Lekha Books

"நில்... நாங்களும் வர்றோம்'' -குறுப்பு அழைத்துச் சொன்னார்.

"நான் போறேன்'' -அந்த பெரிய சரீரம் மழைச் சாரல்களுக்கு மத்தியில் அப்படியே நகர்ந்து நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. எல்லாரும் திகைத்துப் போய் அவனையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

அப்துல் ரஹிமான் ஒரு பாதையில் மறைந்தவுடன் குறுப்பு ஒரு நீண்ட பெருமூச்சைவிட்டார். "இவன் யார்?''

"ஒரு சாதாரண மனிதன்!'' - கோபாலன் நாயர் திடீரென்று பதில் சொன்னார். பிறகு யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை. குழந்தையின் அழுகைச் சத்தம் மேலும் சற்று உரத்துக் கேட்டது. மழை பலமாகப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. நீர்த் துளிகள் மருத்துவமனையின் வாசலில் பிஞ்சு குழந்தைகளைப் போல தாவி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன.

"போகலாமா?''

"சரி...''

சிறிது பணம் கொடுத்து சாத்தப்பனை அங்கே இருக்குமாறு கூறிவிட்டு, அந்த மூன்று நண்பர்களும் இரண்டு குடைகளில் அப்படியே நடந்து செல்லும்போது குறுப்பிற்கொரு சந்தேகம்: "குழந்தை யாருடைய சாயலில் இருக்கும்? சாத்தப்பனின் சாயலில் இருக்குமா? குஞ்ஞம்மாவின் சாயலிலா?''

"என்னுடைய சாயலில் இருக்காது. அது மட்டும் உறுதி'' - நம்பூதிரி மெதுவான குரலில் சொன்னார். கோபாலன் நாயர் மிடுக்கான குரலில் சொன்னார். "நம்பூதிரி, சான்றிதழ்கள் கட்டு நனையாமல் பத்திரமாக வைத்திருங்கள்.''

நம்பூதிரி பதைபதைத்து, கையிடுக்குள் இருந்து தாள்களின் கட்டை எடுத்துப் பார்த்தார். வைலட் பென்சிலால் ஆன எழுத்துக்கள் மழைச்சாரல் பட்டு அழிந்தன. நங்ஙேலி அந்தர்ஜனத்தின் மீதுதான்! நம்பூதிரிக்கு சந்தோஷம் உண்டானது.

அந்த நண்பர்கள் சேற்றில் கால்களை ஊன்றாமல், தாவித் தாவி முன்னோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.