Lekha Books

"முட்டாள்! இப்படியெல்லாம் யார் உன்னிடம் சொன்னது? ம்... நானும் வர்றேன்.''

"நாங்களும் வர்றோம்'' - கோபாலன் நாயரும் சொன்னார்.

"எப்படி குறுப்பு அய்யா, அவளைக் கொண்டு போவது? நடக்கவே முடியாதே!''

அது ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது. மருத்துவமனை மூன்றரை மைல் தூரத்தில் இருந்தது. படகுத் துறையில் இருந்து மருத்துவமனைக்குச் செல்லும் சாலையை அடைய இரண்டு மணி நேரம் ஆகும். அதுவரை எப்படிப் போய்ச் சேர்வது? "ஒரு கட்டில் கிடைத்தால் நல்லது'' - கோபாலன் நாயர் தன் கருத்தைச் சொன்னார்.

"கட்டில் எங்கே இருக்கு?'' - குறுப்பு கேட்டார்.

ஆலிக்குட்டி ஹாஜியின் வீட்டில் ஒரு கட்டில் இருக்கிறது என்ற கதையை கோபாலன் நாயர் கேட்டிருக்கிறார்.

"ஆனால், அதைத் தருவாரா?'' - குறுப்பிற்கு ஒரு சந்தேகம்.

"மனிதர்கள்தானே? தராமல் இருப்பார்களா?'' என்று அச்சுதன் நம்பூதிரி சொன்னார். எனினும் குறுப்பிற்கு நம்பிக்கை வரவில்லை. இறுதியில், தான் போய் கேட்கப் போவதாக கோபாலன் நாயர் சொன்னார். நம்பூதிரியும் கோபாலன் நாயரும் குடையையும் சான்றிதழ்களையும் எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட்டார்கள். அப்போது கோவிந்தக் குறுப்பு தன்னுடைய தொப்பை விழுந்த வயிற்றைத் தடவி விட்டவாறு சாத்தப்பனிடம் சொன்னார்: "சாத்தப்பா, சீக்கிரமா ஏற்பாடு பண்ணு.''

உண்மையிலேயே குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிடம் சென்று கேட்பதற்கு கோபாலன் நாயருக்கும் சிறிது பயமில்லாமல் இல்லை. அந்த நாக்கு ஏதாவதொரு இடத்தில் படத்தை விரித்தது என்றால், கோபாலன் நாயரும் அச்சுதன் நம்பூதிரியும் காற்றில் சருகைப் போல பறந்து விடுவார்கள். எனினும், சந்தர்ப்பம் அப்படிப்பட்டதாயிற்றே! எது வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டே அவர்கள் வெளியேறினார்கள். "நம்பூதிரி! அந்த உம்மா வாய்க்கு வந்தபடி ஏதாவது பேசினால் நான் என்னைப் பற்றி அல்ல - நம்பூதிரியைப் பற்றித்தான் கவலைப்படுறேன் என்று நடிப்பேன்.''

"நான் உங்களைப் பற்றிக் கவலைப்படுறதா சொல்வேன்.''

கோபாலன் நாயர் ஆலிக்குட்டி ஹாஜியின் வீட்டு வாசலில் கால் வைத்தபோது, அங்கு யாரும் இல்லை. அவர் மெதுவாக இருமினார்.

"யார் அது?'' - உள்ளேயிருந்து ஒரு கேள்வி.

"நான்.''

வாசலில் தொங்க விடப்பட்டிருந்த திரைச்சீலையின் வழியாக குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் தலை தெரிந்தது. "ஆ... நாயரா? என்ன நாயர்?''

அடடா! அமைதியாகத்தான் பேசுகிறாள். கோபாலன் நாயர் வாசலில் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சின்மீது உட்கார்ந்தார். நம்பூதிரியும். மெதுவாக நலம் விசாரிப்புகளுக்கும் பாராட்டுதல்களுக்கும் பிறகு விஷயம் கூறப்பட்டது.

அந்தக் கட்டிலை யாராவது கேட்டு வந்தால், அது குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு பிடித்திருந்தது. அந்தப் பகுதியில் அவளிடம் மட்டுமே அந்த கட்டில் இருக்கிறது. உண்மையில் சொல்லப் போனால், அது குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் சொந்த சொத்து. ஆலிக் குட்டி ஹாஜிக்கு அதன் மீது எந்த உரிமையும் இல்லை. அவள் தன்னுடைய வீட்டிலிருந்து எடுத்துக்கொண்டு வந்தது அது.

