Lekha Books

"யார் அது?''

"அடியேன்தான்.''

"சாத்தப்பனா? என்னடா? திருடுவதற்கு நேரம் பார்க்குறியா?''

சாத்தப்பன் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதான். அது குறுப்பைச் சற்று பதைபதைக்கச் செய்யாமல் இல்லை. அவர் வாசலுக்கு வந்தார். சாத்தப்பன் ஒரு குழந்தையைப் போல நகத்தைக் கடித்து கொண்டு நின்றவாறு அழுது கொண்டிருந்தான். அவனுக்கும் அழுகைக்குமிடையே ஏதாவது தொடர்பு இருக்கும் என்று அதுவரை கோவிந்தக் குறுப்பு நினைக்கவில்லை.

"என்னடா சாத்தப்பா? வீட்டில் ஏதாவது...''

சாத்தப்பன் தேம்பித் தேம்பி அழுது கொண்டே கதையை விளக்கிக் கூறினான். இறுதியில் இப்படி முடித்தான்: "அவள் உயர்ந்த ஜாதியாக இருந்தால் என்ன? நான் ஒரு ஆண் அல்லவா? கணவன் அல்லவா?''

அவன் கூறியது நியாயமானதுதான். எனினும் குறுப்பு சொன்னார்: "டேய் சாத்தப்பா... அவள் உனக்கு பொருத்தமாக இருக்க மாட்டாள் என்று அன்னைக்கே நான் சொன்னேன்ல? இப்போ கோவேறு கழுதையைப் போல நின்று கொண்டு அழுது என்ன பிரயோஜனம்? சரி... அது இருக்கட்டும். இனி வழக்கு, கூட்டம் எதுவும் உண்டாக்க வேண்டாம். அவளுக்கு நல்ல வார்த்தைகள் சொல்லி சரி பண்ணப் பாரு.''

"அந்தக் கதையைச் சொல்லாதீங்க, குறுப்பு அய்யா. எனக்கு அவள் வேண்டாம்.''

அதைச் சொன்னதும், குறுப்பிற்கு ஒரு சிரிப்பு. ஒரு சந்தோஷம்.

"பரவாயில்லைடா சாத்தப்பா.''

"எனக்கு அந்தப் பெண் வேண்டாம்னு சொல்றேன். அவள் அறிவு இல்லாதவள்.''

குறுப்பிற்கு அந்த எதிர்ப்பு அதிகமான சந்தோஷத்தை அளித்தது. எனினும், அவர் சொன்னார்: "பெண்தானேடா... அப்படியெல்லாம் இருக்கத்தானே செய்யும்.''

"காலை எடுத்து நான் அந்தக் குடிசையில வைக்க மாட்டேன். பெண் பெண் என்று நினைத்துக் கொண்டு மானத்தை விட முடியாது.''

சிறிது நேரம் குறுப்பு சிந்தித்தார். பிறகு கேட்டார்: "இப்போ என்ன செய்யணும்னு நினைக்கிறே?''

"அடியேன் இந்த தொழுவத்தின் வாசலிலேயே படுத்துக் கொள்கிறேன்.''

"ம்... '' - குறுப்பு முனகினார்: "அங்கே காலி சாக்கு இருக்கும். அதை எடுத்து விரிச்சிக்கோ.''

"சரி...''

குறுப்பு உள்ளே வந்து சட்டையை எடுத்து அணிந்து கொண்டு விளக்கைப் பற்ற வைத்து, வெளியே வந்து நடந்தார். பலவிதப்பட்ட சிந்தனைகளும் அந்த மனதில் கிடந்து தலையைத் தூக்கிக் கொண்டிருந்தன. என்னவெல்லாம் எண்ணங்கள்? யாருக்குத் தெரியும்?

விளக்கைத் தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு வரப்புகள் வழியாக வேகமாக குறுப்பு நடந்தார். அப்படியே அந்த நடை கோபாலன் நாயரின் வீட்டு வாசலில் போய் முடிந்தது. குறுப்பு வாசலில் கால் வைத்துக் கொண்டு சொன்னார்: "பார்க்கலாம்... நாம் பார்க்கலாம், கோபாலன் நாயர்!"

"குறுப்பா? விசேஷம்?''

"இப்போ நான் சொன்ன இடத்திற்கு வந்தாச்சா?''

"என்ன?''

"குஞ்ஞம்மாவுக்கும் சாத்தப்பனுக்கும் இடையில் தகராறு...''

"தகராறா?'' - அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டது, குழந்தையைத் தோளில் படுக்க வைத்துக் கொண்டு தெற்கும் வடக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்த மாதவியம்மா.

"போர் நடந்து கொண்டிருக்கு'' - குறுப்பு சொன்னார்.

"இறுதியில் வெடிச்சு பிரிஞ்சிட்டாங்க.''

"பிரிந்து விட்டார்களா?'' - மாதவியம்மா திரும்பி நின்று கேட்டாள்.

"சாத்தப்பன் இப்போ என் வீட்டுத் தொழுவத்தின் திண்ணையில் படுத்திருக்கான்.''

"இப்போதா?''

