Lekha Books

கவுரி சொன்னாள்:

"ஆமாம்... அவர்களுக்கு எதிராக வாக்குமூலம் தந்தால், என்னை இந்த வழக்கிலிருந்து காப்பாற்றுவதாக இந்த ஹெட்கான்ஸ்டபிள் சொன்னார்.''

ஒரு நிமிடம் சிந்தனையில் மூழ்கிவிட்டு, கவுரி தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"அப்படிச் செய்திருக்கலாம். அப்படியென்றால் இந்த ஹெட்கான்ஸ்டபிள் காப்பாற்றியிருப்பார்.''

நம்பிக்கை இல்லாத குட்டி சொன்னாள்:

"அப்படி நினைக்க வேண்டாம். இவன்களுக்கு நேர்மை, ஒழுக்கம் கிடையாது. பிறகு இன்னொரு விஷயம். இந்த ஆளை நம்பி நிற்பதே நல்லது. ஒண்ணுமே இல்லைன்னா, இவரோட காலைப் பிடிச்சுக்கலாம்.''

அதையேதான் கவுரியும் நினைத்தாள். கவுரி சொன்னாள்:

"என்னாலதானே அவர்களுக்குப் பிரச்சினையே வந்தது என்று நினைத்தேன். அவங்க உதவி செய்றதா சொன்னாங்க.''

"அவங்கவங்க வழியில போயிட்டாங்கள்ல.''

"போயிட்டாங்க.''

"நீ ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்தில் வச்சுக்கிட்டா போதும். அவங்க எங்க வேணும்னாலும் போய் தொலையட்டும். அதுதான் வேண்டியது. அதுதான் நல்லது.''

"ஆமாம்... இருந்தாலும் எனக்கு அது தோணல.''

குட்டி சொன்னாள்:

"இனிமேல் போன அறிவு திரும்பவும் கிடைக்குமா? உனக்கு ஏதோ ஒரு தெய்வ சாபம் இருக்கு. நீ உன்னுடைய கழுத்தில் தாலி கட்டியவனை வேதனைப்பட வைத்துவிட்டாய்.''

6

சிறிதும் எதிர்பாராமல் கிருஷ்ணன் குஞ்ஞூ பணிக்கனைச் சந்தித்ததும் அறிமுகமானதும் நடந்தது. புன்னப்புரை மைதானத்தில் ஒருநாள் மதிய வேளையில் வெயிலையும் வெப்பத்தையும் தாங்க முடியாமல் கிருஷ்ணன் ஒரு இடத்தில் உட்கார்ந்திருந்தான். அப்போது அங்கு குஞ்ஞூ பணிக்கனும் இருந்தான். அவர்களுக்குள் அறிமுகம் இல்லை. எனினும், பேசினார்கள். அந்த உரையாடல் வழக்கு விஷயத்திலும் போய்ச் சேர்ந்தது.

வழக்கு நடத்துவதுதான் குஞ்ஞூ பணிக்கனின் தொழில். இப்போது அறுபது வயது இருக்கும். பதினாறு வயதிலிருந்து தொழிலை ஆரம்பித்துவிட்டான். கொஞ்சம் அதிகமாகவே சொத்துகள் இருந்தன. எல்லாம் போய்விட்டன. இப்போது வழக்கு நடத்துவதுதான் முக்கிய வேலையாகிவிட்டது. அந்த ஊரில் உள்ள எல்லா வழக்குகளிலும் ஒரு பக்கத்தில் குஞ்ஞூ பணிக்கன் இருப்பான்.

கவுரியின் வழக்கில் அன்றுவரை நடந்த காரியங்கள் எல்லாவற்றையும் குஞ்ஞூ பணிக்கன் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டான். அங்கேயே கிருஷ்ணனிடமிருந்து தாள்களை வாங்கிப் படித்துப் பார்த்தான். ஆர்வத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்த கிருஷ்ணனிடம் குஞ்ஞூ பணிக்கன் சொன்னான்:

"நீங்கள் வீணாகக் கொஞ்சம் பணத்தை செலவழிச்சிட்டீங்க.''

கிருஷ்ணனுக்கு அந்த எண்ணம் இருந்தது. போனது போகட்டும் என்று குஞ்ஞூ பணிக்கனும் கூறினான். இனிமேல் இருக்கும் விஷயங்களைப் பார்ப்போம் என்று முடிவெடுத்தார்கள். குஞ்ஞூ பணிக்கன் ஆரம்பத்திலிருந்தே ஒரு விஷயத்தைக் கேட்க வேண்டும் என்று நினைத்தான். கையில் எவ்வளவு பணம் இருக்கிறது? இந்த முறை உண்மையிலேயே இருந்ததைவிட நூறு ரூபாயைக் குறைத்துச் சொன்னான்.

குஞ்ஞூ பணிக்கன் "இயலாது" என்பதைப் போல இப்படியும் அப்படியுமாகத் தலையை ஆட்டி தன் கருத்தை வெளியிட்டான்.

"அதை வைத்து எதுவுமே செய்ய முடியாதே!''

கிருஷ்ணன் பரிதாபமாகச் சொன்னான்:

"என் கையில் மொத்தம் இருப்பதே அதுதான்.''

சிறிது நேரம் சிந்தனையில் மூழ்கிவிட்டு குஞ்ஞூ பணிக்கன் சொன்னான்:

"பார்ப்போம்... ஏழையின் காரியமும் நடக்க வேண்டும் அல்லவா?''

