Lekha Books

அவளை தூக்குமரத்தில் ஏற வைப்பதன் மூலம் அவனுக்கு என்ன பிரயோஜனம் கிடைக்கப் போகிறது? இவையெல்லாம் கேட்கப்பட வேண்டிய கேள்விகளாக இருந்தன. வெளியே கவுரி பார்க்கக்கூடிய வகையில் குட்டி அமர்ந்திருந்தாள். குட்டி கண்களாலும் கைகளாலும் சைகை காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். கேள்வி கேட்க வேண்டும் என்று

கூறுகிறாள். எதுவும் செய்யாமல் கவுரி நின்று கொண்டிருந்தாள். அதற்குள் நீதிமன்றம் சாட்சியைக் கீழே இறக்கி விட்டது.

அடுத்த சாட்சி கார்த்தியாயனி. கார்த்தியாயனி கூண்டில் ஏறினாள். கவுரியை நன்கு தெரியும் என்றும், அவளுக்கு இரண்டு குழந்தைகள் இருந்தார்கள் என்றும், அவர்கள் இப்போது இல்லை என்றும், கோவிந்தன் இரண்டு மூன்று வருடங்களுக்கு முன்னால் எங்கேயோ போய்விட்டான் என்றும், அதற்குப் பிறகு குழந்தைகளைக் கொல்லப் போவதாக பலமுறை கவுரி தன்னிடம் கூறியிருக்கிறாள் என்றும் கார்த்தியாயனி கூறினாள். அவளும் லுங்கியை அடையாளம் காட்டினாள். அந்த லுங்கியை கவுரியின் வீட்டில் அவள் பார்த்திருக்கிறாள்.

"அது பொய்! முழுவதும் பொய்!''

நீதிமன்றம் கேட்டது:

"அது இருக்கட்டும். குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் நீங்கள் சாட்சியிடம் கேட்பதற்கு ஏதாவது இருக்கிறதா?''

கவுரி குட்டியின் முகத்தைப் பார்த்தாள். குட்டி சைகை காட்டினாள். கவுரி கூறினாள்:

"நீங்க இப்படிப் பொய் சொல்லக்கூடாது. தெய்வம் கேட்கும்.''

நீதிமன்றம் தலையிட்டது.

"இது கேள்வி அல்ல. கேட்பதற்கு ஏதாவது இருந்தால் கேட்கணும்.''

சட்டப்படி கேட்பதற்கு கவுரிக்குத் தெரியுமா?

அடுத்து நாணியைக் கூண்டில் நிற்க வைத்தார்கள். கார்த்தியாயனியைப் போல நாணியும் கவுரி அருகில்தான் வசித்தாள் என்றும், கவுரியின் கணவன் கோபித்துக் கொண்டு போய்விட்டான் என்றும் கூறினாள்.

அவள் லுங்கியை அடையாளம் காட்டினாள். அத்துடன் கவுரி தூக்கில் தொங்கி இறப்பதற்கு முயற்சித்தபோது பயன்படுத்திய கயிறு தன்னுடைய பசுவைக் கட்டியிருந்தது என்றும் வாக்குமூலம் கொடுத்தாள். அந்தக் கயிறையும் அடையாளம் காட்டினாள். கவுரியின் பிள்ளைகள் மரணமடைந்து விட்டார்கள் என்றும் சொன்னாள். நாணியின் வாக்குமூலத்தில் ஒரு ஒழுங்கோ வரிசையோ இல்லாமல் இருந்தது. நாணிக்கு கூறக்கூடிய ஒரு விருப்பம் இருக்கிறதா என்று சந்தேகம் தோன்றும் ஒவ்வொரு விஷயத்தையும், மூன்று நான்கு கேள்விகள் கேட்டு சற்று சிரமப்பட்டுத்தான் ப்ராசிக்யூட்டர் அவளைக் கூறவே வைத்தார். இந்த தயக்கம் எதற்கு என்று ப்ராசிக்யூட்டர் பின்னால் நின்று கொண்டிருந்த வேலுப்பிள்ளையிடம் பல முறை கேட்டார்.

ப்ராசிக்யூட்டர் நாணியிடம் கேட்டார்:

"கோவிந்தன் போன பிறகு உங்களிடம் கவுரி தன் குழந்தைகளைப் பற்றி ஏதாவது கூறியிருக்கிறாளா?''

நாணி பதில் சொன்னாள்:

"குறிப்பாக எதுவும் சொல்லவில்லை.''

ப்ராசிக்யூட்டர் ஹெட்கான்ஸ்டபிளைப் பார்த்தார்.

ப்ராசிக்யூட்டர் தெளிவாகக் கேட்டார்:

"குழந்தைகளைக் கொல்லப் போகிறேன் என்று கவுரி கூறினாளா?''

நாணி "இல்லை'' என்று உறுதியான குரலில் கூறினாள்.

ப்ராசிக்யூட்டர் இன்னொரு கேள்வியைக் கேட்டார்:

"அந்தக் குழந்தைகளைக் கொல்வதற்கு தீர்மானித்திருக்கிறேன் என்று, குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் கவுரி உங்களிடம் பலமுறைகூறியிருக்கிறார் அல்லவா?''

