Lekha Books

அப்படிப்பட்ட குணத்தைக் கொண்ட ஒருத்தியும் அப்பிராணியான- பலவீனமான இன்னொருத்தியும் சேர்ந்து அந்த லாக் அப்பில் இருந்தார்கள். கவுரி பயம் கொண்டவளாக இருந்தாள். தனித்து இருப்பதற்கும் இயலாதவள். யாருடைய பாதுகாப்பிலோதான் அவளால் வாழ முடியும்; அவளால் அன்பு செலுத்த முடியும். ஆனால், வெறுக்க முடியாது. விருப்பமும் விருப்பமின்மையும் எல்லையைக் கடந்து இருக்காது. அவளுடைய உணர்ச்சிகள் பெருகிப் போய் இருப்பதில்லை. எந்தச் சமயத்திலும் கவுரி பழிக்குப் பழி வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்ததில்லை. தூக்கு மரத்தை நோக்கிச் செல்லும்போது பலவீனமான அவளால் அந்த

நீரோட்டத்தை எதிர்த்து நீந்துவதற்கு முடியவில்லை. அதற்கான மனபலம் அவளுக்கு இல்லை. வேறு யாருடைய மன பலத்திலாவது அவள் நீந்திச் செல்வாள். அப்படிப்பட்ட இரண்டு பெண்கள் லாக் அப்பில் அடைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். இருவரின் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய சிந்தனைகளும் வேறுபட்டவையாக இருந்தன.

குஞ்ஞூவாவாவை கருணையே இல்லாமல் கொடுமைப்படுத்தியதன் காரணமாக உண்டான நடுக்கம் கவுரியைப் பொறுத்த வரையில் மிகப் பெரியதாக இருந்தது. குட்டியை அது பாதிக்கவேயில்லை. அந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு பல நேரங்களில் குட்டி போலீஸ்காரர்களின் கஷ்டங்களைப் பற்றிக் கூறுவது உண்டு. அவர்கள் தங்களுக்காகவா கஷ்டப்படுகிறார்கள்? மனிதனை மனிதன் கொல்லக் கூடாது, இன்னொருவனின் பொருளைத் திருடக்கூடாது- அதற்காகத்தான் அவர்கள் கஷ்டப்படுகிறார்கள். இந்தப் பேச்சைக் கேட்டுக் கேட்டு சகித்துக் கொள்ள முடியாமல் ஒரு முறை கவுரி கேட்டாள்:

"அப்படியென்றால்... அக்கா உங்களைப் பிடித்து வைத்திருப்பதும் சரிதானே?''

குட்டி சொன்னாள்:

"ஆமாம்... சரியில்லாமல் வேறென்ன?''

சிறிது நேரம் கழித்து குட்டி தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"நான் இரண்டு மாதிரியும் இருக்கக்கூடியவள். ஒருமுறை சிறைக்குள் வந்தேன். சிறையை விட்டு வெளியே போன நான்காவது நாள் மீண்டும் வந்தேன். இன்னும் வெளியே போனாலும், பிறகும் வருவேன்.''

மேலும் சிறிது நேரம் கடந்ததும், மனதில் பொறாமையை வைத்துக் கொண்டிருப்பதைப் போல குட்டி மீண்டும் சொன்னாள்:

"சிறைக்குள் வந்துவிட்டு வெளியே போக வேண்டும் என்பதற்காக நான் தவம் இருக்கவில்லை!''

அது பொறாமையா? கவுரி தப்பித்துவிட்டதால் உண்டான பொறாமை. கவுரியைப் பற்றி விசாரிப்பதற்கு ஆட்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதால் உண்டான பொறாமை. கவுரி காப்பாற்றப்பட்டுவிடுவாள் என்ற விஷயம் உறுதியாகத் தெரிந்தவுடன் உண்டான பொறாமை. அப்படி நினைப்பது நியாயமான ஒன்றே அல்ல. குட்டி வெளியே வந்துவிடுவோம் என்று நினைத்துக் கொண்டு சிறைக்குள் வரவில்லை. அப்படியென்றால் கவுரி காப்பாற்றப்படுவதில் பொறாமைப்படுவதற்கு அவசியமே இல்லை. எது எப்படி இருந்தாலும் தேவையில்லை. ஒரு பரிதாப உணர்ச்சி இல்லாமை சில நேரங்களில் வெளிப்பட்டது. கவுரியிடம் வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை இல்லாமல் இருந்தபோது அவள்மீது குட்டிக்கு பரிதாப உணர்ச்சி இருந்தது.

