Lekha Books

வாழைக் குலையை வெட்டி விற்பதைவிட மனிதர்களைக் கொல்வதற்குச் சென்றால் அப்போது பணம் கிடைத்தது. அப்போது இந்தத் திருடர்கள் அதற்குப் போனார்கள்.''

"நேந்திரம் வாழைக் குலையைச் சாப்பிட வேண்டும் என்பதற்காக இனிமேல் போரை உண்டாக்க முடியுமா? இதற்கு என்ன வழி?''

"என்ன வழி?''

இரண்டு பேரும் சிந்தித்தார்கள். போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டரைத் தேடிச் சென்றார்கள். குறுப்பு மரியாதைக்குரிய மனிதராக இருந்ததால், இன்ஸ்பெக்டர் எல்லாவற்றையும் கேட்டுவிட்டு இறுதியில் சொன்னார்: "வழி உண்டாக்கலாம். ஆதாரத்தைக் கண்டுபிடிக்காமல் விடக்கூடாது. நடங்க. நான் சொல்றேன்.''

அந்த வகையில் சாயங்காலம் மூன்று மணிக்கு வீட்டிற்கு வந்தார் கோபாலன் நாயர். சோறு, குழம்பு ஆகியவற்றைக் கொண்டு வந்து பரிமாறிவிட்டு, மாதவியம்மா கனிவுடன் கேட்டாள்: "களைப்படைஞ்சிட்டீங்களா?''

"ம்... பிறகு? நீ சாப்பிட்டுட்டியா?''

"இந்த மூணு வரை பட்டினி கிடக்கிறேன்.''

பெண்களுடைய உறுதிக்கு ஏதாவது அடிப்படை இருக்குமோ என்று கோபாலன் நாயர் சிந்தித்துப் பார்த்தார்.

"பிறகு? ஏதாவது துப்பு கிடைத்ததா?''

"ஆண்கள் போனால் எல்லாம் சரியாயிடும். நீ அந்தக் குழம்பைக் கொஞ்சம் ஊற்று. பிறகு... ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்தில் வச்சுக்கோ. நான் ஒரு ஆம்பளை...!''

அப்படிப்பட்ட விஷயங்களில் சந்தேகமெதுவும் இல்லாத மாதவியம்மா கேட்டாள்: "என்ன ஆச்சு?''

"இன்ஸ்பெக்டர் விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறார். துப்பு கிடைக்காமல் இருக்காது. இப்போதிருக்கும் இன்ஸ்பெக்டர் யார் என்று தெரியுமா? கோபம் கொண்ட புலி... கோபம் கொண்ட புலி...! ஆளைப் பிடித்துவிட்டால், அடி உதைகளும் விழும். நல்லா வாங்கட்டும். உதை அப்படி விழுறப்போ, வாந்தி எடுப்பான். அதில் உன்னுடைய நேந்திரம் வாழையும் இருக்கும். அது இருக்கும்...''

"அடி, உதையிலா?'' - மனைவி கேட்டாள்.

"அடிச்சா, எல்லாம் ஜாம் ஆயிடாதா?''

"அதெல்லாம் தேவையில்லை. பிள்ளைகள் இருக்குற ஆளா இருந்தால், அது ஒரு சாபமாக ஆயிடும்.''

"சாகணும்.''

"அய்யோ... கொல்ல வேண்டாம்.''

"கொல்லணும். திருடி சாப்பிட்டிருக்கிறான்ல! எலியை அடிச்சுக் கொல்றதைப் போல கொல்லணும்''.

"பாவமாச்சே!''

"புண்ணியமான காரியம். வெறி பிடிச்ச நாயை அடிச்சுக் கொல்றதைப் போல! ம்... காட்டுறேன்!''

கோபாலன் நாயர் எழுந்து கையைக் கழுவினார். மூன்று நாட்கள் கடந்தன. ஒவ்வொரு நாளும் படுக்கும் நேரத்தில் மாதவியம்மா கேட்பாள்:

"அடிப்பீங்களா?''

"அடிச்சு உறுப்புகளைச் செயல்பட விடாமல் செய்துவிடுவேன்'' - கோபாலன் நாயர் கூறுவார்.

நான்காவது நாள் காலையில் ஒரு சிறுவன் வந்து கோவிந்தக் குறுப்பிடம் உடனடியாக வரும்படி சொன்னான். கோபாலன் நாயர் குடையைக் கையிடுக்குள் இறுக்கியவாறு நடந்தார்.

"என்ன குறுப்பு?'' - கோபாலன் நாயர் வாசலில் கால் வைத்தவாறு கேட்டார்.

"அங்கே பாருங்க'' -குறுப்பு முற்றத்தைச் சுட்டிக்காட்டினார். அங்கு குஞ்ஞம்மா நின்று தேம்பித் தேம்பி அழுதுகொண்டிருந்தாள். கோபாலன் நாயரைப் பார்த்ததும் அழுகையின் அளவு கூடியது.

"என்ன, சாத்தப்பன் அடிச்சிட்டானா?'' - கோபாலன் நாயர்.

"சாத்தப்பனை அடிச்சிட்டாங்க.''

"யாரு?''

"போலீஸ்''

"எதற்கு?''

"வாழைக் குலையைத் திருடியதற்கு...''

கோபாலன் நாயர் அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டார். அவர் தாடையில் கையை வைத்துக்கொண்டு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தார். அப்போது குஞ்ஞம்மா தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு ஒவ்வொன்றையும் கூற ஆரம்பித்தாள்.

