Lekha Books

அடித்து நிறைக்கப்பட்ட வாணவெடியையும், இளமை நிறைந்த பெண்ணையும் கையில் இருந்து மிகவும் கவனமாக விட வேண்டும் என்று அந்தப் பெண் நினைத்தாள். பிறகு, அவள் எங்கு போய் சேருவாள் என்று யாருக்குத் தெரியும்? எனினும் கதீஜாவை திடீரென்று அழைத்துக் கொண்டு சென்றால், ஆலிக்குட்டி ஹாஜி என்ன நினைப்பார்? ஏதாவது கூறிவிட்டால், அது தன்னுடைய குடும்பத்திற்கு ஒரு அவமானமான விஷயமாக ஆகிவிடாதா? ஹாஜியாரிடம் கூறி மயக்கி, அதற்குப் பிறகு அழைத்துக் கொண்டு போவதுதான் சரி என்ற முடிவுக்கு வந்தாள். இன்னும் சொல்லப் போனால் - அது ஒரு பழைய குடும்பம். உலகத்தில் இருப்பவர்கள் எல்லாருக்கும் அவர்களைக் கண்டால் பயம். "ஈ பறந்து போய் விடாது" என்று குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா கூறுவாள். எனினும், மனதில் ஒரு நடுக்கம் இருக்கத்தான் செய்தது. அதற்குக் காரணம் இருந்தது. கதீஜா ஒரு இளம் அழகியாக இருந்தாள். அவள் தன்னுடைய இன்னொரு வார்ப்பு என்று குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா நினைத்தாள். "இந்த செண்பகப் பூவின் நிறத்தையும், கனவு காணும் கண்களையும், அரிசி மணியைப் போன்ற பற்களையும் பார்க்குறப்போ...''

"என்ன உம்மா?''- கதீஜா அவளுடைய காதில் முல்லைப் பூக்களைக் குலுக்கி வாசனையைப் பரவ விட்டுக் கொண்டே கேட்டாள்:

"என்னன்னா கேட்குறே? கொஞ்ச காலத்திற்கு முன்னால் நான் கண்ணாடியில் பார்த்தப்போ பார்த்தது உன்னைத்தான் கதீஜா''

அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், எதற்கு என்று தெரியவில்லை- தலைத் துணியின் ஓரத்தைப் பற்றியவாறு கதீஜா கீழே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள். அந்தக் கண்களில் என்னவோ பரவிப் பரவி போய்க்கொண்டிருந்தது.

"என் மகளே, நீ கவனமாக இருக்கணும்''- உம்மா எச்சரித்தாள்.

"ஏன் உம்மா?''

"முடி வளர்த்தால் கண்ட இடங்களிலெல்லாம் அதைப் பறக்கவிட்டுக் கொண்டு நடக்கும் காலம் இது!''

"அதற்கு?''

"யாருடைய பார்வையிலும் பட்டுவிடக்கூடாது.''

"ம்...'' -அப்போதும் அந்த அகன்ற கண்களில் என்னவோ பறந்து கொண்டிருந்தது.

தலை முடியை வளர்த்து, க்ராப் வெட்டி, அரும்பு மீசையுடன் நடந்து கொண்டிருக்கும் எல்லா முஸ்லிம் இளைஞர்கள் மீதும் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு வெறுப்பு இருந்தது. அப்படிப்பட்ட அனைத்து விஷயங்களிலும் தன்னுடைய கணவரான ஆலிக்குட்டி ஹாஜி ஒரு உதாரண புருஷனாக இருக்கிறார் என்று அந்த பெண் இரத்தினம் நம்பிக் கொண்டிருந்தாள். நவநாகரீகமான, படித்த இளைஞர்கள் கடந்து செல்லும்போது, தாடையில் கையை வைத்துக் கொண்டு உலகத்தைப் பார்த்துக் கூறுவதைப் போல அவள் சொன்னாள்:

"நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். அஸ்ராஃபீல் பெரியவரின் கொம்பு எடுப்பதற்காகக் கிடக்கிறது.''

உலகத்தின் முடிவைக் குறிக்கும் தேவதூதனின் ஓசை காதில் விழுந்ததைப் போல சிறிது நேரம் அவள் திகைத்துப் போய் நின்றாள். இறுதியில் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டாள். அவள் வாய் முணுமுணுத்தது: "மாலிக்கல் ஜப்பாராய தம்புரானே...''

அப்படிப்பட்ட இளைஞர்களுக்கு தப்பிப்பதற்கு இருந்த ஒரே வழி - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் குடும்பத்தைப் பற்றி சிறிது நேரம் புகழ்ந்து பேசுவதுதான். எனினும் அவள் ஒரு மன்னிப்பு கொடுக்கும் குரலில் முணுமுணுப்பாள்: "முடி வளர்த்தவனாக இருந்தாலும், நல்லவன்.''

