Lekha Books

மனைவி குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு வாசலில் நின்றிருந்தாள். கருணை வெளிப்படும் ஒரு பார்வையுடன் மாதவியம்மா கேட்டாள்:

"என்ன விசேஷம்?''

"திருடனைப் பிடித்தாகிவிட்டது.''

"அடிச்சு உடல் உறுப்புகளைச் செயல்படாமல் செய்தாச்சா?''

"இல்லை.''

"அப்படியா?''

"ஆண் இரக்கப்பட வேண்டியவன். புரிஞ்சுக்கோ.''

"அது சரிதான்... அப்படியென்றால் ஆள் யார்?''

"சாத்தப்பன்''.

"குஞ்ஞம்மாவின் சாத்தப்பனா?''

"ஆமாம்...''

"டேய் திருட்டுப் பயலே... அடிச்சு உடல் உறுப்புகளைச் செயல்பட விடாமல் செய்திருக்கணும். தெரியுதா? குஞ்ஞம்மாவை ஏமாற்றினான். இப்போ நம்மளையும் ஏமாற்றியிருக்கிறான்.''

"குஞ்ஞம்மாவுக்கு என்ன ஆச்சு?''

"தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவன் திய்ய ஜாதியைச் சேர்ந்தவளைக் கல்யாணம் பண்றதுன்றது ஏமாற்றுகிற விஷயம்தானே?''

"குஞ்ஞம்மா எதைக் கண்டு ஏமாந்து போனாள்?''

"வாய்க்கு வந்த சர்க்கரை வார்த்தைகளையெல்லாம் சொல்றப்போ, என்ன இருந்தாலும் பெண் மனதுதானே...!''

"பனிநீர் மலர்... ஃபூ... அவள் அவனை ஏமாற்றினாள் என்று சொல்லு. சொல்லு... உன்னுடைய இந்த நாக்கால் ஒரு முறை சொல்லு...'' - கோபாலன் நாயரின் பிடிவாதத்தைப் பார்க்கும்போது, மாதவியம்மா அப்படி ஒரு முறை கூறிவிட்டால், உலகத்தில் இருக்கும் எல்லா பிரச்சினைகளும் முடிவுக்கு வந்துவிடும் என்பதைப் போல தோன்றும். மாதவியம்மாவாச்சே, பேசுவாளா?

அவள் வேறு ஒரு கேள்வியைக் கேட்டாள்: "அப்படியென்றால் நம்முடைய நேந்திர வாழைக் காய்கள் போனது போனதுதான்... அப்படித்தானே?''

"அடித்தால்தானே, வாந்தி எடுப்பான். அடிக்கவில்லை.''

மாதவியம்மா சிறிது நேரம் சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தாள். அவள் என்ன சிந்தித்திருப்பாள்? யாருக்குத் தெரியும்?

"நீ என்ன சிந்திக்கிறாய்?'' -ஆதாம் ஏவாளிடம் கேட்ட அதே கேள்வியை, அதே பலத்துடன் கோபாலன் நாயர் கேட்டார்.

"ஒண்ணுமில்லை... இருந்தாலும், இரண்டு ரூபாய்களாவது தரவேண்டாமா?''

"யாருக்கு?''

"தேவங்கரை பகவதிக்கு...''

"எதற்கு?''

"நான் அந்த குலையை தேவங்கரை பகவதிக்கு நேர்ச்சையாகக் கொடுக்கிறதா வேண்டிக்கொண்டிருக்கிறேன்.''

கோபாலன் நாயர் கோபத்துடன் மாதவியம்மாவைப் பார்த்து சொன்னார்:

"பகவதி இனி சாத்தப்பனின் வயிற்றுக்குள் போய்க் கொள்ளட்டும். ஐம்பத்தாறு காய்களைத் தின்ற வயிறு அல்லவா? அமர்வதற்கும் படுப்பதற்கும் இடம் இருக்கும்.''

"அடடா! அப்படியெல்லாம் எதுவும் பேசாதீங்க. கோபம் கொண்ட கடவுள்! நாளைக்கு இரண்டு ரூபாய் தரணும்.''

"மாதவி, நீ பேசாம இரு'' என்று கூறியவாறு கோபாலன் நாயர் கைகளையும் கால்களையும் நீட்டிக் கொண்டு திண்ணையில் மல்லாக்க படுத்தார். மாதவியம்மா குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு சமையலறையை நோக்கிச் சென்றாள்.

கோபாலன் நாயருக்கு முழு உலகத்தின் மீதும் கோபம் வந்தது. குறிப்பாக பெண்கள் மீது. அந்த பகவதியும் பெண்தானே? தொட்டால் ஏமாற்றிவிடுவாள். பெண் தொட்டால் நேந்திரம் வாழைகூட உருப்படாமல் போய்விடும். ஒரு நரியைப் பெண் தொட்டால், உடனே அது காட்டுப் பூனையாக வாலை ஆட்டிக்கொண்டு நிற்பதைப் பார்க்கலாம். இப்படி மனதால் திட்டிக்கொண்டே கோபாலன் நாயர் படுத்திருந்தார்.

"களைப்பாக இருக்கும்ல... இதைக் குடிங்க'' என்று கூறியவாறு மாதவியம்மா ஒரு டம்ளர் காபியை நீட்டினாள். அவர் காபியைக் குடித்தார். ஒரு பீடியைப் பற்ற வைத்துப் புகைத்தார். அப்போது இடுப்பில் வைத்திருந்த குழந்தையை நீட்டிக் காட்டிக் கொண்டே மாதவியம்மா கேட்டாள்.