"அய்யா... ஒரு அறிவு கெட்ட விஷயம் நடந்திருச்சு. நீங்கள்தான் காப்பாற்றணும்... அவர் அப்படிப்பட்ட ஒரு ஆள் இல்லை.''

"இல்லை.. அரிச்சந்திரன்தான்'' - குறுப்பு இடையில் புகுந்து சொன்னார்: "காட்டுத் திருடன்.''

"அய்யோ... அப்படிச் சொல்லாதீங்க. உயிர் துடிச்சப்போ செய்தது அது'' -குஞ்ஞம்மா அழுதவாறு சொன்னாள்.

"உயிர் துடித்தால், திருடவா செய்வாங்க. ஏதாவது வேலை செய்யல்ல போவாங்க?'' -குறுப்பு கேட்டார்.

குஞ்ஞம்மா மேலும் அதிகமாக அழுதவாறு சொன்னாள்: "சரிதான்... வேலை கிடைக்கல... தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவன் திருமணம் செய்த பெண்ணுக்கு வேலை இல்லைன்னு சொல்லிட்டாங்க. அவருக்கும் வேலை கிடைக்கல. திய்ய ஜாதியைச் சேர்ந்தவளைக் கல்யாணம் பண்ணினவனுக்கு இங்கே வேலை இல்லைன்னு எல்லாரும் சொல்றாங்க. என்ன செய்யிறது?''

"அப்படின்னா ஏன் கல்யாணம் பண்ணனும்?''

"குறுப்பு அய்யா, அன்னைக்கு நீங்க சொல்லித்தானே நடந்தது.''

கோபாலன் நாயர் சிரித்துவிட்டார்: "அது உண்மைதான். குறுப்பு, இப்போ இதற்கு என்ன செய்றது? சாத்தப்பன் எங்கே?''

"ஸ்டேஷனில் இருக்கிறார். அங்கு கிடந்து அடிவாங்கி சாக வேண்டியதிருக்கு.''

"சாகணும்'' - கோபாலன் நாயரும் ஒப்புக்கொண்டார். ஆனால், குஞ்ஞம்மா?

குறுப்பு எதுவும் பேசவில்லை.

"எனக்கு அதுவல்ல... என்னுடைய...'' -குஞ்ஞம்மா நிறுத்தினாள்.

"உன்னுடைய... என்ன...? சொல்லு...'' -கோபாலன் நாயர் கேட்டார்.

"என் வயிற்றில் ஒரு உயிர் இருக்கிறதே என்பதை நினைத்துதான்...''

கோபாலன் நாயர் தனக்கு உண்டான ஒரு சிறிய அதிர்ச்சியை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல் இருந்தார். தன் மனைவியின் வயிற்றிலும் ஒரு சிறிய உயிர் இருப்பதைப் பற்றி அவர் நினைத்துப் பார்த்தார். கர்ப்பமாக இருக்கும் ஒரு பெண்... மூன்று நாட்கள் பட்டினி கிடப்பதாகச் சொன்னாள். இரண்டு உயிர்கள் பட்டினியில்!

"வாங்க... குறுப்பு'' -கோபாலன் நாயர் குடையை எடுத்துக் கையிடுக்கில் வைத்துக்கொண்டே குஞ்ஞம்மாவிடம் சொன்னார்.

"நீ இங்கே நின்று கொண்டு கவலைப்பட வேண்டாம். வழி உண்டாக்கலாம்.''

இரண்டு பேரும் சேர்ந்து இன்ஸ்பெக்டரிடம் சென்று கெஞ்சி கேட்டுக் கொண்டார்கள்.

"அவனை விட்டுடுங்க.''

"பாவம்!'' - கோபாலன் நாயர்.

"பாவம், புண்ணியம் எதற்கும் இங்கு இடமில்லை. திருடு திருடுதான்.''

கோபாலன் நாயர் குறுப்பின் முகத்தை கெஞ்சுகிற பாவனையில் பார்த்தார். குறுப்பு சிறிது நேரம் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டவுடன், "ம்... சரி..''. என்று ஒரு முனகல் சத்தம் வந்தது. சாத்தப்பன் வெளியே வந்தான்.

"எனக்கு ஒரு அறிவுக்கேடு வந்துவிட்டது குறுப்பு அய்யா'' - சாத்தப்பன் கால்களைப் பிடிக்க முயன்றான்.

"போடா... இந்த வருடமும் நான் வாழை நடுவேன். அப்போது திருடுவதற்கு ஒருத்தன் வேண்டாமா?'' - கோபாலன் நாயர் வெறுப்புடன் சொன்னார். அங்கிருந்து கிளம்பும்போது கோவிந்தக் குறுப்பு சொன்னார்:

"கோபாலன் நாயர், அந்தப் பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்ததும் இந்த சாத்தப்பன் மாட்டிக்கொண்டான்.''

"உண்மைதான். ஆண் பெண்ணின் முகத்தைப் பார்க்கலாமா?''

கோபாலன் நாயர் மிகவும் களைத்துப் போய் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தார். எனினும், குறிப்பிட்டுக் கூறக்கூடிய அளவிற்கு சாதனைகள் புரிந்திருப்பதைப் பற்றி அறிக்கை சமர்ப்பிக்கலாம் என்ற ஒரு நம்பிக்கை அவருக்கு ஆறுதலாக இருந்தது. உண்மையாகப் பார்க்கப்போனால், மனதில் இருந்த பலம் உடம்பிற்கு இருக்கிறதா என்றும் கோபாலன் நாயர் அப்போது சந்தேகப்படாமல் இல்லை.