எது எப்படி இருந்தாலும் - கதீஜா அப்படிப்பட்ட இளைஞர்களின் வலையில் பட்டுவிடக் கூடாது.

அதற்கான முன் ஏற்பாடுகளை அவள் செய்து வைத்தாள். ஆனால், ஆபத்துகள் எந்த வழியில் கடந்து வரும் என்று யாரால் கூற முடியும்? அந்த மாதிரி ஒரு சம்பவம் நடந்தது. ஒருநாள் மாலை மயங்கி விட்டிருந்தது. சிறிதளவு நிலவு வெளிச்சம் இருந்தது. "நான் கொஞ்சம் சிரிக்கட்டுமா?'' என்று பிரபஞ்சம் விசாரிப்பதைப் போல தோன்றும். "எங்களுக்கு வழி காட்டு" என்று பிரார்த்தித்தவாறு வேலிக்குள் வந்து நின்ற கோழிகளைப் பிடித்து கூடைக்குள் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள் கதீஜா. திடீரென்று பின்னாலிருந்து ஒரு காலடிச் சத்தத்தைக் கேட்டு அவள் திரும்பி பார்த்தாள்.

"படைத்த கடவுளை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு சத்தம் போடாம இருப்பியா?'' என்று சொல்லிக் கொண்டே ஒரு இளைஞன் அவளுக்கு முன்னால் வந்து நின்றான். சத்தம் போடுவதற்கு திறந்த வாயை மூடாமல் அவள் நின்றாள். "காப்பாற்றணும்... கொஞ்ச நேரம்தான் இங்கே இருப்பேன். ஒரு தொந்தரவும் வராது. அதோ... அந்த தேங்காய்கள் இருக்கும் அறையில் இருந்து கொள்கிறேன்.''

அடடா! மனிதனின் மொழியில்தான் அவன் பேசினான். ஜின்னோ மல்க்கோ சைத்தானோ அல்ல. கதீஜாவுக்குப் புரிந்தது. மூச்சு விடவும் கண் இமைகளை அசைக்கவும் முடிந்தது. பறந்து கொண்டிருந்த முடி, அரைக்கை சட்டை, உயரம் இல்லாத சரீரம் - ஒரு இளைஞன் அல்லவா?

"நான் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சுப் போயிடுவேன்'' - அவன் மீண்டும் கெஞ்சுகிற குரலில் தொடர்ந்து சொன்னான். "முட்டாளே! வெளியே போ" என்று கூறத்தான் கதீஜா நினைத்தாள். ஆனால், நாக்கு அசையவில்லை. அவள் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். கூட்டிற்கு அருகில் இருந்த கோழிகள் மட்டும் அவ்வப்போது சத்தத்தை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன: க்லக்...க்லக்...க்லக்...

"ம்...'' - கதீஜா மெதுவான குரலில் முனகினாள். அந்த இளைஞன் தேங்காய் அறையின் இருட்டிற்குள் நுழைந்தான். அங்கே பயந்து போய் பறந்து கொண்டிருந்த வவ்வால்களின் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

உஷ்ணமான நிமிடங்கள். கதீஜா கைகள் நடுங்க கோழிகளைப் பிடித்துக் கூடைக்குள் போட்டாள். ஒன்று... இரண்டு... மூன்று... நான்கு - எல்லாம் முடிந்தன. அங்கு நிற்க வேண்டுமா, போக வேண்டுமா? காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு பார்த்தாள். ஒரு அசைவும் இல்லை. தூரத்தில் சில சொறி நாய்களின் குரைக்கும் சத்தம் மட்டும் கேட்டது. என்ன நடந்தது? சிந்திப்பதற்கு சூழ்நிலை கிடைப்பதற்கு முன்பே எல்லாம் மிகவும் வேகமாக நடந்து விட்டன. அவன் யார்? திருடனா? கொலைகாரனா? ஒரே குழப்பமாக இருந்தது. முழு பிரபஞ்சமும் அசைவற்ற தன்மையை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறதோ? இல்லை. மெல்லிய காற்று, பாம்பின் சீறலைப்போல அவளுடைய காதுகளில் வந்து மோதிக் கொண்டிருந்தது.

கதீஜா இதயம் வேதனைப்பட பிரார்த்தித்தாள்: "ரப்பல் ஆலமீனாய தம்புரானே...''

திடீரென்று வழியில் இருந்து ஒரு ஆரவாரம் கேட்டது. கனமான குரல்கள் பேசுகின்றன. "குதித்து விட்டானா?''

"திருடன்!''

"நழுவிப் போயிட்டான்...''

"மண்ணுக்குள் ஊசி நுழைந்ததைப் போல...''

"கிழக்குப் பக்கமா போனான்?''

அந்த சப்தங்கள் விலகி விலகிச் சென்று கேட்காமல் போயின. கதீஜா பெருமூச்சு விட்டவாறு சுற்றிலும் பார்த்தாள்.