Lekha Books

"உங்க அப்பாவோட உயிருக்கு ஆபத்து. அதனால அவர்ட்ட உன் கணவரைப் பத்தின விஷயங்களை மறைக்கற ஓ.கே. உன்னோட மாமியார், மாமனார்ட்ட சொல்ல வேண்டியதுதானே?"

"அவங்ககிட்ட சொன்னாலும் பிரச்னை பூதாகரமாகி அப்பா காதுக்கு எல்லா விஷயமும் போகும். அதனாலதான் எதுவும் செய்ற வழி தெரியாம தவியா தவிக்கிறேன் சுகந்தி... ப்ளீஸ் சுகந்தி... எனக்கு, நல்லது செய்றதா நினைச்சு அப்பாகிட்ட எதையும் சொல்லிடாதே சுகந்தி... என் மனசுல உள்ள பாரம் குறையணும்னுதான் உன்கிட்ட சொன்னேன்...."

“எவ்வளவு காலத்துக்கு உங்கப்பா கிட்ட மறைக்க முடியும்?”

“அவரோட காலம் வரைக்கும்...”

"இதுக்கு வேற என்னதான் வழி?"

"விதி விட்ட வழிதான். வேறென்ன?"

"உங்க அப்பாவுக்குத் தெரியாம தியாகுகிட்ட இதைப் பத்தி பேசி சரி பண்ண முடியாதா?"

"எப்பிடிங்கறதுதான் பெரிய கேள்வி."

"என்ன செய்யறதுன்னு யோசிக்கலாம். பத்திரிகைகள்ல நிறைய எழுதறாங்க. கணவன், மனைவிக்குள்ள பிரச்னைன்னா மனம் திறந்து பேசுங்க சரியாயிடும்னு. அதைப் படிச்சுட்டு மனம் திறந்து பேசினவங்க சில பேரோட வாழ்க்கையில நல்லபடியான ஒரு திருப்புமுனை ஏற்பட்டதைப் பத்தியும் அனுபவரீதியா எழுதியிருக்காங்க. ஆனா... உன்னோட முயற்சிக்கு பலன் இல்லாம போச்சுன்னு நீ சொல்ற..."

"லட்சத்துல ஒருத்தருக்கு அந்த வழிமுறை நல்ல பலன் குடுத்திருக்கும். அதை நம்பி எல்லாரையும் ஒட்டுமொத்தமா மாத்திடலாம்... திருத்திடலாம்னு நினைக்கறது தப்பா இருக்கு. அதுக்காகப் பேச்சு வார்த்தை நடத்தறதும் அதைவிடத் தப்பா இருக்கு... இது என்னோட அனுபவம்..."

"நீ சொல்றது சரிதான். அனுபவங்கள்தான் நிறைய நடைமுறை பாடங்களையும் கத்துக் குடுக்குது..."

"வாழ்க்கைப் பாடங்களைப் படிக்க, கல்யாணம்தான் வழிமுறைன்னா... தலைமுறை தலைமுறையா கல்யாணம் பண்ணி வாழற வழக்கமே இருக்காது சுகந்தி..."

"என்ன வழக்கமோ... பழக்கமோ... இன்னார்க்கு இன்னார்ன்னு இறைவன் எழுதி வச்சபடிதான் ஒவ்வொருத்தரோட வாழ்க்கையும் அமையுது. ஆனா... உன்னைப் போல ஒரு நல்ல பொண்ணுக்கு இப்பிடி ஒரு கீழ்த்தரமான புத்தி உள்ளவர் கணவரா அமைஞ்சுருக்கார்ன்னு நினைக்கும்போது மனசுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு அர்ச்சு... அவரைத் திருத்தறதுக்கு என்னதான் வழி?..."

"கெஞ்சிப் பார்த்தாச்சு. பிரயோஜனமே இல்ல... இனி மிஞ்சித்தான் பார்க்கணும் போலிருக்கு. பொறுமைங்கற சக்தியை பயன்படுத்தித்தான் இத்தனை நாள் தாக்குப் பிடிச்சிருக்கு. பொறுமைக்கும் ஒரு எல்லை உண்டுங்கறதை அவர் புரிஞ்சுக்கலை. என் உடலோட ஒட்டி உறவாடற அவர், என் மனசோட ஒட்டாம எட்டியே இருக்காரு. இந்த லட்சணத்துல ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சுக்கறது எப்பிடி நடக்கும்? கண் கட்டி வித்தை மாதிரி என் வாழ்க்கை போயிட்டிருக்கு."

"நீ இப்படியெல்லாம் வேதனையோட பேசறதைக் கேட்க ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு அர்ச்சு...."

"படிச்சு முடிச்சப்புறம் ஒரு ரெண்டு வருஷமாவது வேலைக்குப் போகணும்னு ஆசைப்பட்டேன். கல்யாணம் பேசும்போது, எங்க மாமியார் 'பொண்ணு வேலைக்குப் போகக் கூடாது’ன்னு சொல்லிட்டாங்க. நல்ல இடத்து சம்பந்தம்னு அப்பா, அந்த நிபந்தனைக்கு சம்மதிச்சாரு. நல்ல நிம்மதிக்கும், சந்தோஷத்துக்கும் சம்பந்தமே இல்லாம இப்ப நான் இருக்கேன். பொருளாதார தேவைங்கறதுக்காக வேலைக்குப் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லாத நான், வெளி உலக அனுபவம் கிடைக்கணும், ஏதாவது கலையம்சமான துறையில வேலை செய்யணும்னு ரொம்ப ஆசைப்பட்டேன். என் கண்களுக்கு முன்னால நான் கண்ட கனவுகள், மூடிய கதவுகளுக்குப் பின்னால படுக்கையறையில நொறுங்கிப் போச்சு சுகந்தி... நொறுங்கிப் போச்சு...."