"இந்தப் பெண்ணுக்கு மேல் காய்ச்சல் இருக்குமோ? கொஞ்சம் தொட்டு பாருங்க.''

"ஆமாம்... கொஞ்சம் சூடு இருக்கு.''

"நமக்கு ஒரு கஷ்ட காலம்.''

"ஆமாம்.''

"மனதில் சந்தோஷம் இல்லை.''

"இல்லை.''

"போனதெல்லாம் போயிடுச்சுல்ல! அந்த வழிபாட்டையும் சேர்த்து நீங்க கொடுத்திடுங்க. இரண்டு ரூபாய்கள்தானே? அதனால குழந்தைகளுக்கு ஒரு கெடுதலும் வர வேண்டாம்.''

கோபாலன் நாயர் அமைதியாக இருந்தார்.

"இந்த பெண்ணின் காய்ச்சலைப் பார்க்குறப்போ...'' - மாதவியம்மா ஏதோ சொல்ல வந்தாள்.

கோபாலன் நாயர் இடுப்பில் சொருகி வைத்திருந்த பொட்டலத்தை அவிழ்த்து ஆறு கால் ரூபாய்கள், மூன்று இரண்டனா நாணயங்கள், இரண்டு ஒரு அணா நாணயங்கள் ஆகியவற்றை எடுத்து திண்ணை மீது வைத்துவிட்டு சொன்னார்: "மாதவி, எடுத்துக்கோ.''

பேன் கடி

குடும்பம் இரண்டாகப் பிரிந்தது. இரண்டு பிரிவாகப் பிரிந்ததால் போரும் ஆரம்பமானது. திறந்த போரல்ல. மறைமுகப் போர். ஒரு பக்கத்தில் குஞ்ஞம்மா. இன்னொரு பக்கம் சாத்தப்பன். அந்தப் புதுமணத் தம்பதிகள் அவ்வளவு சீக்கிரமாக இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரிந்ததைப் பற்றி உலகம் பதைபதைப்பு அடையவில்லை. அதற்குக் காரணம்- உலகத்திற்கு அது தெரியாது. மறைமுகமான போர் நடவடிக்கைகள் பல நேரங்களில் பொதுமக்களுக்குத் தெரியவே தெரியாதே! இந்தப் போருக்குக் காரணம் என்னவாக இருக்கும்?

திருமணம் முடிந்ததும் சாத்தப்பனும் குஞ்ஞம்மாவும் ஈயும் சர்க்கரையும் போல இருந்தார்கள். குஞ்ஞம்மாவைப் பிரிந்து இருக்கும்போது சாத்தப்பனுக்கு எதையோ இழந்ததைப் போல இருந்தது. அவன் அவளுடைய கண்களையே பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பான். அவற்றில் ஏதோ சிலவற்றை அவன் பார்த்தான். ஆனால், ஒரு உணர்வும் வெளிப்படையாகத் தெரியவில்லை. எல்லாம் வரும் வேகத்திலேயே மறைந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. சாத்தப்பன் நினைத்தான் -"பெண்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள்?" என்று. யாருக்குத் தெரியும்? எனினும், அந்த தெரிந்து கொள்ள முடியாத ரகசியங்கள் அவனை மேலும் பைத்தியம் பிடிக்கச் செய்தன.

"என்ன, எதுவும் பேசாம இருக்கீங்க?'' -குஞ்ஞம்மா கேட்டாள்.

"என்னால் பேச முடியவில்லை, என் குஞ்ஞம்மா சோத்தியாரே.''

"என்ன சொன்னீங்க?''

"சிரிப்பு வந்தால் பேசக்கூடாது, குஞ்ஞம்மா சோத்தியார்.''

"ஏன் அப்படி அழைக்கிறீங்க?''

"என்ன இருந்தாலும், நீங்க உயர்ந்த ஜாதியாச்சே! என்னால தம்புராட்டி என்று அழைக்க முடியல.''

"தம்புராட்டி என்று அழைக்க வேண்டும்னு நான் சொன்னேனா?''

"பிறகு?''

"பெயரைச் சொல்லி அழைத்தால் போதாதா?''

"அந்தக் கதையை மட்டும் சொல்லாதே.''

"நான் அதைக் கேட்க விரும்பல.''

"அப்படிச் சொல்லக்கூடாது.''

"விருப்பம் இல்லாததால்தான், நீங்க அப்படி அழைக்கிறீங்க.''

"என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டதால், உயர்ந்த ஜாதி உயர்ந்த ஜாதியா இல்லாமப் போயிடுமா குஞ்ஞம்மா சோத்தியார்?''

அதற்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று குஞ்ஞம்மாவிற்குத் தெரியவில்லை. முக்கியமான விஷயமாச்சே! மனிதர்கள் ஜாதியை மனதில் வைத்துக்கொண்டு மரியாதை கொடுத்து அழைப்பது, திட்டுவதற்கா? அந்த வகையில் தோற்றுப்போன குஞ்ஞம்மா அந்த அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியதிருந்தது. போரில் வெற்றி பெற்றவர்களின் கட்டளைகளை தோற்றவர்கள் எப்போதும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமல்லவா? அவள் குஞ்ஞம்மா சோத்தியாராக இருக்க ஒப்புக்கொண்டாள்.

அப்போதும் சாத்தப்பனுக்கு ஒரு சந்தேகம். தனக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடக்க அவளுக்குத் தயக்கமாக இருக்குமோ? ஒரு தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவனுக்கு கீழ்ப்படிந்து நடப்பதற்கு எப்படிப் பார்த்தாலும் ஒரு சோத்திக்கு தயக்கமாகத்தான் இருக்கும்.