Lekha Books

அந்த சமயத்தில் உலக அமைதிக்கான விருதை அப்துல் ரஹிமானுக்குத்தான் அளிக்க வேண்டும் என்றுகூட கோபாலன் நாயர் நினைத்தார். அவர் தனக்குள் கூறிக்கொண்டார். "அவன் ஒரு மனிதன்... சாதாரண மனிதன்!''

சாத்தப்பனின் குடிசை வாசலை அடைந்தார்கள். அங்கு ஒரு குடையின்மீது கோவிந்தக் குறுப்பு சாய்ந்து கொண்டு நின்றிருந்தார். சாத்தப்பன் விரலை மடக்கிக்கொண்டும் நீட்டிக்கொண்டும் அலட்சியமாக எங்கோ தூரத்தில் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். உள்ளேயிருந்து முனகல்கள், முணுமுணுப்புகள், பெருமூச்சுடன் வந்த தேம்பல்கள்... ஒரு மனித மனதின் துன்பமான வேளையின் வேதனைகள்!

"போகலாமா?'' - கோபாலன் நாயர் கேட்டார்.

"ம்...''

"கட்டிலை மாட்ட வேண்டாமா? யார் தூக்குவது?'' - நம்பூதிரிதான் அந்த பிரச்சினையைக் கிளப்பினார். சாத்தப்பன் அங்கு இருந்தான். கடந்தவற்றையெல்லாம் மறந்துவிட்டு குஞ்ஞம்மாவின் தந்தையும் அங்கு வந்து சேர்ந்தான். மாற்றிப் பிடிப்பதற்கு மேலும் இரண்டு ஆட்கள் இல்லாமல் புறப்பட முடியாது. பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த உண்ணுலிக் கிழவியின் மகன் தன்னுடைய சேவையை உறுதிப்படுத்தினான். "இன்னொரு ஆளும் இருந்தால்...!'' - குறுப்பு விரும்பினார். "அங்கே கிளம்பிடலாம். அதுதான் நல்லது'' -சொன்னது அப்துல் ரஹிமான்.

இதற்கிடையில் கட்டில் மாட்டப்பட்டு முடிந்தது. குஞ்ஞம்மாவை எடுத்துக்கொண்டு வந்து படுக்கவும் வைத்துவிட்டார்கள். அவள் அப்போதும் முனகிக் கொண்டும் முணுமுணுத்துக் கொண்டும் இருந்தாள். அந்த முன்னால் தள்ளிய வயிறு சற்று குறைந்திருந்ததைப் போலத் தோன்றியது. நம்பூதிரி கண்களைத் திருப்பிக் கொண்டார்.

சாத்தப்பனும் உண்ணுலிக் கிழவியின் மகனும் சேர்ந்து மரக்கொம்பைத் தாங்கி, முன்னோக்கி நடந்தார்கள்.

ஹோம்... ஹிம்... ஹோம்... ஹிம்...

ஹோம்... ஹிம்... ஹோம்... ஹிம்...

கட்டில் முன்னோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. எல்லாரும் அமைதியாகப் பின்னால் நடந்தார்கள். ஒவ்வொருவருடைய இதயத்திலும் ஒவ்வொரு வகையான உணர்ச்சிகள்... எல்லா முகங்களும் கனமாக இருந்தன. அப்துல் ரஹிமான் மட்டும் கை வீசி கை வீசி நடந்தான். அவ்வப்போது தன்னுடைய தொப்பியை எடுத்து மேலே தூக்கி, வியர்வையைத் துடைத்துவிட்டு அங்கேயே வைத்தான். வேலியின் அருகில் பெண்கள் வந்து வந்து பார்த்தார்கள். என்னவோ முணுமுணுத்தார்கள். அந்தக் கூட்டத்தில் மாதவியம்மாவும் இருந்தாள். அவள் கோபாலன் நாயரிடம் கேட்டாள். "எங்கே போறீங்க?'' "மருத்துவமனைக்கு.''

"குஞ்ஞம்மாதானே?''

"ஆமாம்...''

"என் கடவுள்களே!''

"பேசாமல் போங்க'' - கோபாலன் நாயர் வேகமாக நடந்தார். கட்டில் நகர்ந்து கொண்டிருந்தது.

ஹோம்... ஹீம்... ஹோம்... ஹீம்...

ஹோம்... ஹீம்... ஹோம்... ஹீம்...

"கொஞ்சம் நில்லுங்க'' - உண்ணுலிக் கிழவியின் மகன் சொன்னான். அவன் தளர்ந்து விட்டிருந்தான்.

"நான் மாற்றிப் பிடிக்கிறேன்'' - அப்துல் ரஹிமான் முன்னால் வந்தான். கோபாலன் நாயரும் கோவிந்தக் குறுப்பும் ஒருவரையொருவர் பார்த்தார்கள். ஒரு தலைப் பகுதியில் சாத்தப்பன், இன்னொரு தலைப்பகுதியில் அப்துல் ரஹ்மான். நடுவில் முனகிக்கொண்டிருக்கும் குஞ்ஞம்மா. அப்படியே அந்தக் கட்டில் முன்னோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் நம்பூதிரி குறுப்பின் முகத்தைப் பார்த்தார். குறுப்பு கோபாலன் நாயரின் முகத்தையும். கோபாலன் நாயர் சொன்னார். "அவன் மனிதன்... சாதாரண மனிதன்...!''

