Lekha Books

அவள் ஒரு மோசமான பெண்! யாரு? அந்த குஞ்ஞம்மா.... இல்லாவிட்டால் தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவன்கூட போவாளா? ஒரு பெண்ணுக்கு தூக்கம் வருமா? என் தங்கப் பையனே, எப்பவோ கடவுள் விதித்தது இது!''

குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இவை அனைத்தையும் கூறி முடித்ததும், சோயுண்ணிக்கு கண்ணில் நீர் நிறைந்துவிட்டது. அதைப் பார்த்ததும் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு சிறிது வீர உணர்ச்சி உண்டானது.

"நீ கவலைப்பட வேண்டாம். இந்த குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் முன்னால் இப்படி நடக்கிறது என்றால், என் செல்ல மகள் கதீஜாவைப் போல உனக்கு நான் ஒரு பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணித் தருவேன். இவளைவிட சற்று மூத்த பெண் என்று வைத்துக் கொள்!''

அதைக் கேட்டதும் சோயுண்ணி கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு மெதுவாக நடந்தான். எனினும், அந்த கருடனின் பார்வைகளில் ஒரு மிகப்பெரிய கோபம் நிழலாடிக் கொண்டிருந்தது. "அவமானப்படுத்தி விட்டாளே!"

அவன் குடிசைக்கு முன்னால் போய் உட்கார்ந்தான். அப்போது பாவாக்குட்டி கையில் ஒரு புத்தகத்தை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு ஒரு பூனையின் பதுங்கலுடன் வந்தான்.

" என்ன சோயுண்ணி?''

"ஒண்ணுமில்ல....''

அவனுக்கு பாவாக்குட்டியை நன்கு தெரியும். சுமை சுமக்கும் தொழிலாளர்கள் சங்கத்தின் தலைவனாகவும், புரட்சிவாதியாகவும், சொற்பொழிவாளனாகவும், நல்ல மனிதனாகவும் இருப்பவன் அவன் என்பதைப் புரிந்து வைத்திருந்தான்.

"அம்முக்குட்டியம்மாவிற்கு நிலத்தை விட்டுக் கொடுக்க முடிவு செய்துவிட்டாயா?'' - பாவாக்குட்டி கேட்டான்.

"ஆமாம்.... அவங்க மகளுக்கு ஒரு பக்குவம் வந்துவிட்டது. இனி பொண்ணு பார்த்துக் கொள்ளும்.''

"நீ ஒரு முட்டாள்.''

"ஏன்?''

"புதிய சட்டத்தைப் பற்றித் தெரியாதா? யார் நிலத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்களோ அவர்களுக்குத்தான் அது சொந்தம்.''

"இந்த நிலம் அம்முக்குட்டியம்மாவிற்குச் சொந்தமானது.''

"இல்லை. உனக்குச் சொந்தமானது.''

"இந்த அளவிற்கு ஊர் கெட்டுப் போச்சா? ஆள் இல்லாததால், அவங்க என்னிடம் ஒப்படைச்சாங்க.''

"அதுவல்ல விஷயம். முதலாளித்துவத்தை ஒழிக்கணும்.''

"எதற்கு?''

"அப்படியென்றால்தான் ஏழைகள் வாழ முடியும்.''

"அப்படியா? இருந்தாலும் அவங்களுக்குச் சொந்தமான நிலத்தை அவங்களிடம் தரவேண்டாமா?''

அதைக் கேட்டு பாவாக்குட்டி சிரித்தான். அந்த திண்ணையில் உட்கார்ந்து அரை மணிநேரம் நில உரிமையாளர், அதில் வேலை செய்பவன் இருவருக்குமிடையே இருக்கும் உறவைப் பற்றிப் பேசினான். எனினும், சோயுண்ணி அசையவில்லை. அவன் சொன்னான்: "அது பாவம்....''

"பாவமா?''

பாவாக்குட்டி சோயுண்ணியின் முகத்தை ஓரக் கண்களால் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னான்: "இந்த அம்முக்குட்டியம்மாவின் அண்ணன் கோபாலன் நாயரும் கோவிந்தக் குறுப்பும் சேர்ந்து குஞ்ஞம்மாவின் விஷயத்தில் உன்னை அவமானப்பட வச்சிட்டாங்களே! அந்த நேரத்தில் பாவத்தைப் பற்றி அவங்க நினைத்தார்களா?''

சோயுண்ணி நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான். நீண்ட பெருமூச்சை விட்டான்.

அதைத் தொடர்ந்து ஒரு சொக்கப்பானை எரிவதைப்போல பாவாக்குட்டியின் பேச்சு ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது. எல்லாவற்றையும் கேட்டு முடித்ததும், சோயுண்ணி சொன்னான்: "முதலாளித்துவத்தை ஒழிக்கணும்!''

"அப்படியென்றால் நிலத்தை காலி பண்ணிதர வேண்டாம்.''

"நான் எந்தச் சமயத்திலும் காலி பண்ணித் தர மாட்டேன். யாருக்கும் தரமாட்டேன்.''

"அதுதான் செய்ய வேண்டியது. சட்டம் உண்டான பிறகும், அதை பயன்படுத்தவில்லையென்றால் நாம் முட்டாள்கள் என்றாகிவிடுவோம்.''

