Lekha Books

ஒரே நிலையில் நின்று கொண்டு நான்கு மணிவரை தேங்காயை உரிப்பான். அந்தப் பக்கமோ இந்தப் பக்கமோ திரும்பிக் கூட பார்ப்பதில்லை. ஒரு வார்த்தைகூடப் பேச மாட்டான். ஒரு இயந்திரம்!

"இப்போ நீ பெரிய மனிதன் ஆயிட்டே. இல்லையா?'' - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அவ்வப்போது சோயுண்ணியிடம் கேட்பாள்.

"இல்லை'' - என்று மட்டுமே அவன் அதற்கு பதில் சொன்னான்.

"உனக்கு இப்போ ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்யணும். அப்படித்தானே?''

"இல்லை.''

"ஆசை இருந்தால் சொல்லு.''

"இல்லை.''

அப்போது குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இடுப்புச் சங்கிலி அசைகிற அளவிற்கு குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிப்பாள். தொடர்ந்து துணியை எடுத்து தலையில் இட்டு மூடியவாறு உள்ளே போய்விடுவாள்.

நிலைமை இப்படி இருக்கும்போது, சோயுண்ணியின் விவசாய நிலம் அதிகமானது. கோபாலன் நாயரின் சகோதரிதானே அருகில் உள்ள நிலத்தின் சொந்தக்காரி! அவருடைய கணவர் திடீரென்று இறந்துவிட்டார். இதயத்துடிப்பு நின்றுவிட்டதால் அந்த மரணம் நிகழ்ந்துவிட்டது என்று கோபாலன் நாயர் சொன்னார். உண்மையிலேயே யாரோ அடித்துக் கொன்று விட்டார்கள் என்றுதான் பொதுமக்கள் பேசிக் கொண்டார்கள். எது எப்படியோ, மூன்று குழந்தைகளும் அம்முக்குட்டியம்மாவும் கஷ்டத்திற்குள்ளாகி விட்டார்கள். மூத்த மகளுக்கு பதினான்கு வயதாகிவிட்டது. அதற்குக் கீழே ஆறு, மூன்று வயதுகளைக் கொண்ட இரண்டு ஆண் பிள்ளைகள் இருக்கிறார்கள். யார் விவசாயத்தைப் பார்ப்பது? பதின்மூன்று உயிர்களின் வாழ்க்கையைக் காப்பாற்றுவது என்பது கோபாலன் நாயருக்கு இயலாத விஷயம். இறுதியில் கோவிந்தக் குறுப்பு சொன்னார்: "கோபாலன் நாயர், ஒரு வழி இருக்கு!''

"என்ன?''

"சோயுண்ணியிடம் நிலத்தை ஒப்படையுங்கள். இந்தப் பிள்ளைகளுக்கு கண்ணும் ஒளியும் வைப்பதுவரை அவன் பார்த்துக் கொள்ளட்டும். கிடைப்பதில் ஒரு பகுதியை இவர்களுக்கும் தரட்டும்.''

"சரிதான்.''

அந்த வகையில் அந்த நிலத்தையும் சோயுண்ணியிடம் ஒப்படைத்தார். முதலில் அவன் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை. பிறகு, பிள்ளைகளின் கஷ்டங்களைப்பற்றி குறுப்பும் கோபாலன் நாயரும் சொல்லிப் புரிய வைத்ததும், ஒரு அறிவாளியைப் போல அவன் தலையை ஆட்டிக் கொண்டு சொன்னான்: "அது சரி.''

விவசாயமும் தொடங்கியது. விதை, உரம் ஆகியவற்றைக் கழித்து கிடைப்பதில் பெரும்பங்கை சோயுண்ணி அம்முக்குட்டியம்மாவிற்குத் தருவான்.

"கிடைப்பது எல்லாவற்றையும் இங்கே தந்துவிட்டால் உனக்கு சரியாக வருமா சோயுண்ணி? உனக்கு ஏதாவது இருக்க வேண்டாமா? கஷ்டப்பட்டு உழைப்பதற்கு....?'' - அம்முக்குட்டியம்மா அவனிடம் கேட்டாள். சோயுண்ணி ஒரு முட்டாளைப்போல அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு கூறுவான்: "இது போதும்.''

இப்படியே மாதங்களும் வருடங்களும் கடந்தன. விவசாயம், தேநீர் கடையில் தீனி, தேங்காய் உரிப்பது, குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் அறிவுரை - இவை எதற்கும் ஒரு மாற்றமும் உண்டாகவில்லை. அவ்வப்போது குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அவனுக்கு அறிவுரை கூறுவாள்:

"நீ வேணும்னு நினைச்சா, ஒரு பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ.''

"வேண்டாம்.''

எனினும், குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அந்த அறிவுரையைத் தொடர்ந்து கூறாமல் இல்லை.

"டேய், குடும்ப சகிதமா வாழணும்னா, பெண்ணைத் திருமணம் செய்யனும்!''

"உண்மைதான்.''

"இந்தா பாரு... ஆனால், கவனமா இருக்கணும். நல்ல குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் கெட்டவர்களாக இருக்க மாட்டாங்க.''

