Lekha Books

கிருஷ்ணன் என்ற புல் கொடியை எட்டிப் பிடித்தபோது, அவனைக் கணவனாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலை வரும் என்பதை அவள் நினைத்திருந்தாளோ என்னவோ? ஒரு புதிய ஆணுடன் பழகும் சந்தோஷம் அந்த உறவில் இருந்ததில்லை. அவனுடன் இருந்த உறவைப் பற்றி அவள் நினைத்துப் பார்த்ததும் இல்லை. ஒரு முடிவை எடுக்கலாம் என்ற கட்டத்தை அடைந்தபோது மனைவியாக இருந்த அவளுக்கு கற்பைப் பற்றிய மனசாட்சியின் உறுத்தல் இல்லாமல் போய்விட்டதா? குட்டியும் மனைவியாக இருந்தவள்தான். அவளைப் பொறுத்த வரையில் இனிமேல் அவளுடைய கணவன் தன்னைத் தேடி வருவான் என்ற எதிர்பார்ப்பு இல்லை. அவளுடைய எதிர்காலம் என்ன? எதுவுமே இல்லை. அவளால் ஒரு முடிவையும் எடுக்க முடியாது. அந்த வழக்கை முடிப்பது, சிறைக்குச் செல்வது, பிறகும் திரும்பி வருவது, மூன்றாவது முறையாக அவன் வசிக்கும் வீட்டிற்கு நெருப்பு வைப்பது, மீண்டும் சிறைக்குச் செல்வது- இவற்றைத் தவிர என்ன நடந்தது? எதுவுமே இல்லை. இப்படியே எத்தனை நாட்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்க முடியும்? அவளுக்கு எதிர்பார்ப்பதற்கு எதுவும் இல்லை. ஆசைப்படுவதற்கு வழியே இல்லை. சிந்திப்பதும் இல்லை. சிரமப்பட்டு ஒரு காரியத்தைப் பற்றி ஒரு தீர்மானத்திற்கு வரலாம். இனிமேலும் அவனைத் தொந்தரவு செய்ய வேண்டுமா? அவனை அவனுடைய போக்கிற்கு போக விடக் கூடாதா? அவனுடன் கொண்டிருக்கும் பழிவாங்கும் உணர்ச்சிக்கான வேகம் குறைந்து விட்டால், அப்படியொரு சிந்தனை உண்டாகும். குட்டிக்கு வாழ்க்கையில் ஒரு இலக்கு இருந்தது. அந்த மனிதனுக்கு நிம்மதியைத் தராமல் இருப்பது! கவுரிக்கு கற்பைப் பற்றிய மனச்சாட்சியின் உறுத்தல் இல்லாமல் போனதிலிருந்து, குட்டியின் பழிவாங்கும் உணர்ச்சிக்கும் வேகம் குறைந்தது.

ஒருவேளை, கற்புள்ள குட்டிக்குத்தான் பலமான பழிவாங்கும் உணர்ச்சி இருந்திருக்க வேண்டும். கற்பு உள்ள கவுரிக்கென்றே இருந்திருக்க வேண்டும் கணவனின் அன்பு. குட்டிக்கும் கவுரிக்கும் கற்பு இழக்கப்பட்டுவிட்டதா? அவர்கள் இன்னொரு ஆணைத் தொட்டதில்லையே! ஒரு பெண்ணின் கற்பு இல்லாமல் போவதற்கு ஆணின் தொடல் அவசியமில்லாமல் இருக்கலாம்.

9

கவுரியின் வழக்கு செஸன்ஸ் நீதிமன்றத்திற்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டது. மறுநாள் அவளை ஆலப்புழைக்கு அழைத்துக் கொண்டு செல்கிறார்கள். அது அப்படியே நீடித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

அவர்கள் பிரிகிறார்கள். இனி பார்க்க முடியுமா என்று எப்படித் தெரியும்? குட்டியின் வழக்கும் மாற்றப்பட்டு அவள் ஆலப்புழை சப்- ஜெயிலுக்குப் போகும்போது, அங்கு கவுரி இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை வரலாம். வழக்கு முடிந்து விட்டது என்றும் ஆகலாம். கவுரிக்கு கடுங்காவல் தண்டனை கிடைத்தால், ஒருவேளை மத்திய சிறைச்சாலையில் இருக்கும்போது பார்க்க முடிந்தது என்றும் வரலாம். அனைத்தும் நிச்சயமாகக் கூற முடியாதவை.

லாக் அப் வாழ்க்கையை குட்டியால் எப்படித் தாங்கிக் கொள்ள முடியும்? சென்ற முறை மாதக் கணக்கில் அவள் தனியாளாக நாட்களைச் செலவழித்தாள். அந்த சுமை அவளுக்குத் தெரியவே இல்லை. இப்போது அப்படி இல்லை. உண்மையாகவே அவளால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. கவுரியின் விஷயத்திலும் அதுதான் நிலைமையாக இருந்தது. அந்த லாக் அப் அறைக்குள்ளேயே குட்டியுடன் சேர்ந்து, குட்டியின் அரவணைப்பில் வசிப்பதுதான் சந்தோஷமானதாக அவளுக்குப்பட்டது. பிரிய வேண்டும் என்ற நிலை வந்தபோது அந்தப் பிரிதல் தாங்கிக் கொள்ள முடியாததாக அவளுக்குத் தோன்றியது.