"முதலாளித்துவத்தை ஒழிக்கணும்!'' - சோயுண்ணி மீண்டும் சொன்னான். முகத்தை கடுமையாக வைத்திருந்தான். பாவாக்குட்டி அவனிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டு வேட்டியை மடித்துக் கட்டிக் கொண்டு அருகிலிருந்த தெருவிற்குள் திரும்பினான்.

முதலாளித்துவத்துடன் மட்டுமல்ல - உலகத்தில் உள்ள எல்லாவற்றின் மீதும் அப்போது சோயுண்ணிக்கு கோபம் இருந்தது. அதற்குள் செல்லும் எல்லா மனிதர்களும் மிகவும் மோசமானவர்கள் என்று அவன் நினைத்தான்.

தென்னையும் பலாவும் இப்படி வளர்வது தன்னை ஏமாற்றுவதற்குத்தான் என்று அவன் நினைத்தான். வேலியின்மீது இரண்டு கால்களையும் உயர்த்தி வைத்துக் கொண்டு காட்டுச் செடிகளை மென்று தின்னும் ஆடுகூட மிகவும் கேவலமானதாக அவனுக்குத் தோன்றியது.

"சோயுண்ணி....'' திடீரென்று பின்னால் இருந்து இனிமையான ஒரு குரல். சோயுண்ணி திரும்பிப் பார்த்தான். கோபாலன் நாயர் புன்சிரிப்பு தவழ நின்று கொண்டிருந்தார்.

"நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்றதுக்காக வந்தேன்.''

"என்ன?''

"நிலத்தை அம்முக்குட்டிக்கு காலி பண்ணி கொடுத்துடலாம்னு முடிவு செய்திருக்கிறாய் அல்லவா? ஆனால், சோயுண்ணி...... இவ்வளவு காலமா அதைப் பார்த்துக் கொண்டதற்காக....''

"இல்லை....'' - சோயுண்ணி இடையில் புகுந்து சொன்னான்: "காலி பண்ண மாட்டேன்.''

"என்ன? அம்முக்குட்டி வேறு மாதிரி சொன்னாளே!''

"காலி பண்ணமாட்டேன்னு நான் சொல்றேன்!''

"என்ன? உடம்புக்கு ஏதாவது கேடு உண்டாயிடுச்சா?''

"ஒண்ணுமில்ல.''

"காரணம்?''

"முதலாளித்துவம் ஒழியணும்.''

"ஆனால், இப்போது ஒழிப்பது அந்த பிஞ்சு குழந்தைகளைத்தான். அவர்களுக்கு வேறு எதுவும் இல்லை.''

"முதலாளித்துவம் ஒழியணும். என்னை அவமானப்படுத்தியவர்கள் அழியணும்.''

"முதலாளித்துவம் ஒழியட்டும், சோயுண்ணி. குழந்தைகள் அழியணுமா?''

அதற்கு சோயுண்ணி பதில் கூறவில்லை. கோபாலன் நாயர் அதற்கு பிறகும் எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தார். உண்மையாகவே சோயுண்ணியின் அந்த மாறுபட்ட தன்மை கோபாலன் நாயரைச் சற்று பதைபதைக்கச் செய்ததென்னவோ உண்மை. அவனுக்கு என்ன ஆகிவிட்டது? குடும்பத்திற்கென்று வாழ்க்கையின் ஆதாரமாக இருப்பதே அந்த நிலம் மட்டும்தான் என்று அவர் சொன்னார். அது இல்லாமல் போய்விட்டால் அவர்கள் இப்போது தெருவில்தான் நிற்க வேண்டும் என்றும் அவர் சொன்னார். சோயுண்ணிமீது கோபம் கொண்டு, நிலத்தைவிட்டுப் போகும்படி கூறவில்லை என்றார் அவர். எனினும், சோயுண்ணி அசையவில்லை. ஒரே ஒரு வார்த்தை மட்டும்தான் அவனிடமிருந்து வந்து கொண்டிருந்தது.

"முதலாளித்துவம் ஒழியணும்!''

கோபாலன் நாயர் சுற்றிலும் கண்களை ஓட்டினார். பிறகு சிறிது நேரம் அவர் அமைதியாக நின்றார். இனிமேல் என்ன பேசுவது என்று இருவருக்கும் தெரியவில்லை. அப்படியே நிமிடங்கள் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தன.

இறுதியில் கோபாலன் நாயர்தான் மௌனத்தைக் கலைத்தார்.

"முதலாளித்துவம் ஒழியட்டும்! ஆனால், மனிதர்களுக்கிடையே இருக்கும் அன்பு அழிந்து போய்விடக் கூடாது. சோயுண்ணி, நிலத்தை நீ எடுத்துக்கோ. அந்த பிஞ்சு குழந்தைகள் பட்டினி கிடந்து சாவதைப் பார்க்க முடியாது. இதுவரை நீதானே அவர்களுக்கு உதவி செய்து வளர்த்திருக்கே! இனியும் பார்த்துக்கொள். நான் அவர்களை இங்கு கொண்டு வந்து விடுகிறேன்'' -இறுதி வார்த்தைகளைக் கூறியபோது கோபாலன் நாயரின் தொண்டை தடுமாறியது.

சோயுண்ணி கோபாலன் நாயரையே பார்த்தான். அந்தக் கழுகின் பார்வையில் ஒரு வேறுபாடு உண்டானது. எதுவும் புரியாததைப் போல நெற்றியைச் சுளித்துக்கொண்டு அவன் இறுதியில் சொன்னான்: "பிள்ளைகளை அழைத்துக் கொண்டு வர வேண்டாம்.''