Lekha Books

விசாரணை நடக்கும்போது ப்ராசிக்யூட்டருக்கும் அந்த வக்கீலுக்கும் இடையே வெப்பம் நிறைந்த வாதமும் எதிர்வாதமும் நடந்தன. கவுரியின் உயிருக்கு விலை மதிப்பு வந்தது. அது போலீஸ்காரர்கள் தங்கள் விருப்பம்போல கையாளக் கூடிய ஒன்றல்ல. கேட்பதற்கு ஆள் இருக்கிறார்கள் என்பது ஒரு பெரிய விஷயமாயிற்றே! அன்று முக்கிய சாட்சிகள் யாரும் இல்லை.

குட்டியின் வழக்கிற்கு அன்றும் சாட்சிகள் இல்லை. அன்றும் அவள் தன்னுடைய சில கவலைகளைக் கூறினாள். அதற்கும் மேலாக லாக் அப்பில் வாழும் வாழ்க்கையைப் பற்றிய குற்றச்சாட்டுகளையும் கூறினாள். படுப்பதற்கு பாய் இல்லை. அணிவதற்கு ஆடை இல்லை. இப்படி பல...

அன்று லாக் அப்பை அடைந்தபோது நிம்மதி தரக்கூடிய ஒரு எளிய மனநிலை கவுரிக்கு உண்டாகிவிட்டிருந்தது. அத்துடன் ஒரு சந்தோஷமும். அவளை விசாரிப்பதற்கு ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட நிலைமை எவ்வளவு வருடங்களாக இல்லாமல் போயிருக்கிறது? சிறைக்கு வருவதற்கு முன்பு மட்டுமல்ல; எவ்வளவு காலமாக யாருமே இல்லாத ஒருத்தியாக அவள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாள்! அனாதையான சூழ்நிலைதானே இப்படியெல்லாம் அவளை ஆக்கிவிட்டிருக்கிறது!

அவளுடைய சந்தோஷத்தைப் பார்த்து குட்டி கேட்டாள்:

"ஒரு நிம்மதி... அப்படித்தானே கவுரி?''

"ஆமாம் அக்கா!''

சிறிது நேரம் கழித்து கவுரி சொன்னாள்:

"இனி தூக்குமரத்தில் தொங்க வேண்டிய நிலை வந்தாலும் பொறுத்துக் கொள்ளலாம்.'' அது உண்மைதான். குறிப்பாக கவுரியின் விஷயத்தில். அவளுக்கு எப்போதும் காப்பாற்றுவதற்கு ஒரு ஆள் வேண்டும். இல்லாவிட்டால் வாழ முடியாது. தூக்கு மரத்தில் தொங்கும்போது, பின்னாலிருந்து மெதுவாகவாவது ஒரு ஆள் பிடிப்பதற்கு இருந்தால், அது நிம்மதி அளிக்கக்கூடிய ஒரு விஷயமாக இருக்கும். மனதிற்கு தைரியம் தரக்கூடிய ஒரு காரியமாக இருக்கும். தூக்குமரத்தின் அடியை அடைவது வரையிலாவது சந்தோஷம் இருக்கும். நிம்மதி இருக்கும். இப்போது கழுத்தில் சுருக்கு விழும் நேரத்தில் அவள் இறக்காமல் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினாள். அதற்காக முயற்சித்த ஒரு மனிதன் இருக்கிறான். முன்பு? யாரும் ஞாபகத்தில் இல்லை. எதைப் பற்றியும் சிந்திக்க முடியவில்லை. உலகத்திலிருந்து விடை பெறும் போது ஒரு ஆளைப் பார்த்துப் பார்த்து விடை பெற்றுக் கொள்வது, அந்த மனிதரின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர்த் துளிகள் அரும்பி அரும்பி விழுவதைப் பார்ப்பது... இவையெல்லாம் நிம்மதி அளிக்கக் கூடிய விஷயங்களாக இருந்தன. பிறந்து வளர்ந்து வாழ்ந்ததற்கான அர்த்தமும் அதுதானே? ஒரு ஆள் வாழ்ந்து, யாரும் அன்பு செலுத்தவில்லை, யார் மீதும் அன்பு செலுத்தவில்லை என்றால், அந்த வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இருக்கிறதா? கவுரி அன்பு செலுத்தியவள். ஒரு அனாதையாக இருந்தவள் அல்லவா? தாயாக இருப்பதற்கு

அர்த்தம் அன்பு செலுத்துவதும் அன்பு செலுத்தப்படுவதும்தானே? இப்போது அவளுக்கு ஒரு மனிதன் இருக்கிறான் என்பது தெரிந்துவிட்டது. ஆனால், அவள் அன்பு செலுத்திய ஒரு மனிதன் இருந்தான். அந்த ஆண்தான் அவளைத் தாங்கிக் கொள்ளக் கூடியவனாக இருந்தான்.

அவளுடைய கழுத்தில் தாலி கட்டியவன்! அவனைச் சார்ந்து இருப்பதற்கு அவள் பழகிவிட்டிருந்தாள். அவளால் அவனை மறக்க முடியாது.

கவுரி சொன்னாள்:

"நான் குழந்தைகளின் அப்பாமீது அன்பு வைத்திருந்தேன்.''