அழுதாள் அர்ச்சனா.

கண்கள் சிவக்க, இமைகள் வீங்கியிருக்க... அவளைப் பார்த்த சுகந்தியின் மனம் மிகுந்த வேதனை அடைந்தது.

"வா, சுகந்தி.. மேல் வேலையெல்லாம் பொன்னி செஞ்சு வச்சிருப்பா. நாம போய் சமைக்கலாம்" அர்ச்சனா கூறியதும் சுகந்தியும் அவளைத் தொடர்ந்தாள்.

அர்ச்சனாவின் மனநிலையை மாற்றுவதற்காக கல்லூரி நாட்களின் கலகலப்பான நிகழ்ச்சிகளைப் பற்றி பேசினாள் சுகந்தி.

நினைத்தாலே இனிக்கும் அந்த நாட்களைப் பற்றி இப்போது பேசுவதும் இனிமையாக இருந்தது.

மலர்ந்து மணம் வீசும் நினைவுகளைப் பற்றி பேசியபடியே கை மணக்கும் உணவு வகைகளை சுவையாக சமைத்தார்கள். சேர்ந்து உட்கார்ந்து சாப்பிட்டார்கள்.

"நிஜமாவே உன் சமையல் ரொம்ப சூப்பரா இருக்கு அர்ச்சு. உன் ஹஸ்பண்ட் குடுத்து வச்சவர். இவ்வளவு ருசியா சமைச்சுப் போடறியே..."

"அட... நீ... வேற... எதை சமைச்சு வச்சாலும் எவ்வளவு ருசியா சமைச்சு வச்சாலும் சுவையா சாப்பிட்ட அவர் வாய்ல இருந்து ஒரு வார்த்தை கூட வராது. அவர் பாட்டுக்கு சாப்பிடுவாரு. எழுந்து போய்கிட்டே இருப்பாரு."

"என்னமோ போ. அழகு, அறிவு, அந்தஸ்து, அடக்கமான குணம், நளபாகமா சமைக்கற திறமை, பாட்டு, டான்ஸ்ன்னு கலைத்திறமை... இதெல்லாம் நிறைஞ்சிருக்கற உனக்கு இப்பிடி ஒருத்தன் புருஷனா வந்து வாய்ச்சிருக்கார். உங்க அப்பா அவசரப்பட்டு இந்த தியாகுவுக்கு உன்னை நிச்சயம் பண்ணிட்டாரேன்னு கவலையா இருக்கு..."

"என்னோட பிரச்னைகள் உன்னோட மனநிலையை கவலையாக்கிடுச்சு... ஆனா... அப்பா மேல எந்தத் தப்பும் சொல்ல முடியாது சுகந்தி. அப்பா விசாரிச்ச வரைக்கும் என் ஹஸ்பண்டைப் பத்தி எல்லாருமே நல்லவிதமாத்தான் சொன்னாங்க. நான் இப்பிடியெல்லாம் கஷ்டப்படணும்னு எழுதி வச்சிருக்கு. யாரையும் குற்றம் சொல்லி என்ன ஆகப் போகுது? பணம், வசதியான வீடு, வேலை செய்ய ஆட்கள், கார், தினுசு தினுசான துணிமணிகள், நகைகள் எல்லாம் இருக்கே... உனக்கென்ன குறைச்சல்? ன்னு கேக்கற என் கணவருக்கு, பெண் என்கிறவ ஒரு பூ மாதிரி, அவ மனசுக்குள்ள அவளுக்குன்னு தனிப்பட்ட உணர்வுகள் இருக்கும். கல்யாணக் கனவுகள் இருக்கும். கணவனைப் பத்தின கற்பனைகள் இருக்கும்ங்கறது எப்படிப் புரியும்?"

"ஒரு மிஷினா வாழற மனுஷன் உனக்கு புருஷன்! அவருக்கு புரிய வைக்கறது எப்படின்னு எனக்கும் புரியலை அர்ச்சு. ஆனா ஒண்ணு மட்டும் புரியுது. உன்னோட திருமண வாழ்க்கை நறுமணமே இல்லாத வெறும் காகிதப்பூப்போல இருக்கு..."

வேறு பல நல்ல விஷயங்களைப் பற்றியும் இனிமையான விஷயங்களைப் பற்றியும் பேசினாலும், அந்த பேச்சு, சந்தோஷம், அன்பு, இன்பம் எதுவுமே இல்லாமல் போன அர்ச்சனாவின் வாழ்க்கை பற்றியே சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.

ஒரு வழியாக இருவரும் சமையலை முடித்து சாப்பிட உட்கார்ந்தனர். இதற்கு நடுவே தியாகுவிற்கு மதிய உணவு எடுக்க வந்த ஆளிடம், அர்ச்சனா உணவு வகைகளை மிக நேர்த்தியாக எடுத்து வைத்து அனுப்பிய பாங்கைக் கண்டு ரசித்தாள் சுகந்தி.

"இந்த மாதிரி சுவையான சாப்பாட்டை தினமும் சாப்பிட்டா இன்னும் ரெண்டு ரௌண்டு பருத்துடுவேன் அர்ச்சு...."