இப்போது கவுரியிடம் மலர்ச்சி இருந்தது. அப்படி இருப்பது இயல்பான ஒன்றுதானே? வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை வந்துவிட்டது. அப்போது சிரிக்க முடியும். சில தமாஷான விஷயங்களைக் கூறி அவள் சிரிப்பதுண்டு. லாக் அப்பில் பல நாட்களாக அவள் இருந்து கொண்டிருந்தாலும், அங்கு மூட்டைப் பூச்சியும் கரையானும் அதிகமாக இருக்கின்றன என்ற குற்றச்சாட்டையே இப்போதுதான் கூறுகிறாள். இரவில் படுத்து உறங்க முடியவில்லை! கொஞ்சம் பெருக்கிச் சுத்தம் செய்தால் சற்று நிம்மதியாக இருக்கும். சில நாட்களாகவே அவளிடம் இந்தக் குற்றச்சாட்டு இருந்தது. குட்டி அதற்கு எந்த பதிலும் கூறுவதில்லை.

ஒருநாள் அவள் குட்டியிடம் சொன்னாள்:

"ஒரு துடைப்பம் கேட்கலாமா அக்கா?''

குட்டி சொன்னாள்:

"என்னால முடியாது. நீ கேட்டால் என்ன?''

தொடர்ந்து குட்டி சொன்னாள்:

"என்னை மூட்டைப் பூச்சி கடி ஒண்ணும் பண்ணிடாது!''

கவுரி கேட்டாள்:

"அக்கா, அப்படி ஏன் சொல்றீங்க?''

"அது அப்படித்தான். நான் இவற்றையெல்லாம் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று வந்தவள். சுகமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் இங்கே வந்திருக்கக் கூடாது.''

குட்டி கடுமையான குரலில் பேசினாள். அப்படி கடுமையாகவும் கோபமாகவும் இருக்கும் அளவிற்கு கவுரி எதுவுமே செய்ததில்லை. கவுரியின் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்துவிட்டது. அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

அந்த சிறைவாழ் உயிர்களின் விருப்பங்கள் ஒன்றுதான். எனினும், அங்கு பொறாமையும் கிண்டலும் இருந்தன. கவுரி துடைப்பம் கேட்கவில்லை. இரவில் கண் விழித்து கவுரி தன் உடலைச் சொறிவதையும் தடவிப் பார்ப்பதையும் குட்டி பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். அது குட்டிக்கு ஒரு சுவாரசியமான விஷயமாக இருந்தது. அவளும் சொறிந்து கொண்டிருந்தாள்.

குட்டி சில நேரங்களில் கோபத்தை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கும்போது கவுரி பரிதாபப்படுவாள். குட்டியின் அரவணைப்பில் மட்டுமே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒருத்தியைப் போல கேட்பாள்:

"அக்கா, ஏன் கோபமா இருக்கீங்க? நான் பாவம் இல்லையா?''

"எனக்கு யார் மீதும் கோபம் இல்லை.''

அதை உண்மையிலேயே ஒரு கோபத்துடனே கூறுவாள்.

லாக் அப்பில் இருப்பவர்கள் வாரத்தில் இரண்டு நாட்கள் குளிக்கலாம். தினமும் காலைக் கடன்களுக்காக அழைத்துச் செல்லப்படும் போது, குளிப்பதற்கு அனுமதிக்க வேண்டும் என்று கேட்க வேண்டும் என்று கவுரி குட்டியிடம் கெஞ்சியவாறு சொன்னாள்.

முன்பு உண்டான எல்லா அனுபவங்களையும் மறந்துவிட்டுத்தான் அப்படி கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்வாள். எல்லா விஷயங்களையும் கவுரி வெகு சீக்கிரமே மறந்துவிடுவாள். குட்டி அவளுடைய பாதுகாவலாளி.

ஒருநாள் கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டு கவுரி குட்டியிடம் சொன்னாள்:

"கொஞ்சம் கேளுங்க அக்கா!''

அன்று கோபிக்கவில்லை.

"ஏன் தினமும் குளிக்கணும்? நான் அப்படியெல்லாம் குளிக்க விரும்பவில்லை. நான் தினமும் குளித்து பொட்டு வைத்து இருந்தவள்தான்!''

அந்தப் பெண்ணின் ஏமாற்றத்தை கவுரியால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. வாழ்க்கையில் எல்லாவற்றையும் இழந்தவள் அவள். இனிமேல் குளிக்க வேண்டாம் என்ற நிலையை அடைந்திருப்பவள் அவள். பரிதாப உணர்ச்சி மேலிட கவுரி குட்டியின் கண்ணீரைத் துடைத்தாள். அதைத் தவிர அப்போது அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லத் தெரியவில்லை. குட்டி தொண்டை தடுமாற கவுரியை ஆசீர்வதித்தாள்.

"தங்கச்சி, குளி... அழகுபடுத்திக் கொண்டு இரு. நீ ஒருவனை எதிர்பார்த்து இருக்கலாம்.''

கவுரி சொன்னாள்:

"அக்கா, அந்த அண்ணன் இடையில் நடந்த தவறை மறந்துவிட்டு உங்களை நாடி வந்தால்...?''

நடக்காத விஷயம் என்பதைப் போல இப்படியும் அப்படியுமாக குட்டி தலையை ஆட்டினாள். அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள். கவுரியும் அழுதாள். எப்படித் தேற்றுவது என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை.