Lekha Books

போலீஸ்காரர்களின் பழிவாங்கும் உணர்ச்சி இல்லாமல் இருப்பதற்காக தேவையான அளவிற்கு முயற்சிகளைச் செய்ய வேண்டியதிருந்தது.

பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்த சாட்சிகளைத் தவிர, கடல் பகுதியில் இரண்டு சாட்சிகள் இருந்தார்கள். இரண்டு மீனவர்கள். அவர்களில் குஞ்ஞூவாவா சொன்னான்:

"எனக்கு இருபத்தைந்து ரூபாய் தரணும். அப்படின்னா நீங்க சொல்றதைப் போல சொல்றேன்.''

குஞ்ஞூவாவாவிற்கு போலீஸ்காரர்கள் ஒரு பிரச்சினையே இல்லை. ஒரு ஏழைப் பெண்ணைத் தூக்குமரத்தில் இருந்து காப்பாற்றுவதற்காகக் கூறுவதுகூட பெரிய விஷயம் இல்லை. அவனுக்குப் பணம் வேண்டும்.

இன்னொரு சாட்சி கோன்னி. அவன் அப்போது அங்கு இல்லை. குஞ்ஞூவாவாவிற்கு பணம் கொடுப்பதாக அவன் ஒப்புக் கொண்டான். தற்போதைக்கு ஐந்து ரூபாய்களைக் கொடுத்தான். அவன் கோன்னியின் விஷயத்திற்கும் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டான்.

போலீஸ்காரர்களைப் பற்றிய சாட்சிகளின் அச்சத்திற்குப் பரிகாரம் காண வேண்டும். அதற்கு எந்தவொரு வழியும் தெரியவில்லை. ஒரு நாள், யாரும் கூறாமலே கிருஷ்ணனின் மனதில் ஒரு வழி தோன்றியது. மனதில் தடுமாற்றம் உண்டாகும்போது, சில வேளைகளில் அப்படி நடக்கும் அல்லவா?

வண்டானத்தில் ஒரு பொதுநல சேவகர் இருந்தார். எல்லா பொது விஷயங்களிலும் அவரை முன்னால் பார்க்கலாம். சுரேந்திரன் என்பது பெயர். முதலாளி என்று அழைப்பார்கள். ஒரு சிறிய ஏற்றுமதி நிறுவனத்தையும் நடத்திக் கொண்டிருந்தார். தேங்காய் வெட்டும் இருந்தது. கொஞ்சம் நிலம் குத்தகைக்கும் கடனுக்கும் எடுக்கப்பட்டு கையில் இருந்தது. சுரேந்திரனை அணுகினால் காரியம் நடக்கும் என்று கிருஷ்ணனுக்குத் தோன்றியது.

ஒரு சிறிய அன்பளிப்புடன் கிருஷ்ணன் சுரேந்திரனைப் போய் பார்த்தான். முறத்தைப் போல இருந்த ஏழெட்டு கறி மீன்கள்! அதை முன்னால் வைத்துவிட்டு வணங்கினான். சுரேந்திரனுக்கு கிருஷ்ணனைத் தெரியவில்லை. கிருஷ்ணன் எல்லா விஷயங்களையும் விளக்கி, எதையும் மறைக்காமல் சுரேந்திரனிடம் சொன்னான்.

துரதிர்ஷ்டசாலியும் அனாதையுமான கவுரிக்கு உதவுவதற்கு முன்னால் வந்து நின்றதற்காக சுரேந்திரன் கிருஷ்ணனைப் பாராட்டினார். அவனுடைய காதலின் ஆழத்தைப் புகழ்ந்தார். தொடர்ந்து சுரேந்திரன் கேட்டார்:

"என்னிடமிருந்து நீங்கள் என்ன உதவியை எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?''

சாட்சிகள் தன்னிடம் கேட்ட விஷயங்களை கிருஷ்ணன் சுரேந்திரனிடம் கூறினான். தொடர்ந்து அவன் கூறி முடித்தான்.

"நீங்கள் நினைத்தால் அவள் காப்பாற்றப்பட்டு விடுவாள்.''

ஒரு சிரமமான விஷயத்தைச் சந்திப்பதைப் போல சுரேந்திரன் சிந்தனையில் மூழ்கினார். எதுவுமே கூற முடியாத இக்கட்டான நிலையில் சிக்கிக் கொண்டதைப் போல காட்டிக் கொண்டார். அவர் சொன்னார்:

"நான் செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள் கேட்டுக் கொள்ளும் விஷயம் ஒரு அதர்மம் நிறைந்தது. ஆனால், ஒரு உயிர் தப்பிக்கிறது. இது ஒரு தர்மசங்கடமான விஷயமாச்சே!''

கிருஷ்ணனுக்கு அழுத்தமாகக் கூறுவதற்கு ஒரே ஒரு விஷயம்தான் இருந்தது. கவுரி விடுதலையாகி வெளியே வந்தால், தங்கத்தைப் போல அவளைப் பார்த்துக் கொள்ள தான் தயாராக இருப்பதாக அவன் சொன்னான்.

முதலாளி சொன்னார்:

"உங்கள்மீது நான் கொண்டிருக்கும் மதிப்பே அதுதான்!''

முதலாளி கைவிடமாட்டார் என்பதை கிருஷ்ணன் புரிந்து கொண்டான்.

சுரேந்திரன் முதலாளி கேட்டார்:

"ஒரு கொலை வழக்கை நடத்தும் அளவிற்கு உங்களிடம் பணம் இருக்கிறதா?''