நாணி பதைபதைப்பில் இருந்தாள். அவளால் பேச முடியவில்லை. நீதிமன்றத்திற்குத் தெரியாமல் வேலுப்பிள்ளை அவளைப் பார்த்தார். பதில் கூறும்படி நீதிமன்றம் கட்டளையிட்டது. நாணி வியர்வையில் நனைந்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய உதடுகள் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவள் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

மீண்டும் ஒரு கேள்வியை ப்ராசிக்யூட்டர் கேட்டார்:

"குழந்தைகளைக் கொல்ல முடிவு செய்திருப்பதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் கவுரி உங்களிடம் பலமுறை கூறியிருக்கிறாள் என்று நீங்கள் விசாரணைக்கு வந்திருந்த போலீஸ்காரரிடம் கூறியிருக்கிறீர்கள் அல்லவா?''

அதற்கும் பதில் இல்லை. சாட்சி எதிர்பாகத்தில் சேர்ந்துவிட்டதாக அறிவித்தவாறு ப்ராசிக்யூட்டர் குறுக்குக் கேள்விகள் கேட்டார். அவர் கேட்டார்:

"கவுரிக்கும் உங்களுக்கும் இடையே அன்பான உறவு இருக்கிறதா?''

"ஆமாம்.''

"இந்த வழக்கில் கவுரி தண்டிக்கப்படுவது உங்களுக்கு கவலை தரக்கூடிய ஒரு விஷயமா?''

"ஆமாம்.''

நாணியும் தன்னைக் கை கழுவிவிட்டதாக கவுரி நினைத்தாள். வருவது வரட்டும் என்ற நிலையில் அவள் இருந்தாள்.

கவுரியின் வழக்கு அந்த வகையில் அன்று முடிவடைந்தது. குட்டியின் வழக்கில் சாட்சி இல்லை.

திரும்பவும் லாக் அப்பிற்கு வந்தபோது கழுத்தில் கயிறு இறுகுவதைப் போல மூச்சு விடுவதற்கு கவுரி சிரமப்பட்டாள். சாட்சிகளைப் பற்றி குட்டி சொன்னாள்:

"அது அவர்களின் குற்றமல்ல. இந்த முரட்டுத்தனமான போலீஸ்காரர்களுக்கு பயந்துதான் அவங்க அப்படி நடந்துக்கிட்டாங்க. நாணின்னு சொல்லப்படுபவள் நடுங்கியதைப் பார்த்தாயா?''

அப்போது கண்கள் சிவக்க, மீசையை முறுக்கிக் கொண்டே பழி வாங்கும் மனிதனைப் போல வேலுப்பிள்ளை அங்கு வந்தார். அவர் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டே சொன்னார்:

"உன்னுடைய கிருஷ்ணன் சில வேலைகளைச் செய்திருக்கிறான். நான் அவனுடைய எலும்புகளில் ஒன்றைக்கூட கொடுப்பதாக இல்லை.''

தொடர்ந்து அவர் சொன்னார்:

"உன்னை தூக்குமரத்தில் தொங்கவிடாவிட்டால்...''

குட்டிக்கு அதைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவர் கூறி முடிப்பதற்கு முன்னால் அவள் இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

"அவளிடம் இந்த அளவிற்குப் பழி வாங்கும் உணர்ச்சி வருவதற்கு, உங்களுக்கு அவள் என்ன செய்துவிட்டாள் எஜமான்?''

வேலுப்பிள்ளை குட்டியின் பக்கம் திரும்பினார்.

"கேட்பதற்கு நீ யாருடீ?''

அதிர்ச்சியே அடையாமல் குட்டி சொன்னாள்:

"பார்த்ததைக் கேட்கிறேன். அங்கே... குழந்தைகளை அவள் சுமந்து பெற்றாள். அவள் கொன்றாள். அதற்கு உங்களுக்கு இந்த அளவிற்குப் பகை உணர்ச்சி எதற்கு எஜமான்?''

வேலுப்பிள்ளை சற்று தயங்கினார். குட்டியின் நியாயமான பேச்சு அது. குழந்தைகள் சமூகத்திற்குச் சொந்தமானவர்கள் என்பதும் தாய்க்கு கொல்வதற்கு உரிமை இல்லை என்றும் அவளுக்குத் தெரியாது.

வேலுப்பிள்ளை சொன்னார்:

"நீ ஒரு பெரிய வக்கீலாடீ?''

"அப்படியொண்ணும் இல்லை. விஷயத்தைச் சொன்னேன்!''

அதற்குமேல் அங்கு நின்று கொண்டு பேச வேண்டாம் என்று வேலுப்பிள்ளைக்குத் தோன்றியது. அவர் அங்கிருந்து புறப்பட்டார். ஆனால், எதுவும் பேசாமல் போனால் நன்றாக இருக்காது என்று நினைத்து அவர் சொன்னார்:

"ச்சீ... பேசாம இருடீ...''

சூடான பதில் வந்தது.

"பேசினால் என்ன செய்வீங்க?''

வெறுப்புடன் குட்டி தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"எங்களை என்ன செய்ய முடியும்?''

வேலுப்பிள்ளை போனவுடன், கவுரி குட்டியிடம் சொன்னாள்:

"கிருஷ்ணன் என்னவோ செய்து கொண்டிருக்கிறார். இல்லையா அக்கா?''

குட்டி எதுவும் பேசவில்லை. அவள் ஏதோ சிந்தனையில் இருந்தாள்.

சிறிது நேரம் கடந்ததும், கவுரி சொன்னாள்:

"அந்த ஹெட்கான்ஸ்டபிளின் பழிவாங்கும் உணர்ச்சிக்குக் காரணம் என்னவென்று தெரியுமா?''

"தெரியும்'' என்று குட்டி சொன்னாள்.

"அந்தப் பெண் போலீஸுக்கும் அங்கே இருந்த ரகசியக்காரருக்கும் சாதகமாக நீ வாக்குமூலம் கொடுத்ததுனாலதானே?''