அந்தக் கட்டிலைப் பற்றி ஏராளமான கதைகள் இருந்தன. முத்தாப்பனின் வாப்பாதான் அதை உருவாக்கினார். அதன் சிவப்பு நிறத் துணிகள் சீனப் பட்டால் உண்டாக்கப்பட்டவை. அலங்காரத் தொங்கல்கள் ஏழு கடல்களுக்கு அப்பால் தயாரிக்கப்பட்ட ஜரிகைகளைக் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டவை. முத்தாப்பா அதில் ஏறி முஸ்லிம் மதத் தலைவரைப் பார்ப்பதற்காக குண்டோட்டி வரை போயிருக்கிறார். பிறகு நிறைய பேர் பல முறை அதில் ஏறி பல இடங்களுக்கும் போயிருக்கிறார்கள். "இந்த உலகத்தில் மக்காவிற்கும் மதினாவிற்கும் மட்டுமே இந்தக் கட்டில் போக வேண்டியதிருக்கிறது'' என்று குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா கூறுவாள். அது உண்மையாகக்கூட இருக்கலாம். கட்டிலைக் கடனாகக் கேட்பதற்கு செல்பவர்கள் இந்தக் கதை முழுவதையும் அமர்ந்து கேட்க வேண்டும். அதுதான் சம்பளம். கோபாலன் நாயரின் முன்பும் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இந்தக் கட்டை அவிழ்த்தாள். பொறுமையுடன் அதைக் கேட்காமல் இருக்க முடியுமா?

"எவ்வளவு புதிய மாப்பிள்ளைகள் இந்தக் கட்டிலில் ஏறி வந்திருக்கிறார்கள் என்று தெரியுமா? அன்று இதன் சத்தம் ஒரு மைல் தூரம் வரை கேட்கும். சில நேரங்களில் இரண்டு மைல் தூரம்கூட கேட்கும். அந்த அளவுக்கு கம்பீரமானது இது!''

"உம்மா, பெருமைப் பேச்சை நிறுத்தி விட்டு, அந்தக் கட்டிலைக் கொடுத்து விடுங்க. ஒரு பெண் பிரசவ வலி எடுத்து நிற்கிறப்போ, உங்க பெருமைப் பேச்சு...'' - உள்ளே இருந்து கதீஜா ஞாபகப்படுத்தினாள். "ஓ.. என்கிட்ட சொல்லாதே. நானும் பிள்ளை பெற்றவள்தான்'' -உள்ளே பார்த்துக்கொண்டு குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா சொன்னாள். "உன்னோட புதிய மாப்பிள்ளையிடம் அதைக் கழற்றி கொடுக்கும்படி சொல்லு...''

அந்தக் கட்டளை அப்துல் ரஹிமான் என்ற சோயுண்ணியை வெளியே கொண்டு வந்தது. கோபாலன் நாயரும் நம்பூதிரியும் அவனையே பார்த்தார்கள். தலையில் அவன் ஒரு தொப்பியை அணிந்திருந்தான். அவ்வளவுதான். அதுவும் ஒரு துருக்கி தொப்பி. ஒருவரையொருவர் பார்த்துப் புன்னகைத்துக் கொண்டார்கள். நலம் விசாரித்துக் கொண்டார்கள். எதுவும் நடந்ததாக யாரும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. சோயுண்ணி என்ற அப்துல் ரஹிமானுக்கு மனம் நிம்மதியாக இருந்தது. அவன் கட்டிலை உத்தரத்திலிருந்து கழற்றி கீழே இறக்கினான். அதன் பட்டுத் துணிகளில் இருந்து தூசியும் மூட்டைப் பூச்சிகளும் சிறு உயிரினங்களும் அந்தப் பெரிய சரீரத்தின் ஏதோ சில பகுதிகளின் மீது விழுந்தன.

"வர்றீயா?'' - கோபாலன் நாயர் அவனிடம் கேட்டார்.

"இல்லை'' -அப்துல் ரஹிமான் சொன்னான்.

"போங்க...'' - உள்ளேயிருந்து ஒரு கிளியின் குரல். "மனிதர்கள் இயலுமானால், தங்களால் முடியக்கூடிய உதவிகளைச் செய்யணும்னு நினைக்கணும்.''

"அவங்க விஷயத்தைச் சொன்னாங்க'' - நம்பூதிரி தாளம் தட்டினார். அதைக் கேட்டு சந்தோஷப்பட்ட குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இப்படிச் சொன்னாள். "அது என் மகள், நம்பூதிரி அய்யா.''

"புரியுது''.

அப்துல் ரஹிமான் அதற்குப் பிறகும் தயங்கிக் கொண்டு குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் முகத்தையே பார்த்தான்.

"போயிட்டு வா. பிள்ளை பெறுவதற்கு இருக்குறப்போ, பிறகு போக வேண்டாமா?''

அந்த வகையில் மூன்று பேரும் சேர்ந்து கட்டில், மரக்கொம்புகள் ஆகியவற்றுடன் புறப்பட்டார்கள். மரக் கொம்புகளை அப்துல் ரஹிமான் சுமந்தான். எல்லாரும் அமைதியாக நடந்தார்கள். கோபாலன் நாயரின் தலைக்கு உள்ளே பற்பல காட்சிகளும் தோன்றி மறைந்துகொண்டிருந்தன. மனிதனின் இருப்பைப் பற்றிய சிந்தனைகள்!

முடியாத, முடிக்கவே இயலாத கவலைகளும் இருக்கின்றனவா? விலகிப் போவதைவிட நெருங்குவதில்தானே மனிதனுக்கு ஆசை அதிகம்? எதுவும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. எனினும், இதயத்தின் ஆழமான தளங்களில் இருந்து ஒரு இளகிய ஆட்டம்.