கட்டில் முனகி முனகி முன்னோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. பிரபஞ்சம் அப்போது மங்கலாக நின்றிருந்தது. வானத்திலிருந்து சில முனகல்களும் முணுமுணுப்புகளும் கேட்டன. ஆனால், ஒளி எதுவும் விழவில்லை. "இனி முனக வேண்டாம்.'' -அந்த ஆணையைக் கொடுத்தவர் கோபாலன் நாயர்தான். முனகல் நின்றது. கட்டில் அமைதியாக நகர்ந்தது.

"என்ன?'' -குறுப்பு பதைபதைப்புடன் கேட்டார்.

"பள்ளி வாசலுக்கு முன்னால் வந்திருக்குல்ல!''

"அவ்வளவுதானா? துடைப்பம், கூடை, முறம் என்று கோஷங்கள் போட்டவாறு ஒருத்தன் போறதைப் பாருங்க. அப்போது?''

"குறுப்பு, அறிவுப்பூர்வமாகப் பேசுவதற்கு இது நேரமல்ல. அறிவுப்பூர்வமான வாதம் தொடர்ந்தால் கோவிலும் பள்ளி வாசலும் உண்டாகவில்லை என்றும் வரும். கட்டில் முனகுவதை விட முக்கியமானது குஞ்ஞம்மா அமைதியாகப் பிரசவம் ஆவதுதான்."

குறுப்பிற்கு அப்படியொன்றைக் கூற வேண்டும் என்று தோன்றியது. அது சற்று விவேகமற்றதாகத் தெரிந்தது. அவர் தோளைக் குலுக்கிக் கொண்டு அமைதியாக நடந்தார்.

கட்டிலை இறக்கி குஞ்ஞம்மாவை மருத்துவமனையின் அறைக்குள் கொண்டு போய்ப் படுக்க வைத்துவிட்டுத் திரும்பி வந்தபோது அப்துல் ரஹிமான் நெற்றியில் இருந்த வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்தான். முத்து மணிகளைப் போல அவை உதிர்ந்து விழுவதை கோவிந்தக் குறுப்பு பார்த்தார். அத்துடன் அவருடைய இதயத்தில் ஒரு ஊசிக் குத்தலும் ஆரம்பமானது. "பாவம், எவ்வளவு நல்ல மனிதன்!''

டாக்டர் வந்தார். சோதித்துப் பார்த்தார். ஆபரேஷன் தியேட்டருக்கு கொண்டு சென்றார். பதைபதைப்பான சூழ்நிலை. யாரும் பேசவில்லை. மூச்சு விடவில்லை. ஊசி விழுந்தால் கேட்கலாம்.

காற்று வெளியில் கார்மேகங்கள் தோளோடு தோள் சேர்ந்து உரசி, மோதி, தலைகுப்புற விழுந்தன. தொடர்ந்து இரண்டு இடிச் சத்தங்கள்... குறுப்பும் கோபாலன் நாயரும் அதிர்ச்சியடைந்தார்கள். சாத்தப்பன் மருத்துவமனையின் திண்ணையில் போய் சுருண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். அச்சுதன் நம்பூதிரி அவ்வப்போது கைகடிகாரத்தைப் பார்த்தார். முள் நகரும்போது இதயத்தில் ஒரு துடிப்பு!

ஒரு மெல்லிய காற்று வீசியது. சர சர என்று மழைத்துளிகள் உதிர்ந்தன. திடீரென்று ஆபரேஷன் தியேட்டரின் கதவைத் திறந்து கொண்டு மிட் வைஃப் வெளியே வந்தாள்.

"என்ன?'' - கோபாலன் நாயர் கண்களால் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டு கேட்டார். அந்தப் பெண் புன்னகை ததும்ப அவரை ஒருமுறை பார்த் தாள். பிறகு மெதுவான குரலில் சொன்னாள். "ஆண் குழந்தை!''

"அவள்...? குஞ்ஞம்மாச் சோத்தியார்?'' -அப்துல் ரஹிமானும் சாத்தப்பனும் முன்னாலும் பின்னாலுமாக பதைபதைப்பைக் காட்டினார்கள்.

"விசேஷமாக ஒண்ணுமில்லை'' -மிட் வைஃப் மீண்டும் புன்னகையைத் தவழவிட்டாள்.

எல்லாரும் வாசல் திண்ணையின் ஓரத்திற்குச் சென்று அமர்ந்தார்கள்.

"ஹாவ்...''

"சிவனே!''

"படைத்தவனே!''

அந்த நேரத்து சிந்தனைகள் அமைதியாக ஒரே தாளலயத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்தன. சாத்தப்பனின் இதயத்தில் ஒரு துணித்தொட்டில் ஆடிக்கொண்டிருப்பதைப் போலத் தோன்றியது. கோவிந்தக் குறுப்பு "வீரா வீராடா குமாரா'' என்று முனகிக் கொண்டே தன்னுடைய தொப்பை வயிறை ஒரே மாதிரி தடவிக் கொண்டிருந்தார். பலமாக முறுக்கிக் கொண்டிருந்தவை அனைத்தும் அவிழ்ந்துவிட்டன. ஒரு சுமை இறங்கிவிட்டது. அப்படி இருக்கும்போது அதோ... ஒரு புதிய உயிரின் அழுகைச் சத்தம் வருகிறது. "கிள்ளே... கிள்ளே... கிள்ளே...''

அந்த அழுகைச் சத்தம் வானத்தின் விளிம்பு வரை போய் மோதவில்லை. எனினும், கோபாலன் நாயருக்கு அப்படித் தோன்றியது.

"அது நல்லது!'' என்று கூறிச் சிரித்துக் கொண்டே அப்துல் ரஹிமான் எழுந்து நடந்தான்.