Lekha Books

10

செஸன்ஸில் வழக்கு விசாரணைக்கு ஆரம்பமானது. எல்லா கட்சிகளும் போலீஸின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தார்கள். இப்போது வெளியே கவுரிக்காக செயல்படுவதற்கு யாரும் இல்லை. போலீஸ்காரர்களுக்கு எந்தவொரு தொல்லையும் இல்லை. கார்த்தியாயனியும் நாணுவும் கிட்டுவும் வாக்குமூலம் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள். கவுரியின் வக்கீல் எதிர் விசாரணை செய்தார். சாட்சிகள் கொடுக்கும் வாக்குமூலத்தின் பகுதியால் தனக்கு ஏதாவது பயன் இருக்கிறதா என்று கவுரிக்குத் தெரியாது. கவுரிக்கு எதுவுமே

புரியவில்லை. அவளுக்குப் புரியக்கூடிய வகையில் விளக்கிக் கூறுவதற்கு ஆள் இல்லை. குற்றத்தை ஒப்புக் கொண்டதற்கு எதிராக வாக்குமூலம் தர வேண்டுமென்று குட்டி கூறியிருந்தாள். எப்படி வாக்குமூலம் தருவது என்று தெரியவில்லை. அது மிகவும் முக்கியமான ஒரு விஷயம்.

வாழ வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டதிலிருந்து சுமை உண்டாகத் தொடங்கியது. அந்த சுமை ஒவ்வொன்றாக அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. இப்போது அவளால் தாங்க முடியவில்லை. வாழ்வாளா இல்லையா என்று முடிவு செய்யப்படுகிறது. இந்த விஷயத்தில் அவள் என்ன செய்ய வேண்டும், அவள் எதைச் செய்யக் கூடாது என்று தெளிவாகத் தெரியவில்லை. கண்ணாடி அணிந்து நான்கு கைகளைக் கொண்ட கறுப்பு நிற கோட் அணிந்து அங்கு உட்கார்ந்திருக்கும் மனிதரின் பேனாவின் முனையில்தான் அவளுடைய வாழ்க்கை இருக்கிறது. அந்த நீதிபதிக்கு அவளைப் பற்றி என்ன கருத்து இருக்குமோ? அவளுடைய வாழ்க்கைக்காக ஒரு கயிறு பிடித்து இழுக்கும் செயல் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. போலீஸ்காரர்களும் அரசாங்க வக்கீலும் சேர்ந்து ஒரு பக்கம் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவளை பூமியை நோக்கி இழுப்பதற்கு முயற்சிக்கும் விஷயத்தில்தான் பலப்பரீட்சை நடக்கிறது என்று அவளுக்குத் தோன்றியது.

அவளைக் கொல்வதால் போலீஸ்காரர்களுக்கு என்ன கிடைக்கப் போகிறது? குட்டியை எப்போதும் கவுரி நினைத்துப் பார்ப்பாள். அவளுடைய அக்கா அருகில் இருந்திருந்தால் என்ன ஒரு நிம்மதி கிடைத்திருக்கும்! அப்படி இருந்திருந்தால், எப்படி வாக்குமூலம் கொடுக்க வேண்டும் என்பதைக் கற்றுக் கொடுத்திருப்பாள். ஒவ்வொருவரின் வாக்குமூலத்தாலும் என்ன கெடுதல் இருக்கும், என்ன நன்மை இருக்கும் என்பதையெல்லாம் கூறியிருப்பாள்.

உண்மையாகவே இந்த சிரமங்களை அவளால் தாங்கிக் கொண்டிருந்திருக்க முடியும்.

ஒருநாள் மதியம் நீதிமன்றம் காப்பிக்காக பிரிந்த நேரத்தில் கவுரி நீதிமன்றத்தின் வாசலில் உட்கார்ந்திருந்தாள். நான்கு பக்கங்களிலும் நான்கு போலீஸ்காரர்கள் காவலுக்கு நின்றிருந்தார்கள். சற்று தூரத்தில் இரண்டு மூன்று வக்கீல் குமாஸ்தாக்கள் நின்று பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் ஒருவன் அவளுடைய வக்கீலின் குமாஸ்தாவாக இருந்தான்.

ஒரு குமாஸ்தா சொன்னான்:

"இன்று நீதிமன்றம் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் பெண்ணின் பக்கம் சாய்ந்துவிட்டது என்று தோன்றுகிறது!''

இரண்டாவது குமாஸ்தாவிற்கும் அப்படித்தான் தோன்றியது. கவுரியின் வக்கீலின் குமாஸ்தா சொன்னான்:

"அது... நாங்கள் எப்படியும் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் பெண்ணைக் காப்பாற்றி விடுவோம்.''

நான்காவது ஆள் கேட்டான்:

"முழுமையாகவா? அது கொஞ்சம் கஷ்டம்!''

கவுரியின் வக்கீலின் குமாஸ்தா சொன்னான்:

"அதை நீ பார்க்கத்தானே போகிறாய்?''

முதல் குமாஸ்தா சொன்னான்:

"உன் வக்கீல் நீதிபதிக்கு லஞ்சம் கொடுத்திருப்பாருன்னு தோணுது!''

இரண்டாவது ஆள் சொன்னான்:

"வக்கீல் கொஞ்ச வயது ஆள்தானே! முதன்முதலா கிடைச்சிருக்குற கொலை வழக்கு. சில நேரங்கள்ல நீதிபதி ஒரு கண்ணை மூடிக் கொள்ளலாம்...''

