Lekha Books

கிருஷ்ணன் பணத்தைத் தயார் பண்ணுவதற்கு பல வழிகளிலும் முயற்சித்துப் பார்த்தான். சிறிது சிறிதாக சில நண்பர்களிடம் கடன் வாங்குவது- அந்த முயற்சி நிறைவேறவில்லை. ஒரே தொகையைக் கடனாகக் கேட்கிற மாதிரி ஒரு ஆளையும் அவனுக்குத் தெரியாது. கிருஷ்ணன் பதைபதைப்புடன் இங்குமங்குமாக அலைந்து கொண்டிருந்தான். அந்தச் சூழ்நிலையில் கிருஷ்ணனின் மனதில் ஒரு வழி தோன்றியது. சுரேந்திரன் முதலாளிக்கு நூறு ரூபாய் கொடுத்திருந்தான். அவர் கூறியதைப் போல எதையும் செய்யவில்லை. வழக்கில் அவர் மூலம் எந்தவொரு பயனும் உண்டாகவில்லை. அந்தப் பணத்தைத் திருப்பிக் கேட்டால் என்ன? அடுத்த நிமிடம் அவன் அந்த முடிவிற்குத்தான் வந்தான். கேட்பது மட்டுமல்ல; வாங்கியே தீருவது என்ற முடிவுக்கும் அவன் வந்தான்.

சுரேந்திரன் ஒரு சிரிப்புடன் கிருஷ்ணனிடம் குசலம் விசாரித்தார்.

"என்ன, காரியங்களெல்லாம் நடந்தன அல்லவா? சாட்சிகள் எல்லாரும் உங்களுக்கு சாதகமாகத்தானே எழுதியிருக்காங்க! நான் எல்லா விஷயங்களையும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறேன். நல்லது. உண்மையான அன்பு நல்ல முடிவைத்தான் தரும்!''

சுரேந்திரன் கூறியவை அனைத்தையும் மறுக்க வேண்டுமென்று கிருஷ்ணனுக்குத் தோன்றியது. அவ்வளவு விஷயங்களையும் ஒரே நேரத்தில் கூறியதால் ஒவ்வொன்றுக்கும் பதில் கூற முடியவில்லை. கிருஷ்ணன் எல்லாவற்றிற்கும் சேர்த்து பதிலாகப் பணத்தைக் கேட்டான்.

"முதலாளி, நீங்க யாரிடமும் சொல்லவும் இல்லை. எதுவும் செய்யவும் இல்லை. என்னுடைய பணத்தைத் திருப்பித் தாங்க.''

அது சிறிதும் எதிர்பாராத ஒன்றாக இருந்தது. சிறிது நேரம் அதிர்ச்சியடைந்ததைப் போல் அந்த கிராமத்தின் முக்கிய மனிதர் நின்றுவிட்டார். அடுத்த நிமிடம் அவர் சுய உணர்விற்கு வந்தார். அவர் மிடுக்கான குரலில் கேட்டார்:

"நீ என்னடா சொன்னே? எதுவும் செய்யலைன்னா சொன்னே?''

கிருஷ்ணனும் விடவில்லை.

"ஆமாம்... இல்லைன்னுதான் சொன்னேன்.''

சுரேந்திரன் கோபமான குரலில் சொன்னார்:

"உன்னுடைய எலும்பு மிஞ்சி இருப்பதும், நீ இன்றைக்கு உயிருடன் இருப்பதும் எதனால் தெரியுமா? நன்றி கெட்டவனே! போலீஸ்காரர்கள் உன்னை வேட்டையாட இருந்தார்கள்.''

கிருஷ்ணன் தன்னுடைய விஷயத்தைச் சொன்னான்:

"முதலாளி, சாட்சிகள் ஒரு ஆளையாவது அழைத்து நீங்க ஒரு வார்த்தை கூட கூறவில்லை. அதற்குத்தான் நான் பணம் தந்தேன். அந்தப் பணத்தைத் திரும்பத்தரணும். இனிமேல் வழக்கை நடத்துவதற்குப் பணம் இல்லை.''

"நீ பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு போன மாதிரிதான்.''

"வாங்காமல் நான் போக மாட்டேன். என்னால போக முடியாது.''

அந்த அளவிற்கு கூறக் கூடிய தைரியம் கிருஷ்ணனுக்கு உண்டானது.

அவன் என்னவோ முடிவு செய்துவிட்டு வந்திருக்கிறான் என்று சுரேந்திரனுக்குத் தோன்றியது. அது ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையாக மாறாமல் இருப்பதற்கான வழி திடீரென்று அவருடைய மனதில் தோன்றியது. அவர் சொன்னார்:

"சரி... உன்னுடைய பணத்தைத் திருப்பித் தர்றேன். உனக்காக கொஞ்சம் செலவாயிருக்கு. போலீஸ்காரர்களிடமிருந்து தொந்தரவுகள் உண்டாகாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அதை நான் என் கணக்கிலேயே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. இப்போ இங்கே பணம் இல்லை. உன்னுடைய வழக்கு என்றைக்கு விசாரணைக்கு வருகிறது?''

"தேதி முடிவாகவில்லை.''

"ஒரு பத்து நாட்கள் கழித்து வா. பணத்தைத் தர்றேன்.''

கிருஷ்ணன் உடனடியாக எதுவும் பேசவில்லை. சுரேந்திரன் தொடர்ந்து கேட்டார்:

"என்ன சரியா?''