இன்னும் செய்ய வேண்டிய காரியங்கள் என்ன என்பதை மிகவும் தீவிரமாக குஞ்ஞூ பணிக்கன் சொன்னான்: "ஒரு வக்கீலை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும்.'' அவன் சொன்னான்: "இப்படிப்பட்ட விஷயங்களை

நமக்காக நடத்துவதற்கு நான்கு கைகளைக் கொண்ட ஆடை அணிந்த திறமைசாலிகள் இங்கு இருக்கிறார்கள். அவர்களைத் தேடிச் செல்ல வேண்டும். கண்களில் தெரிகிறவனை விட்டுட்டு, பெரிய ஆளாகக் காட்டிக் கொண்டு திரிபவனைத் தேடி நீ போயிட்டே. அதுதான் தப்பு. அது தேவையே இல்லை.''

கிருஷ்ணன், குஞ்ஞூ பணிக்கனின் அறிவுரைப்படி எதையும் செய்வதற்குத் தயாராக இருப்பதாகச் சொன்னான். எந்த விதத்திலாவது அந்த வழக்கில் கவுரியைக் காப்பாற்றியே ஆக வேண்டும்.

குஞ்ஞூ பணிக்கனுக்கு வக்கீல்களை நன்கு தெரியும். தொப்பை விழுந்த ஒரு வக்கீல் இருந்தார். அங்கு போகலாம் என்று இருவரும் முடிவு செய்தார்கள்.

குஞ்ஞூ பணிக்கனை வக்கீல் "பெரியவரே" என்று அழைத்தார். கிருஷ்ணனிடமிருந்த தாள்களை வாங்கிப் பார்த்துவிட்டு வக்கீல் கேட்டார்:

"ஓ... அந்தக் குழந்தைகளைக் கொன்ற வழக்கு... அப்படித்தானே? கஷ்டமான விஷயம்... போன விசாரணையின்போது ப்ராசிக்யூட்டரும் போலீஸ்காரர்களும் சேர்ந்து என்ன காரியமெல்லாம் செய்தார்கள் தெரியுமா?''

குஞ்ஞூ பணிக்கன் சொன்னான்:

"கேட்கக் கூடியவர்களும் கேள்விகளும் இல்லாதபோது அப்படித்தானே நடக்கும்...?''

வக்கீல் அது உண்மைதான் என்று ஒப்புக்கொண்டார். தொடர்ந்து கடந்த விசாரணையின்போது நடந்ததைப் பற்றிக் கூறினார்:

"சாட்சிகள் கூறுவதற்குத் தயங்கினார்கள். அப்போது பயமுறுத்தி சொல்லவச்சாங்க. உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் ப்ராசிக்யூட்டரும் எதைச் சொல்ல வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொடுத்து சொல்ல வைத்தார். அந்த அநீதியைத் தடுப்பதற்கு அங்கு யார் இருக்கிறார்கள்?''

விஷயம் புரிகிறதா என்பதைப் போல குஞ்ஞூ பணிக்கன் கிருஷ்ணனைப் பார்த்தான். வக்கீல் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் பெண்ணுக்காக அங்கு யாராவது இருந்திருந்தால், மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்திருக்கும். எனினும், ஒரு பெண்ணிடமிருந்து போலீஸுக்கு நினைக்கிற அளவிற்குப் பலன்கள் கிடைக்காது.''

குஞ்ஞூ பணிக்கனிடம் கிருஷ்ணன் தைரியமாக இப்போது கூறலாம். கிருஷ்ணனுக்கு விஷயம் புரிந்துவிட்டது. குஞ்ஞூ பணிக்கன் வக்கீலிடம் கேட்டான்:

"அதற்கு இப்போ என்ன செய்வது?''

"மனு கொடுக்க வேண்டும்.''

குஞ்ஞூ பணிக்கன் கிருஷ்ணனின் முகத்தைப் பார்த்தான். தேவையானதைச் செய்ய வேண்டும் என்பதை கிருஷ்ணனும் ஒப்புக் கொண்டான்.

எல்லா ஆதாரங்களையும் பிரதி எடுக்க வேண்டும். மனு கொடுக்க வேண்டும். எல்லா விசாரணைக்கும் வக்கீலுக்குப் பணம் தர வேண்டும். இவையெல்லாம்தான் செலவுகள். வக்கீல் குமாஸ்தாவை அழைத்து மனுவையும் விண்ணப்பங்களையும் தயார் பண்ணும்படி கூறினார். அன்று மொத்தம் இருபத்தைந்து ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும். கிருஷ்ணன் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டான். அதுவும் பயனில்லாமல் போய்விடுமோ என்று பயந்தான். எனினும், அந்தப் பணத்தை அவன்

குஞ்ஞூ பணிக்கனிடம் கொடுத்தான். வக்கீலுக்குக் கொடுத்தது, பிரதிகளுக்கு செலவிட்டது, குமாஸ்தாவிற்கு கொடுத்தது எல்லாமே குஞ்ஞூ பணிக்கன்தான். அப்போது கிருஷ்ணன் அருகில் இல்லை. ஒரு சிறிய ஊழல் நடந்திருக்குமோ என்று கிருஷ்ணன் சந்தேகப்பட்டான். அன்று விடைபெறும் நேரத்தில் குஞ்ஞூ பணிக்கன் ஐந்து ரூபாய் கேட்டான். மனமில்லா மனதுடன் அதையும் கொடுத்தான். எனினும், வழக்கிற்காக ஏதோ பயன்படுகிற மாதிரி செய்திருக்கிறோம் என்று கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு நிம்மதி உண்டானது.

அது உண்மையும்கூட. அடுத்த விசாரணையின்போது கவுரிக்காக ஒரு வக்கீல் ஆஜரானார்.