குட்டி ஏமாற்றத்தின் அடித்தட்டில் நின்று கொண்டு சொன்னாள்:

"வழக்கில் தனியாவிட்டுட்டு நீ அங்கே போயிடுவே. உன்னைப் பார்த்துக் கொள்ள ஆட்கள் இருப்பார்கள். நீ என்னை அப்படியே மறந்திடுவே...''

நெஞ்சம் வெடிக்கிற குரலில் கவுரி சொன்னாள்:

"அப்படிச் சொல்லாதீங்க, அக்கா. நான் மறக்க மாட்டேன்!''

ஒரு நீண்ட பெருமூச்சைவிட்டுக் கொண்டே குட்டி சொன்னாள்:

"எனக்கு இப்போ நினைப்பதற்கு இருக்கிற ஒரே ஆள் நீ மட்டும்தான். நீ மட்டும்...''

"எனக்கும்தான்'' -கவுரி சொன்னாள். ஆனால், அது உண்மையல்ல என்று அவளுக்குத் தெரியும்.

குட்டி சொன்னாள்:

"உனக்கு நினைத்துப் பார்ப்பதற்கு எவ்வளவோ பேர் இருக்கிறார்கள். கிருஷ்ணன் அண்ணன், கோவிந்தன், குஞ்ஞூவாவா... இப்படி எவ்வளவோ பேர்! நீ என்னை மாதிரியா? எனக்கு யார் இருக்காங்க? நீ மட்டும்தான்...''

சிறிது நேரம் கழித்து குட்டி சொன்னாள்:

"இனிமேலும் நீ மாறிய ஒருத்தியாகத்தான் வெளியே போவாய். அப்போ நீ என்னை மறந்து விடுவாய்.''

கவுரிக்கு அதைப் பற்றிக் கூறுவதற்கு இருந்தது. உண்மையாகவே அவளுடைய எதிர்காலம் நிச்சயமற்ற ஒன்றுதானே? எனினும், அவளுக்கு எதிர்பார்ப்பதற்கு வழி வகைகள் இருக்கின்றன.

கவுரி சொன்னாள்:

"அக்கா, சிறையிலிருந்து வெளியே வந்த பிறகு என்கூட வந்திடுங்க. நாம ஒன்றாக சேர்ந்து இருப்போம்!''

அதை மறுக்கிற மாதிரி இப்படியும் அப்படியுமாக குட்டி தலையை ஆட்டினாள்.

அதுதான் அவர்களுடைய லாக் அப்பில் செலவிடும் இறுதி இரவு. அன்று அவர்கள் தூங்கவேயில்லை. அவர்கள் அன்பு செலுத்தியவர்கள். இனிமேல் என்று பார்ப்போம் என்பதைப் பற்றி உறுதியாகத் தெரியாதவர்கள். பார்க்காமலேயே போகலாம் என்ற நிலையும் வரலாம். செல்லப் பெயர்களால் ஒருவரையொருவர் அழைத்துக் கொண்டும், முத்தமிட்டுக் கொண்டும், கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டும் ரத்தம் சூடாகியும், அழுததன் மூலம் ரத்தம் குளிர்ந்தும்- இப்படியே அந்த இரவு முடிந்தது. மறுநாள் காலையில் அந்த இரும்புக் கம்பிகளால் ஆன கதவு கவுரிக்காகத் திறந்தது. அவள் போவதை கண்களில் கண்ணீர் நிறைய குட்டி பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். கவுரியும் அழுதாள். அவள் பல முறை திரும்பிப் பார்த்தாள். கவுரி கண்களை விட்டு மறைந்ததும், குட்டி அறையின் மூலையில் போய் உட்கார்ந்து சிறிது நேரம் வாய்விட்டு அழுதாள்.

மேஜிஸ்ட்ரேட் நீதிமன்றத்தில் நடைபெற்ற ஆரம்ப விசாரணையில் கிருஷ்ணனின் கையில் இருந்த பணம் முழுவதும் செலவழிந்துவிட்டது. செஸன்ஸ் நீதிமன்ற விசாரணைக்குப் பணம் தயார் பண்ண வேண்டும். அதற்கு எந்தவொரு வழியும் தெரியவில்லை. பணம் செலவானதும் குஞ்ஞூ பணிக்கன் பிரிந்து போய்விட்டான். இப்போது அவன் இப்படிக் கூறுகிறான்:

"வெட்கம் கெட்ட வேலைக்கு நான் தயாராக இல்லை. பணம் இல்லாமல் போனால், வெட்கக் கேடு. அதற்கு என்னைத் தேடி வர வேண்டாம்!''

கிருஷ்ணன் தன்னுடைய அலைச்சல்களையும் சிரமங்களையும் பற்றிக் கூறினான். உதவி செய்வதற்கு இன்னொரு ஆள் இல்லை. அனைத்தும் உண்மை. குஞ்ஞூ பணிக்கன் கூறியதைக் கேட்கவில்லை. இறுதியில் ஒருநாள் குஞ்ஞூ பணிக்கன் அவனிடம் கோபத்துடன் சொன்னான்:

"நீ உன் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டு போடா. மனிதனை தேவையில்லாமல் அலைக்கழிக்காதே!''