கிருஷ்ணன் ஒப்புக் கொண்டான்.

"சரி...''

அப்போது நூறு ரூபாய் தயாராகிவிட்டது என்ற ஒரு எண்ணத்துடன் கிருஷ்ணன் புறப்பட்டான். திரும்பிச் செல்லும் கிருஷ்ணனைப் பார்த்து சுரேந்திரன் மெதுவாகத் தலையை ஆட்டினார். அவர் என்னவோ முடிவு செய்திருப்பதைப் போல தோன்றியது.

சில நாட்கள் கடந்த பிறகு நீதிமன்றத்தின் அனுமதியுடன் ஒரு இளம் வக்கீல் சப் ஜெயிலுக்குச் சென்று கவுரியைப் பார்த்தார். வழக்கு சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்வதற்காகத்தான் அந்தச் சந்திப்பு நடந்தது. அவரை நீதிமன்றத்திலிருந்து அவளுக்காக வாதாடுவதற்காக நியமித்திருந்தார்கள். வழக்கு விஷயங்களைப் பற்றிக் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்ட பிறகு, அவர் அவளிடம் கேட்டார்:

"உங்களுக்கு வேண்டிய யாரோ வெளியே இருப்பதாகத் தெரிகிறதே! அந்த ஆள் இப்போ இல்லையா?''

அப்போதுதான் கிருஷ்ணன் வக்கீலைப் பார்க்கவே இல்லை என்பதும் செஸன்ஸுக்கு வழக்கு வந்த பிறகு அவன் எதுவுமே செய்யவில்லை என்பதும் கவுரிக்குத் தெரிய வந்தது. கிருஷ்ணன் கைகழுவி விட்டானா? இல்லாவிட்டால் இயலாமல் போயிருக்குமோ?

கவுரி பரிதாபமான குரலில் சொன்னாள்:

"நான் யாருமே இல்லாத ஒருத்தி!''

அவளுடைய கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தது. வக்கீல் கேட்டார்:

"பிறகு... ஒரு கிருஷ்ணன் உதவிக்கு இருந்ததாக ரெக்கார்டில் இருக்கிறதே!''

அப்போது குட்டி இல்லாமல் போனதை கவுரி உணர்ந்தாள். குட்டி இருந்திருந்தால், எல்லாவற்றையும் அவள் கூறியிருப்பாள். கிருஷ்ணன் யார் என்று அவள் எப்படிக் கூறுவாள்? அவன் யார்?

வக்கீல் தொடர்ந்து கேட்டார்:

"சாட்சிகளைப் பற்றியும் பிற விஷயங்களைப் பற்றியும் விளக்கிக் கூறுவதற்கு இப்போது யாருமே இல்லை. அந்த கிருஷ்ணன் என்ற ஆள் வருவாரா?''

நிறைந்த கண்களுடன் கவுரி சொன்னாள்:

"என்னை நீங்க இந்த வழக்கிலிருந்து காப்பாற்றணும்.''

அதற்குமேல் அவளுக்குக் கூறுவதற்கு எதுவும் இல்லை. அந்த விஷயத்தை அதற்கு மேல் மனதைத் தொடும் விதத்தில் கூறுவதற்கு அவளால் இயலாது.

மீண்டும் கவுரி விதியை நம்பிக் கொண்டிருந்தாள். கிருஷ்ணனைப் பற்றிய பதைபதைப்பு இன்னொரு விஷயமாக ஆகி அவளை கவலை கொள்ளச் செய்தது.

பணத்தைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்த கிருஷ்ணன் ஒரு ஆபத்தில் போய் மாட்டிக்கொண்டான். சுரேந்திரனிடமிருந்து நூறு ரூபாய் கிடைக்கும் என்று அவன் எதிர்பார்த்தான். அது மட்டும் போதாது. மேலும் ஒரு முந்நூறு ரூபாய் தயார் பண்ண வேண்டும் என்று குஞ்ஞூ பணிக்கன் கூறினான். அவ்வளவு பணம் கட்டாயம் வேண்டும். அது இல்லாமல் வேறு எந்த சிந்தனையும் மனதில் இல்லை. அதனால் கிருஷ்ணன் ஒரு வகையில் பைத்தியம் பிடித்தவனைப் போல ஆனான். மனம் முழுக்க பிரச்சினைகளுடன் சங்ஙனா சேரியில் பொருத்தமற்ற நேரத்தில் சந்தேகப்படும் விதத்தில் ஒரு வங்கி இருந்த பகுதியில் நடந்து திரிந்த அவனை போலீஸ்காரர்கள் பார்த்தார்கள். அங்கே எதற்காக நிற்கிறான் என்று இன்னொருவர் தெரிந்து கொள்ளும் அளவிற்குப் பதில் கூற கிருஷ்ணனால் முடியவில்லை. போலீஸ் சட்டத்தைப் பின்பற்றி போலீஸ்காரர்கள் ஒரு வழக்கு பதிவு செய்தார்கள். அங்கு சட்டப் பிரிவின்படி கடுங்காவல் தண்டனை கட்டாயம் உண்டு. அதன்மூலம் கிருஷ்ணன் சிறைக்குக் கொண்டு போகப்பட்டான். இந்த விஷயங்கள் எதுவும் கவுரிக்குத் தெரியாது.