குட்டி கேட்டாள்:

"அப்படின்னா அந்த ஆள் உன்மீது அன்பு வைக்கவில்லையா?''

அவன் அன்பு செலுத்தவில்லை என்று கவுரியால் கூற முடியாது. அவன் உண்மையிலேயே கவுரிமீது பாசம் வைத்திருந்தான். குட்டி கேட்டாள்:

"நீ இப்போ அந்த ஆளை ஏன் நினைச்சே?''

"நான் அவரை நினைச்சுப் பார்த்தேன்.''

ஒருவேளை, கோவிந்தன் செய்ய வேண்டியதை கிருஷ்ணன் செய்வதைப் பார்த்தபோது கோவிந்தனை அவள் நினைத்திருக்க வேண்டும்.

கவுரி தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"அந்த மனிதர் என்மீது அன்பு வைத்திருந்தார்.''

"யாருடீ?''

"கிருஷ்ணன் அண்ணன்... எனக்கு அந்த விஷயம் தெரியாது. எனக்கு அவர்மீது விருப்பம் இருந்தது இல்லை. நான் அப்படிப் படித்தவளும் அல்ல!''

ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டவாறு கவுரி சொன்னாள்:

"பாவம்... எவ்வளவோ கஷ்டப்படுறாரு...''

ஒரு பக்கம் கிருஷ்ணன், இன்னொரு பக்கம் கோவிந்தன்- நடுவில் கிடந்து கவுரி கஷ்டப்படுவதைப் போல தோன்றியது. அது குட்டிக்குப் புரிந்தது.

சாதாரணமான குரலில் கவுரி சொன்னாள்:

"பாவம்... பூமியில் இருக்கிறாரோ என்னவோ!''

உணர்ச்சியே இல்லாமல் குட்டி கேட்டாள்:

"யார்? உன்னுடைய குழந்தைகளின் தந்தையா?''

"ஆமாம்... என்னுடன் சத்தம் போட்டு பேசியது இல்லை. என் மேலே மண்படும்படிவிட்டதில்லை. நான் நீர் குடிக்க நேரம் தவறி விட்டால், பிறகு... பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரிதான். சில நேரங்கள்ல என்னையே பார்த்துப் பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பார்.''

குட்டி சிறிய ஒரு வக்கிர புத்தியுடன் கேட்டாள்:

"கிருஷ்ணனும் அதே மாதிரி பார்த்துப் பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பான் என்று நீ சமீபத்தில் சொன்னாய் அல்லவா?''

கள்ளங்கபடமில்லாமல் கவுரி சொன்னாள்:

"ம்... ஆனால் அது எனக்குத் தெரியாது.''

மனதில் நிழலாடிக் கொண்டிருந்த ஒரு கேள்வி. ஆனால், அது சாதாரணமாக இருக்கக்கூடியதுதான். குட்டி கேட்டாள்:

"இனி இரண்டு பேரும் வந்துவிட்டால், நீ என்ன செய்வாய்?''

கவுரி நடுங்கிவிட்டாள். அதை அவள் சிந்திக்கவே இல்லை. கோவிந்தன் வருவது... கிருஷ்ணன் இவை எல்லாவற்றையும் தாங்கிக் கொண்டு அவளைக் காப்பாற்றுவது... கவுரியின் இதயத்திற்குள் நெருப்பு விழுந்ததைப் போல இருந்தது.

"அதைவிட தூக்கு மரத்திலேயே ஏறிடலாம்''- கவுரி இயல்பாகக் கூறினாள்.

குட்டி இடையில் புகுந்து கூறினாள்:

"நீ என்ன சொன்னாலும், என்னால் எல்லாவற்றையும் நம்ப முடியாது. நீ ஒரு திருடி.''

பரிதாபமான குரலில் கவுரி சொன்னாள்: "இல்லை அக்கா!''

"அப்படியா? வேண்டாம்.''

7

குஞ்ஞூவாவாவும் கோன்னியும் சலவை செய்யும் பரமுவும்தான் முக்கிய சாட்சிகள். அந்த மூன்று சாட்சிகளையும் கைக்குள் போட வேண்டும் என்று வக்கீல் கறாரான குரலில் கூறினார். கிருஷ்ணனும் குஞ்ஞூ பணிக்கனும் கடுமையாக முயற்சி செய்தார்கள். அது முடியக்கூடிய விஷயமாக இருந்தது. போலீஸ்காரர்களுக்கு முதுகில் விழுந்த ஒரு அடியாக இருந்தது.

சம்பவம் நடைபெற்ற நாளன்று இரவு வேளையில் கடலின் அருகில் கவுரியையும் குழந்தைகளையும் பார்த்ததாகவும், அவர்கள் நேராக கடலை நோக்கிச் சென்றார்கள் என்றும், கடலில் குதிக்கப் போகிறார்கள் என்ற விஷயம் தெரியாது என்றும் குஞ்ஞூவாவாவும் கோன்னியும்

வாக்குமூலம் தர வேண்டும். ஆனால், இருவரும் அன்று கவுரியைப் பார்க்கவே இல்லை என்று வாக்குமூலம் கொடுத்தார்கள். லுங்கியின் சலவை அடையாளத்தைக் கண்டு பிடிப்பதற்குத்தான் பரமுவை சாட்சியாக வைத்திருந்தார்கள்.