"சரி...''

சோயுண்ணி தரகர்களைக் கண்டுபிடித்து பெண்ணைப் பற்றி விசாரிப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்தான். அப்போதுதான் பல புதிய பிரச்சினைகளும் தலையைக் காட்டின. பெண்ணைத் திருமணம் செய்வதற்கு சில அடிப்படை ஆதாரங்கள் தேவைப்பட்டன. ஜாதகம் இருக்கிறதா? பிறந்த தேதி எதுவென்று தெரியவில்லை. அது இருக்கட்டும்.... பிறந்த குடும்பம் எது? உறவினர்கள் யார்? குலம் என்னவென்று பார்க்காமல் பெண்ணைத் தருவார்களா? சோயுண்ணி என்ன கூறுவான்?

அவன் தாடியைத் தடவிக் கொண்டு மேல் நோக்கிப் பார்த்தான். சிந்தித்தான். மேலே வானம்- கீழே பூமி வேறு எதுவும் இல்லை. இறுதியில் அவன் சொன்னான்: "அது வேண்டாம்.''

தரகர்கள் அதற்குப் பிறகும் வற்புறுத்திப் பார்த்தார்கள். அப்போதும் அவன் சொன்னான்: "அது வேண்டாம்.''

பிறகு விசாரித்தபோது, அவன் தலையில் துணியைக் கட்டிக் கொண்டு வயலுக்குள் இறங்கினான். தொடர்ந்து நிலத்தைக் கிளறத் தொடங்கினான். அந்த வகையில் திருமண ஆலோசனைகள் அழுத்தப்பட்டுக் கிடந்த சூழ்நிலையில்தான் குஞ்ஞம்மாவின் தந்தை அவனை நெருங்கிச் சொன்னார்- "இதோ ஒரு பெண்" என்று. ஜாதகமும் வேண்டாம். ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் வேண்டாம். சோயுண்ணி எல்லா விஷயங்களையும் அலசிப் பார்த்துவிட்டு மனதிற்குள் நினைத்தான் : "இது நல்லது.''

மறுநாளே அவன் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவைத் தேடிச் சென்று அதைப் பற்றிப் பேசினான்.

"அவள் தடியா இருப்பாளா?''

"இல்லை.''

"படித்தவளா?''

"இல்லை.''

"விளையாட்டுத்தனமானவளா?''

"இல்லை.''

"ஆணவம் கொண்டவளா?''

"இல்லை.''

"தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவளா?''

"அது என்ன கேள்வி?''

"சரி... அப்படியென்றால் திருமணம் செய்து கொள்.''

அப்படித்தான் அவன் திருமணம் செய்து குஞ்ஞம்மாவை வீட்டிற்கு அழைத்துக் கொண்டு வந்தான். ஆனால், திரும்பி வந்தபோது, மனைவி திருடு போயிருக்கிறாள். கோபம் வராமல் இருக்குமா?

"இப்படியும் திருடர்கள் இருக்கிறார்களே!'' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டான். ஒரு போராட்டத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டுமென்றும் தன்னுடைய உரிமையைக் கேட்க வேண்டும் என்றும் அவனுக்குத் தோன்றியது. ஆனால் பசியுடன் இருந்து பிரயோஜனமில்லை. அதனால் முதலில் எதையாவது சாப்பிட வேண்டும். குஞ்ஞம்மா சோறும் குழம்பும் வைத்து அடைத்து வைத்திருக்கிறாள். அதை அவன் சுவைத்து சாப்பிட்டான். சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் களைப்பு தோன்றியது. தூக்கமும் வந்தது. அவன் மேலே பார்த்து நீண்ட பெருமூச்சை விட்டான். பாய் விரித்துப் படுத்தான். ஐந்து நிமிடங்கள் கடந்ததும், உருளைக் கட்டை சுற்றுகிற சத்தத்தைப்போல குறட்டை ஒலி கேட்டது.

பொழுது புலரும் நேரத்தில் யாருக்கும் அறிவு தெளிவாக இருக்கும். நல்ல நல்ல சிந்தனைகளெல்லாம் தோன்றும். காலையில் எழுந்தவுடன், சோயுண்ணியும் கேட்டான்: "ச்சே... நம்ம மானத்தைக் கெடுத்து விட்டாளே!''

அதைத் தொடர்ந்து அவன் மிகவும் கவனமாக இருந்தான். அவன் காலை இழுத்து இழுத்து நடந்தான் - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இருந்த இடத்திற்கு.

"என்ன, பொழுது விடியும் நேரத்தில் வந்து நிக்கிறே?''

"இது நல்லது இல்லை.''

"எது?''

சோயுண்ணி தன் மனதில் இருந்த கவலைகளைக் கூறினான். அவன் ஏமாற்றத்தைச் சந்தித்தவன். அவமானப்பட்டவன். இரக்க குணம் கொண்டவன். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா எல்லாவற்றையும் அமைதியாகக் கேட்டாள். பிறகு சொன்னாள்:

"நீ சந்தோஷப் படணும்.''

"என்ன?''

"நீ தப்பிச்சிட்டேன்னு நினைச்சுக்கோ.