கவுரியின் வக்கீலின் குமாஸ்தா கேட்டான்:

"நல்ல முறையில் படித்து வழக்கு விசாரணையை நடத்துகிறாரா, இல்லையா?''

குமாஸ்தாக்கள் யாருக்கும் அந்த விஷயத்தில் கருத்து வேறுபாடுகள் இல்லை. எவ்வளவு முடியுமோ, அந்த அளவிற்கு முயற்சிக்கிறார்கள். ஆனால், ஒரு விஷயம்... குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் பெண்ணுக்கு வெளியிலிருந்து உதவுவதற்கு ஆளே இல்லை.

வழக்கைப் பற்றி முதல் முறையாக கேட்ட அந்த கருத்து மொத்தத்தில் சந்தோஷம் அளிக்கக்கூடியதாக இருந்தது. நீதிபதி அவளுடைய பக்கம் சாய்ந்துவிட்டார். அவளை எப்படியும் காப்பாற்றிவிடுவோம் என்று வக்கீலின் குமாஸ்தா உறுதியான குரலில் கூறுகிறான். அதற்குப்பிறகு சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் அவள் காதுகளைத் தீட்டி வைத்துக் கொண்டு கேட்பாள்- எங்கிருந்தாவது அவளுடைய வழக்கைப் பற்றிய கருத்து காதுகளில் விழுகிறதா என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக. பிறகு ஒன்றிரண்டு முறை சிலர் கூறுவதைக் கேட்டாள். இளம் வயது வக்கீல்களுக்கிடையே உரையாடியபோது குற்றத்தை ஒப்புக் கொண்டதைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டார்கள். அன்று குற்ற ஒப்புதலை எழுதிய மேஜிஸ்ட்ரேட்டை விசாரணை செய்த நாள்.

குஞ்ஞூவாவாவும் கோன்னியும் பரமுவும் விசாரணை செய்யப்பட்டார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொருவருடைய விசாரணையும் நீண்ட நேரம் நீடித்துக் கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொருவரையும் ஒவ்வொரு நாளன்று விசாரித்தார்கள். பெரிய அளவில் வாதங்களும் எதிர் வாதங்களும் நடைபெற்றன. அவளுடைய வக்கீலுக்கு

உதவுவதற்காக மூன்று நான்கு வக்கீல்கள் அந்த நாட்களில் இருந்தார்கள். நீதிமன்றத்தில் நிறைய ஆட்கள் கூடியிருந்தார்கள். கவுரியின் வழக்கிற்கு முக்கியத்துவம் வந்து சேர்ந்தது. நீதிமன்றத்தின் சாய்வுநிலை எந்தப் பக்கம் என்பதை அவளால் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அந்த சாட்சிகளின் வாக்குமூலம் எந்த விதத்தில் இருக்கின்றன என்பது அவளுக்குத் தெரியவில்லை. முன்பு அவர்கள் அவளுக்குச் சாதகமாக வாக்குமூலம் கொடுத்தார்கள். இன்று எப்படி வாக்குமூலம் கொடுத்தார்கள்? ஒரு முடிவிற்கும் வர முடியவில்லை. யாரிடம் கேட்பது?

இந்த அளவிற்கு பதைபதைப்பு இருக்குமென்றால், வாழ வேண்டும் என்ற ஆசையையே வளர்த்திருக்க வேண்டியதில்லை. வாழ்க்கைக்கு கொடுக்கக்கூடிய விலை சற்று அதிகம் என்று தோன்றியது. அவளால் அதைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. இந்த அளவிற்கு நீடித்துக் கொண்டிருக்கும் மூச்சு விட முடியாத நிலை உண்மையாகவே தூக்குக் கயிறால் இருக்கப் போவதில்லை.

இரண்டு நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு அவளுடைய வாக்குமூலம் நீதிமன்றத்தில் எடுக்கப்பட இருக்கிறது. முந்தைய நாள் வக்கீல் அவளை சப் ஜெயிலில் போய்ப் பார்த்தார். அவர் சில கேள்விகளைக் கேட்டு, பதில்களைச் சொல்லிக் கொடுத்தார். அவளுக்குப் புரிந்ததா என்று முயற்சித்தபோது, முழுவதும் தவறுவதைப் போல தோன்றியது. மீண்டும் முயற்சித்தார். சரியாக வரவில்லை. மனதில் வெறுப்பு உண்டாகி, அவர் சொன்னார்:

"இப்படி நடந்தால் காரியம் பிரச்சினைக்குள்ளாகிவிடும். நீங்களே உங்களுக்கு ஆபத்தை வரவழைத்துக் கொள்ளப் போகிறீர்கள்!''

கவுரி பரிதாபமான குரலில் சொன்னாள்:

"எனக்கு எதுவும் தெரியாது. ஞாபகம் இல்லாமல் போகிறது. எஜமான் நீங்க என்னைக் காப்பாற்றணும்!''

"நீங்க சரியா வாக்குமூலம் கொடுக்கலைன்னா, நான் உங்களை எப்படிக் காப்பாற்ற முடியும்?''

மீண்டும் அவர் சொல்லிக் கொடுத்தார். அது பலன் தந்ததா இல்லையா என்று சோதித்துப் பார்க்க முயற்சிக்கவில்லை.