"நான்தான் சொன்னேன்ல- கலாச்சார வித்தியாசம் சிறியதல்ல என்று.''

கோபாலன் நாயர் தாடையையும் மூக்கையும் தடவியவாறு ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன் சொன்னார்:

"சுவாரசியமா இருக்கு, குறுப்பு.''

"நல்ல சுவாரசியம்ல! பாவம்...!'' - மாதவியம்மா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்.

"சரிதான்... அந்த சாத்தப்பன் பாவம்தான்'' - கோபாலன் நாயரும் சொன்னார்.

"அவன் அல்ல. அவள்... அந்த தடிமாடனுக்கு என்ன?'' - மாதவியம்மா.

"நடக்கட்டும் குறுப்பு. எதற்கும் பயப்பட வேண்டாம்'' என்று கூறியவாறு கோபாலன் நாயர் கண்ணைச் சிமிட்டினார்.

"எனக்கென்ன பயம்?'' - குறுப்பு கோபத்துடன் தொடர்ந்து சொன்னார்: "நீங்கள் சொல்வதைக் கேட்டால் எனக்கு இந்த விஷயத்தில் ஆர்வம் இருப்பதைப் போல தோன்றும். திருடர்கள்... போய்த் தொலையட்டும்.''

"தொலையட்டும்..'' - கோபாலன் நாயரும் திரும்பக் கூறினார்.

"அய்யோ... தொலைய வேண்டாம்'' - மாதவியம்மா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்: "சொல்லி கிண்டல் பண்ண வேண்டாம்.''

"தொலையணும். நேந்திரம் வாழையைத் திருடினான்ல?'' - குறுப்பு இடையில் புகுந்து சொன்னார்.

"ஆனால்...'' - கோபாலன் நாயர் தாடையையும் மூக்கையும் மேலும் ஒருமுறை தடவினார். "எதுவும் நடக்கப் போவதில்லை, குறுப்பு. இது ஒரு பேன்கடி. இதுக்காக தலை முடியைப் பிடுங்கப் போறது இல்லை.''

"உங்களுக்குப் பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கு.''

"ஆனால், இந்தப் பைத்தியக்காரத்தனம் எல்லா கணவர்களுக்கும் இருப்பதுதான்...''

இப்படி அவர்கள் பல விஷயங்களையும் விவாதித்து ஒரு முடிவுக்கும் வராமலே பிரிந்தார்கள். குறுப்பு போக ஆரம்பித்தபோது கோபாலன் நாயர் கேட்டார்:

"குறுப்பு, எதற்காக வந்தீங்க?''

"சும்மாதான்...''

அவர் லாந்தர் விளக்கை எடுத்துக்கொண்டு பிடிவாதத்துடன் நடந்தார். அந்த தொப்பை வயிறு குலுங்கியது.

குறுப்பு வீட்டிற்குச் சென்றதும் முதலில் போய் பார்த்தது தொழுவத்திற்கு அருகில்தான். அங்கு புற்கள் வைக்கப்படும் திண்ணையின்மீது இரண்டு கோணிகள் விரிக்கப்பட்டிருந்தன. வேறு எதுவுமில்லை. சாத்தப்பன் எங்கே?

"டேய் சாத்தப்பா...'' - குறுப்பு உரத்த குரலில் அழைத்தார்.

ஒரே அமைதி.

"டேய் சாத்தப்பா.''

சத்தமில்லை.

"டேய் நாசமா போறவனே! டேய் திருடா!''

இல்லை. ஒரு சத்தமோ அசைவோ இல்லை. குறுப்பிற்கு கடுமையான கோபம் வந்தது! "கழுதை! போய் தொலையட்டும்" என்று கூறியவாறு தானிய அறைக்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்துவிட்டு படுத்தார். எனினும், அவர் உறங்கவில்லை.

சாத்தப்பன் எங்கு போனான்? அவன் அந்த புற்கள் வைக்கப்படும் திண்ணையில் படுத்து வானத்தில் மின்னிக் கொண்டிருந்த நட்சத்திரங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் மனதில் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். குஞ்ஞம்மாவைப் பற்றி எதற்கு நினைக்க வேண்டும்? அவளைத்தான் விட்டுவிட்டு வந்தாகிவிட்டதே! அவன் எங்கோ தூரத்தில் பரந்து கிடக்கும் நெல் வயல்களைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தான். கூலி வேலை பார்த்த நாட்களைப் பற்றி எண்ணிப் பார்த்தான். அறுவடை காலத்தைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தான். ஆனால், அங்கு எல்லா இடங்களிலும் அந்த மூதேவி இருந்தாள்- அந்த குஞ்ஞம்மாச் சோத்தியார்!

"கடவுள் சத்தியமா உண்மை. நான் இனி ஒருத்தியைக் கல்யாணம் பண்ண மாட்டேன்'' - அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். அங்கும் குஞ்ஞம்மாச் சோத்தியார் இருந்தாள்!

"அந்த பூனையைக் கொல்லணும்'' என்று உரத்த குரலில் கூறியவாறு அவன் எழுந்து நடந்தான்.