அதைப் பற்றிய உண்மை நிலையை கிருஷ்ணன் சொன்னான்.

சுரேந்திரன் சிறிது நேரம் சிந்தித்தார். அவர் ஒரு திட்டத்தைத் தீட்டுவதைப் போலத் தோன்றியது. சில விஷயங்களை வெளிப்படையாகக் கூறாமல் இருக்க முடியாது என்பதைப் போல அவர் சொன்னார்:

"நான் சில ரகசியங்களை உங்களிடம் கூறுகிறேன். இப்போது இந்த காவல் நிலையத்தில் இருக்கும் இன்ஸ்பெக்டரிலிருந்து எல்லாருக்கும் என்மீது அன்பு இருக்கிறது. நான் அதை மறைக்கவில்லை. எந்த விஷயமாக இருந்தாலும், அவர்கள் என்னுடைய கருத்தைக் கேட்பார்கள். அதெல்லாம் எதற்குத் தெரியுமா? அவர்களுக்கு பொதுமக்களின் ஒத்துழைப்பு வேண்டும். அதற்காகத் தான். இவ்வளவு இருந்தாலும் அவர்களை நம்ப முடியாது.''

கிருஷ்ணன் ஆர்வத்துடன் சொன்னான்:

"நீங்கள் நினைத்தால் நடக்கும். உங்களை விட்டு அவர்கள் நிற்க மாட்டார்கள்.''

சுரேந்திரன் ஒரு சிரிப்பு சிரித்தார்.

"அது உங்களுடைய எண்ணம்.''

சுரேந்திரன் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"பிறகு... ஏன் இப்படி இருக்கிறார்கள் தெரியுமா? இல்ல... சொல்றேன். இவர்கள் பெரிய சூரர்கள், வீரர்கள் என்றெல்லாம் தோன்றும். ஆனால், வறுமையில் இருப்பவர்கள், எதுவும் கிடைக்காதவர்கள். எப்போதும் கஷ்டங்களும் தரித்திரமும்தான்... என்னை எப்போதும் உலுக்கக்கூடிய விஷயங்கள் அவை. ஏதாவது காரியம் தேடி வந்தால் நான் ஏதாவது செய்வேன். அதனால்தான் இப்படியெல்லாம் நடக்க வேண்டி இருக்கிறது.'' இவ்வளவையும் சொன்னவுடன், தானும் தேவையானதைச் செய்வதற்குத் தயார்தான் என்று கிருஷ்ணன் கூறியிருக்க வேண்டும். ஆனால், அவன் கூறவில்லை. அதற்கான வசதி அவனிடம் இல்லை. கிருஷ்ணன் அவரிடம் எதுவும் கூறாமல் இருக்கவே, சுரேந்திரன் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்:

"காரியத்தைச் சரி பண்ணிடலாம். அவர்களுக்கு ஏதாவது கொடுப்பதற்கு நீங்கள் தயாரா?''

எதுவும் கூற முடியாமல் கிருஷ்ணன் தயங்கியவாறு நின்றான். "இயலாது" என்றும் கூற முடியாது. "சரி" என்றும் கூற முடியாது.

சுரேந்திரன் சற்று கறாராகக் கூறினார்.

"நீங்களாக இருப்பதால் தற்போதைக்கு நூறு ரூபாய் கொண்டு வந்து தாருங்கள். இல்லாவிட்டால் நான் விலகிக் கொள்கிறேன்.''

நூறு ரூபாய்! கணக்கில் அப்படியொரு விஷயம் வரும் என்பதை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. எனினும், இந்த அளவிற்கு ஆன நிலையில் அது தேவைதான். கொடுக்காவிட்டால் விபரீதம் உண்டாக வாய்ப்பிருக்கிறது.

அன்றே கிருஷ்ணன் சுரேந்திரனிடம் நூறு ரூபாய்களைக் கொடுத்தான்.

பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு சுரேந்திரன் எதுவும் செய்யவில்லை என்று கூறுவதற்கில்லை. ஒரு நல்ல விருந்து ஏற்பாடு செய்து வேலுப்பிள்ளையையும் வர்க்கீஸையும் அழைத்தார். கிருஷ்ணன் அன்பளிப்பாகக் கொண்டு வந்து தந்த கறி மீன்- அந்த விருந்தின் ஒரு முக்கிய விஷயமாக இருந்தது. விருந்து ஒரு கட்டத்தை அடைந்ததும், சுரேந்திரன் தான் கூற வேண்டிய காரியத்தை வெளிப்படையாகக் கூறினார். அதைக் கேட்டதும் வேலுப்பிள்ளை ஆளே மாறிவிட்டார்.

"முதலாளி, அதை விட்டுட்டு எதை வேண்டுமானாலும் சொல்லுங்க. நான் நிறைவேற்றித் தர்றேன். அவள் அந்த அளவிற்குப் போக்கிரி. அவள் தூக்குமரத்துல ஏறியே ஆகணும்.''

தொடர்ந்து வேலுப்பிள்ளை, ரைட்டருடன் உள்ள அந்த மோதல் பற்றிய கதையை விளக்கிச் சொன்னார்.

"அவள் என்னைச் சின்ன குழந்தைன்னு நினைச்சிட்டா. நான் அவளைக் காப்பாற்றியிருக்கலாம். இனிமேல் மாட்டேன்.''

தொடர்ந்து சுரேந்திரனிடம் வேலுப்பிள்ளை ஒரு எச்சரிக்கை விடுத்தார்.

"இந்த விஷயத்தில் தலையிடாதீங்க. நமக்குள் இருக்கும் உறவு பாதிக்கும்.''