழிக்க வேண்டியதுதானே?..."
"ஐய்யோ... சுகந்தி... எங்கப்பா ஒரு ஹார்ட் பேஷண்ட்னு உனக்குத் தெரியும்ல? அவர்ட்ட போய் இந்த விஷயத்தைச் சொன்னா.... அவர் நெஞ்சு வெடிச்சுடும். திடீர்னு என்னைப் பார்க்க வந்த அப்பா, நான் நல்லா வாழறதா நம்பி, ரொம்ப சந்தோஷமா திரும்பிப் போனாரு. அவரோட அந்தப் பொய்யான சந்தோஷந்தான் அவரோட நெஞ்சு வலிக்கு தற்காலிக மருந்து. அது போல அவரோட இந்த சந்தோஷமும் தற்காலிகமானதுதான்னு அவருக்குத் தெரிஞ்சுடக் கூடாது. அம்மா இல்லாத என்னை அம்மாவுக்கு அம்மாவா, அப்பாவுக்கு அப்பாவா உயிரைக் குடுத்து வளர்த்த எங்க அப்பாவுக்கு, என்னோட வாழ்க்கை இப்பிடி ஆயிடுச்சுன்னோ... என் கணவர் இப்படிப்பட்ட கீழ்த்தரமான புத்தியுள்ளவர்னோ தெரியவே கூடாது. இந்த ஒரே காரணத்துக்காகத்தான் இவர் பண்ற கொடுமையை எல்லாம் சகிச்சுக்கிட்டிருக்கேன். இல்லைன்னா இவரை உண்டு.... இல்லைன்னு ஒரு வழி பண்ணி இருப்பேன். இவர் என்னவோ, நான் இவரைப் பார்த்து பயந்துக்கறதாகவும், இவருக்கு அடங்கி நடக்கறதாவும் மனப்பால் குடிச்சிக்கிட்டிருக்காரு."